Η πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «5» θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες ημέρες στο χώρο τέχνης «Βρυσάκι», στην Πλάκα, υπό την καλλιτεχνική εποπτεία του Διονύση Κούτση και τη συμμετοχή σπουδαστών φωτογραφίας του Black Studio Art. Ενόψει της έκθεσης, η AV ζήτησε την άποψη των συμμετεχόντων για το πώς βλέπουν τη φωτογραφία ως τέχνη.
Διονύσης Κούτσης: Διδάσκοντας φωτογραφία τα τελευταία χρόνια, έχω ανακαλύψει φωτογράφους με εξαιρετικό ταλέντο που όμως με την ολοκλήρωση των μαθημάτων χάνονται στην καθημερινότητά τους. Αυτό που δεν χάνεται όμως είναι η αγάπη και το μικρόβιο για τη φωτογραφία. Με αυτά τα χαρακτηριστικά ως κοινό παρονομαστή ξεκίνησα το Black Studio Art, μία ομάδα ανθρώπων που αποτελείται από παλιούς αλλά και νέους φωτογράφους, με στόχο την πραγματοποίηση μίας ομαδικής έκθεσης μέσω της οποίας θα έχουν τη δυνατότητα να παρουσιάσουν τα έργα τους. Μετά από πολλές ιδέες, καταλήξαμε σε πέντε διαφορετικά concepts, πέντε αντισυμβατικούς τρόπους προσέγγισης της φωτογραφίας και μια μικρή δόση τρέλας…
Γιατί να επισκεφθούμε την έκθεση αυτή;
Τζίνα Δελλασούδα (εικαστικός, επιμελήτρια της έκθεσης): Είναι ένα καλό κίνητρο για να σταματήσουμε την εμμονική πλέον «αυτοφωτογράφιση» και να ξανα-ανακαλύψουμε τη μαγεία που βρίσκεται πολλές φορές μπροστά στα μάτια μας. Τώρα πια όλοι έχουμε μια «παγίδα» εικόνων. Το μόνο που μένει είναι η διάθεση για παρατήρηση. Ένας από τους σκοπούς της τέχνης είναι η συγκίνηση και αυτή είναι σίγουρο ότι θα προκύψει από τη μεταφορά του μοναδικού για τον καθένα μας τρισδιάστατου κόσμου στις δύο διαστάσεις του φωτογραφικού χαρτιού ή της ψηφιακής οθόνης. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω την ομάδα των φωτογράφων και να παρακολουθήσω τα 5 projects στην εξέλιξή τους. Το αποτέλεσμα έχει κατά τη γνώμη μου ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Βλέπουμε φωτογραφίες με συνέπεια στην θεματική που «ανήκουν» να είναι ωστόσο τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Οι θεματικές όπως αποδίδονται φωτογραφικά πιστεύω ότι θα προκαλέσουν στον θεατή αυτό που προκάλεσαν και σε μένα. Μια ακατανίκητη επιθυμία να γίνω κι εγώ φωτογράφος…
Την εποχή του ίντερνετ/ίνσταγκραμ μπορεί οποιοσδήποτε να γίνει φωτογράφος;
Κουλιανού Γιώτα: Με όλη την τεχνολογική εξέλιξη η φωτογραφία είναι ένα μέσο προσβάσιμο σε όλους και όλες. Αυτό είναι πολύ όμορφο γιατί είναι δημοκρατικό και όχι επαγγελματικό και ελιτίστικο όπως στο παρελθόν.
Μπουγκάς Ιπποκράτης: Στην εποχή μας ο καθένας μπορεί να έχει μια κάμερα και να δηλώνει φωτογράφος. Η Φωτογραφία είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Εκτός από κάποιες τεχνικές γνώσεις, χρειάζεται να αναπτύξεις το ταλέντο που ήδη έχεις, εκπαιδεύοντας το μάτι και βλέποντας συνεχώς σπουδαίες φωτογραφίες από κορυφαίους καλλιτέχνες όλων των εποχών. Να μπορείς να βλέπεις πέρα από το προφανές και να αναδεικνύεις πράγματα και στιγμές που δεν θα πρόσεχε ποτέ το «κοινό» μάτι. Στο Instagram και στο Internet γενικότερα μπορεί κανείς να δει φωτογραφίες υψηλής καλλιτεχνικής αξίας αναλόγως τα accounts που ακολουθεί. Ως μέσο μπορεί να αναδείξει και να κάνει ευρύτερα γνωστές τις ποιοτικές δουλειές καλλιτεχνών, όμως όχι, τα social media δεν φτιάχνουν φωτογράφους.
Πράγματα που σε εμπνέουν και που ίσως συνέβαλαν στη δημιουργία του προσωπικού σου στιλ;
Παππά Τζένη: Στη φωτογραφία με εμπνέουν οι λεπτομέρειες, κάτι το μικρό που στα μάτια των περισσοτέρων μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αυτό το κάτι μπορεί να κάνει τελικά τη διαφορά και να αποτελέσει το θέμα μιας φωτογραφίας. Αυτό το κάτι ψάχνω να βρω όταν κοιτάζω μέσα από τη μηχανή μου.
Δαουάχερ Άννα: Συνήθως εμπνέομαι όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ κόσμο, σε ένα χάος όπου θα προσπαθήσω να βάλω σε τάξη και να δημιουργήσω μια δική μου κινηματογραφική σκηνή, μια σκηνή από ταινία γεμάτη συναίσθημα, με χρώμα αλλά και έλλειψη αυτού, μια ανάμνηση, μια κραυγή νοσταλγίας για όλα όσα πέρασαν από δίπλα μας και πέρασαν στη λήθη χωρίς να τους δώσουμε νοητά μια αξία.
Φωτογραφία: επαγγελματική προοπτική ή ερασιτεχνική ενασχόληση;
Διασκούρης Αντώνης: Δύσκολο ερώτημα για την περίοδο που διανύουμε, αλλά γιατί όχι και τα δύο.
Ντάρλα Ιωάννα: Γιατί όχι και τα δύο; Η αφετηρία όμως είναι σίγουρα η αγάπη για την τέχνη της φωτογραφίας, η ανάγκη να εκφραστώ χρησιμοποιώντας ένα μέσο με το οποίο η σχέση είναι πρώτα «ερωτική» και ίσως και επαγγελματική κάποτε.
Τι αγαπάς πιο πολύ στη δουλειά του φωτογράφου;
Τριανταφύλλου Χάρης: Όταν βγαίνω για φωτογραφία δρόμου, απομονωμένος με τον εαυτό μου και τη μηχανή αλλά σε εγρήγορση και επαφή με τον έξω κόσμο ως «παρατηρητής-κυνηγός», η αναζήτηση του «θηράματος-θέματος-στιγμής» είναι κάτι που με εξιτάρει.
Αγγελογιανάκης Γιώργος: Αυτό που αγαπώ στη δουλειά του φωτογράφου είναι ότι σε κάθε λήψη του προβάλει στο κοινό μια εικόνα όπως θα ήθελε ή έχει φανταστεί τη στιγμή της λήψης. Δεν είναι μια απλή αποτύπωση της πραγματικότητας αλλά ένα ταξίδι στο υποσυνείδητο, μια ψευδαίσθηση των αισθήσεων.
Τι ρόλο παίζει το ασπρόμαυρο και τι το χρώμα στις φωτογραφίες;
Κακαβά Μάχη: Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία ζητούμενο είναι να εστιάσουμε στην ουσία του θέματος που φωτογραφίζουμε, έτσι οι όγκοι, οι σκιές, οι φόρμες καλούνται να ορίσουν και να χαρακτηρίσουν το θέμα μας, τονίζοντάς το με την απόλυτα οπτική μονοχρωμία που επιλέγουμε να το παρουσιάσουμε. Το χρώμα, από την άλλη, μας βοηθάει να αφηγηθούμε πιο εύκολα την ιστορία και να επικοινωνήσουμε με αυτόν που τη βλέπει σε συναισθηματικό επίπεδο, αλλά και να τον κατευθύνουμε στο σημείο που θέλουμε και θεωρούμε σημαντικό. Για να γίνει με επιτυχία κάτι τέτοιο θα πρέπει να γνωρίζουμε καλά το παιχνίδι με το φως και να μπορούμε να το ελέγξουμε σωστά μέσα και έξω από το στούντιο.
Πυλαρινού Στέλλα: Η απουσία χρώματος αφήνει το μάτι να περιπλανηθεί με ευκολότερο τρόπο σε γραμμές, σχήματα και φόρμες. Στο χρώμα τα πράγματα αλλάζουν, η πληροφορία του χρώματος ανάλογα με την επιλογή του μπορεί και να μετατρέψει τελείως το αρχικό θέμα, δημιουργώντας άλλη αισθητική προσέγγιση, πιο προσιτή πιθανόν, μιας και βλέπουμε έγχρωμα, δυσκολότερη όμως μιας και ο συνδυσμός και μόνο κάποιων χρωμάτων μπορεί από μόνος του να προκαλέσει συναισθήματα στο θεατή.
Τι κατά τη γνώμη σου κάνει μια φωτογραφία αξέχαστη;
Θωμά Θεοδοσία: Κάθε φωτογραφία φέρει τη δύναμη να παγώνει το χρόνο και επομένως είναι φύσει αξέχαστη, όμως πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία ή συνταγές που κάνουν μια φωτογραφία αξέχαστη υπό την έννοια της δυνατής φωτογραφίας. Το να ακολουθεί κανείς τους φωτογραφικούς «κανόνες» αναφορικά με τη σύνθεση κάδρου ή φωτισμού μπορεί να οδηγήσει σε μία άρτια φωτογραφία, αλλά ίσως όχι σε μια εξαιρετικά δυνατή φωτογραφία. Το δυνατό θέμα επίσης παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, αλλά και αυτό δεν αποτελεί πανάκεια. Επομένως, ίσως το βασικό κριτήριο που κάνει μία φωτογραφία δυνατή είναι η ανάδυση κάποιου ισχυρού συναισθήματος κατά την προσωπική συνάντησή μας με αυτή, το οποίο μας ωθεί στο να θέλουμε τη δούμε ξανά και ξανά.
Τι θα ήθελες να «δουν» οι άλλοι στις φωτογραφίες σου;
Μαρκάκη Μαρία: Αυτό που με κινεί σαν άνθρωπο είναι το συναίσθημα και η διαφορετικότητα. Επομένως και σαν φωτογράφος εμπνέομαι από αυτό που βιώνουν με αυθεντικότητα άλλοι άνθρωποι, καθώς και από την έντονη αίσθηση που μου προκαλεί το «καινούργιο». Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι μέσα από τις φωτογραφίες μου ο θεατής εχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει και να αισθανθεί έναν κόσμο που είναι τόσο μακριά αλλά τελικά και τόσο κοντά.
Ουζούνογλου Νατάσα: Aυτό που θα ήθελα να δουν οι άλλοι στις φωτογραφίες μου είναι η αποτύπωση του συναισθήματος, είτε του πρωταγωνιστή της φωτογραφίας είτε του δικού μου συναισθήματος εκείνη τη στιγμή. Η φωτογραφία είναι ένας τρόπος έκφρασης του συναισθηματικού μας κόσμου, πιο ευθύς από τα λόγια και χωρίς λογοκρισία.
Νικολός Βαγγέλης: Οι φωτογραφίες μου εκφράζουν ό,τι βλέπει το «κλειστό μου μάτι», δηλαδή το μέσα μου. Θα ήθελα, λοιπόν, οι άλλοι που τις βλέπουν, να κλείσουν τα μάτια και να δουν το μέσα τους. Ίσως κάπου να συναντηθούμε.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
12°
