Φωτογραφια

Ο «Σκοπελίτης» είναι κάτι περισσότερο από ένα πλοίο

20 φωτογραφίες από ένα αξέχαστο ταξίδι

20 φωτογραφίες από τον Σκοπελίτη, το θρυλικό πλοίο των Μικρών Κυκλάδων.

Όποιος έχει ταξιδέψει τις Μικρές Κυκλάδες γνωρίζει καλά το καράβι της γραμμής με το όνομα «Σκοπελίτης». Είναι ένας ζωντανός θρύλος. Έχει δώσει την υπόσχεση να ταξιδεύει με κάθε καιρό και κάθε συνθήκη. Δεν καταλαβαίνει από κύματα, ούτε απο αέρα.

Βλέπεις το μικρό καράβι να έρχεται στο λιμάνι και μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχει δέσει, έχει ανοίξει και σαν μυρμηγκοφωλία, σβέλτα και επιδέξια, αδειάζει και γεμίζει με απίθανες ποσότητες μέχρι απάνω, αξιοποιώντας πλήρως τον όγκο του. Όταν ξεκινήσει να πιάσει το επόμενο λιμάνι, να εύχεσαι να είναι κάλμα. Καλύτερα να μην τύχεις σε κύμα, γιατί θα κουνηθείς. Θα κουνηθείς πολύ. Θα αρρωστήσεις από το ανέβα-κατέβα. Πέντε χρώματα θα αλλάξεις και δεν θα ξέρεις την τελική απόχρωση. Οι δραμαμίνες δεν θα πιάνουν. Αλλά θα ξέρεις ένα πράγμα, που είναι πιο σίγουρο από όλα: Ο Σκοπελίτης δεν βυθίζεται και ο καπετάνιος του είναι μαέστρος. Θα φτάσει, θα δέσει και θα εξυπηρετήσει ο κόσμος να χαλάσει. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βλέπεις το πλήρωμα που είναι πάντα χαλαρό, λες και πάει βολτίτσα σε ηλιόλουστο παρκάκι.

ααααα

«Δέκα χρονών ήμουν και τα χέρια μου είχαν ρόζους από το κουπί. Κοιμόμασταν μες στη θάλασσα από παιδιά, την πίναμε για νερό. Λαχτάραγα να μεγαλώσω, να κάνω ένα σκάφος δικό μου, να πιάσω το τιμόνι εγώ, να ταξιδέψω. Να πω "αυτό, να, είναι δικό μου", να κάνω κουμάντο εγώ. Και τα κατάφερα». Τα λόγια αυτά είχε πει ο Δημήτρης Σκοπελίτης σε ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε για τη ζωή του. Δεν λογάριαζε ούτε φουρτούνες ούτε μπουνάτσες. Αφιλοκερδώς, τα παλιά χρόνια που δεν είχε συγκοινωνία στα νησάκια εδώ τριγύρω, έφτανε έως Νάξο - Πάρο - Σύρο για να μεταφέρει όποιον είχε ανάγκη. Καθημερινά, για 53 ολόκληρα χρόνια, από το 1956, εξυπηρετούσε τους πάντες και τα πάντα. Γι' αυτήν ακριβώς την προσφορά του τον τίμησαν οι τοπικοί δήμοι, κοινότητες και σύλλογοι. «Αν δεν ήταν ο καπετάν Μήτσος με τον "Σκοπελίτη" θα ήμασταν καταδικασμένοι ως βραχονησίδα. Τέτοιους ανθρώπους πρέπει και μετά θάνατον να τους σεβόμαστε και να τους τιμάμε, είναι ευεργέτες» λέει ο Στέλιος Ζούλης, αντιδήμαρχος της Ηρακλειάς των 110 μόνιμων κατοίκων. «Ακόμα και σε ώρες περίεργες ήταν πάντα πρόθυμος, ζούσε για να βοηθήσει, μας ξελάσπωσε αμέτρητες φορές. Τότε που δεν υπήρχαν ελικόπτερα του ΕΚΑΒ επιτέλεσε κοινωνικό έργο που κανείς άλλος δεν τολμούσε, υπό τεράστια κύματα, με 8-9 μποφόρ, χιόνια και καταιγίδες. Ως παλιός κυβερνήτης σε πολεμικά πλοία ξέρω τι σημαίνει να δίνεσαι σε τέτοιους αγώνες μες στη θάλασσα».