Η tatoo artist Ανθή Παρασκευαΐδου φωτογραφήθηκε την Κυριακή 15 Ιουλίου στο ξενοδοχείο Athens La Strada Suites.
Είναι μια φωτογραφία από το παράθυρο του σπιτιού μου στην Καστέλα. Αυτό το κάδρο το έχω τραβήξει πολλές φορές είτε με ήλιο είτε με χιόνι είτε με βροχή. Πάντοτε μέσα από το παράθυρο γιατί έτσι νιώθω πως τη φέρνω μέσα στο σπίτι. Επίσης ποτέ το κάδρο δεν είναι ίδιο, όχι μόνο εξαιτίας των αλλαγών του καιρού, αλλά και γιατί υπάρχει ζωή, με αποτέλεσμα να αλλάζει η εικόνα…
*H φωτογραφία συμπεριλαμβάνεται στο φωτογραφικό λεύκωμα σε επιμέλεια Γιάννας Ανδρεάδη «Παράθυρα στην πόλη, Αθήνα Θέα» (εκδ. Άγρα)
Δευτεριάτικο απόγευμα στην Ακρόπολη. Μία μόνο φωτογραφία ήθελα για ένα άρθρο. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ το πλήθος των επισκεπτών αρχές καλοκαιριού. Όπως λέει και μια φίλη μου Ιταλίδα, μου φαίνεται πως σήμερα έχει αρκετά απειράριθμους ανθρώπους.
Αύγουστος στο κέντρο της Αθήνας. Από τ’ ανοιχτά παράθυρα των πολυκατοικιών παρατηρώ τους γείτονες, και ακούω τις συζητήσεις τους. Ξέρω ότι με παρατηρούν κι εκείνοι κι έτσι σβήνω τα φώτα για να μη δουν τη φωτογραφική μηχανή. Ένα ακόμα Ιnterlude, ένα διάλειμμα, και ο χρόνος σταματά για λίγο, όσο χρειάζεται για να επιστρέψει κανείς στον εαυτό του, να γεμίσει τις μπαταρίες πριν επιβιβαστεί ξανά στο τρένο της καθημερινότητας. Μια αναγκαία διακοπή σε περίοδο διακοπών: όνειρο καλοκαιρινής νύχτας ή και όχι.
Τίτλος: Interlude#27 (Terrace), 2006.
Τη φωτογραφία την τράβηξα στις αρχές του φετινού καλοκαιριού στο βράχο της Πνύκας. Βγαίναμε από τα Αναφιώτικα και κατηφορίζαμε προς το Σινέ Θησείο για το πρώτο θερινό σινεμά της σεζόν. Είδαμε το πλήθος αμίλητο μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και βλέποντας τις φιγούρες αμέσως μας ήρθε στο μυαλό η αμερικάνικη ταινία «City of Angels». Σε αυτήν, οι Άγγελοι φόραγαν μαύρα και μαζευόντουσαν σε κάθε Δύση και Ανατολή απλώς και μόνο για το θέαμα – δεν ήθελαν κάτι άλλο.
Στη μετάβαση από τον παλιό κόσμο στον καινούργιο, τι από τον εαυτό μας θα παραμείνει ίδιο; Ο φωτογράφος απαντά μέσα από την έκθεσή του «ABSORBED (Damn, I miss snowboarding)»
Η έκθεση της φωτογράφου, «Everything is the Same but Everything is Different», και θέμα τη θάλασσα, πρωταγωνιστεί μέχρι 20 Ιουνίου στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά
Είναι μια φωτογραφία από το παράθυρο του σπιτιού μου στην Καστέλα. Αυτό το κάδρο το έχω τραβήξει πολλές φορές είτε με ήλιο είτε με χιόνι είτε με βροχή. Πάντοτε μέσα από το παράθυρο γιατί έτσι νιώθω πως τη φέρνω μέσα στο σπίτι. Επίσης ποτέ το κάδρο δεν είναι ίδιο, όχι μόνο εξαιτίας των αλλαγών του καιρού, αλλά και γιατί υπάρχει ζωή, με αποτέλεσμα να αλλάζει η εικόνα… 
Δευτεριάτικο απόγευμα στην Ακρόπολη. Μία μόνο φωτογραφία ήθελα για ένα άρθρο. Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ το πλήθος των επισκεπτών αρχές καλοκαιριού. Όπως λέει και μια φίλη μου Ιταλίδα, μου φαίνεται πως σήμερα έχει αρκετά απειράριθμους ανθρώπους.
Τη φωτογραφία την τράβηξα στις αρχές του φετινού καλοκαιριού στο βράχο της Πνύκας. Βγαίναμε από τα Αναφιώτικα και κατηφορίζαμε προς το Σινέ Θησείο για το πρώτο θερινό σινεμά της σεζόν. Είδαμε το πλήθος αμίλητο μπροστά στο ηλιοβασίλεμα και βλέποντας τις φιγούρες αμέσως μας ήρθε στο μυαλό η αμερικάνικη ταινία «City of Angels». Σε αυτήν, οι Άγγελοι φόραγαν μαύρα και μαζευόντουσαν σε κάθε Δύση και Ανατολή απλώς και μόνο για το θέαμα – δεν ήθελαν κάτι άλλο.
