Καυτό σαββατιάτικο μεσημέρι κάπου στα τέλη Ιουνίου σε παραθαλάσσιο snack bar (sic!). Μια βαριεστημένη μέση ελληνική οικογένεια μετά το θαλάσσιο μπάνιο. Όλοι με τα μαγιό. Η μαμά κοιτάει απλανώς, σκεπτόμενη ποιος ξέρει τι. Ο μπαμπάς σκρολάρει νωχελικά τις ειδήσεις στο super-micro notebook. Η κόρη, γύρω στα 15, ακούει μουσική με ακουστικά από το κινητό, προφανώς τα τελευταία hits. Ο γιος, 12 πάνω-κάτω, παίζει κάποιο παιχνίδι, στο κινητό επίσης. Πάνω στο τραπέζι, δύο «φρέντοι», ένα αναψυκτικό και το χαρτάκι από παγωτό πύραυλο. Η ατμόσφαιρα αποπνέει κολοσσιαία βαρεμάρα… Δεν ξέρω γιατί, αλλά τους κοιτάω επίμονα. Σιγά-σιγά η εικόνα αρχίζει να θολώνει σταδιακά μέχρι που δεν μπορώ να ξεχωρίσω πρόσωπα και πράγματα και μετά ξανά σιγά-σιγά και σταδιακά ξεθολώνει μέχρι που καθαρίζει εντελώς. Όλοι με τα μαγιό. Η μαμά κοιτάει απλανώς, σκεπτόμενη ποιος ξέρει τι. Ο μπαμπάς ξεφυλλίζει την «Ελευθεροτυπία». Η κόρη, γύρω στα 15, ακούει μουσική με ακουστικά από walkman κασετοφωνάκι, προφανώς τα τελευταία hits. Ο γιος, 12 πάνω-κάτω, διαβάζει «Αγόρι». Πάνω στο τραπέζι, δύο «φραπέδες», ένα αναψυκτικό και το χαρτάκι από παγωτό πύραυλο. Η ατμόσφαιρα αποπνέει κολοσσιαία βαρεμάρα…
Ο κόσμος που θέλουμε να πιστεύουμε ότι αλλάζει και τελικά μένει ο ίδιος. Ο χρόνος που λέμε ότι περνάει και τελικά δεν πάει πουθενά…
Βρίσκομαι κάπου στην αχανή παραλία του Πλατανέ στο Ρέθυμνο. Μπαράκι πάνω στην αμμουδιά, πέργκολα από φύλλα φοίνικα, ξαπλώστρες, ομπρέλες κόκα-κόλα, αιώρες, νεαρές Ρωσίδες μαμάδες με μοιραίο ύφος βγάζουν selfies την ώρα που κουνάνε το καρότσι με το μωρό, ταχύπλοα στη θάλασσα και πολύχρωμα para-glides στον ουρανό, παιδάκια παίζουν κάπου εκεί δίπλα σε μια υπέργεια πλαστική πισίνα μεγέθους μπανιέρας, μουσική υπόκρουση ντάπα-ντούπα, ο μπάρμαν πυκνό μούσι, στριφτό μουστάκι λυράρη και γεμάτος τατουάζ, ο σερβιτόρος μιλάει αγγλικά με βαριά κρητική προφορά. Και στο βάθος το κερασάκι στην τούρτα. Υπάλληλος από παρακείμενο ξενοδοχειάκι έχει πάρει μια μεγάλη παρέα από τουρίστες και τους έχει βάλει να χορεύουν συρτάκι στην παραλία. Δεν υπάρχει ηχοσύστημα, οπότε έχει αναλάβει αυτός τη μουσική επένδυση, τραγουδώντας… Εκείνοι χαζογελάνε ευτυχισμένοι!
Αυτή η ταινία του Ζορμπά με τον Άντονι Κουήν έχει στιγματίσει ανεπανόρθωτα την Ελλάδα…
Μιλώντας για Ζορμπά, το σκηνικό μεταφέρεται στην παραλία του Σταυρού στα Χανιά. Εκεί που γυρίστηκε αυτή η καταραμένη σκηνή με το Ζορμπά να χορεύει στην παραλία. Είναι σχετικά πρωί, οπότε δεν έχει και πολύ κόσμο. Στη μία άκρη, πιο άκρη δε γίνεται, του κολπίσκου είναι κάποιος με δύο μικροσκοπικά και πολύ χαριτωμένα σκυλάκια, το οποία παίζουν στην άμμο και μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα πλατσουρίζοντας. Η απόλυτη ευτυχία αποτυπωνένη στα πρόσωπά τους. Από την άλλη άκρη του κολπίσκου, πάνω από 100 μέτρα απόσταση, ακούγονται οι κραυγές ενός ηλικιωμένου: «Βγάλε τα κωλόσκυλα από τη θάλασσα, ρε μαλάκα! Θα φωνάξω το Λιμενικό!»
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
Ένα συλλογικό εγχείρημα της Αστικής μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αρχείων Πηνελόπης Μασούρη με έργα 30 φωτογράφων στους Δήμους Λουτρακίου, Περαχώρας, Αγίων Θεοδώρων και Σοφικού Κορινθίας
