Η Ilse Ruppert φτάνει στο φουαγιέ του Τριανόν στην ώρα της. Το θερμόμετρο εκείνη τη στιγμή έδειχνε 35 βαθμούς και εκείνη, κάνοντας αέρα με ένα φυλλάδιο, δηλώνει ότι έχει έρθει από τους 22. «Είναι ήδη καλοκαίρι στη Γερμανία». Η συμπαθής κυρία με το γκρίζο κοντό καρέ μαλλί, υπήρξε το κορίτσι με μακριά ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια που κατέγραψε με το φακό της τους punks του Ανατολικού Βερολίνου και διασημότητες όπως ο Iggy Pop που της ζητούσε απελπισμένα ναρκωτικά, και τον Frank Zappa που την πήγε για μπέργκερ με λιμουζίνα.
Ο κινηματογράφος Τριανόν αυτή την περίοδο φιλοξενεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα την pop up γκαλερί FreshEggs που για τρεις εβδομάδες μεταφέρει την έδρα της από το Βερολίνο στην καρδιά της Αθήνας. Ο γκαλερίστας, συλλέκτης και εικαστικός Stephan Schroer παρουσιάζει τρεις εκθέσεις, μεταξύ των οποίων εκείνη της Ilse Ruppert με τίτλο «I Love Chaos». Το πρόγραμμα Artist in Residence, στο πλαίσιο του οποίου πραγματοποιείται η έκθεση της Ilse Ruppert, επιμελείται η ομάδα ZLR Betriebsimperium Hamburg (Christoph Ziegler + Loukia Richards). Με αφορμή την έκθεση, η Ilse μοιράζεται μαζί μας ιστορίες από την εποχή που, όπως λέει η ίδια, «όλα ήταν πιθανά».
H Ilse Ruppert. Φωτογραφία: Bert Scharffenberg
Η Αρχή της καριέρας της
«Ήμουν 25, όταν μου συνέβη αυτό που λένε οι Γάλλοι "coup de foudre". Ήμουν στο Λονδίνο με ένα φίλο από το Μεξικό που σπούδαζε γραφιστική, όταν μου ζήτησε να ποζάρω για εκείνον για ένα μάθημα ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Είχα τότε μακριά ξανθά μαλλιά, ξάπλωσα στο πάτωμα και κοίταξα ψηλά... Όταν είδα τη φωτογραφία, έπαθα σοκ. Είπα "Αυτό θέλω να κάνω". Πήγα αμέσως και αγόρασα την πρώτη μου κάμερα, μια Nikkormat. Τράβηξα τρεις ασπρόμαυρες φωτογραφίες με κύκνους και πήγα σε μία σχολή φωτογραφίας. Φυσικά, δε με δέχτηκαν. Έπρεπε να έχω ένα πλάνο κι έτσι πήγα στη Νέα Υόρκη για έξι μήνες, όπου γνώρισα φοβερούς ανθρώπους. Έγινε τόσο φυσικά, τόσο εύκολα. Πήγα σε ένα πάρτι με μία Γερμανίδα φίλη μου που έμενε ήδη εκεί και ξαφνικά βρέθηκα ανταποκρίτρια του Zeit Magazine, ενός μεγάλου γερμανικού περιοδικού», διηγείται η Ilse Ruppert για το ξεκίνημα της καριέρας της. Ήταν το 1978 και το punk κίνημα μόλις αναδυόταν. Μετά από έξι μήνες στη Νέα Υόρκη, η Ruppert επέστρεψε στη Γερμανία και συγκεκριμένα στο Αμβούργο. «Εκεί γίνονταν τα πάντα! Ήταν η έκρηξη του punk και όλα ήταν πιθανά, ακόμα και για εμένα, ένα κορίτσι από χωριό, χωρίς περγαμηνές ή εμπειρία στη φωτογραφία».
«Γνώρισα τον Iggy Pop σε μία συναυλία του στο Αμβούργο. Η δισκογραφική του τού έδωσε το τηλέφωνό μου και έτσι μία μέρα ο Iggy με πήρε τηλέφωνο. “Γεια, είμαι ο James. Άγγελέ μου, θα μου φέρεις λίγη κόκα, ή stuff;”, τότε ήταν πολύ συνηθισμένο οι μουσικοί να ζητούν ναρκωτικά από τους φωτογράφους, γιατί ήμαστε από τους πρώτους που συναντούσαν σε μία καινούρια πόλη. Του εξήγησα ότι δεν μπορώ να τον προμηθεύσω με ναρκωτικά. Μετά από δύο ώρες με ξανά παίρνει: “Είσαι μία σκύλα! Φέρε μου ναρκωτικά!”, ούρλιαξε και μου το έκλεισε στα μούτρα. Έπειτα από λίγη ώρα, ξανά τηλέφωνο. “Άγγελέ μου...”, απελπισμένος τύπος, αλλά πολύ μου άρεσε και αυτός και η μουσική του. Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε για την φωτογράφιση. Αν δεις τη φωτογραφία, έχει αυτή την περίεργη έκφραση απορίας, γιατί πριν ποζάρει μου είπε: “Κόκα;”
Ο Frank Zappa πήγε την Ilse Ruppert για βρώμικο στο Coney Island.
«Όταν έμενα στο Μόναχο, ο Frank Zappa έδωσε μία συναυλία στο Circus Krone. Πήγα και τον ρώτησα αν μπορώ να τραβήξω μερικές φωτογραφίες και μου είπε ναι, αρκεί να τους έδειχνα μετά. Δέχτηκα με χαρά και αφού τις είδε αγόρασε μερικές. Έπαθα σοκ, σπάνια οι καλλιτέχνες αγοράζουν φωτογραφίες. Μου είπε επίσης να τον πάρω τηλέφωνο, όποτε ξαναπάω στην Νέα Υόρκη. Έτσι και έγινε δύο χρόνια μετά. Ήρθε και με παρέλαβε μία λιμουζίνα και πήγαμε παρέα για junk food στο Coney Island νομίζω».
Σεξουαλική παρενόχληση από τον Dennis Hoper
O Dennis Hopper στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του.
«Άλλη μία αξέχαστη ιστορία είναι μια τρομακτική εμπειρία με τον Dennis Hopper. Είναι ο μόνος άντρας που έχω χτυπήσει στη ζωή μου. Το ’82 μου ζήτησαν να τον φωτογραφίσω για το Playboy. Θα αράζαμε μαζί για πέντε ολόκληρες μέρες. Όταν τον συνάντησα στο ξενοδοχείο του ήταν μαζί με την κοπέλα του και τον δημοσιογράφος του Playboy. Με απομόνωσε στην κρεβατοκάμαρα του και μου ζήτησε να τον φωτογραφίσω γυμνό. Έκανε κάποιες αηδιαστικές γκριμάτσες και μου ζήτησε να του κάνω στοματικό έρωτα. Αρνήθηκα και όταν με πλησίασε οπότε τον έσπρωξα με δύναμη στον τοίχο. Καθώς έπεφτε προς τα κάτω είχε ένα περίεργο χαμόγελο στο πρόσωπό του. Ήταν πολύ τρομακτικό. Έφυγα χωρίς να έχω το υλικό που θέλω, οπότε έπρεπε να τον ξανασυναντήσω. Την επόμενη μέρα ήρθε πόζαρε ήρεμος, γοητευτικός, με ρωτούσε πώς να στηθεί. Του ζήτησα να πάρει αγκαλιά ένα μπουκέτο λουλούδια. Αυτή η φωτογραφία μου, είναι αυτή που έχω πουλήσει πιο πολύ από όλες. Είναι φοβερό. Είχα εφιάλτες για πολύ καιρό μετά το περιστατικό στο ξενοδοχείο, αλλά αυτές φωτογραφίες μου έδωσαν φοβερό credit στο χώρο».
Η Ilse Rupert κατέγραψε με ένα ωμό τρόπο την αναδυόμενη punk σκηνή σε Δυτικό και Ανατολικό Βερολίνο. «Το ’82 στο Ανατολικό Βερολίνο αυτό που συνέβη ήταν απίστευτο. Ήταν όλοι τόσο νέοι, όμορφοι, σέξι, σίγουροι για το ντύσιμό τους. Ήταν μία απίστευτη εποχή. Το Δυτικό Βερολίνο από την άλλη ήταν ακραίο, σέξι με καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο που έρχονταν για να αποφύγουν τη στράτευση αλλά και επειδή τα ενοίκια ήταν φθηνά, όπως τώρα στην Αθήνα».
Ένας punk κοιτάει έξω από το παράθυρο. Αυτή είναι η αγαπημένη φωτογραφία της Ruppert.
Πιστεύει και η Ilse Ruppert αυτό που αναπαράγουν εδώ και μία διετία ξένα (και ελληνικά) media, ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο; «Ο επιμελητής μου, πιστεύει ότι υπάρχει μία ομοιότητα ανάμεσα στις δύο πόλεις και σήμερα που περπατούσα στο δρόμο σκέφτηκα “Ναι, ισχύει”. Αλλά δεν θέλω να πω ότι η Αθήνα είναι το νέο Βερολίνο, μοιάζει επίσης και με το κέντρο του L.A. ή τη Νέα Υόρκη. Όλα αυτά τα graffiti για παράδειγμα όμως, δεν πιστεύω ότι είναι απλά σπρέι στον τοίχο, χωρίς συνείδηση. Στο Βερολίνο, τη δεκαετία του ’80, όλα ήταν γραμμένα πάνω στο Τείχος, ακόμα είναι. Έτσι ξεκινάει πιστεύω. Είναι ο τρόπος που εκφράζονται οι άνθρωποι στο δημόσιο χώρο».
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
3°
