Δεν έχει μπει καλά καλά ούτε στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, αλλά πριν από λίγο καιρό κατάφερε να βρεθεί με τον φωτογραφικό φακό του στην κορυφή του κόσμου, διακρινόμενος στον (ίσως) σημαντικότερο διαγωνισμό φωτογραφίας, στα Sony World Photography Awards του 2017 και συγκεκριμένα, στην κατηγορία του «δρόμου» (“street photography”).
Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Σοφικίτη, που ανάμεσα στα ταξίδια του ανά τον κόσμο –τα οποία είναι ουκ ολίγα- κατάφερε κατά τη διάρκεια του Halloween parade μέσα σε μία συνωστισμένη 5η λεωφόρο στη Νέα Υόρκη τον περασμένο Οκτώβριο, να πετύχει το κατάλληλο timing -όπως λέει ο ίδιος- και να προκύψει ένα μοναδικό καρέ με πρωταγωνιστή έναν τζόκερ που ήταν κι αυτό που του έφερε διπλή διάκριση.
Τον συναντήσαμε στο στούντιο που διατηρεί στο Μαρούσι μαζί με τον αδερφό του Πέτρο Σοφικίτη, επίσης διακεκριμένο φωτογράφο, προκειμένου να μάθουμε τι είναι αυτό που τον «κέρδισε» στη φωτογραφία, πώς αντιμετωπίζει την επιτυχία που έχει σημειώσει, αλλά και να μοιραστεί μαζί μας τις εμπειρίες από τα ταξίδια του σε όλο τον κόσμο, όπως επίσης και μερικά από τα φωτογραφικά καρέ που τον έχουν «σημαδέψει» έως τώρα.
- Καταρχάς, μίλησέ μας λίγο για τη διάκριση στα Sony World Photography Awards και για τον ίδιο το διαγωνισμό. Πόσοι ήταν οι υποψήφιοι για τη συγκεκριμένη κατηγορία;
Τα Sony World Photography Awards ξεκινούν με τρεις κατηγορίες: Η μία είναι η youth (ηλικίας 12-17 ετών), η άλλη είναι η open, που θεωρητικά προσελκύει και τα περισσότερα άτομα καθώς απευθύνεται τόσο σε επαγγελματίες φωτογράφους όσο και σε ερασιτέχνες, και η τρίτη είναι η professional. Εγώ βγήκα πρώτος στη δεύτερη κατηγορία και συγκεκριμένα, σε μία εκ των δέκα υποκατηγοριών που περιλαμβάνει και είναι αυτή του «δρόμου» (“street”). Μάλιστα, εκ των υστέρων πληροφορήθηκα ότι αυτή η κατηγορία είχε και τη μεγαλύτερη συμμετοχή με 105.000 υποψηφίους.
Υπάρχει επίσης και μία δεύτερη διάκριση, που αφορά τις συμμετοχές ανά χώρα. Ουσιαστικά επιλέγουν τις 50 πρώτες χώρες που έχουν το μεγαλύτερο αριθμό συμμετοχών. Συνεπώς η Ελλάδα ήταν φέτος μέσα σε αυτές και με βάση τους συμμετέχοντες της χώρας μας, αναδείχθηκα πρώτος ανάμεσά τους.
- Η επιλογή αφορά μία συγκεκριμένη φωτογραφία ή ολόκληρη ενότητα; Πώς προέκυψε η νικητήρια φωτογραφία με τον τζόκερ;
Η βράβευση αφορά όχι μία ξεχωριστή εικόνα, αλλά μια ενότητα. Στην ενότητα που έστειλα δεν είχα ένα ενιαίο όνομα. Αυτά που είχα στείλει για περιγραφή ήταν αναφορικά με την προεκλογική περίοδο της Αμερικής. Όλο αυτό άρχισε να χτίζεται κατά την διάρκεια ενός μεγάλου road trip στην Αμερική στο οποίο μαζί με φίλους και την κοπέλα μου διέσχισα 5 πολιτείες ξεκινώντας από το Grand Canyon και φτάνοντας στο Seattle. Σε αυτά τα 5000 χιλιόμετρα συναντήσαμε και κουβεντιάσαμε με αμέτρητους τύπους πολλά πράγματα, ανάμεσα στα οποία φυσικά ήταν και το θέμα των εκλογών. Κάπου εκεί διαπίστωσα με πολύ μεγάλη έκπληξη την υπεραπλουστευμένη σκέψη και άποψη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Αμερικάνων που γνώρισα. Μία υπεραπλούστευση που με ξάφνιασε και με έκανε να νιώσω ένα μούδιασμα.
Αυτό ακριβώς ένιωσα την ανάγκη να καταγράψω μέσα από εικόνες ανθρώπων στους δρόμους. Την ίδια περίοδο έπεφτε και το φημισμένο Halloween της Νέας Υόρκης, και το θέμα για αυτή την χρονιά ήταν η «ονειροπόληση». Τότε ένιωσα ότι σημειολογικά οι Αποκριές δεν απείχαν πολύ από την πραγματικότητα της προεκλογικής περιόδου και έτσι συμπεριέλαβα στην ενότητα που έστειλα στην Sony και 2-3 εικόνες από το Halloween Parade που είχα την ευκαιρία να ζήσω τον Οκτώβριο του 2016.
Η γνωριμία μας με αυτόν τον τύπο, τον τζόκερ, κράτησε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Μέσα στον συνωστισμό δεν μπορούσα να περπατήσω, ήμουν κολλημένος στο πεζοδρόμιο και απλά κάποια στιγμή γυρνάω και κοιτάζω αυτόν τον τύπο να γυρνάει το κεφάλι του και τον τραβάω. Δεν ήταν δηλαδή κάτι που είχα προβλέψει ή οτιδήποτε τέτοιο. Μάλιστα, ο ίδιος εξαφανίστηκε αμέσως, οπότε απλά πέτυχα το timing. H φωτογραφία έχει την ονομασία «Halloween Protagonists».
- Τι σημαίνει αυτή η διάκριση για σένα; Φαντάζομαι πως σου ανοίγει, εκτός των άλλων, και νέες ευκαιρίες…
Προσωπικά, η διάκριση αυτή σημαίνει πως απλά είμαι σε καλό δρόμο. Δεν θεωρώ, σε καμία περίπτωση, πως έχω κάνει κάτι σπουδαίο. Και νομίζω πως είναι και λάθος προσέγγιση να σε προσδιορίζει μία –εφήμερη πολλές φορές- επιτυχία. Πιστεύω πως όλα πρέπει να έχουν μία εξέλιξη και μία διάρκεια. Αναμφίβολα, όμως, έγινε πάρα πολύ αναγνωρίσιμο το έργο μου, συνολικά. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως θα συμμετέχω σε σημαντικές εκθέσεις που διαφορετικά, σίγουρα θα δυσκολευόμουν πολύ να καταφέρω να μπω. Για παράδειγμα, συμμετέχω στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας -κάτι που είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα- όπως επίσης του χρόνου στο Μιλάνο θα εκπροσωπήσω την Ελλάδα.
- Ας πάμε τώρα, για λίγο, πίσω. Η φωτογραφία πώς προέκυψε; Έχεις ασχοληθεί επαγγελματικά μόνο με αυτόν τον χώρο;
-Επειδή και ο πατέρας μου είναι φωτογράφος –έχει ασχοληθεί κυρίως με το καλλιτεχνικό κομμάτι και έχει συμμετάσχει σε σημαντικές εκθέσεις- έχω την αίσθηση πως αυτό χτίζει αν όχι έναν φωτογραφικό πολιτισμό, τουλάχιστον μία αντίστοιχη κουλτούρα. Πάντα είχα μία φωτογραφική μηχανή μαζί μου, είναι ουσιαστικά κάτι σαν ημερολόγιο. Η αλήθεια είναι όμως, πως οι σπουδές μου δεν είχαν καμία σχέση. Σπούδασα αρχικά οικονομικά στο Μπρίστολ ενώ αργότερα, στα 20 μου περίπου ίδρυσα μία εταιρεία consulting στην Κορνουάλη με Τσέχους, το 2010. Τότε μας πρόσφεραν ένα εξαιρετικά καλό συμβόλαιο πολλών χιλιάδων λιρών για τον καθένα και γενικά έτσι νόμιζα πως η ζωή κυλάει πολύ εύκολα. Τελικά λόγω κωλυμάτων, δεν επιτεύχθηκε η συμφωνία και έτσι, αντ’ αυτού, μας πρόσφεραν έναν πολύ καλό μηνιαίο μισθό προκειμένου να παραμείνουμε εκεί για κάποιους μήνες.
Τότε θεώρησα τρελό το να πληρώνομαι απλώς για να κάθομαι, παραμένοντας ουσιαστικά σε αναμονή. Η αλήθεια είναι πως δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο δύσκολο γενικά θα ήταν να βρω δουλειά. Έτσι έφυγα και μου πήρε, χωρίς υπερβολή, μία μέρα να κλείσω εισιτήρια για Περού, έχοντας στο μυαλό μου να παραμείνω στην Αμερική για 5-6 μήνες. Οι Άνδεις, ο Αμαζόνιος και όλες οι εμπειρίες που αποκόμισα με βοήθησαν όχι μόνο στο φωτογραφικό κομμάτι, αλλά μου έδωσαν επίσης και το χρόνο να σκεφτώ γενικά για τη ζωή μου. Ουσιαστικά, αυτό που μου πρόσφερε ήταν και να απομονωθώ από το κομμάτι και το κυνήγι της επιτυχίας που πολλοί επιθυμούν. Γυρνώντας αργότερα, στα τέλη του 2011, στην Ελλάδα και πηγαίνοντας σε διάφορες συνεντεύξεις για δουλειά πάνω στο αντικείμενο που είχα σπουδάσει, συνειδητοποίησα ότι για να βρω μία καλή δουλειά θα έπρεπε να ξαναφύγω στο εξωτερικό. Εγώ όμως ήθελα να μείνω εδώ και έτσι, επειδή ο αδερφός μου έκανε αυτή τη δουλειά, αποφάσισα να τον βοηθήσω και να δουλέψω μαζί του. Σιγά σιγά διαπίστωσα ότι όλο αυτό άρχισε να με γοητεύει και έτσι με κέρδισε…
- Τι είναι αυτό που σε «τραβάει» συνήθως για να πατήσεις το κλικ;
Το ανθρωποκεντρικό στοιχείο είναι αυτό που με «τραβάει» περισσότερο. Γενικά στον άνθρωπο παρατηρώ μία ένταση, έτσι μέσα στο κάδρο μου θέλω πάντα να υπάρχει το ανθρώπινο στοιχείο σε οποιαδήποτε μορφή του.
- Τα ταξίδια ποιο ρόλο παίζουν στη ζωή σου;
Νομίζω πως όλα μου τα ταξίδια ξεκινούν από την ανάγκη μου για παρατήρηση. Σου δίνουν τη δυνατότητα να παρατηρήσεις έναν διαφορετικό πολιτισμό, για παράδειγμα σε αναπτυσσόμενες χώρες, όπως η Κούβα ή το Βιετνάμ. Επίσης, πέρα από την παρατήρηση, έχω και περιέργεια, θέλω να γνωρίσω όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη και ανθρώπους γιατί πιστεύω ότι αντλώ σοφία και ενέργεια από αυτό. Οπότε, σίγουρα τα ταξίδια καλύπτουν μία προσωπική ανάγκη. Η φωτογραφία τότε έρχεται πάντα εξαιρετικά και «κολλάει» ως παρέα.
- Γενικά πώς λειτουργείς στο κομμάτι των ταξιδιών; Το αποφασίζεις κάθε φορά τελευταία στιγμή ή το οργανώνεις από καιρό;
Κοίτα, συμβαίνουν και τα δύο. Δηλαδή υπάρχουν φορές που κανονίζουμε ένα ταξίδι με παρέα φίλων αλλά, όταν πρόκειται για παράδειγμα για ένα προσωπικό μου project, τότε μπορεί να κλείσω τα εισιτήρια ακόμη και το τελευταίο βράδυ. Γενικά, η αλήθεια είναι πως είμαι επιρρεπής. Δηλαδή, μπορεί να με πάρεις τηλέφωνο και να μου πεις να πάμε το Σαββατοκύριακο κάπου και εγώ, παρότι να πήζω, να κάνω τα πάντα για να καταφέρω να έρθω. Όποιος φίλος μου ετοιμάζει κάποιο ταξίδι, μου στέλνει μήνυμα και συνήθως δεν υπάρχει περίπτωση να του πω όχι. Βέβαια, πρέπει να πω ότι το οργανωμένο ταξίδι δεν το αντέχω με τίποτα… Για μένα αποτελεί πραγματικά πόλο έλξης το να μην ξέρω τι ακριβώς θα κάνω όταν πηγαίνω σε ένα μέρος. Τα επόμενα μεγάλα ταξίδια που έχω βάλει στόχο τώρα είναι η Μαδαγασκάρη και η Μιανμάρ
- Αν έπρεπε να ξεχωρίσεις τρία από αυτά που σε «στιγμάτισαν» μέχρι τώρα;
Σίγουρα θα ξεχώριζα τη Λατινική Αμερική (Περού, Κολομβία, Εκουαδόρ κ.τλ.), στην οποία πέρασα 4 μήνες και που μου πρόσφερε συγκλονιστικές εμπειρίες, λόγω του ότι ακριβώς είχα πάει τελείως «χύμα», χωρίς συγκεκριμένο πλάνο και «μπλέχτηκα» σε πολλά πράγματα και καταστάσεις.
Μετά θα έλεγα την Κούβα, στην οποία πήγα και πριν από την άρση του εμπάργκο και μετά, ώστε να έχω μία συνολική εικόνα. Όσο κλισέ και αν είναι αυτό που λένε πως πας και βρίσκεσαι στη δεκαετία του 1920 είναι και λίγο… Παντού είναι σαν να βρίσκεσαι μέσα σε σκηνικά ταινίας, είναι ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο ξεπηδούν από το πουθενά, μεταξύ άλλων, και street parties . Είναι σαν να μεταφέρεσαι πολλές δεκαετίες πίσω. Ήταν μία χώρα που μου έδωσε αυτό ακριβώς που ήθελα να παρατηρήσω και φωτογραφικά, επίσης οι άνθρωποί της είναι πολύ περήφανοι, πολύ ωραίοι τύποι.
Τρίτο ξεχωρίζω το Βιετνάμ, όπου και εκεί έζησα πραγματικά ό,τι να ‘ναι καταστάσεις. Αρκεί μόνο να πω ότι έμενα όπου έβρισκα, από νεκροταφείο μέχρι σε καλύβες, υπόγειο ή απλά στο δρόμο.
- Υπήρξε κάποια περιπέτεια που έζησες και θα σου μείνει σίγουρα αξέχαστη;
Μία καταπληκτική -αν μπορείς να την αποκαλέσεις έτσι- εμπειρία ήταν μία περιπέτεια που είχα στο Περού. Εκεί ήμασταν με δύο φίλους μου και είχαμε ξεκινήσει να πάμε στην Αρεκίπα, μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του Περού. Παίρνουμε όμως λάθος δρόμο και στο μεταξύ μας τελειώνει και η βενζίνη. Βρίσκουμε κάπου να περάσουμε το βράδυ μας και την επόμενη μέρα αρχίζουμε να συζητάμε τι θα κάνουμε. Βλέποντας ένα χάρτη, βλέπω μία διαδρομή με χωματόδρομο και για κάποιο λόγο, νόμιζα ότι ήταν γύρω στα 30 χιλιόμετρα, άρα θεωρούσα ότι μετά από περίπου 8 ώρες περπάτημα θα φτάσω. Οι άλλοι δύο μου λένε ότι θα πάνε από το δρόμο, παίρνοντας άλλη διαδρομή. Ξεκινάω λοιπόν μία απίστευτη διαδρομή με φαράγγια και εκπληκτική θέα.
Έχω πλέον κάνει πολύ περισσότερες από 8 ώρες περπάτημα και δεν βλέπω πουθενά πόλη στον ορίζοντα. Στο μεταξύ μου έχει τελειώσει και το νερό, μόνο από τους κάκτους μπορούσα να προμηθευτώ λίγο. Μετά από λίγο, συναντώ ένα ντόπιο και μου λέει ότι η Αρεκίπα είναι από την άλλη κατεύθυνση, κάπου 360 χιλιόμετρα απόσταση. Συνεχίζω το περπάτημα και με τα πολλά φτάνω σε έναν οικισμό -κάποιας φυλής λογικά των Άνδεων-και χτυπάω σε ένα σπίτι προκειμένου να με αφήσουν να περάσω εκεί τη νύχτα. Την επόμενη μέρα μαθαίνω για ένα φορτηγό με ζώα που περνάει και πηγαίνει κοντά στην Αρεκίπα. Το παίρνω λοιπόν, μετά μπαίνω σε ένα τρίκυκλο που με πήρε με οτοστόπ και κάπως έτσι, μετά από 4 μέρες που άφησα τους φίλους μου, έφτασα στην Αρεκίπα. Στο μεταξύ οι άλλοι δύο ήταν στην «πένα» και τους βρήκα να κάθονται να πίνουν καφέ στην κεντρική πλατεία. Εγώ, από την άλλη, ήμουν μέσα στα χώματα και τον ιδρώτα και με τεράστια μούσια…
- Μιας και βρισκόμαστε στο στούντιο, μίλησέ μας λίγο για τα projects στα οποία δραστηριοποιείστε με τον αδερφό σου;
Με τον αδερφό μου δραστηριοποιούμαστε σε 3 πεδία: Στην κάλυψη γάμων σε διάφορα μέρη ανά τον κόσμο –σε αυτό έχει συμβάλει και το γεγονός πως και οι δύο έχουμε ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό και έχουμε αρκετές γνωριμίες-, στο κομμάτι της μόδας και γενικά στο commercial, με το οποίο ασχολείται ο αδερφός μου, και είναι και ένα τρίτο πεδίο, το πιο προσωπικό ουσιαστικά, αυτό των ταξιδιών. Ουσιαστικά δεν βιοποριζόμαστε από αυτό το τελευταίο, απλά εκμεταλλευόμαστε τον χειμώνα που τυχαίνει να είμαστε πιο χαλαροί και οργανώνουμε ταξίδια σε διάφορες χώρες. Επίσης, έχουμε κλείσει αποκλειστικές συνεργασίες με το TEDx, τη Google και το FOX.
- Τα σχέδιά σου στο εξής; Ποιο είναι το επόμενο προσωπικό project που έχεις βάλει στόχο;
Το επόμενο προσωπικό μου project θέλω να είναι με αφορμή τη συμμετοχή μου σε μία εθελοντική ομάδα –την Axion Hellas- που δραστηριοποιείται σε απομονωμένη νησιά και μέρη της Ελλάδας. Πήγα και είδα τη δραστηριότητά τους και θέλω να βοηθήσω. Νομίζω ότι μπορώ να αντλήσω πάρα πολλά από τη δύναμη και την υπερηφάνεια των ανθρώπων. Αν καταφέρω να αποτυπώσω με τον φακό, όχι την εξαθλίωση αλλά το πόσο περήφανοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Οπότε, θέλω να χτίσω ένα portfolio που να δείχνει αυτά τα μέρη της Ελλάδας και αυτούς τους ανθρώπους, με σκοπό όχι να τους λυπηθεί κάποιος, αλλά ν’ αναδειχθεί με τον παραπάνω τρόπο το πρόβλημά τους.
Επαγγελματικά, χάρη στο βραβείο, νομίζω ότι είναι μία καινούρια ιστορία για μένα το θέμα των εκθέσεων που έχει προκύψει, επειδή έχει πάρει μία προστιθέμενη αξία η δουλειά μου. Οπότε είναι κάτι που θα με απασχολήσει –και θέλω να με απασχολήσει- στο μέλλον.
Μετά, είναι το ταξιδιωτικό κομμάτι, είτε με την εθελοντική ομάδα είτε για κάποιο προσωπικό μου project, που είναι πάντα και όνειρο και στόχος για μένα, όπως για παράδειγμα η καταγραφή πολιτισμών. Σίγουρα είναι κάτι που έχει γίνει από πολλούς ακόμη, ωστόσο θεωρώ πως αυτό ποτέ δεν σταματάει και είναι κάτι από το οποίο αντλώ δύναμη.
- Κλείνοντας, δώσε μας μερικές εικόνες που θα επέλεγες ως highlights από τα ταξίδια σου μέχρι τώρα.
«Στα Μπαρμπέιντος που για πολλούς θεωρείται ο παράδεισος του σερφ. Αν περιπλανηθείς στα χωριά και τις μπιραρίες της μη τουριστικής πλευράς του νησιού οι πιθανότητες να τον συναντήσεις είναι μεγάλες. Κάπως έτσι και εγώ γνώρισα αυτόν τον τύπο. Φωτογραφίζοντας ένα απόγευμα, ήρθε και με κέρασε μπίρα. Στην συγκεκριμένη φωτογραφία είναι ο ίδιος με έναν νεότερο εκκολαπτόμενο σέρφερ που του δίνει συμβουλές. Caribbean, Barbados, Νοέμβριος 2015»
«Μετά την άρση του εμπάργκο και τον θάνατο του ηγέτη της Κούβας, Φιντέλ Κάστρο. Σε ψαροκάικο που μεταφέρει κόσμο σε κοντινό νησί. Τρινιδάδ, Κούβα, Ιανουάριος 2017»
«Σπίτι στην κεντρική πλατεία ενός χωριού στην Κούβα που χρησιμοποιείται για μαθήματα χορού, εκθέσεις ζωγραφικής κ.ά. Η ιδιαιτερότητα αυτής της εικόνας είναι ότι ο χορογράφος είναι τυφλός και χορογραφεί με τον ήχο της κοπέλας που χορεύει. Σιενφουέγκος, Κούβα Ιανουάριος 2017»
«Κοντά στην Σάντα Κλάρα. Σημάδια απενοχοποίησης της αμερικάνικης κουλτούρας. Σάντα Κλάρα, Κούβα, Ιανουάριος 2017»
«Παλιά Αβάνα, Κούβα, Ιανουάριος 2017»
«Αυτή η εικόνα τραβήχτηκε το τελευταίο βράδυ στην Κούβα. Δημιούργησα μια φωτογραφική ενότητα και την ονόμασα «Υποσχέσεις» διότι παρατηρούσα στην συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στους δρόμους μια προσμονή για ένα τέχνασμα της παγκοσμιοποίησης που είχε κινητήριο δύναμη την στέρηση ενός λαού από βασικά είδη ανάγκης για πολλές δεκαετίες. Τη δεύτερη φορά που πήγα ένιωσα μέσα από τις βόλτες στους δρόμους της Αβάνας ότι μπορεί μέρος του κόσμου να αφουγκράζεται τα άσχημα στοιχεία της παγκοσμιοποίησης αλλά υπάρχει και κόσμος που αναμένει την αλλαγή χωρίς να θέλει να αλλοιώσει κάτι από την κουλτούρα του που είναι ως επί το πλείστον ο χορός, και η περηφάνια. Σε αυτή την εικόνα μπόρεσα να δω και τα δύο μέσα τους ανθρώπους που απεικονίζονται. Παλιά Αβάνα, Κούβα, Ιανουάριος 2017»
«Ένα street party, περισσότεροι Κουβανοί και λιγότεροι τουρίστες, ανάμεσα τους και εγώ. Η ώρα περασμένες 2 τα ξημερώματα. Μια εφημερίδα που θα μπορούσε να μια φυλλάδα της επόμενης μέρας από την πτώση του Fulgencio Batista πίσω στη δεκαετία του τέλους του 50' και αρχής του 60' και ένας αμετανόητος Κουβανός είναι τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης φωτογραφίας. Ο λόγοι που είναι ανάμεσα στις εικόνες που δύσκολα ξεχνάω είναι γιατί είναι μια εικόνα που θα μπορούσε να έχει τραβηχτεί πριν 4 δεκαετίες ενώ τραβήχτηκε πριν 4 μήνες. Αυτό που γράφουν για την Κούβα ότι είναι παγιδευμένη στον χρόνο αποτυπώνεται στην ασπρόμαυρη φωτογραφία που τράβηξα εκείνο το βράδυ (μετά από πολύ ρούμι!!!)! Συχνά αναζητώ μια διαχρονικότητα στις εικόνες μου, στην Κούβα η διαχρονικότητα συναντά το είδος φωτογραφίας που υπηρετώ και αγαπώ περισσότερο. Αυτό της φωτογραφίας δρόμου. Παλιά Αβάνα, Κούβα, Ιανουάριος 2017»
«Σε αυτή την ατμοσφαιρική εικόνα προσπάθησα να αποτυπώσω τις τεράστιες ταξικές, κοινωνικές και πολεοδομικές διαφορές που σου προσφέρει απλόχερα μια χώρα/πόλη όπως είναι το Χονκ Κονγκ. Σε αυτή την πόλη στην μια πλευρά του δρόμου νιώθεις σαν να είσαι κάπου στο μέλλον και στην άλλη πλευρά νομίζεις ότι σε βάλανε κομπάρσο σε μια ταινία με θέμα την βιομηχανική επανάσταση τον 18ο αιώνα. Η εικόνα τραβήχτηκε στην ιστορική φρουταγορά του Χονκ Κονγκ που χρονολογείται από το 1913 και θεωρείται από τις μεγαλύτερες της Κίνας. Σε αυτή την αγορά μεγάλες κεντρικές αρτηρίες κλείνουν από τις 4 μέχρι τις 6 τα ξημερώματα για ανεφοδιασμό. Ήταν και παραμένει μια πολύ δυνατή εμπειρία για εμένα η βόλτα μου σε εκείνη την αγορά που φιλοξενεί τα περισσότερα φρούτα και λαχανικά της Κίνας. Χονκ Κονγκ, Απρίλιος 2016»
«Μια εικόνα που καθρεφτίζει της «κρυμμένες ιστορίες» των κατοίκων της Νέας Υόρκης. Νεα Υόρκη, Δεκέμβριος 2015»
«Κατά τη διάρκεια της παρέλασης του Halloween. Η φωτογραφία που διακρίθηκε στον διαγωνισμό της SONY. Νέα Υόρκη, Οκτώβριος 2016»
«Το συγκεκριμένο περιβαλλοντικό πορτρέτο έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα γιατί πίσω από αυτό κρύβεται ένα προσωπικό βίωμα που με χαρακτηρίζει και είναι καθοριστικής σημασίας στην γοητεία που μου ασκεί το περιβαλλοντικό πορτρέτο. Πιο συγκεκριμένα, η φωτογραφία τραβήχτηκε στα σύνορα του Βιετνάμ και της Κίνας στης παρυφές των Ιμαλαΐων. Εκεί κατέληξα μπαίνοντας αρχικά σε ένα λάθος λεωφορείο και διασχίζοντας το βόρειο Βιετνάμ για περίπου 12 ώρες με δύο αγαπημένους ιχνηλάτες φίλους. Στην συνέχεια βρεθήκαμε τυχαία σε έναν γάμο στο χωρίο που μας άφησε το λεωφορείο. Στον γάμο φάγαμε αλλά κυρίως ήπιαμε το ντόπιο ποτό τους που μοιάζει με κακό ελληνικό τσίπουρο. Αφού βοηθήσαμε στο μάζεμα των τραπεζιών του γάμου που γινόταν στο προαύλιο ενός νηπιαγωγείου μαζέψαμε τα backpack μας με τα λιγοστά ρούχα που είχαμε και τον φωτογραφικό μας εξοπλισμό και ξεκινήσαμε να περπατάμε κυριολεκτικά προς άγνωστη κατεύθυνση μέσα στο πυκνό δάσος των Ιμαλαΐων. Όταν πλέον βράδιασε και είχαμε χάσει όλες μας τις ελπίδες για μια αξιοπρεπή διαμονή πέσαμε πάνω σε ένα σπίτι/καλύβα και χτυπήσαμε την πόρτα και εμφανίστηκαν τα ανίψια της συγκεκριμένης κυρίας και μας έκαναν να νιώσουμε σαν να τους ξέρουμε χρόνια. Το κακό τσίπουρο μαζί με το παραδοσιακό τους Μπόνγκ μας έκανε παρέα μέχρι να πέσουμε στο πάτωμα που θα μας φιλοξενούσαν. Το σπίτι που φιλοξενηθήκαμε ανήκε στην γιαγιά στην φωτογραφία. Bac Ha, Βιετνάμ, Απρίλιος 2016»
«Σχετικά με αυτή την εικόνα, δεν μπορώ να σου πω αν τεχνικά είναι άρτια, είναι όμως μια εικόνα που αντικατοπτρίζει την παράδοση και την κουλτούρα ενός ολόκληρου λαού. Ένα από τα πράγματα που μου προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στο Βιετνάμ είναι η θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνία. Στο Βιετνάμ όπως δυστυχώς και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, η θέση της γυναίκας είναι κατώτερη του άνδρα. Αναρωτιέμαι ωστόσο πώς ειναι δυνατόν παρατηρώντας κάποιος αυτή την φωτογραφία που είναι μια συνηθισμένη εικόνα, να συνεχίζει να πιστεύει το ίδιο. Αυτή εικόνα καθρεφτίζει την δύναμη ενός κοριτσιού και τις δυσανάλογες ευθύνες χωρίς κανένα αντίκρισμα που έχει μια γυναίκα στο Βιετνάμ. Η φωτογραφία τραβήχτηκε κατα τη διάρκεια μίας μεγάλης πεζοπορίας μου στο Βόρειο Βιετνάμ. Σε ένα χωριό που βρίσκεται στις παρυφές των Ιμαλαίων. Bac Ha, Βιετνάμ, Απρίλιος 2016».
«Βενετία, Μάρτιος 2017»
«Εικόνα από το ιατρείο του νησιού στα πλαίσια της δράσης της Axion Hellas στο Μεγανήσι-Κάλαμο-Καστο τον περασμένο Μάρτιο, που δραστηροποιείται στην προληπτική ιατρική περίθαλψη και έργα υποδομών σε απομονωμένα μέρη της Ελλάδας. Μεγανήσι, Ελλάδα, Μάρτιος 2017».
*Για να μάθετε περισσότερα για τον Κωνσταντίνο Σοφικίτη:
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
9°
