Μου πήρε γύρω στις δυόμιση ώρες το σαφάρι στην οδό Θεσσαλονίκης μία λαμπερή ανοιξιάτικη Κυριακή. Ένας ατελείωτος δρόμος, παράλληλος της γραμμής του Ηλεκτρικού. Ξεκινάει από το Θησείο και καταλήγει στο Φάληρο. Ενδιαμέσως Πετράλωνα, Ταύρος, Καλλιθέα. Ανέκαθεν μου άρεσε αυτός ο δρόμος με τα στενά μπαλκόνια, τις ταλαιπωρημένες τέντες, τις γλάστρες και τα καναρίνια στα κλουβιά. Μικροαστικές πολυκατοικίες, κάποιες από το 50, οι περισσότερες χτισμένες τις δεκαετίες 60 & 70, με 10άδες διαμερίσματα-σπιρτόκουτα, για να θυμηθούμε την ανατριχιαστικά αριστουργηματική ταινία του Γιάννη Οικονομίδη. Τυπική ατμόσφαιρα πυκνοκατοικημένης αθηναϊκής γειτονιάς. Όταν περνάς με το τραίνο, νιώθεις ότι, αν βγάλεις το χέρι από το παράθυρο, θα ακουμπήσεις τους τύπους, που παίζουν τάβλι στο μπαλκόνι ή τη γιαγιά, που ποτίζει τα γεράνια με το ποτιστήρι. Από κάτω, ο δρόμος ανάμεσα στις πολυκατοικίες και την περίφραξη των γραμμών του ηλεκτρικού πεζοδρομημένος σε μεγάλο βαθμό. Δέντρα, παρτέρια, παγκάκια και ένας ποδηλατόδρομος με αρκετή κυκλοφορία. Παιδάκια παίζουν, ζευγάρια σπρώχνουν το καρότσι, ηλικιωμένοι βολτάρουν ή λιάζονται, κάμποσοι δρομείς εκτελούν το πρόγραμμά τους, όλο και κάποιος θα πλένει το αμάξι κάτω από το σπίτι του. Πολύ ησυχία για Αθήνα! Που διαταράσσεται κάθε τόσο από το θόρυβο του συρμού που περνάει. Στον Ταύρο το σκηνικό αλλάζει. Aνισόπεδος κόμβος, η Χαμοστέρνας από κάτω, αυτοκίνητα, πυκνή κυκλοφορία, θόρυβος. Μετά το σταθμό του Ταύρου για καμιά 200αριά μέτρα γίνεται χωριό. Ένα στενό μονοπάτι, χαμόσπιτα, χαλάσματα, νεραντζιές. Φτάνοντας στην Καλλιθέα και ιδίως από τη Σιβητανίδειο και πέρα, εξαφανίζονται εντελώς οι κατοικίες, το τοπίο γίνεται αμιγώς βιομηχανικό. Μεγάλα κτίρια, αποθήκες, εργοστάσια, βιοτεχνίες, αντιπροσωπείες, επαγγελματικά αυτοκίνητα, βανάκια, φορτηγά. Αρχιτεκτονική περασμένων 10ετιών και εδώ. Κάποια κτίρια σε καλή κατάσταση φαίνεται ότι λειτουργούν κανονικά, ενώ κάποια άλλα εγκαταλελειμμένα. Φαντάσματα από το παρελθόν… Νεκρική ησυχία και ερημιά λόγω Κυριακής.
Δεν κατάλαβα πως την έκανα αυτή τη βόλτα. Βρισκόμουν στο Θησείο και άρχισα σιγά--σιγά να κατηφορίζω. Την Παρασκευή είχε ανακοινωθεί ότι ο μεγάλος Στάθης Ψάλτης μας αποχαιρέτισε οριστικά. Το Σάββατο το μεσημέρι χάζευα το «Βασικά καλησπέρα σας» στην τηλεόραση. Συγκίνηση και νοσταλγία. Εικόνες αδιανόητες για σήμερα. Πειρατικοί σταθμοί, αφιερώσεις, κακόγουστες απαγγελίες διαφημίσεων, αντίπαλες παρέες να πλακώνονται. Να παίρνεις τηλέφωνο τη γκόμενα με δίφραγκα από το θάλαμο και να μην μπορείς να της μιλήσεις γιατί το σηκώνει ο αδερφός της και αναγκάζεσαι να το κλείσεις. Και αφού έπαιρνες 6-7 φορές χωρίς να βγάλεις άκρη, έκανες κρυφά ντου στο σπίτι από το μπαλκόνι, αν ήταν ισόγειο το διαμέρισμα ή χτύπαγες το κουδούνι και κρυβόσουνα, μπας και καταλάβει η λεγάμενη να κατέβει... Συνήθως κατέληγες να σε έχει πάρει ο πατέρας της στο κυνήγι και να τρέχεις. Εποχή απλοϊκή και κάπως κιτς. Αδιανόητη σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Που είχε όμως πολύ γέλιο! Το νιώθεις και το θυμάσαι αυτό όταν βλέπεις αυτές τις ταινίες. Ανεμελιά! Αισιοδοξία! Και πάνω από όλα κέφι, πάρα πολύ κέφι μέσα στα απλοϊκά, κάπως κιτς, μικρά διαμερίσματα με τα στενά μπαλκόνια.
Με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο, αυτή την εποχή μου θυμίζει η οδός Θεσσαλονίκης...
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
18°
