Φωτογραφια

Κάτσε, ρε συ! Κολωνάκι είναι!

O φωτογράφος Γιάννης Οικονόμου περιμένει ένα pancake σκεπτικός

Μπαίνω στο μικρό μαγαζάκι με τις «λαχταριστές» φωτογραφίες των pancakes. Όχι μέσα-μέσα αλλά στο διαμορφωμένο και οριοθετημένο εξωτερικό του χώρο, ο οποίος είναι καλά προστατευμένος, καθώς έχει τοίχο από τη μια μεριά και τον 1ο όροφο της πολυκατοικίας από πάνω. Τζάμι στα δύο μέτρα ύψος καλύπτει τις άλλες δύο πλευρές από την τετράγωνη κολώνα μέχρι τους τοίχους. Είναι αυτές οι αθηναϊκές «ημιστοές» (δικός μου όρος). Εννοώ τον μακρύ διάδρομο που δημιουργείται όταν η είσοδος της πολυκατοικίας και οι βιτρίνες των καταστημάτων είναι πίσω από τις μπροστινές κολώνες του κτιρίου έτσι ώστε μεγάλο μέρος του πεζοδρομίου να είναι σκεπαστό. Φαντάζομαι θα υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος όρος που να το περιγράφει όλο αυτό αλλά δεν είμαι αρχιτέκτονας. Τέλος πάντων, η Αθήνα είναι γεμάτη από τέτοια και στο Κολωνάκι έχει σχεδόν σε όλους τους εμπορικούς δρόμους. Είναι λογικό γιατί, αυτά τα πώς τα λένε, ευνοούν τα ψώνια σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Προστατεύουν από βροχή, από τον αέρα, από το κρύο, αλλά και από τον καυτό ήλιο. Στην άκρη ενός τέτοιου, σε μια από τις πολλές εμβληματικές οδούς της γειτονιάς, βρίσκεται και το μαγαζάκι με τα pancakes, που προανέφερα.

Πρέπει να είναι κάπου 12 το μεσημέρι. «Λυσσασμένος» από την πείνα, καθώς έχει προηγηθεί 4ωρο φωτογραφικό περπάτημα και δεν έχω φάει πρωινό, κάθομαι σε ένα υπερυψωμένο τραπέζι στη μέση αυτού του «ε(κ)σωτερικού» χώρου. Έρχεται η χαμογελαστή κοπέλα και πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη με ενημερώνει ότι θα πρέπει να κάτσω κάπου αλλού γιατί ο συγκεκριμένος πάγκος/τραπέζι είναι ρεζερβέ(!). Ήμουν ήδη νευρικός από την πείνα, εκνευρίστηκα περισσότερο, πήγα μέσα στο μαγαζί, έκατσα κάπου στο βάθος, είχε αρχίσει να ξυπνάει το ζώο μέσα μου...

Θέλω pancakes με σοκολάτα, μπανάνα και maple syrup! Ουγκ!
Μάλιστα, κύριε, πόσες στρώσεις θέλετε;
Τι επιλογές έχω; Ουγκ!
Να βάλω 3;
Ναι βάλε! Ουγκ!

Μετά από λίγο έρχεται με μια κανάτα νερό και της ζητάω προκαταβολικά το λογαριασμό για να είμαι έτοιμος να φύγω ανά πάσα στιγμή, μόλις φάω. Δίνω ένα 10ρικο, νομίζω μου είπε 9 και κάτι, ΟΚ εντάξει είμαστε, φεύγει και μένω να περιμένω να έρθουν τα pancakes.

Αρχίζει ο διάλογος μέσα μου. «Ρεζερβέ στο κρεπατζίδικο; Είναι δυνατόν; Και 10 ευρώ ένα πιάτο pancakes; Μετά λέμε πώς φτάσαμε ως εδώ! Και τα μισά μαγαζιά τριγύρω ξενοίκιαστα…» η σκέψη. «Κάτσε, ρε συ! Κολωνάκι είναι!» η αντισκέψη. «Και τι πάει να πει αυτό; Αυτά μας φάγανε!» συνεχίζει ακάθεκτος ο αρνητισμός του πεινασμένου. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται η, ύψους κάπου 5 εκατοστών και διαμέτρου μπάλας βόλεϊ, στοίβα με τα pancakes, με τη σοκολάτα να ξεχειλίζει από παντού, τα κομματάκια μπανάνας διάσπαρτα πάνω, κάτω, μέσα, έξω και ένα κανατάκι maple syrup από δίπλα. Σταματάω κάθε σκέψη, περιχύνω το σιρόπι πάνω στη σοκολάτα και πέφτω με τα μούτρα. Όσοι με γνωρίζουν, θα αντιληφθούν καλύτερα το μέγεθος της στοίβας, αν τους πω ότι δυσκολεύτηκα να τις φάω. Βέβαια, τα κατάφερα στο τέλος! Έχουμε και μία φήμη να διαφυλάξουμε. Όσο για τη γεύση, το «θεϊκή» νομίζω δεν είναι αρκετό!