Φωτογραφια

Photo Voice: Μπελίνα Κορτότση (συνέντευξη)

«Είμαι 17 προς 18 ετών και μόλις τελείωσα το Λύκειο»

Να πώς μας συστήθηκε η Μπελίνα: «Είμαι 17 προς 18 ετών και μόλις τελείωσα το Λύκειο». Η νεαρή φωτογράφος διαθέτει μια από τις εικαστικότερες ματιές που συναντήσαμε πρόσφατα στις αχανείς εκτάσεις του web. Η πρώτη της έκθεση πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο, ενώ μετρά και δύο συμμετοχές σε μαθητικούς διαγωνισμούς. Είναι ένα κορίτσι ξεχωριστό.

Είσαι νεότατη, παρ' όλα αυτά, συνθέτεις εικόνες έμπλεες αφηγηματικότητας και προσωπικού στιλ. Πώς τα καταφέρνεις;

Δε νομίζω ότι διαθέτω προσωπικό στιλ. Όλες μου οι φωτογραφίες είναι απόπειρες αυτοέκφρασης, είναι ο τρόπος μου να αποφορτίζομαι από ιδέες, εικόνες, φοβίες, από υπαρκτές και αυθυποβαλλόμενες αναμνήσεις.

Ξεκίνησες κάποια στιγμή να ανεβάζεις εικόνες στο ίντερνετ μέσα από ένα πρότζεκτ 1/365. Γρήγορα έγιναν πολύ δημοφιλείς. Ζεις αβίαστα στον κόσμο του διαδικτύου;

Το 1/365, δηλαδή το να τραβάω, να επεξεργάζομαι και να ανεβάζω μία φωτογραφία καθημερινά, διαπίστωσα πως παραήταν απαιτητικό. Εντέλει το ελάττωσα στις 104 εικόνες, χωρίζοντάς το σε 52 προαποφασισμένα και 52 ελεύθερα θέματα, ανάλογα με τις εμπνεύσεις μου. Όντως, η δουλειά μου διαδόθηκε, ήταν μεγάλη έκπληξη να με σταματούν άγνωστες μαμάδες και παιδιά από τα διπλανά σχολεία για να μου σχολιάσουν τις φωτογραφίες. Δε νιώθω ιδιαίτερα άνετα με το δίκτυο, χώρια που έχω πέσει συχνά θύμα κλοπής πνευματικής ιδιοκτησίας. Από την άλλη, είμαι τυχερή που ανήκω στη γενιά του ίντερνετ, έχω μάθει πράγματα που δε θα μπορούσα να τα είχα διδαχτεί διαφορετικά σε τόσο μικρό διάστημα. Υπάρχουν επίσης οι περιπτώσεις συνεργασίας με άλλους φωτογράφους, διαδικασία πολύ αναζωογονητική. Ακόμη και έτσι όμως, είναι πολύ δύσκολο να νιώσεις ανθρώπινη επαφή.

Οποιοσδήποτε αντικρίσει μια εικόνα σου, αντιλαμβάνεται ότι γνωρίζεις τα βασικά της φωτογραφίας, καθώς και πως έχεις μεγάλη ευχέρεια στο Photoshop. Ποια τεχνική κατάρτιση διαθέτεις;

Όντως, γνωρίζω τα βασικά της φωτογραφίας (μάλλον αρκετά παραπάνω από τα βασικά), καθώς και Photoshop. Προσπαθώ να καλλιεργήσω τις ικανότητές μου μέσω δοκιμής και αποτυχίας. Όποια ιδέα έχω, προσπαθώ να την εφαρμόσω, προτού τη βαρεθώ. Εξάλλου, το ποσοστό των φωτογραφιών που μοιράζομαι είναι λιγότερο του ενός τρίτου της πραγματικής παραγωγής μου.

Οι φωτογραφίες σου συνοδεύονται πάντοτε από κείμενα, στίχους του Eminem ή των 30 Seconds To Mars, παραπομπές για βίντεο στο YouTube. Είναι αδιαίρετη η εικόνα σου από το μήνυμα που θέλει να μεταφέρει;

Τα κείμενα είναι κάτι έξτρα, για να δείξουν πώς νιώθω εγώ η ίδια. Μου αρέσει να φαντάζομαι ότι ο καθένας τις ερμηνεύει σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις.

Ποιες είναι οι επιρροές σου; Σε πρώτο χρόνο, το χνάρι του Τιμ Μπάρτον είναι ευδιάκριτο.

Του έχω ιδιαίτερη αδυναμία, ολοένα αυξανόμενη μάλιστα. Νιώθω σαν να είναι μέσα στο μυαλό μου. Αν έκανα ποτέ ταινίες, θα ήθελα να είναι σαν τις δικές του.

Μεγαλώνεις στην Ελλάδα σε μια περίοδο που δεν ευνοεί την καλλιτεχνία. Τι στόχους έχεις θέσει για τον εαυτό σου;

Κυριότερος στόχος μου είναι να γίνομαι καλύτερη, να καταφέρνω να βγάζω φωτογραφίες με πιο καθαρό νόημα, αναδεικνύοντας παράλληλα και το τεχνικό σκέλος. Ξέρω πως πρόκειται για υψηλές φιλοδοξίες για κάποιον που προσπαθεί ουσιαστικά εδώ και έναν χρόνο. Το παλεύω, όμως. Διαβάζω συνέχεια, μελετώ φωτογραφίες άλλων καλλιτεχνών, προσπαθώ να φωτογραφίζω όσο το δυνατόν συχνότερα.

Θα μείνεις εδώ; Θα φύγεις; Θα αποπειραθείς να βιοποριστείς από τη φωτογραφία;

Θέλω πολύ να μάθω τι γίνεται με το θέμα των υποτροφιών. Με ενδιαφέρει πρωτίστως μια σχολή καλών τεχνών, με κύριο μάθημα τη φωτογραφία. Στο σχέδιο δεν είμαι καλή δυστυχώς, και η καλών τεχνών εδώ έχει τη φωτογραφία ως μάθημα επιλογής, όχι κύριο. Υπάρχει, βέβαια, και το ΤΕΙ φωτογραφίας, αλλά επικεντρώνεται λιγότερο στην τέχνη και περισσότερο στην τεχνική.

Στον όποιο όγκο δουλειάς διαθέτεις, η καλλιτεχνική φωτογραφία υπερβαίνει τα συμβατικά πορτρέτα. Σκοπεύεις να κρατήσεις αυτή την αναλογία;

Ασχολούμαι κυρίως με την conceptual φωτογραφία, καθώς και με αυτή που ορίζεται ως fine art. Κυρίως γιατί μέσα τους εμπεριέχεται το συναίσθημα. Θα ήθελα όμως να εφαρμόσω αυτές τις τεχνικές σε editorial μόδας ή still life.

Τυγχάνει απλώς να είσαι μοντέλο του εαυτού σου στις περισσότερες λήψεις; Ή σε βολεύει καλύτερα έτσι;

Φωτογραφίζω κατά κόρον τον εαυτό μου, γιατί είμαι πάντα διαθέσιμη και θα έκανα τα πάντα για χάρη της τέχνης μου. Ένας ακόμη παράγοντας είναι πως, όταν βγάζω εμένα, ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω και πώς. Δυσκολεύομαι να εξηγήσω στους άλλους τα θέλω μου, χώρια που δεν είμαι ιδιαίτερα κοινωνική. Δεν κάνω εύκολα παρέες, ούτε συνεννοούμαι άνετα με τους γύρω μου. Θα έλεγα, μάλιστα, πως η φωτογραφία έχει κάνει θαύματα στην αυτοπεποίθησή μου, με βοηθά να επικοινωνώ καλύτερα.

Σου αρέσουν τα παραμύθια και οι ονειρικοί κόσμοι; Διανθισμένα, μάλιστα, με ελαφρώς μακάβριους, σουρεαλιστικούς υπαινιγμούς;

Τα παραμύθια τα λατρεύω, αποτελούν το σύμπαν του μυαλού μου. Βρίσκω πολύ υποκριτικό το να διδασκόμαστε μόνο τις καλές εκδοχές των ιστοριών, τις ουτοπικές. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την «Ωραία Κοιμωμένη»: Στην αυθεντική εκδοχή, ο πρίγκιπας δεν τη σώζει από τον πύργο, αντίθετα, την κακοποιεί και την εγκαταλείπει. Όποτε το αναφέρω όμως αυτό σε κάποιον, αντιδρά. Δεν είναι να απορείς; Από μικρή, βλέπω πολύ σκληρότερες εικόνες από αυτή την αποδόμηση των προτύπων ομορφιάς και ανδρείας. Τα παραμύθια είναι ρευστά, ο τρόπος που ορίζουν το καλό και το κακό μεταβάλλονται ανάλογα με την εκάστοτε εποχή και κουλτούρα.

Πόσο χρόνο επενδύεις στη φωτογραφία καθημερινά;

Δεν το έχω μετρήσει… σκάλωσα με την ερώτηση, βασικά! Όσες έχω, μάλλον. Θα ήθελα να μη χαλάω χρόνο σε άλλα πράγματα, όπως το σχολείο, παραδείγματος χάριν, το οποίο τελείωσα μόλις.

Μένεις στην Αθήνα; Σου αρέσει η ζωή σου; Πώς περνάς;

Ζω στον Πειραιά και δε μου αρέσει καθόλου. Έχει γενικά ένα κλίμα αρνητικό και η ατμόσφαιρα μοιάζει αρκετά εχθρική. Ίσως να είναι ιδέα μου, ίσως να είναι παντού έτσι, ίσως και χειρότερα. Οι άνθρωποι είναι αρκετά απομονωμένοι, γεγονός παράλογο, μιας που δεν είναι τόσο μεγάλη περιοχή, ώστε να μη συναναστρέφονται και καθόλου. Από την άλλη, τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν, και συνήθως μένουν πολύ στη σκιά, με αποτέλεσμα να διογκώνονται. Και πραγματικά, δε θέλω καν να τα σκέφτομαι όλα αυτά! Το μυαλό μου πετάει συνέχεια στα σύννεφα, σε τεράστιες πεδιάδες ή μεγάλα δάση.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου σημείο για να φωτογραφίζεις;

Οπουδήποτε μακριά από αυτά τα απαίσια και κακάσχημα κτήρια της Αθήνας και του Πειραιά! Αν, τώρα, μπορούσα να φωτογραφίσω οπουδήποτε, το πιο πιθανό είναι να διάλεγα ένα μέρος τελείως ανατολίτικο. Κάτι που να θυμίζει τις «Χίλιες και μια Νύχτες».

Το πορτφόλιο της Μπελίνας στο flickr: