Παίρνεις έναν από τους σπουδαιότερους ευρωπαίους φωτογράφους εν ζωή. Τον ξαμολάς στο αστικό ψηφιδωτό του Soho με αποστολή να κλικάρει κατά ριπάς, επί ένα μήνα. Πακετάρεις το προϊόν σε πολυτελή έκδοση με πανόδετο εξώφυλλο και πριμοδοτείς το γεγονός με μια μεγάλη έκθεση σε λονδρέζικη γκαλερί. Στο τέλος όλων αυτών, διαθέτεις τη μονογραφία της χρονιάς. Καθαρές δουλειές.
Υπάρχει παρεμπιπτόντως μια φωτογραφία του Petersen που όλοι την έχουμε δει. Είναι ασπρόμαυρη και απεικονίζει έναν ημίγυμνο τύπο, διάστικτο τατουάζ, κουρνιασμένο σαν βρέφος στην αγκαλιά μιας γυναίκας που δονείται από γέλιο ευδαιμονίας. Προέρχεται από τα τέλη του ’60, όμως δεν έμελλε να περάσει στη σφαίρα του κλασικού παρά το 1985, όταν χρησιμοποιήθηκε στο εξώφυλλο του περίφημου άλμπουμ του Tom Waits, «Rain Dogs». Η εικόνα ανήκε μεν στον Anders Petersen, αλλά πώς τραβήχτηκε; Γιατί; Ήταν στοχευμένη η έμφαση στο γκροτέσκο, στο περιθώριο, στους παρίες αυτής της ζωής;
Δυο κλίκ πιο πίσω, στο 1962, οπότε ένας άπειρος δεκαοχτάχρονος Σουηδός, μπουχτισμένος από την ανώδυνη εφηβεία και τη «μπουρζουάδικη ανατροφή του», αφικνείται σε ένα Αμβούργο παλλόμενο από αλκοόλ, φτηνά χάπια και υπόκοσμο. Εκεί γνωρίζει τη Βάνια, μια περπατημένη Φιλανδή με πράσινα μάτια που θα γίνει ερωμένη και αμφιτρύωνάς του στα μπαρ του Reeperbahn, του Αμβουργιανού red district, το οποίο αποτέλεσε ορμητήριο πορνών, προαγωγών, τρανσέξουαλ, εξαρτημένων και κακοποιών που συνέθεσαν το φυσικό περιβάλλον του Petersen και ακατέργαστο υλικό για τις φωτογραφικές νυκτωδίες του, ανθολογημένες το 1978 στο άλμπουμ που τον καθιέρωσε, «Café Lehmitz», μια δουλειά που αποτελεί σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή φωτογραφία.
Αργότερα, ο Anders Petersen επρόκειτο να κυκλοφορήσει 20 βιβλία, συνοδευόμενα από ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, σεμινάρια, εργαστήρια, βραβεύσεις, ακαδημαϊκές διακρίσεις, αντλώντας σταθερά από τις παραμεθόριους της ύπαρξης, από τα κακόφημα σοκάκια, τα σωφρονιστήρια, τα άσυλα, τα γηροκομεία. Κατά τη γνώμη του Petersen, «μόνο οι ανθρώπινες διασταυρώσεις έχουν νόημα, οι φωτογραφίες είναι ελάσσονος σημασίας». Είναι ένας καλλιτέχνης βαθιά μελαγχολικός και πολύ, μα πολύ ανθρώπινος, δύο χαρακτηριστικά που μοιράζεται με τον Αμερικανό ομόλογο του, Robert Frank, πέρα από το κυνήγι του τυχαίου ντοκουμέντου, την προτίμηση στο ασπρόμαυρο και την έφεση στις οριακές προσωπικότητες.
Το στούντιό του στη Στοκχόλμη είναι κατάφορτο από το ταβάνι ως τα πατώματα από κουτιά με φακέλους, εκτυπώσεις και σειρές σλάιντ, το απόσταγμα μιας ζωής περί της οποίας προκύπτει αποστομωτικά απορριπτικός. «Τόσες πολλές φωτογραφίες… δεν ξέρω τι να τις κάνω. Οπότε απλά τις συσσωρεύω εδώ και εκεί. Είναι πρωτίστως η ζωή μου, όχι το επάγγελμά μου. Για αυτό τραβάω τόσες πολλές». Ο Petersen αναστενάζει. «Και οι περισσότερες είναι κακές. Πολύ κακές. Πάντοτε έτσι ήταν. Οι πιο πολλές εικόνες μου δεν μου αρέσουν».
Το τελευταίο του πρότζεκτ, τέταρτο μέρος της σειράς City Diaries, τοποθετείται στο Soho, μέσω μιας ανάθεσης από το Bloomberg και την γκαλερί The Photographers Gallery. O Petersen πέρασε τέσσερις εβδομάδες στο εμβληματικό κομμάτι του Λονδίνου καταγράφοντας με τον ανεπεξέργαστο, ημερολογιακό τρόπο του τους δρόμους, τα καταστήματα, τα σπίτια και τις παμπ, προσμένοντας το απροσδόκητο και καταλήγοντας σε μια ακόμη πινακοθήκη χαρακτήρων που κυκλοφόρησε σε τόμο από την Mack Books.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
12°
