Αναζητώντας την έμπνευση στην Αθήνα

Είναι έντεκα το πρωί, Κυριακή 13 Νοεμβρίου. Η μέρα είναι μουντή, ρίχνει χιονόνερο, φυσάει: και όμως αυτό δεν πτόησε τους εκατοντάδες φωτογραφόφιλους που έσπευσαν να συμμετάσχουν στο Athens Photo Inspiration, τον διαγωνισμό φωτογραφίας που διοργανώνει για τέταρτη συνεχή χρονιά το Ελληνικό Κέντρο Φωτογραφίας, με την υποστήριξη της Epson και της Sony.

Πρόκειται για έναν φωτογραφικό μαραθώνιο – ιδανική επιλογή λοιπόν για όλους όσοι δεν συμμετείχαν στον άλλο μαραθώνιο που διεξάγεται την ίδια μέρα, τον "συμβατικό", είτε επειδή προτιμούν να γυμνάσουν τα μάτια τους και τα οπτικά τους αντανακλαστικά είτε επειδή απλά η έντονη σωματική άσκηση είναι κάτι που τους διαφεύγει ως έννοια (Κουίζ: Μαντέψτε σε ποια κατηγορία ανήκει ο γράφων).

Το πλήθος των συμμετεχόντων είναι ποικιλόμορφο και ετερόκλητο: άνθρωποι όλων των ηλικιών, επαγγελματίες μαζί με ερασιτέχνες (με την αρχική σημασία του εραστή της τέχνης), Έλληνες και ξένοι. Σαν κάθε μαραθώνιος που σέβεται τον εαυτό του, και αυτός εδώ διαπνέεται από ένα αίσθημα ομοψυχίας και αδελφοσύνης, αν και ολίγον τι πιο διακριτικό,

Τέσσερα ήταν τα θέματα που δόθηκαν στους συμμετέχοντες, για το καθένα από τα οποία έπρεπε να υποβάλλουν μία φωτό: «κρυμμένη πόλη», «θετική ενέργεια», «εγώ» καθώς και ένα ελεύθερο θέμα. Και αφού ήχησε η νοερή σφυρίχτρα και κόπηκε το αόρατο νήμα, ένα τσούρμο από καμεροφόρους πλημμύρισαν όλα τα στενάκια και τα σοκάκια γύρω από την Τεχνόπολη, το σημείο έναρξης του φωτογραφικού μαραθωνίου, όπου αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται και το Athens Photo Festival.

Καθώς σουλατσάρω στα δρομάκια του Κεραμεικού και αργότερα του Μεταξουργείου παρέα με δύο φίλους μου, τουρτουρίζοντας, ψάχνοντας – εις μάτην – την υπέρτατη έμπνευση, ανακαλύπτω πως, πολύ περισσότερο από τον στόχο του ίδιου του διαγωνισμού, αρέσκομαι στο να πετυχαίνω έτερους συμμετέχοντες στον διάβα μου. Το συναίσθημα του να περπατάς στα στενά του Κεραμεικού και ξάφνου να πέφτεις πάνω σε έναν συνένοχο στο έγκλημα, ακόμα έναν φωτο-μαραθωνοδρόμο με την κάμερά του και τη διαπίστευσή του να σκύβει πάνω από μία ξεσκισμένη σακούλα, μπροστά σε ένα ημικατεστραμμένο νεοκλασικό, είναι απλά μία απόλαυση.

Σε ένα κρυμμένο δρομάκι του Γκαζίου, σταματώ και παρατηρώ μία συμμετέχουσα που έχει «σκηνοθετήσει» μόλις έναν κύριο. Τον έχει βάλει να ποζάρει με την κίτρινη ομπρέλα της, τον έχει στήσει να χαϊδεύει τον σκύλο του, και με το καδράρισμά της έτοιμο, απαθανατίζει τη στιγμή. Και λίγο πιο πέρα, ένας νεαρός έχει εστιάσει σε έναν τοίχο, σαν να ετοιμάζεται να εισπνεύσει την ουσία του, σαν να συνομιλεί μαζί του. Αναρωτιέμαι ποιο από τα τέσσερα θέματα διακρίνει σε αυτό τον τοίχο, το εγώ, το κομμάτι της κρυμμένης Αθήνας, μία αχτίδα θετικής ενέργειας. Ή απλά το ελεύθερό του.

Δύο αγοράκια, αραβικής καταγωγής, με πλησιάζουν, με ρωτάνε γιατί φωτογραφίζω. Τους εξηγώ. Μόλις αναφέρω τη λέξη Τεχνόπολη, φαίνονται να ταυτοποιούν τον χώρο: «Α, εκεί που γίνονται συναυλίες». Τους προτείνω να τους φωτογραφίσω. Η δυάδα τους διασπάται προσωρινά: ο ένας είναι πρόθυμος, ο άλλος πάλι αρνείται πεισματικά. Δεν θέλει να μου πει τον λόγο. Δεν έχει άδικο, άλλωστε κι εγώ στην ηλικία του δεν θα μιλούσα σε αγνώστους. Το άλλο παιδάκι στέκεται μπροστά από ένα γκράφιτι, φαίνεται να το αγκαλιάζει με το βλέμμα του και συνάμα να το κοιτάζει με δέος, σαν αυτό το πελώριο κόκκινο και κίτρινο και πράσινο να ξεχύνεται κατά πάνω του.

Αργότερα, το απόγευμα, όλοι οι ξέπνοοι πλέον μαραθωνοδρόμοι της εικόνας, ξαναγυρνάμε στην αφετηρία, στην Τεχνόπολη, για να υποβάλλουμε τις φωτογραφίες που διαλέξαμε για κάθε θέμα. Οι περισσότεροι γύρω μου αναποφάσιστοι, ρωτάνε ο ένας τον άλλον: «Πώς σου φαίνεται αυτή για θετική ενέργεια; Πιστεύεις πως αυτή βγάζει την κρυμμένη πόλη;» Αποφάσεις της τελευταίας στιγμής, ενδοιασμοί για το τελικό αποτέλεσμα. Ένας κύριος δηλώνει παραιτημένος: δεν πρόκειται να υποβάλλει καμία φωτό. Δεν τον ικανοποίησε καμία. Ωστόσο, μία άλλη ικανοποίηση, αυτή της συμμετοχής, διαγράφεται ολοκάθαρα στο πρόσωπό του. Χαλάλι η κούραση των έξι ωρών μέσα στο ανεμόβροχο.

Και έτσι άλλη μία ημέρα κύλησε στο κέντρο της Αθήνας. Και τελικά δεν ήταν τόσο μουντή όσο νόμιζα, όσο νομίζαμε όλοι στην αρχή.

Ευχαριστούμε την Κωνσταντίνα Μητσοπούλου για τη φωτογραφία