Ένας διαγωνισμός που έτρεξε επί έναν ολόκληρο χρόνο, οι λήψεις που βραβεύτηκαν, οι εικόνες που παίρνουν τον δρόμο για τις ανά τον κόσμο γκαλερί, για τα βιβλία και τα περιοδικά. Οι νικητές του Sony World Photography Awards μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο για τις δημιουργίες τους. Μήπως του χρόνου να συμμετείχες και εσύ;
Φωτογραφίες από την κατηγορία Professional Shortlist
Kai-Uwe Gundlach : Shibuya #3
«Η Shibuya είναι το εμπορικό κέντρο του Τόκιο, το οποίο βρίθει καταστημάτων, μπαρ και εστιατορίων. Η σειρά αυτή φωτογραφήθηκε στην πιο διάσημη διασταύρωση της Ιαπωνίας. Εν ώρα αιχμής, περισσότεροι από 15000 άνθρωποι τη διασχίζουν ταυτόχρονα, μια μάζα που προκαλεί δέος και πανικό. Παγώνοντας τη στιγμή, το πέπλο της ανωνυμίας ανασύρεται από το άτομο, εστιάζοντας το βλέμμα στην προσωπικότητά του».
«Η αλληγορία της επιλογής ανάμεσα στην απόλαυση και την εξουσιαστικότητα, επιστρατεύοντας το μυστήριο της σαγήνης, της αντίστασης, της στοργής, της θηλυκότητας και της ζωώδους δύναμης προκειμένου να απεικονιστεί η θεματική του ξυρίσματος σε συνδυασμό με την κουλτούρα των προϊόντων υψηλής τεχνολογίας, σε ένα δωμάτιο που διαμορφώθηκε για τη λήψη μιας πανοραμικής 270 μοιρών».
«Σε αυτές τις ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες, το θέμα εντρυφεί στις υποκειμενικές έννοιες της αντίληψης και της εμπειρίας, αναπαριστώντας μια εντροπική, πλασματική ταυτότητα».
«“Σαλπάρουμε όταν οι άλλοι πιάνουν στεριά”. Η θάλασσα μπορεί να μαστιγώνει, ο άνεμος να λυσσομανά, ο ουρανός να σκυθρωπιάζει και τα κύματα να φουσκώνουν, όμως οι διασώστες του οργανισμού DGzRS προστρέχουν στην υπηρεσία των ανθρώπων που κινδυνεύουν. Το σλόγκαν τους επιγραμματίζει την ακατάβλητη θέληση που τους διακρίνει. Η εξερεύνηση περιοχών και οι ριψοκίνδυνες επιχειρήσεις διάσωσης, σε συνδυασμό με τα υπερσύγχρονα όργανα εντοπισμού και πλοήγησης των σκαφών εξαρτώνται απόλυτα από την αίσθηση ευθύνης του εξειδικευμένου πληρώματος. Το προσωπικό μου ενδιαφέρον επεκτείνεται πέρα από τα όρια της θάλασσας και των ανθρώπων που ζουν και κινούνται στην επιφάνειά της, σε μια προσπάθεια να ερμηνευτεί ο όρος “ήρωας”. Στα έργα μου δείχνω ανθρώπους που αψηφούν τις δυνάμεις της φύσης, δρώντας με σεβασμό και προνοητικότητα. Ήρωες που δε νιώθουν σαν ήρωες γιατί είναι σοβαροί επαγγελματίες».
«Σκιώδεις ιστορίες του δρόμου. Τα μοντέλα είναι συμπαντικά σώματα. Ο θεατής λαμβάνει μέρος και αναγνωρίζει τον εαυτό του στο καστ. Ως θύμα, παραβάτης ή περαστικός. Για μεγαλύτερο κουράγιο!»
Louis Boulet, Ecole Nationale Superieure Louis Lumiere: Le baiser de l'hοtel de ville
«Πρόκειται για ένα remake της περίφημης φωτογραφίας του Robert Doisneau. Προσπαθώντας να εκμοντερνίσω τη σκηνή, επιστράτευσα ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι και τους ηδονοβλεψίες που το περιτριγυρίζουν. Εκθέτοντας την σεξουαλικότητά του, το ζευγάρι εκτίθεται ταυτόχρονα στην κάμερα. Ο περίγυρος δεν υποκρίνεται πλέον την αδιαφορία ή τη διακριτικότητα, αντίθετα χρησιμοποιεί την κάμερα σαν όργανο παρακολούθησης. Ο θεατής ωστόσο, γνωρίζει πως, όμοια με το πρωτότυπο, έτσι και αυτή η εικόνα είναι σκηνοθετημένη. Οι παπαράτσι παρακολουθούνται από άλλους παπαράτσι που μπορεί με τη σειρά τους να παρακολουθούνται και οι ίδιοι».
Nadya Gorodetskaya, St. Petersburg State University of Film and TV : Public bathhouse for women
«Ποτέ μου δεν είχα την εμπειρία μιας δημόσιας σάουνας και εξεπλάγην από αυτό που είδα. Βρήκα αυτή την παλιά ρωσική παράδοση αξιοπερίεργη, σε σχέση με τον μοντέρνο, εμμονικό με το σώμα κόσμο. Μην έχοντας δει φωτογραφίες δημοσιευμένες από τέτοιο χώρο, θέλησα να πω την ιστορία του. Τελικά κατάφερα να αποτυπώσω την αίσθηση εγγύτητας και συντροφικότητας ανάμεσα στις γυναίκες, μέσα από ένα τελετουργικό που αργοπεθαίνει».
Nicol Vizioli, London College of Fashion : ANTIFASHIONMANIFESTO * LA
«Συμμετείχα με αυτό το πρότζεκτ γιατί αφορά την Έκθεση, αλλά με έναν άλλο τρόπο, εγγύτερο. Στην καρδιά του θέματος βρίσκεται το σώμα, η θηλυκότητα, το εύθραυστο, τρωτό σώμα που πρέπει να αποθεωθεί και να κατανοηθεί. Στο μυαλό μου είχα ένα μανιφέστο, ένα είδος δήλωσης της γυναίκας ενάντια στην καθημερινή μασκαράτα της μόδας. Ήθελα να φέρω τη μόδα στο σημείο μηδέν. Μια σειρά γυμνών πορτρέτων, χωρίς ρούχα παρεκτός των ιχνών τους. Σαν υπαινιγμοί, τα ρούχα είναι αόρατα, όμως βρίσκονται ακόμη πάνω στο σώμα, σαν σημάδια».
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
7°
