Η έκθεση της Άννας Κούρτζα, η οποία διεξάγεται σε παράλληλους χώρους στην πόλη της Θεσσαλονίκης, βρίθει προσώπων που απλά κοιτάζουν τον φακό. Μήπως όμως διακρίνουμε στο βλέμμα τους την αντανάκλαση του ίδιου μας του εαυτού;
Η Άννα Κούρτζα δεν είναι καινούργια μονάδα στα τοπικά εικαστικά. Έχει καταπιαστεί κατά καιρούς με διάφορες τεχνοτροπίες και φορμά. Το τελευταίο της πρότζεκτ ωστόσο, μια σειρά πορτρέτων που εκτίθενται παράλληλα στο «Καποδιστρίου 9» της Βαλαωρίτου και το «Chocolat» της Ικτίνου, εστιάζει σε μια ολότελα νέα, υποβλητική κατεύθυνση, απεικονίζοντας χωρίς φτιασίδια, στιλιστικά τρικ και περιττό συναισθηματισμό τη γεωγραφία των προσώπων φυσιολογικών, καθημερινών Θεσσαλονικέων γυναικών. Παρά τον προφανή νατουραλισμό των πορτρέτων και την ηθελημένη έμφαση στην απέριττη ομορφιά, γίνεται εύκολα διακριτή η τεχνική μαεστρία, η σύνθεση σχήματος, χρώματος και φωτός που κάνει τις φωτογραφίες της τόσο ξεχωριστές. Σύμφωνα με την ίδια, «μπορώ να τραβήξω μέχρι και τριακόσιες λήψεις ώσπου να καταλήξω σε μία, αλλά αυτό που θα απομείνει, είναι η καταγραφή ενός πιστού πορτρέτου της προσωπικότητας». Ενώ η μόνιμη προτροπή της προς τα μοντέλα – πρόσωπα του στενού της κύκλου, είναι «να αντικρίζουν τον φακό σαν να στέκονται μπροστά σε καθρέφτη».
Η εμφατικότερη καλλιτεχνική ανατροπή της σειράς, επιτυγχάνεται χάρη στο ιδιότυπο καδράρισμα, ένα σχεδόν ζωγραφικό photoshop, (η ίδια φροντίζει να υπογραμμίσει πως μικρή διαφορά βρίσκει ανάμεσα στο πινέλο και τον κέρσορα του υπολογιστή), το οποίο προσδίδει μια ντελικάτη μεγαλοπρέπεια χωρίς να στερεί το παραμικρό σε ρεαλισμό. Οι εκτυπώσεις, περίτεχνες σε σημείο να προσομοιάζουν σε πραγματική κορνίζα, έγιναν σε πλαστικοποιημένο φωτογραφικό χαρτί, στα στούντιο της Alpha Neon. Ενώ η Άννα Κούρτζα φροντίζει επίσης να ξεκαθαρίσει ότι, μπορεί μεν τα έργα να συνομιλούν μεταξύ τους, μπορούν να εκτιμηθούν καλύτερα όμως, ιδωμένα κατά ζεύγη.
Το τελευταίο μου ερώτημα αφορά την επιλογή των χώρων. Γιατί όχι σε μια συμβατική γκαλερί; «Βρίσκω πιο πρόσφορους τους ανεπίσημους χώρους. Είναι προσβάσιμοι, δεκτικότεροι, ελαστικοί. Συχνά καταλήγω στο ότι οι γκαλερί τείνουν να απευθύνονται σε μη φυσιολογικούς ανθρώπους». Παρατήρηση που μου φέρνει αυτομάτως στο νου την άποψη του video και installation artist, Krzysztof Wodiczko που θα φιλοξενηθεί στο επόμενο τεύχος του SOUL: «Τα κέντρα των πόλεων είναι πολιτικές γκαλερί τέχνης». Ποιος είπε πως οι τέχνες δε συνομιλούν;
*Τα δύο σκέλη της έκθεσης «Everyday People», της Άννας Κούρτζα, πραγματοποιούνται στο «Καποδιστρίου 9», ως τις αρχές Μαΐου, και στο «Chocolat», έως τα τέλη Μαΐου.
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
6°
