Είναι από την Κρήτη. Φωτογραφίζει στα Μάλια τα ασύδωτα βράδια των βουτηγμένων στο αλκόολ τουριστών, μια σειρά που ονομάζει «The Headfucker». Με κάποιες από αυτές έφτασε στους φιναλίστ του διαγωνισμού Miami Street Photography Festival 2014. Αν τον ρωτήσεις για την εμπειρία του, απαντάει με τάση αποδόμησης, μονίμως αστειευόμενος, περιγράφοντας ό,τι θέλει αυτός. Αναφέρει ο ίδιος.
Αν εξαιρέσεις τον μήκους 1,5 χιλιομέτρου δρόμο που συνδέει την παλιά εθνική οδό με την παραλία, τα Μάλια, 9 μήνες τον χρόνο, είναι μια ήσυχη κωμόπολη, με όμορφες παραλίες και ένα πολύ ενδιαφέρον Μινωικό ανάκτορο. Αυτός όμως ο δρόμος ήταν που, με αφορμή τη φωτογραφία, ξεκίνησα το 2012 και για 3-4 φορές κάθε σεζόν να επισκέπτομαι τα Μάλια. Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν η αντίδραση που ο ίδιος προκαλούσα στους ιδιοκτήτες των μπαρ, τους μπράβους και τα καμάκια. Τι δουλειά είχε εκεί 2-3 το πρωί ένας τύπος που ούτε Άγγλος είναι, ούτε εικοσάχρονος, ούτε μεθυσμένος, με μία φωτογραφική μηχανή στο χέρι; Μετά τη δεύτερη-τρίτη επίσκεψη μου άρχισαν, ευγενικά πάντα, να με ρωτάνε. Προσπαθούσαν να μάθουν από που έβγαζα «μεροκάματο». Πουλούσα τις φωτογραφίες στους ξένους; Ήμουν δημοσιογράφος που ετοίμαζε κάποιου είδους δυσφήμιση; Ήμουν της ασφάλειας; Όταν εξηγούσα ότι φωτογράφιζα μόνο για να φωτογραφίζω, επειδή αυτό ήταν το χόμπι μου κάποιοι απλά δεν με πίστευαν και κάποιοι άλλοι με κοιτούσαν συγκαταβατικά με ύφος «ε ρε τρέλα που κουβαλάει ο κόσμος». Συνηθίζουμε να κρίνουμε αρνητικά ό,τι μας είναι ξένο και διαφορετικό, ό,τι δεν καταλαβαίνουμε, όπως π.χ. τι είδους διασκέδαση είναι να πίνεις μέχρι αναισθησίας, την ίδια στιγμή που μας φαίνεται φυσιολογικό να πετάξουμε ένα φορτηγό γαρίφαλα σε μια 40άρα με βραχνή φωνή και κοντή φούστα. *Το Headfucker είναι ένα «ομαδικό» κοκτέιλ με Bailleys, τσίλι, τεκίλα, αψέντι, ούζο, μηλίτη και τζίν. Πίνεται με καλαμάκια σε βαθύ μπολ.
Φαίνεται ότι η Ελληνική φωτογραφία έχει αποκτήσει παλμό. Η φαινομενική ευκολία της ψηφιακής μηχανής, αυτόματης λήψης και επεξεργασίας, πλέον, σε «φωτεινό θάλαμο», θέλγει ένα ευρύ κοινό που ενδιαφέρεται να ανακαλήψει την τέχνη. Το γεγονός ότι είναι ένα φτηνό και φτωχό μέσο που παράγει ένα άυλο αρχείο δυαδικού κώδικα, την καθιστούν ως τη σύγχρονη πιο δημοφιλή τέχνη. Οι Έλληνες δημιουργοί αυξάνονται σε αριθμό και σε ποιότητα, ανεβάζουν τη φωτογραφία σε ένα νέο υψηλότερο επίπεδο. Αρκετοί έχουν διακριθεί σε φεστιβάλ παγκόσμιας εμβέλειας, εκθέτουν σε μουσεία και γκαλερί και παρουσιάζουν ολοκληρωμένες δουλειές με ενδιαφέρον.
Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την δουλειά του Γιώργου Μαραζάκη:
«Δεν ξέρω ποια γρανάζια κινούνται μέσα μας όταν κοιτάμε φωτογραφίες, ειδικά φωτογραφίες καλλιτεχνών όπως ο Cartier-Bresson, αλλά δεν είναι μόνο η όραση που δουλεύει, ούτε μονάχα η φαντασία»
4°
