Τη νύχτα που το Coca Cola Soundwave Vol. 2 ήρθε στην πόλη, εκατοντάδες παιδιά στριμώχτηκαν στη σκηνή του Ξυλουργείου του Μύλου χειροκροτώντας τους Killinnosense, που έκλεισαν το σετ τους με τη διασκευή στο “Creep” των Radiohead, χορεύοντας με τις ποπ λούπες που έριχνε ο Economist και πάνω τους κέντησαν η κιθάρα και η φωνή του Monsieur Minimal. Ήταν τα ίδια παιδιά που μαζί με τον τραγουδιστή των Matisse ούρλιαζαν “Call me, call me, I’ll be there for you”, ο ήχος της πόλης, ο ήχος μοναχικών προβάδικων, που ένα τσακ φτάνει για να διαχυθεί παντού και να σκάσουν γιορτές και πανηγύρια.
Όμως, η αληθινή έκπληξη ήταν οι The Goldfinger Recordings. Το τραγούδι τους “Autumn With A Hunk” είναι ένα από τα αγαπημένα μου τον τελευταίο καιρό. Έχει ατμόσφαιρα αλλά και διαλόγους σαν σάουντρακ, «θα μπορούσε να ντύσει οποιαδήποτε ταινία του Γουόνγκ Καρ Βάι», είπε ο Καρκάνης του αθηναϊκού Best 92.1, που μαζί παρακολουθούσαμε το σετ τους. Το δισκάκι τους, “Music For The Poor”, αλλάζει χέρια με την ίδια ταχύτητα που ο Μουσλίμοβιτς ξεμαρκάρεται ακόμα και από το πιο σκληροτράχηλο μαν-του-μαν. Προσθέστε και τις εύθραυστες μελωδίες των Your Hands In Mine, το απίστευτα μπλούζι αλλά και ηλεκτρονικό κομψοτέχνημα “The Most Beautiful Girl”, την επιστροφή δηλαδή στη δισκογραφία του Γιώργου Δουδού (aka Sunset Boulevard) και ορίστε τα εξαγώγιμα συμπεράσματα: Στο βυθό της πόλης μικρές Ατλαντίδες φωτοβολούν!
Να μην ξεχάσω και τον πρώτο δίσκο των Jane Doe. Αν βάλεις σε έναν ανύποπτο τρέντουρα το τραγούδι τους “Rescue Remedy” και δίπλα του κοτσάρεις ατάκες όπως «μοιάζει σαν τον ήχο που κάνει ένα παγόβουνο που λιώνοντας κατηφορίζει για να ανταμώσει την Ισλανδία των Sigur Ros», όχι απλώς θα το χάψει, αλλά και θα υπερθεματίσει την «καταπληκτική ισλανδική σκηνή», μην παίρνοντας χαμπάρι ότι οι επίσης Θεσσαλονικείς Jane Doe βοηθούν για να εξαχθεί άλλο ένα συμπέρασμα: αν δεν εξερευνήσουμε το οικείο, τη γειτονιά μας, τη μικρή μας πόλη, αν δεν αφουγκραστούμε τους ιδιαίτερους θορύβους της, το τρίξιμο των γέρικων ασανσέρ, που, όμως, ανεβοκατεβάζουν με τα αλυσιδοσκοινιά τους φρέσκιες ιδέες, τότε χάσαμε και το παιχνίδι θα το κερδίζουν μια ζωή οι Sigur Ros από την πατρίδα της Μπγιoρκ, ενώ για μας θα μένει μόνο η χώρα του δήμαρχου Βασίλη και του νομάρχη Παναγιώτη.
Η εξερεύνηση του οικείου ήταν και το θέμα του workshop “Pictor”, που διοργάνωσε για τέσσερα συνεχόμενα Σάββατα το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης στο λιμάνι. Θα μπορούσε να έχει και τίτλο «Παρηγορητικά σαββατιάτικα πρωινά με ανταλλαγές εικόνων και λέξεων μετά υπέροχου αρωματικού καφέ και εξαίσιων τοποθετήσεων για τη ζωή στη Θεσσαλονίκη αλλά και τον κόσμο». Τίτλος μακρινάρι, αλλά έτσι ήταν! Εκατοντάδες άνθρωποι προτίμησαν, αντί να λιάζονται τεμπέλικα υπό το ζεστό φως των χρυσαφένιων ημερών του Οκτώβρη, να συμμετάσχουν, να εξερευνήσουν, να ανταλλάξουν γνώμες και ιδέες. Οι καθηγητές του ΑΠΘ Αλέκα Γερόλυμπου και Πέτρος Μαρτινίδης, οι εκπαιδευτικοί αλλά και ανήσυχοι καταστασιακοί καλλιτέχνες Θανάσης Χονδρός και Αλεξάνδρα Κατσάνη (μου λείπουν οι δράσεις του Δημοσιοϋπαλληλικού Ρετιρέ και της Άλλης Πόλης), ο Βασίλης Κολόνας από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, ο Βύρων Πισσαλίδης, διδάκτωρ διαπολιτισμικής επικοινωνίας ΑΠΘ, ο συγγραφέας Σάκης Σερέφας, ο καθηγητής συγκριτικής λογοτεχνίας στη Σουηδία Βασίλης Παπαγεωργίου και ο ποιητής Βασίλης Αμανατίδης, κατέθεσαν λέξεις και εικόνες για τη ζωή τους στη Θεσσαλονίκη. Πόσο κοντά και πόσο μακριά. «Περπατώ εις την πόλη, όταν η πόλη δεν είναι εδώ» ήταν ο ιδεολογικός άξονας του workshop “Pictor”, που κατάφερε σε πολλές στιγμές να κάνει τα αίματα να ανάψουν και τους διαλόγους ανάμεσα σε κοινό και ομιλητές να εκτροχιαστούν σε γόνιμα πεδία ανταλλαγής εμπειριών και ιδεών για τη ζωή στην πόλη.
«Η ζωή στη Θεσσαλονίκη είναι μοναδική, είναι καταπληκτική, κύριε Οραήλογλου. Τα νέα πάρκα, που όλα μαζί απαρτίζουν πλέον τη νέα παραλία, είναι μια κατάθεση ψυχής, οράματος και πολιτισμού, αλλά προπάντων μια καταπληκτική ευκαιρία για τους συνδημότες μας, μετά τη βόλτα τους, να πίνουν μια πορτοκαλάδα ρεμβάζοντας!» Μπορώ να φανταστώ τις ευφορικές ατάκες του δήμαρχου Παπαγεωργόπουλου, όταν ο αγαπημένος του δημοσιογράφος τον καλέσει στην πολυαγαπημένη μου εκπομπή της πολυαγαπημένης του δημοτικής τηλεόρασης. Η νέα παραλία αναπλάστηκε και παραδόθηκε σε δημόσια θέα, χρήση αλλά και διάλογο.
Μη φαντάζεστε κάτι ανάλογο του πάρκου Γκιουέλ στη Βαρκελώνη, γιατί στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει Γκαουντί. Φανταστείτε το Πάρκο των Ρόδων, γεμάτο καλοκλαδεμένες τριανταφυλλιές, το Πάρκο του Ήχου με καλαμιές που θροΐζουν από το φύσημα, της Μνήμης, του Νερού με νούφαρα και σιντριβάνια, Parklife, όπως τραγούδησαν και οι Blur τον προηγούμενο αιώνα. Parklife «καταπληκτικά» και με «πορτοκαλάδες», αφού σχεδόν σε βαθμό εμμονής ο δήμαρχος Μπιλ πιστεύει πως με αυτές τις δύο λέξεις μπορεί να περιγράψει την ευτυχία τού να ζει κανείς εδώ. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε!
«Κολάζ, Αποκοπή, Επικόλληση» έως 7/12 στη Μονή Λαζαριστών. Έλληνες εικαστικοί, σύγχρονοι και παλιοί, πειραματίζονται με τεχνικές, υλικά, φόρμες. Ένας από αυτούς, ο Κώστας Στεφόπουλος («Αυτοπροσωπογραφία»)
16°
