Εικαστικα

Artis Causa / Ανθρωπο-γραφίες

Ακούει Radiohead o Σταύρος Παναγιωτάκης;

08.03.2015, 13:56
Στέφανος Τσιτσόπουλος
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

Μουσικη Γ.Τ.Κ.: Ο ΛΕΞ το ‘δωσε πάλι για την κουλτούρα

Τάνια Σκραπαλιώρη

Οι αρετές του 21ου αιώνα: Ενσυναίσθηση, η πιο μαγική μορφή επικοινωνίας

Ελλαδα 1o Forum Athens Voice: 10 πράγματα που μάθαμε για την Ενσυναίσθηση

Δήμητρα Γκρους

Κοινωνια Εσύ; Θα έβαζες τους γονείς σου σε γηροκομείο;

Τάκης Σκριβάνος

"Before you' ve had to mush/come back and focus again”. Ανθρωπο-γραφίες όπου λείπει το βλέμμα, τα υποκείμενα μοιάζουν σαν υπό κατασκευή, τα λογίζεσαι περισσότερο σαν ήρωες 3d ταινίας στο αρχικό στάδιο σχεδιασμού, παρά σαν υπάρξεις της διπλανής πόρτας. Χρησιμοποιώντας ρευστά υλικά όπως μελάνια, ακρυλικά και κόλλες, ο Παναγιωτάκης δείχνει πως περισσότερο ενδιαφέρεται να απεικονίσει την α- μορφία παρά να προβεί σε αναπαραστάσεις προσώπων υπαρκτών ή της φαντασίας του.

“All blurring into one/ this place is on a mission”. Εικόνες ελλειπτικές, ζωγραφική που μοιάζει να συναγωνίζεται τύπους μαθηματικών εξισώσεων, άνθρωποι σαν σχήματα υπό θέαση και όχι ως φορείς συναισθημάτων, εγκάρδιες τομές, προσωπικοί κωδικοποιημένοι νευροδιαβιβαστικοί σχηματισμοί, λες και δεν προκύπτουν οι εικόνες από το εργαστήρι του καλλιτέχνη, αλλά από ιατρικά εργαστήρια, πανεπιστημιακής μηχανικής σχεδιαστικά τμήματα και γραφεία-περιβάλλοντα οπτικής επικοινωνίας.

“I never really got there/ I just pretended that I/ come on and let it out”. Σαν ο χώρος στην ουσία να είναι που τον ενδιαφέρει, έτσι όπως μετά-σχηματίζεται από την εισβολή του σώματος, αλλά και η αλληλεπίδραση ψυχών και περιβάλλοντος. Έστω και σαν αυταπάτη.

“Close circuit cameras/ before you comatose”. Δεν ξέρω γιατί, αλλά κοιτάζοντας την τελευταία του δουλειά, το “Jigsaw falling into places” των Radiohead αντηχούσε επαναληπτικά στο κεφάλι μου, έτσι όπως ξεδιπλώνονταν τα αφαιρετικά kraut μοτίβα.