Φλώρα Φουστέρη: Η «Γυμνή Οικειότητα» και η απεικόνιση του ανθρωπίνου σώματος

Το 1919 ο Σίγκμουντ Φρόυντ εξέδωσε το δοκίμιο «Das Unheimliche», στο οποίο μελέτησε το ξένο, το παράξενο και, γενικότερα, το «ανοίκειο». Συνδύασε μάλιστα τη μελέτη αυτή με εκείνη του αισθήματος του φόβου, πρεσβεύοντας ταυτόχρονα πως το ανοίκειο δύσκολα κρίνεται από αισθητικής άποψης. Ήταν εκείνη την εποχή που το κίνημα του Μοντερνισμού έκανε τα πρώτα του βήματα, με την εισαγωγή μεταξύ άλλων και του «γκροτέσκο» σαν ένα είδος «αρνητικής» αισθητικής. Σκοπός της τέχνης ήταν πλέον μεταξύ άλλων και η πρόκληση και κάπως έτσι οι απεικονίσεις των ανθρώπων και των αντικειμένων μπορούσαν ενίοτε να «ξενίσουν» τον θεατή. Μία από τις απεικονίσεις που βρισκόταν πάντοτε στο κέντρο του ανθρώπινου ενδιαφέροντος ήταν αυτή του γυμνού σώματος. Πολύ περισσότερο, όταν από ένα σημείο και μετά ανέτρεπε τις προσδοκίες της ερωτικής και αισθησιακής έκθεσης, εισάγοντας την έννοια του «άβολου». Κάπως έτσι το ανθρώπινο σώμα γίνεται ταυτόχρονα ξένο αλλά και οικείο, εκτεθειμένο αλλά και αποστασιοποιημένο. 

Η εικαστικός Φλώρα Φουστέρη πραγματεύεται το γυμνό ως θέμα σε στιγμές της καθημερινότητας, με στόχο την ανάδειξη του ευάλωτου του σώματος ως μέσο σύνδεσης μεταξύ των ανθρώπων. Εξερευνά ιδιαίτερα την «σκοποφιλία», δηλαδή την αισθητική απόλαυση που αντλείται από την εξέταση ενός αντικειμένου ή ενός προσώπου. Αυτή η απόλαυση βρίσκεται σε διάφορα σημεία του σώματος όπως π.χ. στο βλέμμα, ενώ το έργο στο σύνολό του είναι ικανό να προκαλέσει μια ευρεία γκάμα συναισθημάτων όπως η επιθυμία, η δυσφορία, η οικειότητα και η απόσταση. Το αντικείμενο μοιάζει να βρίσκεται ανάμεσα στη δημόσια και την ιδιωτική σφαίρα και έτσι βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του θεατή το κατά πόσο θα γίνει μάρτυρας αυτής της προσωπικής στιγμής. Το γυμνό στην τέχνη της Φλώρας Φουστέρη διαπραγματεύεται εκ νέου τη σχέση του ανθρώπινου σώματος με την ταυτότητα και τον ευρύτερο χώρο που καταλαμβάνει. Μεταξύ έκθεσης και απομόνωσης του σώματος, ο θεατής αντιλαμβάνεται πως το προσωπικό του κριτήριο και αισθητήριο μεταμορφώνει το υποκείμενο της εικόνας.

Από τις 28 Μαρτίου έως τις 16 Απριλίου 2025, η εικαστικός παρουσιάζει σε γκαλερί του Πειραιά τα έργα της και κατά προέκταση τις ιστορίες των μοντέλων που απεικονίζονται, στην έκθεση με τίτλο «Γυμνή Οικειότητα». Μαζί εκτίθενται και προσωπικά αντικείμενα που δεν λειτουργούν απλώς συμπληρωματικά στη ζωγραφική, αλλά, αντιθέτως αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχολογίας των χαρακτήρων και της σχέσης τους με τον περίγυρό τους.Λίγες μέρες πριν από τα εγκαίνια της έκθεσης, η Φλώρα Φουστέρη μίλησε στην Athens Voice για τη φιλοσοφία και την ηθική πίσω από την απεικόνιση του γυμνού, καθώς επίσης για το παρελθόν και το μέλλον της αναπαράστασης του ανθρωπίνου σώματος. 

Φλώρα Φουστέρη: Η «Γυμνή Οικειότητα»

- Πως ένα σώμα γίνεται ταυτόχρονα οικείο και παράξενο και που βλέπετε τις διαφορές ανάμεσα σε μια παραδοσιακή αναπαράσταση του γυμνού και στο έργο σας;

Μέσα από μια διαδικασία. Νομίζω ένας εύκολος τρόπος να το αντιληφθούμε είναι μέσω ενός ολόσωμου καθρέφτη και του ειδώλου μας. Αρχικά όταν το κοιτάμε βλέπουμε ήδη την προβολή του, το αριστερό δεξί και το δεξί αριστερό, είναι ο πρώτος οπτικός μετασχηματισμός. Ύστερα είναι ο χώρος που υπάρχει μέσα, το σώμα μας και το φως που αντανακλάται πάνω του. Όταν παραιτηθούμε από την «εξέταση» και τις αυτόματες σκέψεις, αφεθούμε, παρατηρήσουμε επί μακρόν, τότε διαπιστώνουμε ότι το βλέμμα μας πάνω στο είδωλό μας και η αναπαριστώμενη ενσώματη εικόνα μας ηχούν σε διαφορετικές συναισθηματικές συχνότητες. Αυτό το πολύ γνωστό σαρκίο που κάθε μέρα κουβαλάμε, που επιθυμεί, φοβάται, ζει, ονειρεύεται μεταμορφώνεται σε μια εικόνα που όπως και να την δούμε έχει κάτι ξένο. Τα ξέρουμε όλα για μας; Πόσα υποδηλώνει η εικόνα για την ταυτότητά της; Είμαστε μονάχα αυτό που αναγνωρίζουμε; Μικρές διακυμάνσεις στη διάθεσή μας αλλάζουν την τονικότητα του προσώπου μας, τον ματιών μας, τις συσπάσεις ή τις στάσεις που θα πάρουμε, τις κινήσεις μας, δίνοντας μια οπτική ψευδαίσθηση που προδίδει μια αλήθεια καμουφλαρισμένη.

Για κάποιο λόγο όταν σκέφτομαι ένα γυμνό σώμα, ταυτόχρονα σχηματίζω στο μυαλό μου την εικόνα ενός χταποδιού που αλλάζει χρώμα και υφή ενώ κουνά τα πλοκάμια του. Προσωπικά ψάχνω το ανοίκειο σχεδόν παντού. Από τα μαθηματικά που το συνάντησα πρώτη φορά όταν έμαθα το ότι αν προσθέσεις άπειρες φορές το ένα και το μείον ένα δεν κάνει μηδέν, μέχρι τον τρόπο που ζητώ να συσχετιστώ και να γνωρίσω τους ανθρώπους και το περιβάλλον μου. Είναι μια ανάγκη μου να ξεφεύγω από τις αιτιατές σχέσεις και το υπαρξιακό τέλμα που τις ακολουθεί. Θέλω οι άνθρωποι που ζωγραφίζω, να υπάρχουν στην ολότητά τους. Να κάθονται στη στάση που προτιμούν, να έχουν την δική τους διάθεση, την δική τους κίνηση, ματιά, να φοράνε τα ρούχα που τους αρέσουν. Ζουν μαζί μου εκείνη τη στιγμή και μοιράζονται τον εαυτό τους, ολόκληρο, μαζί μου.

Στη παραδοσιακή ζωγραφική έχει επικρατήσει μια αναγεννησιακή αναπαράσταση του γυμνού, κυρίως επηρεασμένο από την αρχαία Ελλάδα και την εξύψωση της νιότης, της ρώμης, της αιθέριας ύπαρξης και όλων αυτών των, πράγματι πολύ ωραίων, γυμνών. Αλλά με έναν τρόπο είναι σαν να υπάρχει ένας κανόνας, «το γυμνό είναι αυτό», αιθέριο, θελκτικό, μοιραίο και όσο γίνεται αθώο ή πονηρό, αν πρόκειται για κάποια θηλυκότητα, αντίστοιχα ρωμαλέο, αυστηρό, ηγετικό, με πυγμή και όλα αυτά τα γνωστά, αν πρόκειται για κάποια αρρενωπότητα. Δίπολα, αμοιβαία αποκλειόμενα μεταξύ τους. Είναι ένας άνθρωπος μόνο αυτό; Ένας κανόνας; Άβολο για όλους μας που διεκδικούμε την μοναδικότητα μας. Το ανοίκειο λοιπόν είναι αυτό το άβολο που εμφανίζεται στα πράγματα που νομίζουμε ότι τα αναγνωρίζουμε αλλά τελικά δημιουργούν μέσα μας τις ποιο βαθιές αντιφάσεις, συνθέτοντας την ολότητά μας.

- Ποια είναι η ηθική προσέγγιση στην αποτύπωση ευάλωτων στιγμών του σώματος;

Στην συνεργασία και την συνδημιουργία μεταξύ ανθρώπων. Σε μια συνάντηση που καλό θα ήταν να έχει κάποια αισθητική τρυφερότητα ή και ιερότητα. Στα περισσότερα έργα μου κανονίζουμε με το μοντέλο μια φωτογράφηση. Προηγουμένως όμως θέλω να ξέρω ποιο είναι το μοντέλο μου, πως μιλάει, τι του αρέσει, πως γράφει, άρα και πως σκέφτεται ή και αισθάνεται, τι δουλεία κάνει, πως τρώει ή πίνει τον καφέ ή το ποτό του. Μικρά πράγματα που, πριν την έκθεση στον φακό και στο μάτι μου, έχουν σημασία. Παρατηρώ πως με αφήνει το μόντελο να κοιτάω, τι μου αποκαλύπτει και τι όχι. Για να δεις και να καταλάβεις κάτι στην ολότητα του πρέπει να ξέρεις τις αντιστάσεις του και να τις σεβαστείς, άλλωστε πρόκειται να εκτεθεί σε ‘μένα, τόσο στην φωτογράφηση, όσο και στην ζωγραφική μου. Αυτό μου δίνει από την αρχή κάποια εξουσία, διαλέγω εγώ τη φωτογραφία και πως θα τη ζωγραφίσω, είναι η δυνατότητα μου αλλά και η αδυναμία μου και καλούμε να τα διαπραγματευτώ με τον πιο κομψό τρόπο.

Συνήθως η φωτογράφηση αυτή γίνεται στο χώρο του μοντέλου. Δε θέλω να καθαρίζει ή να τακτοποιεί τίποτα, καμία παρέμβαση στο τρόπο που οργανώνει το περιβάλλον του. Πιάνουμε την κουβέντα, μου αρέσει να μιλάμε, άλλωστε είναι μια σημαντική επίσκεψη. Ξεκαθαρίζω από την αρχή ότι δεν χρειάζεται να είναι γυμνό εάν αισθάνεται άβολα. Διαλέγουμε μαζί κάποια ρούχα που τα αγαπάει και του αρέσουν, αν και ομολογουμένως, συνήθως είναι αυτά που έχει διαλέξει μόνο του. Έπειτα βλέπω τον χώρο, πάντα έχει κάτι σημαντικό που συσχετίζεται με το μοντέλο άρρηκτα, και μαζί, μερικές φορές, τον διαμορφώνουμε έτσι ώστε να εξυπηρετεί την σύνθεση. Το ίδιο κάνουμε και με τα φως, επιλέγουμε αν θα είναι φυσικό, από κάποιες πηγές ή μικτό.

Κατά τη διάρκεια αφήνω το μοντέλο να παίρνει τις στάσεις που του αρέσουν, μιλάμε και φωτογραφίζω. Δεν ζητάω τίποτα συγκεκριμένο, απλά να είναι ο εαυτός του. Να μου αποκαλύπτει αυτά που θέλει και όπως τα θέλει. Για ‘μένα είναι μαγικό όλο αυτό γιατί με τον καιρό καταλαβαίνω ότι αυτή η διαδικασία μας απελευθερώνει. Αρχίζει και υπάρχει μια αρμονία, το σώμα μαλακώνει γίνεται εύκαμπτο, οι εκφράσεις βρίσκουν τον δικό τους χαρακτήρα, τα μάτια του αρχίζουν να με κοιτούν διαπεραστικά. Αρχίζει να με παρατηρεί πια εκείνο, άνετο, επιβλητικό. Αλλάζουμε δυναμική εξουσίας, αποκτάμε μια συνενοχή στην διαμόρφωση του έργου. Ύστερα, καθώς πλάθω το σώμα με το πινέλο, αναζητώ μια αυθεντικότητα, δεν ωραιοποιώ, ωστόσο ψάχνω μια τέλεια απόδοση του κάθε σημείου. Εάν κάτι δεν το βλέπω καλά ή με μπερδεύει το κάνω βλέποντας πολλές φωτογραφίες, αν και όσον αναφορά το σχηματισμό του προσώπου το κάνω πάντα. Η ευαλωτότητα ενός σώματος, είναι η ευαλωτότητα ενός ανθρώπου, έχει τις αντιστάσεις της και έτσι πρέπει να είναι. Η αποτύπωση υποδηλώνει των τρόπο που έχουμε συμπεριφερθεί και συσχετισθεί με αυτόν τον άνθρωπο και εκεί υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία που το κάνει ηθικό ή και όχι.

- Πως αναπτύσσεται μια σχέση συνεργασίας με ένα μοντέλο, ώστε αυτό να αποτυπώσει όχι μόνο τη φυσική παρουσία αλλά και την ψυχολογική κατάστασή του;

Μέσα από όλα τα παραπάνω, μια συνάντηση ανθρώπων που μπορούν να κοιτάζονται και να συνδιαλέγονται μεταξύ τους. Αυτό είναι κάτι βίαιο και χρειάζεται εξημέρωση. Η ζωγραφική είναι κάτι πολύ μοναχικό, αλλά όχι όταν συνεργάζεσαι.

- Επιλέξτε τρία έργα σας και δώστε το στίγμα τους σε σχέση με την έκθεση.

Το πρώτο μου λάδι, το The Innocence out of the fridge (2021), το οποίο το έκανα στην διάρκεια της καραντίνας. Τότε έμενα σε ένα παλιό αθηναϊκό νεοκλασικό με άλλους δύο συγκάτοικους. Το δωμάτιο μου είχε δυο πόρτες, από την μια είχες πρόσβαση από την είσοδο και από την άλλη έβγαινες σε ένα μικρό διάδρομο που με το που έστριβες δεξιά αντίκριζες το ψυγείο στην κουζίνα. Αυτή η εικόνα με την πόρτα του ψυγείου ανοιχτή σαν σπηλιά που το φως βγαίνει από μέσα της φωτίζοντας περίεργα όντα, ήταν τόσο καθημερινή και συχνή που άρχισα να χάνω χρόνο κοιτάζοντας τα λαμπερά αγαθά ενός ανώφελου καταναλωτισμού που μας είχε απομείνει εκείνη την περίοδο. Έβλεπα στα όνειρα μου μια κοπέλα να κάθεται πάνω σε μια στοίβα βιβλία στον πάγκο μιας κουζίνας και να παίζει βαριεστημένα με το πόδι της την πόρτα ενός ψυγείου, ανοιγοκλείνοντας την ενώ πότε πότε με κοίταζε.

Το μοντέλο είναι η σύντροφός μου, Μαριλού Βόμβολου, επίσης καλλιτέχνης και έμπειρη στο ποζάρισμα. Έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου ένα από αυτά τα ατελείωτα ξημερώματα στον καιρό της καραντίνας, της περιέγραψα το όνειρό μου. Πήγαμε στην κουζίνα και δημιουργήσαμε αυτή την εικόνα. Αυτό το έργο είναι το τελευταίο που προσχεδιάζω με μολύβι αρχικά και δεν αρχίζω απευθείας με χρώματα. Μετά από αυτό το έργο το καλοκαίρι που ακολούθησε γνώρισα τον Στέφανο Δασκαλάκη ποζάροντας ως μοντέλο του για έναν πίνακα. Αυτή η εμπειρία για ‘μένα ήταν αποκαλυπτική. Η ευγένεια, η υπευθυνότητα, η παιδικότητα, η ελευθερία που είχε με τη ζωγραφική, η συστολή αλλά και το αληθινό βλέμμα που είχε πάνω μου με επηρέασαν βαθιά. Μετρούσα τις πινελιές ανά ώρα ποζαρίσματος ενώ παρακολουθούσα τις κινήσεις του χεριού του με το πινέλο πάνω στον καμβά. Το πως έπλαθε απευθείας με χρώμα έναν κόσμο, μια στιγμή κατ’ εξακολούθηση, πως μπορείς να χωρέσεις όλες τις μέρες τις δημιουργίας σε μια εικόνα. Πως μικρές κοφτές παχιές με χρώμα πιο απροσδιόριστες πινελιές δίνουν μια πραγματικότητα που πάλλεται.

Αμέσως μετά έκανα ένα μικρό λαδάκι το Marilou in Fur (2022) που είναι ένα από τα δυο έργα που έχω κάνει εκ του φυσικού και η αρχή στο να μην κάνω προσχέδιο και να αρχίσω να εμπιστεύομαι την όραση μου, το χέρι μου και το συναίσθημά μου εκείνη τη στιγμή, περισσότερο από ότι τη λογική μου. Είναι μια λιτή σύνθεση, άλλωστε η γούνα ήταν από μόνη της πολύ πληθωρική. Είναι η πρώτη φορά που ζωγραφίζω καλοριφέρ. Μου κάνει πολύ εντύπωση που δεν ζωγραφίζονται τα καλοριφέρ, ιδιαίτερα αυτά με τις φέτες, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρων και δυσκολία ως προς την απόδοσή τους ζωγραφικά ενώ μαρτυράνε και την τόσο απαραίτητη ζεστασιά τους. Πίσω από την κοπέλα είναι το παράθυρο με τα μπλε κλειστά παντζούρια που μπαίνει το φως από της γρίλιες και τη λάμπα δεξιά να είναι οι μοναδικές πηγές φωτός που αντανακλά πάνω στο τζάμι. Σε αυτό το τζάμι είναι η μαγεία. Ήθελα να νομίζεις ότι ανοίγοντας το παντζούρι θα αντικρίσεις την έναστρη νύχτα του Van Gogh. Χρησιμοποίησα πιο χοντρές πινελιές με χρώμα, πιο κοφτές ώστε να αποφύγω την πολύ λεπτομέρεια. Το μοντέλο το φως και ο λιτός χώρος υπήρχαν αλλά είχαν αρχίσει να λένε μια δική τους ιστορία.

Τέλος θα διαλέξω το The Host Hedonist (2023). Αρχικά γιατί δεν έχω ζωγραφίσει πολλούς άντρες και αυτό γιατί υπάρχει μια δυσκολία σε σχέση με το γυμνό και την συστολή που την αντιμετωπίζουν κοινωνικά. Με έναν τρόπο αισθάνονται πιο ευάλωτοι να τους κοιτάνε από το να κοιτάνε, αφενός και αφετέρου κατανοούν το γυμνό μόνο σαν σεξουαλικότητα ή και ερωτισμό. Αυτό σαν γεγονός έχει αποτέλεσμα να είναι πολύ σφιγμένοι σαν να φορούν ένα ψεύτικο προσωπείο, αποκρύπτοντας μια ευαλωτότητα που δεν συνεργάζεται και δεν συνδιαλέγεται εύκολα, αν και είναι η πλέον ορατή. Είναι μια σύνθεση με έντονη προοπτική θέλοντας να προσδώσω μια ενεργητική ματιά, φορτισμένη στον τρόπο που υπάρχει το μοντέλο στον χώρο, σαν να λέει «κοιτάξτε με, περάστε, ελάτε, καθίστε». Είναι όλη η προσωπικότητα του εκεί, πληθωρική, πάνω σε μια χρυσή κουβέρτα, φορώντας μονάχα ένα μαργαριταρένιο κολιέ. Τα πάντα μαρτυρούνε αυτόν τον άνθρωπο, είναι τα δικά του πράγματα, είμαστε μέσα στο σπίτι του, μπορούμε να περπατήσουμε πάνω στο μωσαϊκό. Δημιουργείται μια μυστηριώδη κατάσταση μεταξύ ημών και εκείνου αφελώς οικεία και απροσδιόριστα ανοίκεια.

- Τι σας συναρπάζει στη μελέτη της σκοποφιλίας και ποια η επιρροή της Ναν Γκολντίν στο έργο αλλά και στην κουλτούρα σας γενικότερα;

Σήμερα όσο πότε άλλοτε ιστορικά τα οπτικά ερεθίσματα είναι παντού και συνέχεια. Βλέπουμε άπειρες εικόνες πολλαπλασιασμένες σε έναν ιλιγγιώδη ρυθμό και έτσι τυφλωνόμαστε. Η όραση μας κουράζεται και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε το κοίταγμα συρρικνώνεται μέσα σε έναν ψυχισμό που θέλει να καταναλώσει γρήγορα ότι του δίνει το μάτι. Το να μάθεις να βλέπεις βαθιά και διαισθητικά, χωρίς προκαταλήψεις είναι μια τέχνη, η οποία θέλει χάσιμο χρόνου και η ζωγραφική είναι η τέχνη της βραδύτητας. Αναρωτιέμαι πολλές φορές εάν το βλέμμα μου πάνω στα πράγματα ή τους άλλους ανθρώπους είναι το σωστό, αν αυτό που βλέπω όντως το καταλαβαίνω.

Νομίζω λοιπόν ότι ο πόθος μου για ζωή σχετίζεται με αυτή την εμπειρία του να χάνομαι μέσα από την παρατήρηση και το κοίταγμα, την προσπάθεια να έρθω σε επαφή με ένα πιο μεγάλο κομμάτι από τους γύρω μου και την πραγματικότητα μου. Μια οπτική ψευδαίσθηση που αν της δώσεις χρόνο σου αποκαλύπτει μια άλλη αλήθεια. Η Ναν Γκολντίν, μοιράζεται τις πιο ευάλωτες στιγμές ανθρώπων μαζί μας, σε καταστάσεις και μέρη που δεν δομούνται στο κοινό φαντασιακό. Δίνει την αίσθηση του λάθους στη λήψη της φωτογραφίας, λες και συμμετέχει και αυτή στο κάδρο. Οι άνθρωποι είναι μαζί της, αληθινοί, εκεί που δύσκολα θα ήταν ο καθένας. Με κάνει να αναρωτιέμαι για αυτούς τους ανθρώπους, την ιστορία τους, τη ζωή τους. Εκεί οι άνθρωποι υπάρχουν ολόκληροι, με όλες τις αντιθέσεις τους, διευρύνοντας τα όρια της ύπαρξης τους και σχετίζοντάς τα με εμάς που τους κοιτάμε.

- Τα προσωπικά αντικείμενα παίζουν σημαντικό ρόλο στις συνθέσεις σας. Πώς επιλέγετε αυτά τα αντικείμενα και ποια σημασία έχουν στην οπτική σας αφήγηση;

Με κάποιον τρόπο το περιγράφω παραπάνω. Τα αντικείμενα αυτά είναι συνδεδεμένα με τον χώρο και τους ανθρώπους που ζωγραφίζω, ζούνε μαζί τους, η χρηστικότητα τους αποκτάει αφήγηση, είναι και αυτά ένα μέρος του συνόλου και του ανθρώπινου βίου. Τα παρατηρώ και τα αποτυπώνω με την ίδια προσοχή όσο με τους ανθρώπους που τα κατέχουν. Η επιλογή τους τις πιο πολλές φορές δεν είναι δική μου αλλά του μοντέλου, ειδικά αν πρόκειται για κάτι που θα φορέσει ή θα κρατάει, εγώ απλά τα συνθέτω.

- Πως βλέπετε την εξέλιξη της αναπαράστασης του γυμνού ανά τα χρόνια και ποιες τάσεις πιστεύετε πως θα επικρατήσουν στο μέλλον;

Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι το γυμνό σώμα εξακολουθεί να μας ενδιαφέρει τόσο πολύ. Οι αποδόσεις του γυμνού σώματος πλέων είναι τόσες πολλές όσο και η εξέλιξη των διαφορετικών τρόπων που αντιλαμβανόμαστε τον Κόσμο και εμάς μέσα σε αυτόν, Αποτυπώσεις υπερρεαλιστικές ή εντελώς αφαιρετικές φιγούρες ανθρώπων που μέχρι τώρα ήταν στο περιθώριο απεικονίζονται μέσα στην γυμνότητα τους ολόκληροι, ανήκουν και αυτοί σε αυτόν τον Κόσμο. Το γυμνό παίρνει πολλές μορφές και συνδηλώνει τόσα πολλά πράγματα τόσο για εμάς όσο και για των πολιτισμό μας. Όσο τα τεχνολογικά εργαλεία θα εξελίσσονται τόσο και οι διαφορετικές απεικονίσεις θα πληθαίνουν, ίσως θα υπάρχουν γυμνά που θα είναι όλα σχηματισμένα με τους ίδιους κανόνες αν περάσουμε σε μια ευγονική εποχή που θα μπορούμε να έχουμε μέλη και σώματα κατά παραγγελία και άρα να υπάρξει μια μεγάλη ομοιογένεια μεταξύ κάποιων προνομιούχων αυτάρεσκων ομάδων, ενώ κάποια άλλη μερίδα να έχει μια μορφή και μια γυμνότητα πολύ πιο ευάλωτη σε σχέση την επιβεβλημένη τελειότητα.

Cyber ανθρώπινα μέλη που ήδη απεικονίζονται μπορεί να είναι τετριμμένα στις αναπαραστάσεις του γυμνού. Ίσως επαυξάνοντας την όραση μας διευρυνθεί και η αντίληψή μας γύρω από το σώμα μας ή άνθρωποι δίχως όραση να μπορούν να δουν το γυμνό σώμα και να το αναπαραστήσουν εκ νέου και αυτό να μας δείξει άλλες οπτικές. Για μένα μάλλον το ερώτημα είναι εάν θέλουμε κάτι να επικρατήσει. Η καλλιτεχνική εργασία έγκειται στο να χρησιμοποιείς τα εργαλεία που έχεις και τις προσλαμβάνουσες της κοινωνίας μετασχηματίζοντάς τες έντεχνα, με ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, δίχως οριοθετήσεις και νόρμες. Δεν μπορώ να κάνω προβλέψεις για το μέλλον καθώς τώρα είναι η ζωή μου, αλλά πιστεύω πραγματικά ότι θα βρεθούν ριζοσπαστικοί τρόποι, οι οποίοι ήδη διαφαίνονται και μάλλον ενοχλούνε, που θα αναπαριστούν ένα γυμνό άνθρωπο όσο πιο «ολόκληρο» γίνεται μέσα στην υλικότητά του.

Δείτε περισσότερα για την έκθεση στο City Guide της Athens Voice