Τέχνη: 10 εκθέσεις για τις 16-22 Μαΐου

Siopis και Kelly στο ΕΜΣΤ
Νέες εκθέσεις στον κύκλο «Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;». Ευκαιρία να ανακαλύψουμε την κατάθεση της Νοτιοαφρικανής (από Έλληνες γονείς) Penny Siopis που μέσα από τη ζωγραφική της έχει ασκήσει κριτική στην αποικιοκρατία, το απαρτχάιντ, τον ρατσισμό και τον σεξισμό. Θα παρουσιαστούν έργα από τις ενότητες History Paintings, Cake Paintings, Pinky Pinky και Shame Paintings και σημαντικό μέρος της πειραματικής κινηματογραφικής δουλειάς της. Στο -1 θα προβάλλεται και «Ο βιασμός της Ευρώπης» των Mary Reid Kelley και Patrick Kelley. Γνωστοί για γραφιστικά στυλιζαρισμένα φιλμ τους, στα οποία η ζωγραφική και η περφόρμανς συναντούν την ποίηση και τη σάτιρα, «ξαναδιαβάζουν» εδώ τον μύθο της αρπαγής της Ευρώπης αναδεικνύοντας διαχρονικές αδικίες και εγκλήματα σε βάρος των γυναικών. Στα εγκαίνια (από τις 21:30) DJ set με τον Mo Laudi.
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 17 Μαΐου έως 10 Νοεμβρίου

Ελένη Μπαγάκη, τι μπορούν να κάνουν τα σώματα;
Σώματα ανδρών σε κατάσταση αδράνειας, κοντινά μεταξύ τους αλλά συναισθηματικά απόμακρα· λουόμενοι σε τόπους ηλιόλουστους, με το βλέμμα τους να πλανιέται πέρα από τα όρια του τελάρου· αλλά και σώματα ενεργά, αληθινά, φιγούρες γυναικών που εργάζονται στα χωράφια από φωτογραφικά άλμπουμ και ταξιδιωτικούς οδηγούς για την Προβηγκία πρωταγωνιστούν στους καμβάδες και τα κολάζ στην έκθεση «What bodies can do». Μετά την πρόσφατη έκθεσή της στο ΕΜΣΤ, στη δεύτερη ατομική της στην γκαλερί της Ελένης Κορωναίου, η Ελένη Μπαγάκη διευρύνει την ερευνά της πάνω στο βλέμμα, στην επιθυμία και στο φαντασιακό, με επίκεντρο τον δημόσιο χώρο. Τα έργα δημιουργήθηκαν στην Αθήνα και στην Αρλ, κατά τη διάρκεια του προγράμματος καλλιτεχνικής φιλοξενίας τους Ιδρύματος LUMA, και αφετηρία έμπνευσης υπήρξε η φωτογραφική σειρά Acropolis του Tod Papageorge, στην οποία ο φωτογράφος απαθανάτιζε τουρίστες στον ιερό βράχο σε στιγμές νωθρότητας και χαλάρωσης.
Eleni Koroneou Gallery, 17 Μαΐου έως 18 Ιουλίου (εγκαίνια στις 18:00-21:00)

Η Stella Zhong και η αδράνεια
Η ταυτόχρονη ύπαρξη γαλαξιακών και εσωτερικών χρόνων, τρόμου και ελπίδας καθώς και οι αποκλίσεις τους βρίσκονται στο επίκεντρο του έργου της 31χρονης Κινέζας που δείχνει για πρώτη φορά δουλειά της στην Ελλάδα. Με τίτλο «Inertia», σ’ αυτό το νέο σώμα δουλειάς πειραματίζεται με την αδράνεια, την υπέρθεση και την τοπολογία ως συστατικά για την αθανασία –μια κατάσταση που στην αρχαία Κίνα επεδίωξαν να προσεγγίσουν ακόμα και μέσα από την παρασκευή σχετικών χαπιών από βότανα και μέταλλα ή ορυκτά.
Θραύσματα ενός ανεστραμμένου κώνου, μια ματ σφαίρα που σπάει σε δύο ήλιους, μια στοίβα από σφήνες, τμήματα ενός κύκλου σε κατάσταση μεταμόρφωσης: οι γεωμετρικές γλυπτές δομές της παραπέμπουν σε κοσμικά σώματα, τεχνολογικές διεπαφές και λεπτομέρειες υποδομών, επιδιώκοντας να μιλήσουν για μια αέναη ζωή, «για την απόκλιση και την αναγέννηση, αλλά και την ορμή της αισιοδοξίας που η βαρύτητα ή το χάος δεν μπορούν να βλάψουν».
The Intermission, 16 Μαΐου έως 3 Αυγούστου

5 εικαστικοί για το σπίτι
Τι σημαίνει να βιώνεις έναν οικείο τόπο, συναισθηματικά, πνευματικά και φαντασιακά; Ένα ταξίδι αναστοχασμού πάνω στην θεματική του σπιτιού ως ασφαλούς καταφυγίου προτείνει η έκθεση «Οἴκαδε. Το ταξίδι της επιστροφής». Μέσα από έργα ζωγραφικής, επίτοιχα και γλυπτά, οι Άγγελος Αντωνόπουλος, Σπύρος Βερύκιος, Παναγιώτης Λαμπρινίδης, Μιχάλης Μανουσάκης και Κώστας Παπανικολάου ερμηνεύουν τις έννοιες του οικείου, της μνήμης και της ταυτότητας.
Estudio Gallery, 18 Μαΐου έως 8 Ιουνίου (εγκαίνια στις 18:00) 

Μια οικογένεια, τρεις γενιές καλλιτεχνών
Πού συναντά το έργο μιας γνωστής καλλιτέχνιδας τις εικαστικές αναζητήσεις του αντικέρ πατέρα της και πώς έρχεται να αποτυπώσει το οικιακό τους βίωμα η νεότερη γενιά; Στην έκθεση «Φωνές μιας άνοιξης», που επιμελείται ο Αποστόλης Αρτινός, η Μάρω Μιχαλακάκου επιχειρεί να συνομιλήσει με το βαθύσκιο ρομαντικό περιβάλλον των ζωγραφικών πινάκων του πατέρα της Μιχαήλ Μιχαλακάκου και να διερευνήσει ριζωματικές απολήξεις της καλλιτεχνικής της γλώσσας.
Στην εγκατάστασή της, ένα ζευγάρι καρέκλες του 19ου αιώνα, απ’ την αντικερί του γονιού της, ξεκοιλιάζονται κι αναδομούνται σε μια νέα συνθήκη. «Τα ράμφη και τα νύχια των πτηνών απ’ το έργο της θα μπορούσαν να ’ρχονται απ’ αυτά τα ονειρικά περιβάλλοντα των εικόνων του Μιχαλακάκου, απ’ τα τιτιβίσματα των δασών του. Τα σχέδια πάνω στα βελούδα της είναι επίσης ίχνη εικόνων, απολεσμένων κι ανευρεθέντων. Γι’ αυτό κι έχουν ένα πένθιμο βάρος οι εικόνες της κι η βιαιότητα της ανάδυσής τους, το ξύσιμο του βελούδου, η καταστροφή του, πάλιν εδώ αυτή η χειρονομία του παλίμψηστου, η απόξεση, μια νέα εικόνα, μια νέα εγγραφή, ένα νέο ιδίωμα, που φέρει μέσα του τη καταστροφή, τη χειρονομία της καταστροφής» αποφαίνεται ο επιμελητής. Η έκθεση κλείνει με μια ταινία μικρού μήκους της κόρης της Μιχαλακάκου, Σεμέλης Σαφού, με θέμα τη καθημερινή ζωή στο σπίτι του παππού της Μιχαήλ και της γιαγιάς της Ευαγγελίας.
Potential Project, 16 Μαΐου έως 22 Ιουνίου (εγκαίνια στις 19:00-22.30) 

Ο Μάγος του Οζ στην ψηφιακή εποχή
Το διάσημο παραμύθι Λύμαν Φρανκ Μπάουμ εμπνέει τα νέα ζωγραφικά και γλυπτικά έργα του Μίλτου Μιχαηλίδη. Μόνο που καλλιτέχνης δεν εικονογραφεί τις περιπέτειες της ορφανής Ντόροθι και της ιδιότυπης παρέας της προς τη Σμαραγδένια Πολιτεία. Συλλέγει τοπία και εικόνες από βιντεοπαιχνίδια τα οποία επεξεργάζεται και ζωγραφίζει με ξυλομπογιές ή στήνει μακέτες από παιχνίδια, πλαστικά και αντικείμενα μοντελισμού για να συνθέσει έναν κόσμο που φαντάζει γεμάτος ανατροπές, παγίδες, αβεβαιότητες και κινδύνους. «Ο λαός μου φοράει πράσινα γυαλιά για τόσο πολύ καιρό, που οι περισσότεροι νομίζουν πως αυτή είναι πραγματικά η Σμαραγδένια Πολιτεία» γράφει ο συγγραφέας του Οζ. Και ο καλλιτέχνης μοιάζει να αναρωτιέται ποια είναι η πραγματικότητα σε μια εποχή που ένας φακός, συνήθως η οθόνη ενός κινητού, μπορεί να διαμορφώνει/παραμορφώνει την αίσθηση που σχηματίζουμε γι’ αυτά που βλέπουμε (από ένα φυσικό τοπίο έως ένα πολιτικό συμβάν).
a.antonopoulou.art, 16 Μαΐου έως 21 Ιουνίου (εγκαίνια στις 19:00 - 22:00)

Αρχιτεκτονική και ταυτότητα
Στην πρακτική του ασχολείται συχνά με τις εντάσεις που αναπτύσσονται μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού και με το θέμα της κατασκευής των ταυτοτήτων (ατομικών, αλλά και συλλογικών ή ακόμη και εταιρικών), καθώς και τον τρόπο με τον οποίο τα ζητήματα αυτά αντανακλώνται στον αστικό χώρο και την αρχιτεκτονική. Στα νέα του έργα, τα περισσότερα από τα οποία δημιούργησε κατά τη δίμηνη παραμονή του στο Snehta Residency, ο Αυστριακός καλλιτέχνης Julius Pristauz διερευνά μια πιθανή γεφύρωση μεταξύ της έννοιας του χρόνου και της περφόρμανς. Μέσα από γλυπτά, βίντεο και ζωγραφική εστιάζει στον σχεδιασμό και τον εν δυνάμει queer αρχιτεκτονικό χαρακτήρα των σταδίων και των αρένων για να δημιουργήσει παραλληλισμούς μεταξύ διαφορετικών δρώντων υποκειμένων.
Snehta Residency, 21 έως 28 Μαΐου (εγκαίνια στις 19:00)

Η νέα δουλειά της Άννας Αμπαριώτου
Δυο χρόνια μετά την τελευταία της ατομική, η εικαστικός επανέρχεται με μια νέα ενότητα από ψηφιακά έργα και κεραμικά γλυπτά, που άρχισε να αναπτύσσει κατά τη διάρκεια της πανδημίας αλλά και πιο πρόσφατα. Οντότητες βιομορφικές, έλκουν την καταγωγή τους από τον φυσικό κόσμο και αναγνωρίζουν την εγγενή αξία του αλλά και τη διασύνδεσή μας με όλα τα έμβια όντα. Επιμέλεια: Κώστας Πράπογλου.
Citronne Gallery, 16 Μαΐου έως 29 Ιουνίου (εγκαίνια στις 19:00 - 22:00)

Οι χαοτικοί κόσμοι του Tom Rees
Δουλεύει γρήγορα, ακολουθώντας τη λογική της αυτοματικής γραφής και σχεδίασης και χωρίς να μπαίνει στη λογική να αποτυπώσει τις λεπτομέρειες. Στους καμβάδες του δημιουργεί κόσμους στους οποίους η αλληγορία και η πραγματικότητα συγχέονται, αντλώντας στοιχεία από το noir, την art brut και την τέχνη της τοιχογραφίας. Δύο χρόνια μετά την τελευταία του ατομική στην κολωνακιώτικη γκαλερί, ο Βρετανός καλλιτέχνης που ζει στη Νέα Υόρκη επανακάμπτει με την ενότητα «Headcleaner». Αντλώντας το οπτικό του λεξιλόγιο από τα σκουπίδια της πόλης, δημιουργεί εικόνες ανησυχαστικές που αποπνέουν μια αίσθηση βίας και γκροτέσκου.
Allouche Benias, από 16 Μαϊου (εγκαίνια στις 18:00-21:00)