Όταν πήγα να ζωγραφίσω μια κούπα

Τόσο εγώ όσο και η αδερφή μου έχουμε μια ψύχωση με τις κούπες…και τον καφέ. Λογικό, αυτά τα δύο πάνε μαζί (συνήθως). Έχω (ψιλο)σταματήσει να αγοράζω κούπες γιατί πλέον δεν έχω που να τις βάλω. Δύο είναι τα ντουλάπια που είναι ασφυκτικά γεμάτα, αλλά η αλήθεια είναι ότι τις χρησιμοποιώ και τις τιμώ όλες, καθημερινά. Ενώ λοιπόν έχω δεκάδες, δεν υπάρχουν ούτε δύο ίδιες, δεν έχω σετ, η κάθε μία είναι ξεχωριστή. Η συλλογή αυτή ξεκίνησε πριν 20 χρόνια περίπου, αποτελείται από κούπες από σχεδόν ότι χώρες έχω επισκεφθεί, και ενώ κάνα-δυο έσπασαν (καμία από τα δικά μου χέρια, καθότι σπανίως σπάω πράγματα) οι υπόλοιπες γεμίζουν τα δύο αυτά ντουλάπια όχι μόνο με χρώματα, αλλά και πολλές αναμνήσεις.

«Ζωγράφισε το κεραμικό σου»

Όταν λοιπόν πριν περίπου δυο μήνες η αδερφή μου μού πρότεινε να πάμε σε ένα δίωρο workshop με τον τίτλο «Ζωγράφισε το κεραμικό σου», η πρώτη μου αντίδραση ήταν «πας καλά παιδί μου; Είμαστε άχρηστες στη ζωγραφική, τι θα πάμε να κάνουμε εκεί; Ρεζίλι θα γίνουμε!» Εκείνη άρχισε να γελάει γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι είναι αλήθεια, αλλά μου είπε ότι θα έχει πλάκα και αν μη τι άλλο θα δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο.

 

Μετά την πρώτη αυτή κουβέντα ξεχάστηκα, αλλά πριν ένα μήνα, ενώ μιλάγαμε στον καναπέ της τής λέω «άντε τι θα γίνει; Θα πάμε να κάνουμε bonding βάφοντας κούπες;» Με κοίταξε έκπληκτη καθότι πίστευε ότι το απέφευγα επειδή δεν ήθελα. Πριν φύγω είχαμε κλείσει δυο θέσεις στο εργαστήριο «Γη Art!» στα Πετράλωνα για το Σάββατο, 19:30-21:30.

Ως συνήθως, φτάσαμε εκεί λίγο νωρίτερα και περιμέναμε απ’ έξω γιατί το προηγούμενο group δεν είχε τελειώσει ακόμα. Αφού λοιπόν χαζεύαμε πίσω από την τζαμαρία του χώρου με έναν οριακά creepy τρόπο, αναρωτιόμασταν τι ήρθαμε να κάνουμε εδώ, και τι ποσοστό αποτυχίας θα είχε αυτό το εγχείρημα. «Έλα,» της είπα, «μην το σκέφτεσαι, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα γελάσουμε». Και είχα δίκιο. Γελάσαμε πάρα πολύ, κυρίως με τα χάλια μας.

Όταν έφυγε το προηγούμενο group, και πριν μπούμε εμείς, για αρκετά λεπτά δεν ερχόταν κανείς, και η αδερφή μου αγχωμένη μού είπε, «Ελένη, οι δυο μας θα είμαστε…». «Δεν πειράζει,» της απάντησα, «ακόμα καλύτερα αν είμαστε μόνες μας, τουλάχιστον δεν θα έχουμε μάρτυρες». Εντέλει μόνο μόνες μας δεν είμασταν. Ο χώρος γέμισε, κυρίως από κοπέλες που είχαν έρθει να κάνουν το ίδιο. Ηλικιακά πρέπει να ήμουν η μεγαλύτερη εκεί, κάτι που μου έκανε εντύπωση.

Καθίσαμε στην ακρούλα ενός μεγάλου τραπεζιού και διαλέξαμε την λευκή, ψημένη ήδη μια φορά, άβαφη κούπα μας (μπορούσες να διαλέξεις μεταξύ κούπας, πιάτου και μπολ). Οι δύο κοπέλες που έχουν το εργαστήρι αυτό και οργανώνουν αυτό και άλλα πολλά workshops ξεκίνησαν να μας εξηγούν την όλη διαδικασία, πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα χρώματα που είχαμε μπροστά μας, τι πρέπει να προσέξουμε, τι περιορισμοί υπάρχουν και πως θα είναι το τελικό αποτέλεσμα αφού ξαναψήσουν το κεραμικό μας στο ειδικό φουρνάκι στους χίλιους βαθμούς.

Όταν οι οδηγίες τελείωσαν, γύρισα και κοίταξα τη Βερόνικα χαμογελώντας, έτοιμη να «βουτήξω» στο δημιουργικό αυτό ταξίδι, αλλά το γέλιο μου κόπηκε όταν την είδα αγχωμένη και μου είπε «νομίζω ήρθαμε εντελώς απροετοίμαστες, δεν έχω σκεφτεί καθόλου τι θέλω να ζωγραφίσω» και αντιλήφθηκα ότι ούτε εγώ είχα την παραμικρή ιδέα. Πανικόβλητες, στραφήκαμε στο google, ξοδεύοντας τα πρώτα 10-15 λεπτά να ψάχνουμε για σχέδια έμπνευσης, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιώντας ότι τα περισσότερα από αυτά απλά δεν ήταν υλοποιήσιμα (από εμάς).

Εντέλει καταλήξαμε σε μία τύπου θεματολογία για την κούπα μας και ξεκινήσαμε διστακτικά να σχεδιάζουμε τι θέλουμε να κάνουμε με ένα μολυβάκι. Μας είχαν ήδη εξηγήσει ότι ό,τι κάναμε με το μολύβι δεν θα έμενε μετά το ψήσιμο, οπότε δεν μας δέσμευε, ήταν απλά για προσχεδιασμό. Ενώ λοιπόν παλεύαμε λες και μας είχε ζητήσει η NASA να επισκευάσουμε ένα μηχανικό πρόβλημα στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, κοιτάγαμε γύρω μας και καταλάβαμε ότι, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες ήξεραν πολύ καλά τι κάνουν. Για την κοπέλα δε και το παλικάρι που καθόντουσαν διαγώνια από εμάς στο ίδιο τραπέζι, παίζει να ήταν και οικείο, και έτσι κατά καιρούς ανταλλάζαμε με τη Βερόνικα βλέμματα «μίσους» για το πόσο χαλαροί ήταν και σχολιάζουμε τη δική μας άθλια πρόοδο με ειρωνικά σχόλια και πολλά γέλια. Είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα πίστεψαν ότι τους κοροϊδεύαμε.

Εγώ λοιπόν είχα αποφασίσει να κάνω κάτι με cupcakes. Γκρι φόντο εξωτερικά, ροζ εσωτερικά, και μικρά cupcakes εδώ και εκεί διάσπαρτα στην κούπα. Ενώ ζωγράφιζα το 4^ο ή 5^ο, περνάει η μία από τις δύο κοπέλες που έχουν το εργαστήριο και μου λέει με ένα ζεστό χαμόγελο, προσπαθώντας να είναι όσο πιο ευγενική μπορούσε, ότι τα σχέδια που έκανα παραήταν μικρά και μάλλον δεν θα έβγαιναν όπως τα φανταζόμουν (τι να πει και αυτή…ήθελε να με σώσει όσο μπορούσε). Ήταν όμως ήδη πολύ αργά για να οπισθοχωρήσω και συνέχισα αποφασισμένη…μέχρι που με έλουσε κρύος ιδρώτας όταν ενώ πια έβαφα την κούπα είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω ένα cupcake πράσινο, έτσι για την αλλαγή, το οποίο κατέληξε να μοιάζει με μπρόκολο, και στην προσπάθειά μου να το σώσω, το έκανα ακόμα χειρότερο.

Το δίωρο πέρασε γρήγορα, και στο συντριπτικό του ποσοστό πολύ ευχάριστα, κυρίως γιατί αυτοσαρκαζόμασταν και γιατί είμασταν μαζί, και μαζί πάντα περνάμε καλά. Επειδή θα αφήναμε εκεί τα δημιουργήματά μας (ή εκτρώματά μας) για να περάσουν γυάλισμα και ψήσιμο, έπρεπε να γράψουμε στο κάτω μέρος του κεραμικού μας έναν κωδικό αναγνώρισης για όταν θα ερχόμασταν να το παραλάβουμε (θέλαμε αλήθεια να το παραλάβουμε;).

Προχθές λοιπόν βρήκα επιτέλους τον χρόνο να πάω μέχρι τα Πετράλωνα να παραλάβω τις κούπες μας. Πήγα με μια φίλη μου για παρέα, και ενώ εκείνη έκανε κάποιες ερωτήσεις στα κορίτσια γιατί την ενδιέφερε ένα άλλο workshop, εγώ βρήκα τις κούπες μας και τις φωτογράφισα για να τις στείλω στη Βερόνικα. «Δεν πιστεύω ότι πλήρωσα 28 ευρώ για να δημιουργήσω αυτό το έκτρωμα» μου απάντησε, και συνέχισε, «άξιζε μόνο για την εμπειρία μαζί σου όμως». «Ξεκάθαρα,» της απάντησα γελώντας μόνη μου μέσα στο μαγαζί. Βγαίνοντας, η φίλη μου μού ζήτησε να της τις δείξω, και αφού τις περιεργάστηκε αρκετά μου είπε «θα τις αγόραζα. Θα έδινα 5 ευρώ για τη δική σου, και 10 για της Βερόνικας.» «Σα δε ντρέπεσαι,» της απάντησα, και μπήκαμε στο αυτοκίνητο να ξεκινήσουμε το δρόμο της επιστροφής.

Απτόητες από την έλλειψη ταλέντου μας, η Βερόνικα και εγώ έχουμε ήδη βρει το επόμενό μας εργαστήρι, όπου θα πάμε να φτιάξουμε κάτι κεριά, μόνο και μόνο για να γελάσουμε μαζί, και η μία με την άλλη.

ΓΗ ART!
Αλκμήνης 51 & Πτολεμαΐδος
Πετράλωνα
www.yiart.gr