O Πέτρος Νικόλτσος, οι «Σπάρτακοι» και η ζωγραφική για τις εξεγέρσεις

Αυθόρμητη ζωγραφική που επιδιώκει να ερευνήσει τις σύγχρονες διαστάσεις της δουλείας και της εξουσίας. Μην μπερδεύεστε με Μαέβιους Παχατουρίδη και αλαμπουρνέζικα δελτία τύπου, ο Πέτρος Νικόλτσος είναι γνωστός για την ικανότητά του να εκφράζεται με πολλούς διαφορετικούς τρόπους - από τη φωτογραφία και τη λογοτεχνία μέχρι το θέατρο και τη ζωγραφική.

Spartacae (Σπάρτακοι)»: Η νέα έκθεση ζωγραφικής του Πέτρου Νικόλτσου αντλεί έμπνευση από την ιστορική εξέγερση

Με τον τίτλο «Spartacae (Σπάρτακοι)», ο Πέτρος Νικόλτσος παρουσιάζει από την Παρασκευή 26 Απριλίου έως τη Δευτέρα 20 Μαΐου, μια νέα σειρά ζωγραφικών έργων στην γκαλερί Phoenix Athens με έντονους συμβολισμούς και έμπνευση από την ιστορική εξέγερση του Σπάρτακου και των σκλάβων ενάντια στη Ρωμαϊκή Δημοκρατία το 73 π.χ. Ιστορία, αφηρημένη έκφραση, σινεμά Στάνλεϊ Κιούμπρικ κι ερωτήματα για το αν και πώς η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο αντίστασης. Η επανάσταση του Σπάρτακου υπήρξε μία από τις πιο μεγάλες και πιο μαζικές εξεγέρσεις της αρχαιότητας. Η τραγική κατάληξή της, με περίπου 6.000 αιχμάλωτους δούλους να σταυρώνονται κατά μήκος της Αππίας Οδού και τους σταυρούς με τα αποσυντιθέμενα πτώματα να παραμένουν στη θέση τους για χρόνια προς παραδειγματισμό, κατέδειξε την ανησυχία που προκάλεσε στην άρχουσα τάξη της Ρώμης.

Η αναφορά του Πέτρου Νικόλτσου στην ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ αποκαλύπτει την επιθυμία του να εμπλουτίσει τα έργα του με βαθύτερα νοήματα σχετικά με την αλληλεγγύη και τη γενναιοδωρία. «Σε δύσκολους καιρούς, το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον» αναφέρει, υπογραμμίζοντας την αξία της ανθρώπινης σύνδεσης και την επιδίωξη κοινών ιδεωδών. Στη συγκεκριμένη σειρά έργων ο Πέτρος Νικόλτσος πειραματίζεται με αποχρώσεις και χρωματικούς τόνους, σκοτεινές γραμμές, κάθετες και οριζόντιες κινήσεις του χρώματος που θυμίζουν οριοθετήσεις: ένας τόπος όπου το συνηθισμένο και το εσωτερικό συμπίπτουν με τη ακαθόριστη γεωγραφία της επίγειας ύπαρξης.

Ο Πέτρος Νικόλτσος συλλογίζεται τους σταυρούς από την κατάληξη της εξέγερσης του Σπάρτακου και των μονομάχων το 73 π.Χ. στην αρχαία Ρώμη, και εμπνέεται από αυτούς. Η κύρια προβληματική του εδώ είναι το ζήτημα της δουλείας έναντι της εξουσίας, της εξέγερσης έναντι της υποταγής σε κοινωνίες, όπου απαντάται το δίπολο του καταπιεστή και του καταπιεζόμενου.

«Οι σταυροί μου θύμισαν την τρομερή τελική σκηνή της ταινίας του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, τη σκηνή όπου ο Ρωμαίος αξιωματικός ρωτά: “Ποιος από εσάς είναι ο Σπάρτακος;” και όλοι οι δούλοι ένας-ένας φωνάζουν: “Εγώ είμαι ο Σπάρτακος!”» εξηγεί ο ίδιος.

Μένοντας πιστός στην παράδοση των υπερρεαλιστών της ύστερης περιόδου, ο Πέτρος Νικόλτσος μας εισάγει σε κόσμους όπου το χρώμα είναι ο κύριος αφηγητής. Άλλες φορές πάλι τα δομικά στοιχεία μέσα στη ζωγραφική του μπορεί να φέρουν στο νου την εξερεύνηση των αρχιτεκτονικών φορμών από τη Ρωσική Πρωτοπορία. Τι σταυρό κουβαλάμε; Προκαλώντας τους θεατές να βρουν συνοχή μέσα στο χάος και να αναζητήσουν νόημα στην αφηρημένη γλώσσα της μπογιάς και του καμβά, οι πίνακες του κατοικούν στο αόρατο σύμπαν των αθέατων ανωμαλιών, του θορύβου και της σιωπής, σαν αναφορές στην πρωτοποριακή πλατφόρμα του μινιμαλισμού που εξελίχθηκε από τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό της δεκαετίας του 1950.

Ο Πέτρος Νικόλτσος γεννήθηκε στη Θεσαλονίκη το 1979 και ζει στην Αθήνα από το 2011. Η καλλιτεχνική του πρακτική εκτείνεται σε διαφορετικά μέσα, όπως ο κινηματογράφος, η ποίηση, το θέατρο και η λογοτεχνία. Έχει παρουσιάσει 11 ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας στην Ελλάδα και έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στο εξωτερικό. Η έκθεση «Spartacae (Σπάρτακοι)» είναι η δεύτερη στην οποία παρουσιάζει έργα σε καμβά.