Εύα Κέκου: Η επιμελήτρια της έκθεσης «The Condition of (Im)-Possibiity: The Invaders» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων μιλά για την ιδέα πίσω από τα έργα των καλλιτεχνών
Η μελέτη των πιθανοτήτων είναι η επιστήμη της αβεβαιότητας. Πολύ συχνά στην καθημερινότητα ερχόμαστε αντιμέτωποι με την άγνοιά μας, αναγκαζόμαστε έτσι να μαντέψουμε, να εκτιμήσουμε, να «στοιχηματίσουμε». Οι πιθανότητες παρέχουν τους αναγκαίους μαθηματικούς κανόνες ώστε να αναλύσουμε αυτή την άγνοια και ασάφεια. Δε δίνουν ακριβείς προβλέψεις, ωστόσο παρέχουν το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθούν οι περιορισμένες μας γνώσεις. Η μαθηματική θεώρηση των πιθανοτήτων ξεκίνησε το 17ο αιώνα, κεντρικό δε ρόλο σε αυτή παίζουν τα ίδια τα γεγονότα, μέσω μαθηματικών εκφράσεων για συμβάντα που συμβαίνουν μία φορά, ή εξελίσσονται στο πέρασμα του χρόνου.
Η εικαστική έκθεση «The Condition of (Im)-Possibiity: The Invaders» πραγματεύεται τη θεώρηση της μαθηματικής έκφρασης των πιθανοτήτων, λειτουργώντας ως πρόταση μιας ομάδας εισβολέων στην κανονικότητα. Με τρόπο ευθύ και ρητό, αλλά επίσης καυστικό και ειρωνικό, περιγράφει μία «νέο - αναδυόμενη» συνθήκη. Προσπαθώντας να συνδυάσει έννοιες φαινομενικά ασύμβατες, ενώνει σημεία από ιδέες, συναισθήματα, αλγόριθμους, άυλα και υλικά στοιχεία. Κάπως έτσι αναδύεται μία «νέα» πραγματικότητα.
Εισβολή στην κανονικότητα
Δεδομένου του μεταβατικού χαρακτήρα της εποχής, και της συχνής αδυναμίας της κοινωνίας να αυτοπροσδιοριστεί, η έκθεση ερευνά με εικαστικά μέσα το χαρακτήρα των μεταβολών αυτών, εστιάζοντας στην «κοινωνία του ρίσκου» όπως την όρισε ο Ulrich Beck, Καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Η κοινωνία του ρίσκου μιλάει για την οργάνωση μιας κοινωνίας που λειτουργεί υπό μία συνεχή απειλή κινδύνου, με την αναδόμηση της νέας ταυτότητας της να προκύπτει μέσα από συγκρούσεις και δημιουργικές ανατροπές.
Η επιμελήτρια και Ιστορικός της Τέχνης Δρ. Εύα Κέκου μιλά για την έκθεση «The Condition of (Im)-Possibiity: The Invaders» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων
«Στη δουλειά μου με ενδιαφέρει πάρα πολύ η έννοια του ασύμβατου, έχω ασχοληθεί και άλλες φορές με τα μαθηματικά, τα σημεία στίξης, την κανονικοποίηση, κάτι που με κάποιο τρόπο προσπαθεί να κάνει και η τέχνη. Προσπαθούμε να αναλύσουμε, να θεωρητικοποιήσουμε αν θέλετε τα ανεξήγητα. Οι θετικές επιστήμες από την άλλη προσπαθούν να δώσουν πιο συγκεκριμένες εξηγήσεις, απαντούν με πιο οριστικό τρόπο από την τέχνη. Προσπαθούμε λοιπόν να συνδυάσουμε δύο φαινομενικά ασύμβατες έννοιες, την τέχνη που θεωρητικοποιεί και αναλύει και τα μαθηματικά που κανονικοποιούν, μέσα και από το φάσμα των πιθανοτήτων που έχει σχέση με την εποχή, τη ζωή μας και την κοινωνία σήμερα» εξηγεί η Δρ. Εύα Κέκου.
Εισβολή στην κανονικότητα
Κοινωνία του ρίσκου - Απειλή - Αναδόμηση νέας ταυτότητας Το ρίσκο αποτελεί στοιχείο της ταυτότητας μου ως Ιστορικός τέχνης, θεωρητικός και επιμελήτρια. Έχω επιμεληθεί στο παρελθόν αντίστοιχες εκθέσεις, όπως την EX – CHANGE: RISK, του 2015, σε μια εποχή που χαρακτηρίστηκε ως εποχή της κρίσης, χωρίς να σημαίνει ότι η κρίση οριοθετείται. Είμαστε στο 2024 και ακόμα η κρίση είναι εδώ. Πρέπει να πάρουμε κάποιο ρίσκο ως άτομα και ως κοινωνία, ώστε να επέλθει η αλλαγή. Η έννοια του ρίσκου εμφανίζεται σε πολλά από τα έργα της παρούσας έκθεσης. Προκειμένου να λάβουμε πρωτοβουλία πρέπει να αναγνωρίσουμε την αβεβαιότητα που έχει το μέλλον, περισσότερο από ποτέ στη μεταβατική εποχή που διανύουμε. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το έργο της εισόδου ονόματι «ο Μεγάλος Ύπνος», του κ. Άγγελου Αντωνόπουλου.
Παραπέμπει σε υπαρξιακά ζητήματα τα οποία δε σταματάνε, δεν είναι κάτι το οριοθετημένο. Είναι ο άνθρωπος που αναλογίζεται μέσα σε ένα χαώδες σύμπαν. Προσπαθούμε να κατατάξουμε, να ταξινομήσουμε. Βλέπουμε σε όλο αυτό τη ματαίωση, μέσα στην αγωνία και τον αγώνα για κατάταξη και ταξινόμηση, ματαίωση που πολλές φορές έρχεται με το θάνατο. Το θεωρώ χαρακτηριστικό έργο, αλλά δεν είναι το μόνο που πραγματεύεται την έννοια του ρίσκου, της αλλαγής και της κοινωνίας σε μετάβαση. Επιλέξαμε έργα έτσι ώστε ο επισκέπτης να έχει την ευκαιρία να περιδιαβεί σ’ αυτή την έκθεση, προσπαθώντας να «αναπνεύσει», να συνομιλήσει με τα έργα, να σκεφτεί και να προβληματιστεί. Οπότε θέλουμε να φεύγει κάποιος με αίσθηση ότι έχει κατανοήσει το αντικείμενο της έκθεσης, έχει εντυπωσιαστεί από την αισθητική της, και έχει προβληματιστεί για θέματα που αφορούν όλους μας, είναι σύγχρονα και επίκαιρα, καταλήγει.
7°
