Μικρό αντίο στον Στέλιο Φαϊτάκη

Όλη η ζωή του Στέλιου Φαϊτάκη (ο Bizare των γκραφιτάδων), ήταν όπως η ζωγραφική του: Ένα παράδοξο και μια αλληγορία. Δεν πα’ να έκανε τις Μπιενάλε και τις γκαλερί του κόσμου (από την Αγία Πετρούπολη μέχρι τη Βενετία και το Λος Άντζελες) να παραληρούν, αυτός κατέβαινε στην Κρήτη να μαζέψει τις ελιές! Επικοινωνούσαμε όταν βρισκόμασταν στο νησί. Εκείνος στην ανατολική, εγώ στη δυτική Κρήτη. Ο Στέλιος είχε μια μεγάλη αγάπη για τη γη και για το νησί. Να γιατί η τοιχογραφία της ΕΛΑΙΣ στην Πειραιώς –για τα δικά μου μέτρα τουλάχιστον– παραμένει το κορυφαίο του έργο. Δεν συμφωνούσε μαζί μου. Έφυγε ξαφνικά και νωρίς «προς μια ευλογημένη γη μιας νέας επαγγελίας», για να θυμηθώ τον τίτλο μιας παλιάς του έκθεσης. Έφυγε, αλλά οι βυζαντινές του αυτοκράτειρες με τα απίθανα φουστάνια και την πανκ αισθητική θα είναι εδώ, δίπλα μου. Ίσως και δίπλα σ’ ένα μπουκαλάκι λάδι που ήρθε κάποτε (σαν δώρο) στο γραφείο μου και δεν άνοιξα ποτέ.