Μυρσίνη Αλεξανδρίδη: Η αρχιτέκτονας και εικαστικός μιλάει για τη ζωγραφική σε πλακάκια, τη δημιουργικότητα και τις παραστάσεις που της δίνουν έμπνευση.
Eκατοντάδες μικρά, τετράγωνα πλακάκια μετατρέπονται σε έργα τένης, χάρη στα επειδέξια χέρια της Μυρσίνης Αλεξανδρίδη, που με έμφαση ακόμα και στην παραμικρή λεπτομέρεια σχεδιάζει πάνω τους σαν να κεντάει, ολόκληρες παραστάσεις παρμένες από τη ζωή στα νησιά του Αιγαίου και εμπνευσμένες από το ελληνικό καλοκαίρι. Η ίδια, με καταγωγή από την Σκόπελο, όταν τελείωσε τις σπουδές της στην Αρχιτεκτονική, έφυγε για δουλειά στις Βρυξέλλες, έπειτα μετακόμισε στην Ολλανδία και η ζωή στη συνέχεια την πήγε ακόμα βορειότερα, αφού σήμερα ζει και εργάζεται ως αρχιτέκτονας αλλά και ως καλλιτέχνης στη Βενετία του Βορρά, τη Στοκχόλμη.
«Ζωγραφίζω και σχεδιάζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και ποτέ δεν περιορίστηκα σε κάποιο μέσο. Πριν από περίπου 7 χρόνια λοιπόν όταν ζούσα στο Άμστερνταμ βρήκα σε κάποια αντικερί ένα κουτί με λευκά πλακάκια και απλά αποφάσισα να τα πάρω σπίτι και να τα ζωγραφίσω. Η πρώτη σύνθεση που έκανα ήταν μια τετράδα πλακάκια που απεικόνιζαν δύο πρόσωπα και την ονόμασα “Λέρο”. Κάτι με τράβηξε κατευθείαν στη ζωγραφική πάνω στα πλακάκια και από εκέινη τη στιγμή ξεκίνησα να δοκιμάζω μπογιές, πινέλα και τεχνικές μέχρι να καταλήξω στον τρόπο που ζωγραφίζω σήμερα.» εξηγεί.
Τα πλακάκια της είναι ουσιαστικά διακοσμητικές επιτοίχιες συνθέσεις που λειτουργούν σαν πίνακας, με ανάγλυφη υφή. Όλα τα σχέδια εμπνευσμένα από την ελληνική παράδοση, την αρχιτεκτονική, την τοπογραφία, τη μυθολογία, την φύση και τη θάλασσα, αλλά και τις αναμνήσεις τις από τα καλοκαίρια στο νησί της. Θα λέγαμε οτι θυμίζουν κεντήματα που παραπέμπουν στα εργόχειρα γιαγιάδων, πότε με απλά σχέδια και άλλοτε με πιο περίπλοκα ή γεωμετρικά στα χρώματα του μπλε, του πράσινου τη ελιάς, το χρυσό της άμμου και το κόκκινο της γης. Μια διαδικασία δημιουργική και πολύωρη που κρύβει πολλούς πειραματισμούς μέσα από τους οποίους αρκετά συχνά μπορεί να προκύψει ένα μικρό αριστούργημα, όπως μας περιγράφει:
«Το ατελιέ μου, χωρίς να είναι ιδιάιτερα όμορφο έχει ακριβώς ό,τι χρειάζομαι για να δουλεύω ευχάριστα. Συνήθως ξεκινάω με τα έργα που είναι παραγγελίες και αναλόγως αν είναι custom ή από τις συνθέσεις που έχω στο site μου κάνω πρώτα σκίτσα στο μπλοκ μου ή ξεκινάω να ζωγραφίζω τα πλακάκια. Είναι αρκετά χρονοβόρα διαδικασία γιατί ζωγραφίζω συνήθως με πουαντιγισμό και οι συνθέσεις μου έχουν πολλές λεπτομέρειες.
Την Κυριακή παίρνω το ποδήλατό μου και πάω στο στούντιο κεραμικής που το μοιράζομαι με άλλους τρεις κεραμίστες και εκεί πειραματίζομαι με χρώματα, τεχνικές και σχεδιάζω τα μελλοντικά μου βήματα. Είναι ο χρόνος που έχω για εξερεύνηση και πειραματισμό και έιναι κάτι που με γεμίζει τρομερά. Αγαπάω πολύ να πειραματίζομαι και να δημιουργώ χωρίς όρια και περιορισμούς - τίποτα δεν μπορεί να γίνει λάθος πάνω στη ζωγραφική, οποιαδήποτε λάθος πινελιά ή οποιοδήποτε σκούντηγμα μπορεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο. Η δυνατότητα λάθους και η αξιοποίησή του, αυτό είναι που αγαπώ περισσότερο γιατί νιώθω απόλυτη ελευθερία.»
Τελευταία βλέπουμε όλο και περισσότερους νέους στην Αθήνα να στρέφονται προς τα χειρωνακτικά χόμπι όπως η κεραμική ή η γλυπτική ενώ πληθαίνουν τα συνοικιακά εργαστήρια. Eίναι αντίδοτο στη στρεσσογόνα καθημερινότητα, βλέπουν μια χρηστική προοπτική γύρω από αυτό ή είναι απλά μια μόδα;
«Η κεραμική ήταν πάντα εδώ αλλά τα τελευταία χρόνια άρχισε ο κόσμος να εκτιμάει περισσότερο τα χειροποίητα αντικέιμενα γιατί έχουν να πουν μια ιστορία για τον άνθρωπο που τα δημιούργησε. Σε αυτό έχουν συμβάλει πάρα πολύ τα social media. Ιδιαίτερα στην περίοδο της πανδημίας όπου για πολλούς/ές ήταν περίοδος αλλαγών, μετακομίσεων και επανεκίνησης το να στραφείς σε μια τέχνη και να δοκιμάσεις να κάνεις κάτι δικό σου ήταν πιο έυκολο και πιο προσβάσιμο γιατί πολύ απλά δεν είχες κάτι άλλο να κάνεις. Η κεραμική έχω διαβάσει κάπου ότι είναι η νέα γιόγκα γιατί η επαφή με τον πηλό και η χειρονακτική πρακτική χαλαρώνει και καταπραίνει το στρες. Ισχύει αυτό, υπάρχει κάτι τρομερά προτόγονο στην επαφή με τη λάσπη που μας πηγαίνει πίσω στην παιδική μας ηλικία. Μόδα είναι και θα μείνει, αυτό πιστεύω γιατί όσο περισσότεροι/ες έρχονται σε επαφή με την κεραμική τόσο διαδίδεται και εξελίσεται η τέχνη.» απαντά η Μυρσίνη Αλεξανδρίδη.
8°
