Ο Αχιλλέας Μεσάικος είναι ο πιο «τώρα» ζωγράφος της Θεσσαλονίκης

Έντονα χρώματα και βαθιά συναισθήματα, το εξής ένα: αμηχανία. Φορτωμένοι με μερικά ακόμα συνώνυμά της, όπως παγωμάρα, αβεβαιότητα, αμφιβολία, απορία, αποπροσανατολισμός, σύγχιση, δίλημμα, ασάφεια ή δυσκολία προσδιορισμού και ανεύρεσης ταυτότητας, οι πίνακες του Αχιλλέα Μεσάικου, φουλ εξπρεσιονιστικοί, προδίδουν το συναίσθημα των ηρώων τους όχι από τα πρόσωπα αλλά από τη στάση του σώματος. 

Οι πρωταγωνιστές του Liminal Spaces, όπως παρατηρώ τα κεφάλια τους στον συνεργατικό και αρτίστικο χώρο bord de l’eau, δεν έχουν μάτια, στόμα, μύτη και αυτιά. Tα πρόσωπά τους είναι απροσδιόριστα, αφανή, η αμηχανία όμως σαν κυρίαρχο συναίσθημα, παρά τη λυρική αφαίρεση των χαρακτηριστικών τους, ανιχνεύεται ξεκάθαρα μέσα από την ακινησία των σωμάτων τους. Σώματα σε τόπους απροσδιόριστους επίσης. Κοντά σε νερό (παραλίες ή πισίνες ξενοδοχείων) ή μέσα σε άγονα, άδεια, αχανή διαστήματα. Δικά του τα λόγια: «[…]σκάβω να βρω αναμνήσεις να θυμηθώ ποιος είμαι, να μαζέψω υλικά για να σχηματίσω ποιος θα γίνω, αιώρηση χώρου, αιώρηση ψυχής, και νου. Κοκτέιλ μελαγχολίας - άγχους, εσωτερική αναζήτηση[…] Υπάρχει ένας ενδιάμεσος χώρος που μοιάζει με αυλή συναισθημάτων, χρωμάτων και εμπειριών, τίποτα δεν είναι πλήρως διαμορφωμένο ακόμη, καθώς δεν βρίσκομαι ούτε στο σπίτι αλλά ούτε στον έξω κόσμο». 

Από το 1910 που ο Αντονίν Μάτετζεκ δήλωσε πως «ένας εξπρεσιονιστής επιθυμεί πάνω από όλα να εκφράσει τον εαυτό του» ως και σήμερα στη Θεσσαλονίκη, όπου ζει και δημιουργεί ένας πολυδιάστατος καλλιτέχνης, όπως θα αντιληφτείτε και στη συνέχεια, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα ως προς την ανθρώπινη κατάσταση. Πλην ευδαιμονικών αντιπερισπασμών (αντίο, Χριστούγεννα), που επιβάλλεται να συμβαίνουν ενώπιόν μας ώστε να απαλύνεται (κάπως) η παραδοχή πως ίσως τελικά η αιώρηση, η (αμφι)ταλάντευση και η συνεχής προς εαυτόν ερώτηση «ποιος είμαι», είναι η μόνη εκκρεμότητα που οφείλει να απαντηθεί-αναζητηθεί. Η επιστροφή στη συνθήκη της καθημερινότητας δεν είναι παρά η συνεχής υπενθύμιση της σισύφειας μοναξιάς μέσα στην οποία κολυμπάμε (ή τη βαδίζουμε) όλοι. 

Κατά τα άλλα κρατείστε και το ότι ο Αχιλλέας Μεσάικος είναι μια από τις πιο αεικίνητες φιγούρες της Θεσσαλονίκης, αν προσμετρηθεί πως εκτός από δραστήριος και υπερταλαντούχος και μεστός ζωγράφος, είναι και ενεργός μουσικός με τακτικές εμφανίσεις σε εναλλακτικά στέκια της πόλης, όπως και αξιόμαχος ντι τζέι που σπινάρει συνεχώς στα μπαρ ενός βορρά που ποτέ δε σταμάτησε να βγάζει ανησυχίες και unique περσόνες, καλή ώρα σαν και του λόγου του. Γνωρείστε τον καλύτερα.

Ένας από τους λόγος που διάλεξες να παρατήσεις το μπάσκετ και να γίνεις ζωγράφος, ήταν το ότι…
Πέρα από το προφανές που είναι η αγάπη μου για την τέχνη, ο βασικότερος λόγος ήταν ότι ο χώρος απαρτίζεται δυστυχώς από πολύ μάτσο τύπους, με μηδενικές παιδαγωγικές γνώσεις και αξίες, οπότε, αν είσαι άνθρωπος με ευαισθησίες ή διαφορετικό τρόπο σκέψης, βλέπεις το πράσινο φωτάκι από το exit να αναβοσβήνει, ακόμη κι αν αγαπάς πολύ το άθλημα κι αν έχεις πράγματα να δώσεις.

Δύο λόγοι για τους οποίους αξίζει κανείς να ζει και να δημιουργεί στη Θεσσαλονίκη.
1) Ο ρυθμός της. Προσωπικά δεν μπορώ να λειτουργήσω δημιουργικά όταν νιώθω ότι ο κόσμος τριγύρω μου είναι πνιγμένος στην ατέρμονη πίεση της καθημερινότητάς του. Έτσι αυτή η ραθυμία της πόλης μου δίνει χώρο και χρόνο να λειτουργήσω και να δημιουργήσω.
2) Οι μικρές αποστάσεις. Ο συνδυασμός ρυθμού - απόστασης δίνει τη δυνατότητα - ηρεμία να μπορούν να γεννηθούν όμορφα πρότζεκτ εικαστικά - μουσικά. Ο κόσμος έχει χρόνο και προλαβαίνει να συνδιαλλαγεί με τον διπλανό του και από τον διάλογο αυτό γεννιούνται όμορφα πράγματα.

Τρεις μεταφραστικές εκδοχές του Liminal Spaces: οριακός χώρος, μεθοριακό διάστημα, μεταιχμιακός τόπος. Ποιος από όλους σε εκφράζει και τον προτιμάς, αλλά και ποια συναισθήματα καθόρισαν την ένταση και την πορεία της συγκεκριμένης δουλειάς;
Αν και με εκφράζουν και οι τρεις, θα επέλεγα το «μεθοριακό διάστημα». Είναι η πρώτη φόρα που βρίσκω τον τίτλο σε πρώτο στάδιο και έπειτα αναπτύσσω με αυτόν ως αφετηρία το πρότζεκτ μου, συνήθως λειτουργεί ανάποδα. Ένιωθα και νιώθω αυτή τη συναισθηματική αιώρηση μετά από όσα έχουμε περάσει και περνάμε (καραντίνες - καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων - ανεξέλεγκτη αστυνομική βία - πόλεμος δίπλα μας κτλ). Η ροή της πληροφορίας νομίζω δεν αντιστοιχεί στον συνδρομητή. 24/7 είμαστε εκτεθειμένοι σε τόσο μεγάλες φρικαλεότητες, που νομίζουμε πως τις έχουμε συνηθίσει, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Ως άνθρωπος με ανεπτυγμένο το στοιχείο της ενσυναίσθησης επηρεάζομαι. Δεν ξέρω, ούτε μπορώ να φανταστώ τι ξημερώνει, πού θα βρισκόμαστε αύριο. Μελαγχολώ. Αγωνιώ. Φοβάμαι. Αυτό το συναισθηματικό κοκτέιλ καθόρισε τον τρόπο λειτουργίας μου.

Τέσσερις αγαπημένοι εικαστικοί που καμιά φορά, ενσυνείδητα ή ασυναίσθητα, ηθελημένα ή άθελα, τους βλέπεις να «κυκλοφορούν» μέσα σε κάποια έργα σου.
1) Τα επαναλαμβανόμενα μελαγχολικά μουσικά μοτίβα του Caretaker (Leyland Kirby, πραγματικό όνομα). 
2) Τα synths των Kyle Dixon and Michael Stein και οι κιθάρες - διφωνίες των Kings of Convenience.
3) Οι περιπλανώμενες φιγούρες των φωτογράφων Alex Prager και Martin Parr.
4) Ο ρυθμός και οι χρωματικές ατμόσφαιρες του κινηματογραφιστή Kevin Philllips.

Πέντε μουσικές (σόλο καλλιτέχνες ή συγκροτήματα) που έχουν καθορίσει το παίξιμό σου στην τρομπέτα, αφού εκτός από ζωγράφος είσαι και μουσικός.
Πρέπει να φτιάξω 2 κατηγορίες των 5 για να είμαι δίκαιος, καθώς δεν παίζω μόνο τρομπέτα μέτρια, αλλά και κάποια ακόμη όργανα! Πάντως τον ήχο της τρομπέτας μου καθόρισαν οι εξής 5: ο δάσκαλός μου Γιώργος Αβραμίδης· ο δεύτερος δάσκαλός μου, έστω και για λίγο, Ανδρέας Πολυζογόπουλος· ο Erik Truffaz, που είναι και ο λόγος που ξεκίνησα να παίζω· ο Arve Henriksen· ο Chet Baker.
Από εκεί και πέρα, οι προσωπικοί δίσκοι του Frusciante είναι ο λόγος που ξαναέπιασα την κιθάρα σε μεγαλύτερη ηλικία, ο Beardyman που μου έδειξε τον δρόμο για το beatbox ώστε να αξιοποιηθεί με πολύ περισσότερους τρόπους, ο Aphex Twin σε όλη τη δημιουργική γκάμα του, τα ambient στοιχεία του Hiroshi Yoshimura και η μελαγχολία - ρομαντισμός του Sufjan Stevens.

Έξι συγκεκριμένα τοπία του αστικού θεσσαλονικιώτικου ή του χαλκιδικιώτικου περίγυρου που εντός τους είδες ανθρώπους, βίωσες συμβάντα, σκάρωσες ή άκουσες ιστορίες και μετέπειτα απλώς τις μετάγραψες σε συγκεκριμένους έξι πίνακες.
1) Η παλιά αγορά στο Καπάνι· το βράδυ στα Άπειρα Μόρια ή τη Στοά για live, χορό, φλερτ και το πρωί στη ρουτίνα της αγοράς της.
2) Η παραλία Καρύδι στη Βουρβουρού. Πολλά έργα μου με πλήθη - θάλασσα έχουν reference σε φωτογραφικό μου υλικό από τον συνωστισμό της συγκεκριμένης παραλίας.
3) Η παραλία Αφροδίτη στη Βουρβουρού, διαβάζοντας την Τριλογία του Maurice Attia και έχοντας Chet Baker στα ακουστικά.
4) Η θέα από και προς το Παλατάκι (Κυβερνείο) στην αρχή της Κρήνης. Συχνά καταλήγω εκεί με το ποδήλατό μου και χαζεύω το πάντρεμα των χρωμάτων ουρανού και θάλασσας ακούγοντας μουσική στα ακουστικά και σκαλίζοντας τα μέσα μου να δω πού βρίσκομαι.
5) Το ύψωμα Καρά Τεπέ: σημείο για ενδοσκόπηση και περιποίηση αδέσποτων.
6) Όλες οι μπάρες των συνοικιακών μπαρ που στέκουμε πάνω τους μεθυσμένοι και αγορεύουμε για ανεκπλήρωτους έρωτες και μελλοντικές δημιουργίες ή αποτυχίες.

Επτά στέκια για χορό, μουσική, ποτό, φαγητό, εικαστική περαντζάδα και σκάλωμα, τα οποία θα πρότεινες σε έναν ξένο προκειμένου να νιώσει και να γευθεί τη δική σου Θεσσαλονίκη και όχι τη Θεσσαλονίκη των τουριστικών οδηγών.
1) Στην αρχή της μέρας,μια βόλτα στην Τοσίτσα και στα παλιατζίδικά της.
2) Ένα πέρασμα από τον Λωτό για να φάμε όσα λεφτά βγάλαμε το προηγούμενο βράδυ σε δίσκους.
3) Για καφέ στο αναψυκτήριο δίπλα στη ρωμαϊκή αγορά. 
4) Για μεσημεριανό φαγητό στο Κιτς και σ’ έφαγα.
5) Απογευματινή βόλτα για καφέ ή ποτό στους εκθεσιακούς χώρους των Πικάπ, bord de l’eau, Ύψιλον, Gallérie Mήκους, Tabya, Toss. 
6) Μια ταινία σε κάποιο από τα μικρά σινεμά στο κέντρο της πόλης. 
7) Για κλείσιμο όλο και κάπου θα παίζω dj ή live, άντε ελάτε!!!

Οκτώ καλλιτέχνες (εκτός από τον Τομ Γιορκ των Radiohead ή τον Κρίστοφερ Γουόκεν!) που θα ήθελες να σου ποζάρουν για πορτρέτο και γιατί.
1) Charles Bukowski: εκτός του ότι έχω διαβάσει μεγάλο μέρος της δουλειάς του, τα μούτρα του είναι η χαρά του εικονογράφου.
2) David Lynch: μια απο τα ίδια.
3) John Carpenter: είμαι τεράστιος φαν του horror και κυρίως των ταινιών που δημιουργήθηκαν στα 80s.
4) Tom Savini: είναι στην κατηγορία μαζί με τον John Carpenter, από τους πιο σπουδαίους make up artists.
5) Mac Demarco: γιατί θα με βοηθούσε να καταφέρω να αρχίσω το κάπνισμα.
6) Bill Murray: επειδή είναι ο Bill Murray.
7) Angelo Badalamenti: για να μου διηγείται πώς έγραψε το Laura Palmer’s theme.
8) Eddie Izzard: για να μου εξηγεί καθώς ζωγραφίζω τη διαφορά μεταξύ Χόλιγουντ και ευρωπαϊκού κινηματογράφου.

Εννιά συμβουλές που θα έδινες σε ένα παιδί της Θεσσαλονίκης, που βράζει το αίμα του, ανησυχεί το είναι του και σου ζητά να μοιραστείς μαζί του όσα σου έμαθε η επιλογή σου να ακολουθήσεις τον βιοπορισμό μέσω των εικόνων.
1) Να γίνει η καθημερινή δουλειά - καλλιτεχνική αναζήτηση τρόπος ζωής.
2) Να κλείσει τα αυτιά του στην έλλειψη παιδείας του κόσμου τριγύρω, που μπορεί να αμφισβητεί τη σοβαρότητα του επαγγέλματός του.
3) Να επικοινωνεί και να αλληλεπιδρά με κόσμο που μοιράζεται τις ίδιες ή παρόμοιες καλλιτεχνικές ανησυχίες.
4) Να μη χάσει ποτέ την επαφή με το παιδί μέσα του.
5) Όποτε βαλτώνει δημιουργικά, να ανατρέχει στους λόγους που το έκαναν να αγαπήσει την τέχνη του.
6) Να ψάχνει να εκφράζεται μέσω της τέχνης όποια κι αν είναι τα συναισθήματά του, χαρά, λύπη, απώλεια, ελπίδα κτλ, να λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο η δουλειά του.
7) Χρειάζεται χρόνος, επιμονή και υπομονή για να βρει τη δική του φωνή - γραφή μέσα σε αυτό που κάνει.
8) Δεν υπάρχει λάθος και σωστό σε αυτό που κάνει, οπότε ας ακούει τις παρορμήσεις και τις φωνές μέσα του, που στην ουσία αυτές οδηγούν την εξέλιξη και καθορίζουν την πορεία του.
9) Δεν πρέπει ποτέ να σταματήσει να περνάει καλά κατά τη διάρκεια της δημιουργικής παραγωγής. Αυτή είναι που μας κρατάει σε εγρήγορση και μας τρέφει.

Δέκα άνθρωποι που καθόρισαν κομβικά τη ζωή και θα ήθελες να τους το εξομολογηθείς δημόσια.
1) Για αρχή οι γονείς μου και η αδερφή μου, καθώς με στήριξαν με τον τρόπο τους αργά ή γρήγορα σε ό,τι δρόμο κι αν αποφάσισα να πάρω στη ζωή μου.
2) Ο φίλος και εξαιρετικός εικονογράφος Βασίλης Γκογκτζιλάς, που μέσα στα χρόνια μοιραζόμασταν πάντα ανησυχίες και κουβέντες για την τέχνη μας.
3) Ο φίλος και εξαιρετικός μουσικός Παύλος Μέτσιος, όπου η τυχαία - καρμική μας συνάντηση έγινε ο λόγος που ασχολήθηκα πιο σοβαρά με τη μουσική.
4) O Brian Eno, που με τους ambient δίσκους του μου έκανε παρέα στις καραντίνες και με βοήθησε να μην πηδήξω από κανένα παράθυρο.
5) Ο Κώστας Λούστας, γιατί με βοήθησε να ανατρέψω στον νου μου πως ζωγράφος είναι αυτός ο υπομονετικός πράος τύπος. Μπορεί να είναι νευρικός, εκφραστικός, ανυπόμονος, μπορεί να είναι ο εαυτός του και να καθρεφτίζεται ο ψυχισμός του στη δουλειά του.
6) Όσες φορές κι αν δω τις ταινίες του John Carpenter πάντα θα μου αρέσει και λίγο παραπάνω η μουσική, ο gore ρομαντισμός, τα χρώματα, τα εφέ - πατέντες που σκαρφίζονται. Το σύνολο αυτό πάντα αποτελεί για μένα καταφύγιο έμπνευσης και γλυκιάς μελαγχολίας, καθώς από παιδάκι είχα μεγάλη αγάπη σε αυτού του τύπου horror ταινίες.
7) Ο Erik Truffaz ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να μαθαίνω τρομπέτα και κάθε φορά που τον ακούω νιώθω την ίδια αγάπη για το όργανο.
8) Αν δεν είχα πέσει πάνω στους δίσκους του Frusciante, δε θα είχα ξαναγρατσουνίσει κιθάρα.
9) Ο συνδυασμός ακρόασης δίσκων του Leyland Kirby παράλληλα με τη μελέτη κάποιων σύγχρονων ζωγράφων, όπως ο William Wray, o Marc Dailly, η Jennifer Pochinski, o Bernie Fuchs κ.α. Με βοήθησαν να βγω μέσα από μια πολύ σκοτεινή και μοναχική ψυχικά φάση της ζωής μου.
10) Ο σκύλος μου ο Αυγουστής, γιατί ήταν και είναι πάντα δίπλα μου (στην κυριολεξία): τριχωτή καλοσύνη.