Ζοφερή, μεταφυσική, ενδιαφέρουσα ως προς τα αστικά μικροκλίματα όπου κατοικούν οι ήρωές της, η ασπρόμαυρη ζωγραφική του Δωρόθεου Ορφανίδη εκπέμπει από τη Θεσσαλονίκη τα δικά της σήματα μορς.
Ζωγράφος στη Θεσσαλονίκη τον καιρό της κρίσης και στην Ελλάδα τον καιρό της απόγνωσης. Τι σε κρατάει δημιουργικό στην πόλη αλλά και στη χώρα; Όσο πιο δύσκολη γίνεται η εποχή, τόσο πιο μεγάλη η ανάγκη για έκφραση. Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι και στη συνέχεια, μετασχηματίζοντας αυτήν την εμπειρία μέσω του προσωπικού μου κώδικα, την εκφράζω στα σχέδιά μου. Είναι μια ανάγκη, ένα αντανακλαστικό, σε όλο αυτό το σκηνικό πανικού και φόβου. Αποφασίζω να δείξω το πώς εισπράττω το κλίμα στον δρόμο, στην πόλη, στο διαδίκτυο. Αν και φαινομενικά μακριά από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ο καλλιτέχνης προκαλεί τις εξελίξεις και ισοδύναμα απαντά τα ερωτήματα που προκύπτουν, με την εικόνα, σε έναν χώρο χωρίς εμπόδια και σύνορα. Μου δίνει δύναμη το γεγονός ότι από τη Θεσσαλονίκη μπορώ να έχω επικοινωνία για τα σχέδιά μου με τον ακτιβιστή-ακαδημαϊκό Νόαμ Τσόμσκι και με τον street artist-είδωλο Blek Le Rat. Μπορώ μέσω του on-line portfolio μου, www.dorotheos.com, να ανεβάσω καινούργια σχέδια και να δώσω τη δυνατότητα σε όποιον θέλει να «κατεβάσει» το έργο που του αρέσει.
Από την ενότητα «Cuerpo».
Γιατί τόσο σκληρός; Στις σειρές «cuerpo» και «martirio» σχεδιάζεις ανθρώπους πονεμένους, ηττημένους, χτυπημένους, βασανισμένους, κομματιασμένους. Θα τολμούσα να παρατηρήσω πως «μπεϊκονίζεις», παρότι τα πρόσωπα ούτε έχουν χαρακτηριστικά ούτε αιματοβαμμένες υφές. Είναι δουλειά με αναφορά όχι τόσο στον σωματοποιημένο πόνο αλλά στον ψυχικό πόνο. Με μια πρώτη ανάγνωση είναι προφανές πως ο πόνος εργαλειοποιείται για να προκαλέσει μέσα από τη χρονική παράταση την υποταγή και την υποτέλεια. Πλέον ο άνθρωπος ψυχολογικά και σωματικά παραδίδεται στο πεπρωμένο του. Όσο για τις αιματοβαμμένες υφές, ξέρουμε πως ο θάνατος ταυτίστηκε με το αίμα, στον κινηματογράφο πιο πολύ. Για τον λόγο αυτό δεν θα ήθελα να προκαλέσω αυτόν τον συνειρμό στον θεατή. Προσπάθησα σχεδιαστικά να αποτυπώσω χωρίς χαρακτηριστικά τις φιγούρες, μέσω μιας αφαιρετικής, non finito, διάθεσης για τον λόγο πως δεν ήθελα να προσωποποιηθεί και να ταυτιστεί το γεγονός, δράμα, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δίνοντας έτσι και μια essence σουρεαλιστική.
Πόσο επιδρά η ζωή επί του αστικού τοπίου στο έργο σου; Στο εκκωφαντικό σκηνικό της πόλης οι κατοικίες γίνονται τρομακτικά και μοναχικά ορθογωνικά κουτιά σιωπής και μοναξιάς. Υπάρχει η σύμβαση της κατοικίας-ανθρώπου στη δουλειά μου και μάλιστα είναι αναγκαία. Δεν θα ταίριαζε η ψυχοσωματική «decadence» σε μια μη-πόλη.
Από την ενότητα «Cuerpo».
Στη σειρά «Cuartos de la Vida» οι άνθρωποί σου κατοικούν στο πουθενά των μεγάλων πόλεων: σε δωμάτια πολυκατοικιών οι ήρωές σου βιώνουν πάθη, λάθη, πίστη, ζητούν συγχώρεση και εξιλέωση. Έξω στους δρόμους της Βαβέλ, η βία της εξουσίας και η εγκατάλειψη. Δεν υπάρχει διαφυγή; Το σκηνικό στους δρόμους, σαφώς ασφυκτικό. Έτσι και οι φιγούρες των συγκεκριμένων έργων αισθάνονται εγκλωβισμένες. Οι αστικές συμβάσεις δημιουργούν ένα περιβάλλον μη-βολικό. Μια αναπαραγωγή ενός κλίματος νοσηρού, σαν μια περίεργη ηχώ. Οι άνθρωποι εμπλέκονται συναισθηματικά και βιώνοντας αυτό το ψυχοσωματικό τέλμα παραδίδονται σε ένα ισχυρό ρεύμα της πόλης και στους ρυθμούς της. Με προκατασκευασμένες επιλογές ζωής, δημιουργείται μια στρεβλή αισθητική συνείδηση με οδηγό μια νέου τύπου αντι-αισθητική. Όμως ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται από τις αποφάσεις και τις επιλογές του. Στον προσωπικό του χώρο και με μοναδικό του αντίσωμα την αυτοοργάνωση δημιουργεί ένα περιβάλλον με ποιοτικά χαρακτηριστικά και δράσεις που τον οδηγούν σε λύσεις και μικρές καθημερινές νίκες.
«Crucifixion I», από την ενότητα «Martirio».
Αν κάποιος που δεν σε γνωρίζει προσωπικά τολμήσει να σε σκιαγραφήσει μέσα από τα έργα σου, το ψυχογράφημα που θα βγάλει για σένα είναι από βαριά καταθλιπτικός έως ανεξήγητα μελαγχολικός. Δεν μπορεί να ταυτιστεί το εικαστικό έργο με τις επιλογές ζωής του καλλιτέχνη. Το έργο γίνεται εργαλείο και δηλώνει τη θέση μου σε αυτά που βλέπω και αισθάνομαι, χωρίς συναισθηματική ταύτιση και εμπλοκή. Δεν είναι αυτοπροσωπογραφίες και δεν υπάρχει αυτοαναφορά. Η τέχνη, άλλωστε, αποδομώντας τον θάνατο, αποθεώνει τη ζωή…
«Dark Light» (σπουδή για την ενότητα «Delicatessen»).
Από την ενότητα «Madonna Mia».
«Room with a view», από την ενότητα «Cuartos de la Vida».
«To serve & protect», από την ενότητα «Cuartos de la Vida».
Κεντρική εικόνα: Από την ενότητα «Cuartos de la Vida».
10°
