Σε δημοπρασία ο τελευταίος πίνακας του Lucian Freud από τον οίκο Sotheby's (εικόνα)

Ένα πορτρέτο του Lucian Freud που απεικονίζει τον Τζέρεμι Κινγκ θα πουληθεί τον επόμενο μήνα. Πρόκειται για τον ιδιοκτήτη του εστιατορίου Wolseley, εκεί όπου ο Βρετανός ζωγράφος γευμάτιζε σχεδόν κάθε μέρα τα τελευταία χρόνια της ζωής του. 

Ο Freud επέλεξε να κάνει το συγκεκριμένο πορτρέτο, καθώς ήταν φίλος με τον Τζέρεμι Κινγκ για 30 ολόκληρα χρόνια, αφότου άρχισε να δειπνεί στο Le Caprice, και μετά στο Wolseley.

Ο Freud έτρωγε στο Piccadilly, που θύμιζε τα μεγάλα καφέ της Βιέννης που θυμόταν από την παιδική του ηλικία, πέντε ή έξι φορές την εβδομάδα τα τελευταία οκτώ χρόνια της ζωής του. Συνήθιζε να παραγγέλνει γαρίδες Ατλαντικού ή μύδια και πατάτες, συνοδευόμενα από το δικό του κρασί που φύλαγε στα κελάρια του εστιατορίου. Μερικές φορές έτρωγε μόνος του. Μερικές φορές με γνωστή παρέα, όπως την Kate Moss και ο David Hockney. Μερικές φορές, ο Κινγκ – που κατά κανόνα δεν έτρωγε με τους πελάτες– καθόταν μαζί του στο τραπέζι.

Μάλιστα, το βράδυ μετά το θάνατο του Freud, ένα μαύρο τραπεζομάντιλο τοποθετήθηκε πάνω από το γωνιακό του τραπέζι στο Wolseley, με ένα μόνο κερί αναμμένο στη μνήμη του.

Ο Jeremy King πόζαρε δύο φορές για τον Freud: Το 2006-2007 για έναν πίνακα και στη συνέχεια το 2011 για το συγκεκριμένο πορτρέτο, το οποίο πωλείται από τον οίκο Sotheby's και υπολογίζεται ότι θα φτάσει τις 350.000 δολάρια.

Κάποτε ο King είπε: «Από τη στιγμή που ο Lucian άρχισε να μπαίνει στο Caprice στη δεκαετία του '80, ήταν πάντα μέρος του κόσμου μου, αλλά στα εγκαίνια του Wolseley το 2003, τον γνώρισα πραγματικά».

«Ήταν ένα μέρος που το έγινε σπίτι του για τα επόμενα οκτώ χρόνια, με την πάροδο του χρόνου, ήταν το μόνο άτομο με το οποίο θα καθόμουν στο εστιατόριο εκτός από την οικογένειά μου. Νομίζω ότι ήμασταν μαζί γιατί ήμασταν και οι δύο αρκετά μοναχικοί άνθρωποι και οι δύο σπουδαίοι παρατηρητές. Δεν υπήρχε καλύτερο μέρος για να παρατηρήσεις τον κόσμο από το μεγάλο καφέ στο Wolseley. Απολαμβάναμε τον χρόνο μας μαζί μιλώντας για τις οικογένειές μας, τους συνομηλίκους του, το παρελθόν, ή τραγουδώντας ή ακόμα κι όταν δεν λέγαμε τίποτα».