Γιάννης Καμίνης: Εικαστικό ταξίδι στον αέναο χρόνο της ψυχής

Εδώ και αρκετά χρόνια είχα αρχικά γνωρίσει τον Γιάννη Καμίνη μέσα από την μακροχρόνια γνωριμία, φιλία και συνεργασία μας με την σύζυγο του, μουσικοθεραπεύτρια Ντόρα Ψαλτοπούλου. Είχα καταλάβει από την πρώτη στιγμή της επικοινωνίας μας ότι ήταν ένας φυσικά ευγενής, γενναιόδωρος και ευαίσθητος άνθρωπος με ουσιώδη παιδεία και μόρφωση. Δεν είχα όμως τότε κανένα απτό στοιχείο το οποίο μπορούσε να προβλέψει την εκρηκτική διαδρομή του στο χώρο της τέχνης στη συνέχεια. Πρόσφατα, μετά από απουσία επικοινωνίας πολλών ετών, μου έγινε συνείδηση η εξαιρετικά παραγωγική διαδρομή του στο αντικείμενο της εικαστικής έκφρασης. Έτσι έμαθα όλες τις πτυχές της εξέλιξης του Γιάννη Καμίνη, ως πνευματικού ανθρώπου και παράλληλα ως καλλιτέχνη, από το marketing και την ψυχανάλυση μέχρι την ζωγραφική. Όταν είδα τα έργα του ομολογώ ότι με εντυπωσίασαν ιδιαίτερα και ανίχνευσα άμεσα την παρουσία ενός ιδιαίτερου ύφους, μιας εκφραστικής ταυτότητας που θαρρώ ότι τον διακρίνει.

Ο Γιάννης Καμίνης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1977 και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Communication, Culture and Media στο Coventry University (1998) και ολοκλήρωσε μεταπτυχιακές σπουδές Marketing Communications στο University of Westminster του Λονδίνου (2001). Εργάζεται ως διεθνής σύμβουλος επικοινωνίας για Ευρωπαϊκά θεσμικά διακρατικά έργα στο εξωτερικό και ως επικεφαλής διαφημιστικής εταιρείας στην Ελλάδα. Έχει διδακτική εμπειρία 14 ετών ως καθηγητής πτυχιακών και μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Το 2012 ολοκλήρωσε το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Ψυχαναλυτικής Σχολής Λακανικού Προσανατολισμού, Φροϋδικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος και εργάζεται ως ψυχαναλυτής. Το εικαστικό του έργο, ως ζωγράφος, χαίρει διεθνούς απήχησης για την πρωτοτυπία, το νόημα και την καλαισθησία που δίνει στην αφηρημένη τέχνη. Εκθέτει στη Νέα Υόρκη-ΗΠΑ, στη Σεούλ-Ν. Κορέα, στη Βυρηττό-Λίβανο, στο Ριάντ-Σαουδική Αραβία, στο Κούσκο-Περού και στην Ευρώπη από το 2014. Τα έργα του έχουν χρησιμοποιηθεί ως την εικαστική βάση σε διεθνή συνέδρια, ως εξώφυλλα ακαδημαϊκών βιβλίων καθώς και για τη δημιουργία ρούχων, κοσμημάτων και αξεσουάρ μόδας. Συμμετέχει σε δημοπρασίες και στηρίζει φιλανθρωπικές δράσεις που βοηθούν παιδιά.

Με εντυπωσίασε η ζωγραφική του σειρά Time Travel (Ταξίδι στο Χρόνο) η οποία αγγίζει υπαρξιακά θέματα και είναι εμπνευσμένη από τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Συγκεκριμένα, ο καλλιτέχνης αναφέρει για το έργο Tipler Cylinder: «το ταξίδι στον αέναο χρόνο της ψυχής, επιτρέπει το ταξίδι στο χρόνο της πραγματικής ζωής. Το εσωτερικό μας κέντρο στο παρόν δείχνει το δρόμο για τη θεραπεία του παρελθόντος, ώστε να οραματιστούμε κάθε καινούργιο μέλλον. Το ταξίδι στο χρόνο συντελείται, για τον κάθε άνθρωπο, στην κάθε στιγμή, όταν συνειδητά υπάρχει και αποδέχεται την ολότητά του». Ο Γιάννης Καμίνης εξηγεί: «Οι σαμάνοι του Περού αναφέρουν πως “το μέλλον είναι πίσω μας”. Αυτό απαιτεί να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον μέσα από τις παρελθοντικές μας εμπειρίες. Συνεπάγεται το σωκρατικό “γνώθι σαυτόν”. Αναπόφευκτα, το “εδώ και τώρα” αποτελεί τη μόνη στιγμή για την εσωτερική ματιά της αυτεπίγνωσης. Είναι μια στιγμή αποδοχής και εμπερίεξης του εαυτού. Είναι ο τόπος ταξιδιού στο χρόνο για την αποδοχή και την αλλαγή εαυτού».

Συναντηθήκαμε πολύ πρόσφατα με τον Γιάννη Καμίνη και με ξενάγησε, με την φυσική σεμνότητα και ευγένεια που τον διακρίνει, στην αξιοσημείωτη πορεία στη ζωή και στην τέχνη του. Ακολουθεί στη συνέχεια ο πλήρης διάλογός μας σε μορφή ερωτήσεων-απαντήσεων:

(ΘΔ) Γιάννη, πότε συνειδητοποίησες για πρώτη φορά ότι η ζωγραφική είναι ο δικός σου δρόμος;

(ΓΚ) Η ζωγραφική έδωσε λύση σε μια μεγάλη υπαρξιακή κρίση που πέρασα και με βοήθησε να συγκεράσω και να εκφράσω ασυμβίβαστες πτυχές που δεν μπορούσα να εκφράσω με κανένα άλλο τρόπο. Ως σανίδα σωτηρίας στο αδιέξοδο που περνούσα, ήταν και η απαρχή της συνειδητής μου εικαστικής πορείας.

Μετά από ένα χρόνο περίπου το 2014 τρομοκρατήθηκα όταν σκέφτηκα πως θα πρέπει να ανταποκρίνομαι ως επαγγελματίας - όπως έκανα στις άλλες μου δραστηριότητες- και η πρώτη, πηγαία απόφαση ήταν να σταματήσω. Να σταματήσω τη ζωγραφική και να δωρίσω όλα μου τα χρώματα και τα πινέλα διότι όπως είπα τότε: «δεν θέλω να γίνει επάγγελμα, θέλω να είναι ο χρόνος και ο χώρος για εμένα». Μετά έβαλα αυτή την προϋπόθεση και συνέχισα διότι για εμένα η ζωγραφική ήταν και είναι τρόπος ζωής.

(ΘΔ) Πιστεύεις ότι η οικογένεια σου και το περιβάλλον που μεγάλωσες επέδρασε στον τρόπο σκέψης σου σήμερα και στις επιλογές σου; Ως παιδί είχες σχέση με την ζωγραφική;

(ΓΚ) Πάντοτε ζωγράφιζα, χόρευα, τραγουδούσα και είχα άριστα στα καλλιτεχνικά στο σχολείο. Ο πατέρας μου ήταν αργυροχόος και είναι ο σημαντικότερος δημιουργός στην Ελλάδα στα εκκλησιαστικά σμάλτα. Αφιέρωσε όλη την επαγγελματική του ζωή στο εργαστήριο του στην Πλάκα όπου δίδαξε την βυζαντινή τέχνη σε πολλούς νέους δημιουργούς. Ο Σταύρος Καμίνης λοιπόν είχε αριστεία στην λεπτομέρεια και στη δημιουργία άψογων αντικειμένων, σκεφτείτε πως ένα ελάχιστο ατόπημα μπορούσε να καταστρέψει την εργασία πολλών ημερών ή και εβδομάδων με αποτέλεσμα να πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Οι συνήθως κοίλες επιφάνειες όπου γέμιζε αριστοτεχνικά τα σμάλτα ήταν μερικά χιλιοστά και το κάθε χρώμα έπρεπε να σχηματίζει ένα τέλειο υγρό βουναλάκι χωρίς να αγγίζει την εφαπτόμενη επιφάνεια που συνήθως είχε διαφορετικό χρώμα. Κοντά του προσπάθησα να μάθω τις αξίες της υπομονής, της συγκέντρωσης και της επιμονής. Περισσότερο όμως από όλες, ο πατέρας μου δίδαξε την αξία της σεμνότητας. Βλέπετε ο ίδιος δεν υπέγραψε ποτέ τα έργα του, παρόλο που του ζητήθηκε πολλές φορές και παρόλο που ξεχώριζαν πως ήταν δικά του λόγω της αρτιότητάς τους.

Μετά από χρόνια συνειδητοποίησα πως τα αγαπημένα μου χρώματα μοιάζουν με τα δικά του. Αυτά που είχε επιλέξει εκείνος για τα σμάλτα. Ασυνείδητα φαίνεται πως εντυπώθηκαν το πορφυρό, το τουρκουάζ και το μπλε πάνω στα μπρούτζινα επιχρυσωμένα εκκλησιαστικά αντικείμενα που στη συνέχεια αποτέλεσαν έμπνευση για τις εικαστικές μου σειρές στην αφηρημένη τέχνη. Μια τέχνη που σε αντιδιαστολή με τη δική του, μου έδωσε χώρο να εκφράζομαι δίχως όρια και περιορισμούς, πέρα αυτών του νοήματος, της αρμονίας και της καλαισθησίας, που ήταν πάντα κοινός παρονομαστής και για τους δυο μας.

Η μητέρα μου είναι καλλιτέχνης στη ζωή, γνωρίζει να υποστηρίζει και να δίνει χώρο στη δημιουργία οριζόντων επιτυχίας με πρακτική υπόσταση. Τραπεζικός στο επάγγελμα η Αγγελική Καμίνη συνδύαζε την υπευθυνότητα με την ομορφιά, τη χάρη και τη δύναμη μιας γυναίκας που κατακτά κάθε στόχο που θα επιλέξει. Σαφώς ήταν και είναι αρωγός και πηγή ώθησης για εμένα, καθότι κοντά της έμαθα τις αξίες της αισιοδοξίας, της επικράτησης πέρα από κάθε αντιξοότητα και της τόλμης. Με τη δική της υποστήριξη άνοιξα φτερά και σπούδασα στο εξωτερικό σε άλλους όμως τομείς.

(ΘΔ) Θυμάσαι μια ισχυρή ανάμνηση της παιδικής σου ηλικίας που συνδέεται με τον Γιάννη Καμίνη όπως τον βλέπεις σήμερα;

(ΓΚ) Θυμάμαι παιδί στο δημοτικό έκανα σκίτσα γυμνών γυναικών. Μια μέρα έδειξα τις ζωγραφιές μου στους φίλους μου στο σχολείο και ένα παιδί με κάρφωσε στη δασκάλα. Η δασκάλα κατάσχεσε το μπλοκ ζωγραφικής μου αφού πρώτα με κατσάδιασε δείχνοντας τα σκίτσα μου ένα ένα από το έδρανο σε όλη την τάξη. Ακόμα τη θυμάμαι να λέει: «Γιαννάκη αποβάλλεσαι και αύριο με τον κηδεμόνα σου»! Σήμερα σε πολλά από τα έργα μου θα δείτε πως κυριαρχεί η γυναικεία φύση που φαίνεται να είναι σημείο αναφοράς από τότε έως σήμερα. Η γυναίκα σταθερά αποτελεί χώρο υπερβατικού μυστηρίου για εμένα, αλλά και κατά γενική ομολογία ανά τους αιώνες αποτελεί χώρο προς διερεύνηση ακόμα και για τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση.

(ΘΔ) Θα ήθελα να μου αναφέρεις μερικά πρόσωπα που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη ζωή και τις επιλογές του Γιάννη Καμίνη.

(ΓΚ) Πάρα πολλοί άνθρωποι έπαιξαν και παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και τους είμαι πραγματικά ευγνώμων, για λόγους συντομίας δυστυχώς δεν μπορώ να τους αναφέρω. Ο άνθρωπος καταλύτης όμως για εμένα δεν είναι άλλος από τη σύζυγό μου Ντόρα Ψαλτοπούλου. Όταν γνωριστήκαμε άλλαξε η ζωή μου ολόκληρη και γνώρισα ένα κόσμο μαζί της, σύμφωνο με τις ανώτερες αξίες της ζωής που σχετίζονται με την προσφορά, τον αλτρουισμό, τη διδασκαλία, τη θεραπεία και την τέχνη. Όταν συναντηθήκαμε το 1998 εκείνη ήδη ζούσε μια ζωή ολοκληρωμένη στον πνευματικό δρόμο που είχε επιλέξει. Με θαυμασμό ανακάλυψα πως είχαμε κοινά οράματα, πεποιθήσεις και αξίες που μας συνδέουν. Η Ντόρα, ως πρωτοπόρος, είχε ήδη συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής πολλών ανθρώπων μέσα από το επάγγελμα της μουσικοθεραπείας, πράγμα που συνεχίζει να κάνει και σήμερα με ποικίλους επιστημονικούς, ακαδημαϊκούς και πρακτικούς τρόπους, από το βήμα της στο πανεπιστήμιο και τους χώρους ψυχικής υγείας που συνεργάζεται. Για εμένα η σύζυγός μου ήταν και είναι μια αποκάλυψη. Είναι ο άνθρωπος που με βοήθησε να γνωρίσω και να κατακτήσω τα χαρίσματα της ψυχικής μου διαδρομής σε αυτή τη ζωή. Αρωγός πάντοτε σε κάθε μου βήμα, υποστηρίζει κάθε νέο μου ξεκίνημα, είναι το σημείο αναφοράς μου, η έμπνευσή μου και ο άνθρωπός μου. Αδιαμφισβήτητα σε εκείνη οφείλω την ενασχόληση μου με τη διδασκαλία, την ψυχανάλυση και την τέχνη.

(ΘΔ) Από το marketing στη ζωγραφική. Η μετάβαση αυτή εμπεριέχει ίσως μια αντίφαση κατά την προσωπική μου άποψη. Πώς βλέπεις εσύ αυτή τη μετάβαση;

(ΓΚ) Δεν έγινε ποτέ μία μετάβαση αλλά συνδυασμός στοιχείων της προσωπικότητάς μου όπου το κάθε κομμάτι ενισχύει το άλλο. Το marketing είναι επίσης μια μορφή τέχνης καθότι και στις δύο περιπτώσεις το κοινό σημείο είναι η επικοινωνία. Μπορεί το κίνητρο να διαφέρει, αλλά ο αποδέκτης και ο δημιουργός είναι ένα σημαντικό κοινό σημείο. Θα μπορούσα να σπουδάζω τέχνη και ψυχολογία στο διηνεκές. Όταν διψούσα για τέτοιες σπουδές, έκανα ήδη το μεταπτυχιακό Marketing Communications στο Λονδίνο. Τότε για να μην αλλάξω αντικείμενο μια καθηγήτρια μου με συμβούλεψε: «Γιάννη και φιλανθρωπία να κάνεις το marketing το χρειάζεσαι». Είχε απόλυτο δίκιο, εκείνο το διάστημα, το 2000, άρχισα να εργάζομαι για το μεγαλύτερο πρακτορείο στην Ευρώπη που έκανε marketing & fundraising. Τότε συνειδητοποίησα τη δύναμη που έχει το marketing να αλλάξει τον κόσμο που στη συνέχεια αξιοποίησα περαιτέρω για την υποστήριξη κρατών, δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, επιχειρήσεων και οργανισμών. Η τέχνη πιστεύω πως έχει την ίδια, ίσως και μεγαλύτερη δύναμη να αλλάξει τον κόσμο, διότι εάν οι άνθρωποι είναι δημιουργικοί μπορούν να είναι λιγότερο καταστροφικοί. Ποιος θα έμπαινε στη διαδικασία να σκοτώσει ή να βλάψει τον συνάνθρωπό του, εάν καταπιανόταν με τις τέχνες και τα γράμματα σε καθημερινή βάση; Για εμένα, οι τέχνες είναι η ύψιστη μορφή μετουσίωσης για τον άνθρωπο και συντελούν στη δημιουργία ψυχικής υγείας και πολιτισμού. Συχνά διερωτώμαι, μήπως αυτός να είναι ο λόγος που είναι παραγκωνισμένες;

(ΘΔ) Εγώ βλέπω (με την προσωπική μου ματιά) στην εικαστική σου δημιουργία ότι κυριαρχεί το χρώμα σε σχέση πχ με μια μορφοπλασία που βασίζεται στο σχέδιο. Έχω μια αίσθηση ότι η χρωματική σου προσέγγιση περιέχει μουσικά στοιχεία. Συμφωνείς με αυτό ή έχεις κάποια άλλη άποψη πάνω σε αυτό;

(ΓΚ) Όλα τα έργα έχουν μια τρισδιάστατη δομή όπως προκύπτουν από διαλογιστική διεργασία σε άλλο επίπεδο συνειδητότητας. Οι μορφές προϋπάρχουν και βιωματικά εκφέρονται στον καμβά. Αυτή η διαλογιστική διεργασία είναι κάτι που έχω εκπαιδευτεί να το κάνω ποικιλοτρόπως, είτε με τη χρήση μουσικής, είτε χωρίς. Πολλές φορές ζωγραφίζω ακούγοντας μουσική. Για την πρώτη μου έκθεση το 2014 οπτικοποίησα τη μουσική 5 θεματικών για συναυλιακές παραστάσεις με έργα Σούμπερτ, Τσαϊκόφσκι, Μότσαρτ, Μπαχ, Κουρτ Βάιλ και άλλων μουσικών. Το αποτέλεσμα των ζωγραφικών έργων, μου έδειξε πως ο συντονισμός σε επίπεδο δονήσεων έχει ακρίβεια και νοηματικό βάθος ως προς την απεικόνιση των μουσικών θεμάτων και από τότε φροντίζω να συνδέω την τέχνη της ποίησης και της ζωγραφικής με τη δουλειά μου. Στον χώρο διαφοροποιημένων επιπέδων συνείδησης άλλωστε, όπως ενισχύονται με τη μουσική, τα χρώματα έχουν διαφορετική δυναμική και δόνηση από ό,τι στο πεδίο που τα αντιλαμβάνεται κανείς γειωμένος στην καθημερινότητά μας. Οι μορφές αναδύονται και ποικίλουν και πολλές φορές αποκαλύπτονται μέσα από το ίδιο το χρώμα. Η επιλογή των χρωμάτων φέρει μηνύματα και συμβολισμό ως προς το ενεργειακό πεδίο. Δυστυχώς η φωτογραφία ενός έργου τέχνης δηλώνει πάντα μία και μόνο διάστασή του με το συγκεκριμένο φωτισμό τη συγκεκριμένη στιγμή. Σε αντίθεση, η ζωντανή επαφή με το έργο τέχνης επιτρέπει μία πιο ολοκληρωμένη εμπειρία και εκτίμηση, πράγμα που στις μέρες τις πανδημίας γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Σε κάποια έργα άμεσα αναδύονται ξεκάθαρες μορφές και σε κάποια άλλα χρειάζεται λίγη παραπάνω ώρα για την αποκάλυψή τους. Όλα εξαρτώνται από τη ματιά του αποδέκτη, κάτι που περιγράφει το ποιος είναι ο αποδέκτης, καθώς και τι βιώνει στο χώρο-χρόνο. 

(ΘΔ) Η διαδρομή σου στο ζήτημα της Ψυχανάλυσης συνδέεται πιστεύεις με την εικαστική σου έκφραση; Πόσο η ψυχαναλυτική διαδικασία επιδρά ή επέδρασε στην ζωγραφική σου;

(ΓΚ) Το ασυνείδητο είναι πάντα η κινητήριος δύναμη στη ζωή, καθώς αποτελεί το αντικείμενο μελέτης στην ψυχανάλυση. Ακριβώς επειδή το ασυνείδητο είναι απωθημένο υλικό το οποίο είναι δικό μας, χρειάζεται να μπορούμε να το διερευνούμε, να το εμπεριέχουμε και να λάβουμε τα μαθήματα της ύπαρξης που είναι σημαντικά για την εξέλιξή μας ως άνθρωποι. Η αυτογνωσία πιστεύω, ανά τους αιώνες, είναι ίσως ο μόνος δρόμος για δημιουργία ποιότητας ζωής σύμφωνα με την αλήθεια μας. Η δημιουργικότητα μέσω της τέχνης διευκολύνει τη διαδικασία της αυτογνωσίας και της αυτοπραγμάτωσης. Σαφώς όλη η ζωγραφική μου πορεία έχει εντυπωμένη την ψυχαναλυτική μου διαδρομή και κλινική πράξη, καθώς και κάθε κομμάτι της ασυνείδητής μου διάστασης. Παράλληλα με αυτή, εμπεριέχει την υπερβατική διάσταση της ύπαρξης όπου οι ποιότητες των δονήσεων παίζουν ουσιαστικό ρόλο. Σταθερό παράδειγμα αποτελεί ο συντονισμός μου με ανθρώπους για τους οποίους ζωγραφίζω. Επιλέγω τα χρώματα που υπερισχύουν στο ενεργειακό τους πεδίο και το έργο προκύπτει εμφανίζοντας δρώμενα, στοιχεία και αρχέτυπα που τους αφορούν προσωπικά, ενώ εγώ τα αγνοώ. Τα ανακαλύπτω πάντα με έκπληξη και θαυμασμό. Είναι ασυνείδητα προσωπικά στοιχεία που με ξεπερνούν, αλλά παράλληλα ως ενδιάμεσος, τα μεταφέρω στον καμβά. Ο αποδέκτης συνήθως αντικρίζει την προσωπική του ιστορία, το δυναμικό του, την μελλοντική του μετουσίωση, ή/και θεμελιώδη ζητήματα προσωπικής εξέλιξης. Συχνά με ρωτούν: «πώς το γνώριζες αυτό για εμένα» η απάντησή μου είναι πάντοτε η ίδια «δεν το γνώριζα, αλλά συντονίστηκα μαζί σου και προέκυψε ως υπαρξιακό αποτύπωμα». Το τι σημαίνει όλο αυτό, ίσως να είναι η αρχή μιας ψυχαναλυτικής εμπειρίας ή μιας ανθρωπιστικής ματιάς προς τη γνωριμία και την αποδοχή του εαυτού μας.

(ΘΔ) Πόσο χρόνο απαιτεί η ολοκλήρωση ενός έργου σου συνήθως και ποια είναι τα κύρια ζωγραφικά σου υλικά μέχρι σήμερα;

(ΓΚ) Θα απαντήσω με χιούμορ όπως ο Πικάσο και θα πω: «45 χρόνια» και θα προσθέσω «σε αυτή τη ζωή». Στον μετρήσιμο χρόνο, η γραφή μου είναι άμεση και λειτουργεί όπως ένας κεραυνός ή όπως πολλοί κεραυνοί. Η προετοιμασία και η ολοκλήρωση όμως παίρνει μέρες ή και εβδομάδες.

Όσον αφορά στα υλικά, όλα τα έργα με τα οποία συμμετέχω σε εκθέσεις είναι φτιαγμένα με ακρυλικά χρώματα σε τελαρωμένο καμβά. Κάθε έργο είναι χρονολογημένο και υπογεγραμμένο στην πίσω πλευρά και φέρει τον τίτλο του εάν έχει ονομαστεί. Ο λόγος που δεν υπογράφονται τα έργα εμπρός είναι επειδή πολλά από αυτά έχουν εντελώς διαφορετική ανάγνωση εάν τοποθετηθούν με άλλο προσανατολισμό.

(ΘΔ) Πιστεύεις ότι κάποιοι συγκεκριμένοι ζωγράφοι ή σχολές εικαστικής έκφρασης στην ιστορία της ζωγραφικής έχουν ασκήσει κάποιαν επίδραση στο δικό σου ύφος; Διότι στην τέχνη κανείς δεν είναι απόλυτα αυτόφωτος τουλάχιστον στην αρχή της πορείας του.

(ΓΚ) Σαφώς δεν υπάρχει παρθενογένεση παρόλο που οι ιστορικοί και επιμελητές τέχνης αναγνωρίζουν την αυθεντικότητα ως σημείο αναφοράς της δουλειάς μου. Ο Νταλί, ο Πικάσο, ο Τέρνερ, η Οκιφ, η Μπουρζουά και ο Βαν Γκογκ είναι οι αγαπημένοι μου εικαστικοί.

(ΘΔ) Επειδή το έργο σου έχει ταξιδέψει και σε πολλές άλλες χώρες εκτός Ελλάδος μίλησε μας για την διεθνή σε σχέση με την ελληνική σου εμπειρία όσον αφορά την αποδοχή και την αντιμετώπιση της τέχνης σου.

(ΓΚ) Όπως είναι γνωστό η αφηρημένη τέχνη δεν έχει μεγάλο κοινό στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι Έλληνες συλλέκτες προτιμούν ρεαλιστικά ή απεικονιστικά έργα. Το κοινό στο εξωτερικό έχει διαφορετική εκτίμηση και προτίμηση για την αφηρημένη τέχνη ίσως λόγω διαφορετικής παιδείας και ερεθισμάτων. Η αναγνώριση της δουλειάς μου σχετίζεται με την μοναδικότητα και την αυθεντικότητά της τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα. Η πρώτη ατομική έκθεση που έγινε στη Νέα Υόρκη όπου έλαβα εμψυχωτικές κριτικές μου έδωσε μεγάλη δύναμη και από εκεί και πέρα ακολούθησαν πολλές εκθέσεις σε διάφορες μεριές της γης. 

(ΘΔ) Είσαι ικανοποιημένος που ζεις σήμερα στην Ελλάδα ή θα ήθελες να ζεις και να εργάζεσαι σε κάποια άλλη χώρα; Για εσένα ποια είναι τα μειονέκτηματα και τα πλεονεκτήματα της ζωής στην Ελλάδα σήμερα.

(ΓΚ) Η πατρίδα μας είναι αδιαμφισβήτητα η ομορφότερη χώρα στον κόσμο και ίσως η πλουσιότερη και ασφαλέστερη σε πολλά επίπεδα. Δυστυχώς, πολλοί τομείς δεν αξιοποιούνται επαρκώς, ώστε η Ελλάδα να αναδείξει το δυναμικό της στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο που ζούμε και αυτό έχει αντίκτυπο στην οικονομία και τις διεθνείς σχέσεις. Ίσως, επειδή η φυσική ομορφιά και ο πλούτος της Ελλάδας μας είναι αυτονόητος, ξεχνούμε να τον φροντίζουμε ώστε να αποδίδει σε ανταγωνιστικότητα στη διεθνή αγορά. Δεν φροντίζουμε για το ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας να έχει την απαραίτητη παιδεία και στήριξη ώστε να πάει μπροστά. Ως αποτέλεσμα για κάθε μορφωμένο, εργατικό και ανήσυχο Έλληνα το εξωτερικό παρέχει καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές, πράγμα που μπορώ και εγώ να επιβεβαιώσω. Παρόλα αυτά, παραμένω αισιόδοξος και επιλέγω να ζω και να εργάζομαι εδώ, ενώ παράλληλα δουλεύω πολύ συχνά στο ή για το εξωτερικό. Γεννημένος την παγκόσμια ημέρα προσφύγων 20 Ιουνίου, ίσως να μη μπορούσα να κάνω διαφορετικά.

(ΘΔ) Γιατί τελικά ζωγραφίζει ο Γιάννης Καμίνης και ποια είναι τα οράματα του για το μέλλον;

(ΓΚ) Τα οράματά μου παραμένουν σταθερά τα ίδια. Έργα για την ανάπτυξη της ανθρώπινης συνείδησης, δημιουργία ποιότητας ζωής για κάθε άνθρωπο και η αγάπη για τα παιδιά. Αγάπη για τον κάθε άνθρωπο στο σύνολό του και ανάδειξη της αξίας του για το σύνολο της ανθρωπότητας.

Ζωγραφίζω γιατί υπάρχω και όσο υπάρχω θα επιδιώκω να δημιουργώ σημαίνοντα αξίας με μηνύματα (φανερά ή/και μυστικά) για την ανάδυση της ψυχής στα ουράνια, μέχρι ο κόσμος μας να αποτελεί επίγειο παράδεισο.

Το έργο «Revelation» παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη και απεικονίζει τη στιγμή της αποκάλυψης για έναν άνθρωπο όταν συνειδητοποιεί πως ενώ είναι ζωντανός είναι θνητός. Εμφανίζεται η μορφή μιας γυναίκας και σε μια άλλη ανάγνωση το προφίλ του θανάτου.

Η ζωγραφική σειρά «Time Travel (Ταξίδι στο Χρόνο)» αγγίζει υπαρξιακά θέματα και είναι εμπνευσμένη από τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Συγκεκριμένα, ο καλλιτέχνης αναφέρει για το έργο «Tipler Cylinder»: «το ταξίδι στον αέναο χρόνο της ψυχής, επιτρέπει το ταξίδι στο χρόνο της πραγματικής ζωής. Το εσωτερικό μας κέντρο στο παρόν δείχνει το δρόμο για τη θεραπεία του παρελθόντος, ώστε να οραματιστούμε κάθε καινούργιο μέλλον. Το ταξίδι στο χρόνο συντελείται, για τον κάθε άνθρωπο, στην κάθε στιγμή, όταν συνειδητά υπάρχει και αποδέχεται την ολότητά του».

Ο ίδιος εξηγεί: «Οι σαμάνοι του Περού αναφέρουν πως «το μέλλον είναι πίσω μας». Αυτό απαιτεί να στρέψουμε το βλέμμα μας στο μέλλον μέσα από τις παρελθοντικές μας εμπειρίες. Συνεπάγεται το σωκρατικό «γνώθι σαυτόν». Αναπόφευκτα, το «εδώ και τώρα» αποτελεί τη μόνη στιγμή για την εσωτερική ματιά της αυτεπίγνωσης. Είναι μια στιγμή αποδοχής και εμπερίεξης του εαυτού. Είναι ο τόπος ταξιδιού στο χρόνο για την αποδοχή και την αλλαγή εαυτού».

Το έργο «Transcendent Freedom (Υπερβατική Ελευθερία)» από την ομώνυμη σειρά παρουσιάζει πως η ψυχή είναι ελεύθερη ακόμη και όταν οι συνθήκες περιορίζουν και εγκλωβίζουν.

Το έργο «Zeimbekiko (Ζεμπέκικο)» που παρουσιάστηκε πρόσφατα στη Νέα Υόρκη. 

Το έργο «Angel II» ανήκει στη σειρά «Indigo» που προέκυψε μετά από δέηση με την ερώτηση: «Πώς μπορούμε να είμαστε ασφαλείς (την περίοδο του covid)». Mεταξύ άλλων εμφανίστηκαν τέσσερις αγγελικές μορφές και το έργο «Indigo Souls (Ψυχές Ίντιγκο)».

Το έργο «Rest (Ξεκούραση)» ανήκει στη σειρά «States of Existence (Επίπεδα Ύπαρξης)»” που παρουσιάστηκε στο Κίεβο εν καιρώ ειρήνης.

Το έργο «New Life I» παρουσιάστηκε στη Σεούλ της Νότιας Κορέας. Ανήκει στη σειρά «New Life (Νέα Ζωή)».

To έργο «Attention (Προσοχή)» από τη σειρά «Eternal Wisdom (Αιώνια Σοφία)» δηλώνει τη στιγμή της αναγνώρισης ενός φαύλου κύκλου όπου απαιτείται η προσοχή ώστε να επιλέξουμε διαφορετικά. Παρουσιάζεται στην γκαλερί Nord στο νησί των Σπετσών.

Το έργο «Dancing in the Wind (Χορεύοντας στον Άνεμο)» από τη σειρά «Endless Summer (Ατέρμονο Καλοκαίρι)» στην γκαλερί Loudos στο Domes Miramare της Κέρκυρας.

To έργο «Embracing Spirit» ανήκει στη σειρά «Ether (Αιθέρας)» και καλεί τη δική σας ερμηνεία.

Περισσότερα για τον Γιάννη Καμίνη μπορείτε να δείτε στην ιστοσελίδα: www.yianniskaminis.gr