Με το πενάκι της Jenny Kroik

Ένα κορίτσι από την Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας βρέθηκε στην πιο κατάλληλη πόλη για να απεικονίσει την urban αύρα στα έργα της. Η Jenny Kroik είναι εικονογράφος με ζηλευτή καριέρα. Έχει σχεδιάσει εξώφυλλα και πολλές εσωτερικές εικονογραφήσεις για το New Yorker, δουλειές της έχουν εμφανιστεί σε έντυπα όπως οι LA Times και το Paris Review, ενώ έχει σχεδιάσει επανειλημμένα το εξώφυλλο της Athens Voice. Στα σχέδιά της μπορεί κανείς να θαυμάσει πορτρέτα ανθρώπων, καθημερινές στιγμές στην πόλη, αστικό τοπίο και urban αύρα, κάτι σαν ένα πολύχρωμο ημερολόγιο ενός κοριτσιού που ζει στην πόλη και αποτυπώνει με το πενάκι της αυτούς που συναντά και αυτά που βλέπει. Τη βρήκαμε στη Νέα Υόρκη και μιλήσαμε μαζί της. Γνωρίστε την!

Πότε ξεκινήσατε να ζωγραφίζετε; Και πότε καταλάβατε ότι θα βγάζετε τα προς το ζην από τη ζωγραφική και το σχέδιο;
Ζωγραφίζω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Μου είπαν για πρώτη φορά ότι ήμουν καλή σε πολύ νεαρή ηλικία, οπότε νομίζω ότι αυτό με παρακίνησε να το παλέψω. Ήξερα ότι υπάρχουν καλλιτέχνες εκεί έξω που πουλούσαν την τέχνη τους, αλλά δεν ήξερα με ποιον τρόπο θα μπορούσα δυνητικά να φτάσω σε αυτό το σημείο. Ακόμα και όταν, αργότερα, φοιτούσα στην Καλών Τεχνών μου φαινόταν πολύ αφηρημένη η ιδέα ενός εργαζόμενου καλλιτέχνη. Είναι, σε κάθε περίπτωση, διαφορετικό το μονοπάτι που παίρνει ο κάθε ένας. Νιώθω πολύ τυχερή που μπορώ να ζω σχεδιάζοντας,

Από πού αντλείτε έμπνευση για τα θέματά σας;
Συνειδητοποίησα, όταν ήμουν είκοσι ετών, ότι αγαπημένη μου συνήθεια ήταν να σχεδιάζω και να ζωγραφίζω ανθρώπους. Λατρεύω να φτιάχνω πορτρέτα και με συναρπάζει να διηγούμαι μέσα απ’ τη δουλειά μου ανθρώπινες ιστορίες. Νιώθω ότι αυτό είναι μια έμπνευση πραγματικά ανεξάντλητη, όπως ακριβώς και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε στις ζωές μας.

Ποιά είναι η δημιουργική σας διαδικασία;
Όταν ξεκινώ να ζωγραφίζω, συχνά προσπαθώ να πραγματοποιήσω πρώτα μια ικανοποιητικής έκτασης έρευνα. Προσπαθώ να μάθω όσο περισσότερα πράγματα γίνεται για αυτό που θα ζωγραφίσω, είτε πρόκειται για τόπο, γεγονός, άνθρωπο... Μετά όλα τα ζητήματα που ανακύπτουν είναι τεχνικής φύσεως, όπως να διαλέξω τα κατάλληλα χρώματα ή να σκεφτώ μια επιτυχή σύνθεση. Απαιτείται μεγάλη συγκέντρωση και συχνά δεν είναι όσο «φαντασμαγορική» διαδικασία θεωρούν την τέχνη οι περισσότεροι άνθρωποι.

Πώς νιώθετε με την απεικόνιση στο χαρτί προσωπικών σας σκέψεων ή πραγμάτων που σας τράβηξαν την προσοχή;
Μπορεί να είναι τρομακτικό ενίοτε, γιατί εκθέτεις τον εαυτό σου, και εύχεσαι ότι οι άνθρωποι που θα δουν το έργο σου δεν θα γελάσουν ή δεν θα θυμώσουν μαζί σου. Είναι όμως συγχρόνως και κάτι που σου δίνει μεγάλη ικανοποίηση, καθώς σου δίνεται η δυνατότητα να έχεις για συγκεκριμένους λόγους την προσοχή των άλλων και ίσως να ξεκινήσεις μαζί τους και μια συζήτηση για κάτι που απασχολεί το μυαλό σου.

Προτιμάτε να δουλεύετε δικά σας πρότζεκτ από το να εικονογραφείτε ένα άρθρο σ’ ένα περιοδικό;
Απολαμβάνω και τα δύο. Το να εικονογραφείς το κείμενο κάποιου είναι μια πρόκληση και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει. Το να φτιάχνω τα δικά μου πρότζεκτ είναι επίσης διασκεδαστικό, οπότε η δουλειά ποτέ δεν είναι βαρετή.

Πώς νιώθετε που η δουλειά σας τυπώνεται σε περιοδικά όπως το New Yorker;
Είναι απίστευτο. Είμαι διαρκώς ενθουσιασμένη όταν σκέφτομαι το ευρύ κοινό ανθρώπων που βλέπουν τη δουλειά μου, και φυσικά είναι πολύ ωραίο το να εκτιμάται η δουλειά σου από ανθρώπους που εκτιμάς κι εσύ. Απολαμβάνω όσο τίποτε να βλέπω τα σχέδιά μου τυπωμένα, νομίζω γι’ αυτό ήθελα εξαρχής να γίνω εικονογράφος. Με κάνει να νιώθω πολύ όμορφα το να ξέρω πως κάποιος έχει ένα μικρό κομμάτι της τέχνης μου στο σπίτι του.

Πώς είναι η δημιουργική διαδικασία στο New Yorker;
Συνήθως στέλνω στον αρχισυντάκτη ψήγματα δουλειάς μου, προσχέδια ή ιδέες. Κάποιες φορές ταιριάζουν με αυτά που ψάχνουν και τότε δουλεύουμε από κοινού την ιδέα μέχρι όλοι να είναι ευχαριστημένοι.

Ποιους θα διακρίνατε ως τις μεγαλύτερες επιρροές σας στον χώρο της εικονογράφησης;
Είναι τόσοι πολλοί! Αγαπώ πολλούς καλλιτέχνες και όλοι με εμπνέουν να δοκιμάζω νέα στιλ και νέα μέσα. Είχα μια υπέροχη μέντορα που ονομάζεται Diane Bigda, όταν ήμουν σχολείο, η οποία ήταν εικονογράφος. Βλέποντάς την να δουλεύει στο στούντιό της πραγματικά με βοήθησε να πειστώ ότι το να γίνω εικονογράφος είναι αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω. Αργότερα πήγα στην Καλών Τεχνών στοχεύοντας σε μία πιο ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά τελικά δεν βρήκα καμία χαρά στο να κάνω κάτι τέτοιο. Το να παρακολουθώ όμως τη δουλειά των άλλων εικονογράφων με οδήγησε στο να γίνω κι εγώ.

Έγιναν τα όνειρά σας πραγματικότητα στη Νέα Υόρκη;
Απολύτως! Ένα από τα όνειρά μου ήταν να γνωρίσω και να συναναστραφώ άλλους καλλιτέχνες και δημιουργικούς ανθρώπους. Το να έχεις μια κοινότητα από ανθρώπους γύρω σου και όλοι να μοιράζεστε την ίδια δίψα να δημιουργείτε τέχνη είναι ένα υπέροχο πράγμα. Μέχρι τότε έμενα σε μια μικρή πόλη και ένιωθα κάπως απομονωμένη, δεν υπήρχαν πολλοί άνθρωποι που έκαναν την ίδια δουλειά με εμένα.

Πώς θα περιγράφατε τη δουλειά σας με πέντε λέξεις;
Πορτρέτα, επικοινωνία, πολυχρωμία, αφήγηση, χαρά.

Και ποιο είναι το πιο τρελό σας όνειρο;
Να ζω σε μια δίκαιη κοινωνία όπου κανείς δεν θα βρίσκεται στο περιθώριο, όλοι θα έχουν σπίτι και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δεν θα υπάρχουν βία και πόλεμοι και θα έχω ένα σταθερό εισόδημα από την τέχνη μου.