Στέλλα Μελετοπούλου, ποιες είναι οι «Καταβολές» σου;

Η πανδημία και ο πόλεμος στην Ουκρανία συνθέτουν ένα απόλυτα δυστοπικό σκηνικό αλλά και οδηγούν σε μια γενική παραδοχή: φύση και άνθρωποι είμαστε έρμαια της ευθραυστότητας της στιγμής, ο χώρος και η βιωσιμότητα δεν είναι κάτι δεδομένο. Στις «Καταβολές», τη νέα της έκθεση στην γκαλερί Σκουφά, η Στέλλα Μελετοπούλου προτείνει μια επανεκκίνηση. Χρησιμοποιώντας ταπεινά υλικά, επαναπροσδιορίζει τον χώρο. Και από τα προσωπικά αρχεία της μνήμης και του ασυνείδητού της, μετασχηματίζει το παρόν καταθέτοντας μια πρόταση ζωής: από το εκεί από όπου ερχόμαστε, στο εδώ όπου ζούμε, όλα μπορούν εκ νέου να ανασυντεθούν. Πώς; Τη ρωτάμε.

Παρακολουθώντας σας για χρόνια (Ανθρωπογεωγραφίες, Game of Threads, Αόρατα Νήματα), η δουλειά σας ως προς τα υλικά αλλά και ως προς το ιδεολογικό πλαίσιο, ας το πω, εξερευνά τα σημεία, τις συνιστώσες και όλα αυτά που ορίζουν την ανθρώπινη κατάσταση, όπως τη διαπνέει η ιστορία, ο χώρος και ο χρόνος. Κάθε σας βήμα μοιάζει με συνέχεια του προηγούμενου. Ποιος στοχασμός και ποια ερεθίσματα κρύβονται μέσα στη νέα σας δουλειά, αλλά και στις προηγούμενες;
Πάντα με ενδιέφερε να εκφράζω αυτά που αισθάνομαι μέσω της δουλειάς μου. Ιδιαίτερα τώρα, που διανύσαμε μια περίοδο κατά την οποία ένιωσα ένα σταμάτημα της πιο ανέμελης διάστασης της ζωής μου μαζί με μια διάχυτη αβεβαιότητα, υπήρξε γόνιμο έδαφος πάνω στο οποίο βγήκε η νέα μου δουλειά. Υπάρχει μια εσωτερική διεργασία με την οποία μιλάνε οι γραμμές, τα σημάδια, τα τυπώματα πάνω στον καμβά σαν απόρροια μιας κατάστασης.

Οι καμβάδες σας θα μπορούσαν και να καταργηθούν, τα έργα θα μπορούσαν να στέκονται δημιουργημένα κατευθείαν πάνω στους άσπρους τοίχους. Μια εννοιολογική street art, μικρά monuments to now and then, παντού έξω στην πόλη. Θα λειτουργούσαν λέτε το ίδιο από πλευράς μηνύματος;
Πολύ καίρια η ερώτησή σας. Είναι κάτι που με έχει απασχολήσει πολλές φορές. Θεωρώ ότι κάποια έργα μου θα μπορούσαν να σταθούν το ίδιο άνετα πάνω σε λευκό τοίχο σε οποιοδήποτε μέρος, με τα μηνύματα να είναι εξίσου ισχυρά.

Εμμένετε σε κάποια υλικά ή πειραματίζεστε συνεχώς με νέες προσθήκες; Ποια είναι τα πιο αγαπημένα σας; 
Αγαπώ την πολυφωνία και το πάντρεμα των υλικών. Είναι μια δημιουργική πρόκληση για μένα. Με ενθουσιάζει οτιδήποτε καινούργιο, αποφεύγω την όποια στατικότητα που μπορεί να αποφέρει κάποιο από τα υλικά μου. Είναι σαν μια διαρκώς ανανεωμένη παλέτα που με καλεί να κάνω κάτι φρέσκο και διαφορετικό. Σαν ένα διαρκές «restart» που συμπίπτει με το βαθύτερο νόημα όσων κάνω. Βάση μου για όλα αυτά είναι τα ακρυλικά χρώματα πάνω σε καμβά, τα νήματα και διάφορα είδη χαρτιού. Όλα τα άλλα μέσα μπαινοβγαίνουν στη δουλειά μου σαν ευπρόσδεκτοι επισκέπτες.

Επιστρέφω στη συνοχή του έργου σας και δανείζομαι τον τίτλο ταινίας: Τι «βασανίζει» τη Στέλλα Μελετοπούλου; 
Νομίζω ότι είναι κάτι βαθύτερο, που, αν οριστεί με λόγια, θα χάσει τη μαγεία του. Θα το τοποθετήσω στον τομέα της ιδιοσυγκρασίας μου και στην έλλειψη φίλτρων σε όσα συμβαίνουν γύρω μου. Η ζωγραφική με απελευθερώνει και με βάζει σε πιο αισιόδοξα μονοπάτια. Τα έργα μου αποτοξινώνουν τον νου.

Σαν να κάνετε το ίδιο έργο, σαν στην ουσία να μοιράζεστε μαζί μας τα αρχεία και τα συναισθήματα της προσωπικής σας ζωής: καραντίνα, πόλεμος, εγκλεισμός, καταστροφή σχέσεων και εγκλήματα κατά της φύσης. Πόσο «μαύρο» ή όχι κρύβεται στην γκαλερί Σκουφά; Και πόση ελπίδα, κοντράστ στον ζόφο; 
Προβληματισμός και σκέψη, ναι. Αλλά απαισιοδοξία και μαυρίλα, όχι. Για μένα, η τέχνη μου είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσω τις εσωτερικές μου ονειροπολήσεις και τις επιθυμίες μου για έναν ιδεατό κόσμο. Άλλωστε στρεφόμαστε στην τέχνη για να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα, όπως είπε ο Νίτσε. Μόνο αυτή θα μας σώσει.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την έκθεση στο City Guide της Athens Voice