Ο Μπομπ Ντίλαν ζωγραφίζει καταπληκτικά

Στο εξώφυλλο αυτού του τεύχους το έργο είναι φτιαγμένο από τον Μπομπ Ντίλαν. Ο πίνακας αποτελεί μέρος της ενότητας έργων που παρουσιάζονται στην έκθεση με τον τίτλο Retrospectrum στη Φλόριντα. Ευκαιρία για ένα ρεπεράζ.

Η πιο εκτεταμένη και σε βάθος έκθεση έργων τέχνης του Ντίλαν που έχουν δει ποτέ οι ΗΠΑ έκανε το ντεμπούτο της στο Patricia & Phillip Frost Art Museum, στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, στις 30 Νοεμβρίου 2021, στο πλαίσιο της έναρξης της Εβδομάδας Τέχνης του Μαϊάμι. Ρετροσπεκτίβα όνομα και πράγμα!

Πολλές από τις παλιές δουλειές του, αλλά και μια ολοκαίνουργια σειρά πινάκων που την ονομάζει Deep Focus, σκοράρουν έναν εντυπωσιακό αριθμό 200 έργων σε σχέδια, σιδερένια γλυπτά και ατόφια καθαρόαιμη ζωγραφική. Καλύπτουν έξι παραγωγικές δεκαετίες καλλιτεχνικής πρακτικής και ενασχόλησης του Ντίλαν με τις εικαστικές τέχνες.

Εκτός όμως από τα απτά έργα, η ανάπτυξη και η ποικιλομορφία της οπτικής πρακτικής του Ντίλαν προβάλλεται και μέσα από διαδραστικές οθόνες, που σχεδιάστηκαν έτσι ώστε να αφηγούνται διεξοδικά και πλήρως την καλλιτεχνική του εξέλιξη, καθώς μέσα τους είναι ενσωματωμένη και όλη η μουσική αλλά και λογοτεχνική πορεία του. Κεράστε με ένα εισιτήριο για τη Φλόριντα τώρα!

Το Deep Focus θα μπορούσες να το αποκαλέσεις και κονσέπτσουαλ: Τα 40 έργα του είναι σκηνές από ταινίες, που ο Ντίλαν τις μετέτρεψε σε πίνακες ζωγραφικής, κι εδώ είναι που ξεκινά μια μικρή αναδρομή στον Μπομπ, το αγόρι που στα 19 του καβάλησε το γρήγορο τρένο της φυγής και βρέθηκε να τραγουδά στο νεοϋορκέζικο Βίλατζ, με τα the rest να γίνονται ιστορίες, τραγούδια, συναυλίες, παγκόσμιες περιοδείες και αντισυμβατική συμπεριφορά, που ατσάλωσαν τον μύθο του.

Αυτά ναι, όλα είναι γνωστά τοις πάσι, μα εκείνο που πιθανόν να μην το γνωρίζουν ως και οι πιο φανατικοί Ντιλανιστές, ή ας το πω και το πιο υποτιμημένο, σε δεύτερο πλάνο, χάρισμά του είναι το εικαστικό τάλαντο του Μεγάλου Μπομπ. Ποτέ ο κύριος δεν σταμάτησε να ζωγραφίζει, και όσο κι αν ακουστεί υπερφίαλο, θα το πω: είναι καταφανώς ισάξια με το μουσικοποιητικό του τάλαντο αυτές οι ζωγραφικές.

Πακέτα τσιγάρων και πινακίδες μοτέλ, καφετιέρες σε δωμάτια ξενοδοχείων και γραφομηχανές κατάκοιτες στο πάτωμα του σπιτιού του Γκίνσμπεργκ, αμερικανικά ντάινερς (ωδή στον Χόπερ;), βενζινάδικα στην άκρη του δρόμου (λες και στον μυαλό του είχε τον μεγάλο εξίσου Εντ Ρούσκα) αποτελούν μεταπλασμένη πρώτη ύλη που αποπλανεί.

Κάποιες από αυτές τις εικόνες που φωτογράφιζε ή κινηματογραφούσε ο ίδιος κατά τη διάρκεια των περιοδειών του εντός και εκτός Αμερικής, χρόνια μετά έγιναν πίνακες. Άλλες, πάλι, τις «χτύπησε» ζωντανά, στον δρόμο, προκειμένου να ριλαξάρει και να αποφορτίζεται από την πίεση των περιοδειών ή του στούντιο. Όμως το θέμα είναι (και) αυτό: Στο Retrospective ο προσκυνητής πανεύκολα θα νιώσει πως αρκετές από αυτές θα μπορούσαν να αποτελέσουν ως και εξώφυλλα σε νέες ανατυπώσεις του κερουακικού One the Road ή σε αφίσες νεογουέστερν σαν αυτό που γύρισε πρόσφατα η Τζέιν Κάμπιον.

Χωρίς χρονικό ειρμό, αλλά και χωρίς συγκεκριμένο τοπικό προσδιορισμό, ο Ντίλαν στήνει κάδρα σκηνοθετώντας μια σάγκα που ξεκινά από τα τοπία της βαθιάς Αμερικής και καταλήγει στις μητροπόλεις της, κροσάροντας ανάμεσα σε ανθρώπους, μηχανές, μύθους, ιστορίες, φυλές και τάξεις που διατρέχουν όλες τις Πολιτείες, χωρίς να επεξηγεί ούτε το πού ούτε το πότε. Θυμάμαι κάτι από το Chronicles, τη βιογραφία του: «Ήταν πάντα ένας τρόπος με τη ζωγραφική να κοντρολάρω και να βάζω τάξη στο χάος».