Τα Pin-up girls του Ηλία Χατζούδη

Τα pin-up κορίτσια έχουν γεμίσει πολλούς τοίχους αγορίστικων δωματίων, ή είναι κολλημένα σε καμπίνες από νταλίκες, κρεμασμένα σε ημερολόγια, πάντα ροζ και γυαλιστερά, έτοιμα να γδυθούν εντελώς και πάντα έχοντας την «έκφραση ούπς!» όπως λέει και ένας από τους πιο καταξιωμένους, σύγχρονους σχεδιαστές τους, ο Ηλίας Χατζούδης – ή Elias Chatzoudis, όπως είναι πιο γνωστός, μια και η καριέρα του τον οδήγησε στην Αμερική εδώ και 10 χρόνια. Αθηναίος και illustrator σε πολλά μεγάλα περιοδικά την περίοδο της χρυσής εποχής τους (Max, Maxim, Free, στο «9» της «Ελευθεροτυπίας», αλλά και σε πολλές διαφημίσεις), γρήγορα έγινε γνωστός και σε ξένες εκδοτικές εταιρείες που άρχισαν να του ζητούν αυτό που αγαπάει περισσότερο να κάνει: σέξι, ζουμερά κορίτσια, τέλεια στις καμπύλες και στη γυαλιστερή τους ομορφιά κυρίως με θέμα ιστορίες με νεράιδες και «όχι porn», όπως τονίζει.

Από το 2011 βρίσκεται στην Αμερική, παίρνοντας μέρος σε πολλά από τα μεγαλύτερα Comic Cons και σαν Cover Artist σε comic books. Οι πιο γνωστοί του τίτλοι οι Red Sonja, Vampirella, Dejah Thoris, Sabrina the Teenage Witch, Τaarna, GI Joe, Lady Death και άλλα. Τον αναζητήσαμε για να μας εξηγήσει όχι μόνο κάποια μυστικά από τον κόσμο αυτών των Κοριτσιών της Αφίσας, αλλά και για το χρηματιστήριο της κόμικ αγοράς όπου φτάνουν να πωλούνται για εκατομμύρια συλλεκτικά εξώφυλλα – αρκεί να είναι άθικτα.

Ας μιλήσουμε για τα pin-ups σου. Τι είναι αυτό που σε γοητεύει σε αυτά;
Από τότε που άρχιζα να σχεδιάζω γύρω στο γυμνάσιο, προτιμούσα να απεικονίζω γυναικείους χαρακτήρες, όπως η Ariel και η Jessica Rabbit, μιας και είναι πιο πολύ το στιλ μου. Θεωρούσα πολύ πιο εύκολο να σχεδιάζω γυναίκες ή τουλάχιστον το διασκέδαζα περισσότερο. Αργότερα ανακάλυψα αυτό το είδος τελείως τυχαία, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό του χώρου και είδα σύγχρονα pin-up girls για πρώτη φορά. Φυσικά με τα χρόνια το στιλ μου άλλαξε και εξελίχθηκε, με αποτέλεσμα να έχω το δικό μου αναγνωρίσιμο ύφος.

Πώς άρχισες να ζωγραφίζεις pin-up girls; Ήταν ανέκαθεν στη θεματολογία σου;
Από τότε που άρχιζα να σχεδιάζω γύρω στο γυμνάσιο, προτιμούσα να απεικονίζω γυναικείους χαρακτήρες όπως η Ariel και η Jessica Rabbit, μιας και είναι πιο πολύ το στιλ μου. Θεωρούσα πολύ πιο εύκολο να σχεδιάζω γυναίκες ή τουλάχιστον το διασκέδαζα περισσότερο. Αργότερα ανακάλυψα αυτό το είδος τελείως τυχαία, όταν έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό του χώρουκαι είδα σύγχρονα pin-up girls για πρώτη φορά. Φυσικά με τα χρόνια το στιλ μου άλλαξε και εξελίχθηκε με αποτέλεσμα να έχω το δικό μου αναγνωρίσιμο στιλ.

Μικρός είχες πόστερ pin-ups στο δωμάτιό σου; Και ποια;
Είχα αφίσες με αυτοκίνητα, όμως γύρω στο γυμνάσιο άρχισα να μαζεύω αφίσες από ηρωίδες κόμικ ή από video game characters με πιο γνωστή τη Lara Croft. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είχε και έχει αυτά που με εμπνέουν, δυναμισμό, ομορφιά και αισθησιασμό. Ένας ακόμα χαρακτήρας που είχα πραγματικό κόλλημα τότε ήταν η Jessica Rabbit, δεν είχα αφήσει τετράδιο ή βιβλίο που να μην την έχω σχεδιάσει.

Τα pin-up girls υπήρχαν σχεδόν από τότε που ανακαλύφθηκε η τέχνη στην ανθρωπότητα

Έχουν ιστορία τα pin-ups; Και ποια είναι αυτή; Σε ποια κατηγορία των εικονογραφήσεων θα μπορούσαμε να τα κατατάξουμε;
Χωρίς να είμαι ιστορικός τέχνης κατά τη γνώμη μου τα pin-up girls υπήρχαν σχεδόν από τότε που ανακαλύφθηκε η τέχνη στην ανθρωπότητα. Κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την Αφροδίτη της Μήλου ή μια οποιαδήποτε γυναικεία μορφή απεικονιζόταν με τη μελανόμορφη τεχνική πάνω σε ένα αγγείο σαν το pinup girls της τότε εποχής. Αργότερα η Αφροδίτη του Botticelli και πολύ αργότερα τα κορίτσια του Lautrec. Επίσημα για τον σύγχρονο κόσμο τα pin-up girls εμφανίστηκαν στην Αμερική γύρω στο 1940, όπου υπήρξε μια κάποια απελευθέρωση. Η κατηγορία που ίσως κάποιος θα μπορούσε να κατατάξει αυτού τους είδους τις εικονογραφήσεις είναι το λεγόμενο erotic Art.

Τα δικά σου κορίτσια δείχνουν να είναι «εκρηκτικά». Σε σχέση με τη σχολή Vargas ας πούμε, για να αναφέρουμε τον κυριότερο εκπρόσωπο, που σχεδίαζε κορίτσια «στο μπουντουάρ», πιο ροζ, πιο ρομαντικά ίσως, ποια είναι τα δικά σου χαρακτηριστικά της εικονογράφησης;
Κάθε εποχή έχει τα δικά της χαρακτηριστικά, για παράδειγμα στη σχολή Vargas ή Elvgren που είναι κι ο αγαπημένος μου θα παρατηρήσουμε μια κάπως αθώα-ρομαντική αισθητική. Ως επί τo πλείστον οι γυναίκες απεικονίζονται γλυκιές, έκπληκτες με το χαρακτηριστικό “oops” πρόσωπο. Καθώς τα χρόνια πέρασαν και οι γυναίκες στον πολιτισμένο κόσμο κατέκτησαν κάποια αυτονόητα πράγματα, άρχισαν να απεικονίζονται πιο δυναμικές και σίγουρες χωρίς όμως να χάνουν τη θηλυκότητά τους. Τα χαρακτηριστικά των εξωφύλλων μου όσον αφορά το σχέδιο αυτό καθαυτό είναι οι καθαρές γραμμές κι αν μιλάμε για το ύφος θα μπορούσα να πω ότι είναι αισθησιακό και κομψό χωρίς να είναι πρόστυχο όπου αυτό απαιτείται.

Οι δικές σου ηρωίδες πού κινούνται; Τι κάνουν; Πώς τις λένε;
Ζουν μόνιμα στο Halloween, είναι η αγαπημένη μου γιορτή, εξού και τα βιβλία μου Hallowitches όπου πρόκειται ουσιαστικά για pinup girls εμπνευσμένα από αυτή τη γιορτή. Αγαπώ να κάνω Μάγισσες, vampires, μούμιες και ζόμπι συνδυάζοντας το χιούμορ και τον αισθησιασμό. Ζουν κυρίως στα νεκροταφεία ή τα κάστρα τους. Μια από αυτές είναι η Liara, πρόκειται για μια γυναίκα όπου ντύνεται σαν διαβολάκι, θα ήθελα να κάνω μια ιστορία με αυτή κάποια στιγμή, αν μου το επιστρέψουν οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις.

Από πού εμπνέεσαι; Πώς τις συλλαμβάνει η σκέψη σου;
Πριν έρθει η έμπνευση θα πρέπει να έχω ξεκαθαρίσει στο μυαλό μου το τι θέλω να κάνω. Για παράδειγμα, όταν πρέπει να κάνω ένα εξώφυλλο θα πρέπει να γνωρίζω τον χαρακτήρα και το θέμα ώστε να σκεφτώ κάποιες ιδέες. Σχεδιάζω 2-3 layouts, δηλαδή πρόχειρα σκίτσα με τη πόζα και το φόντο, και τα παρουσιάζω στην εταιρία η οποία επιλέγει ποιο της κάνει περισσότερο. Θέλω να πω πως είναι πολύ βασικό να ξέρεις από την αρχή τι θέλεις να κάνεις, τι θέλεις να φοράει και το ύφος που θα έχει η όλη εικονογράφηση ώστε να έρθει η κυρίως έμπνευση. Δουλεύοντας σε αυτό τον χώρο για αρκετά χρόνια κάποια πράγματα γίνονται κάπως μηχανικά, το μυαλό έχει μάθει να γυρνάει πιο γρήγορα και να προσπερνά την έμπνευση.

Ποια είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε ένα ερωτικό illustration και σε ένα porn illustration;
Η γραμμή αυτή είναι κάπως λεπτή και κάποιες φορές για κάποιους όχι πολύ ξεκάθαρη. Γενικά ένα σχέδιο για να θεωρηθεί porn θα πρέπει υπάρχει σε αυτό κατά κάποιο τρόπο η ερωτική πράξη, εμφανίζοντας συγκεριμένα σημεία του σώματος που όλοι καταλαβαίνουμε με συγκεκριμένο τρόπο. Το ότι ένα σχέδιο είναι γυμνό σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί porn art. Αν και θεωρώ και το porn art μια εξαιρετική μορφή τέχνης, παρ’ όλα αυτά στη βιομηχανία των κόμικ όπου εργάζομαι τα τελευταία 10 χρόνια επέλεξα να κάνω ερωτικά pin-up girls. Σχεδιάζω topless και κάποιες φορές εντελώς γυμνά, αλλά όπως εξήγησα πιο πριν δεν μπαίνουν στην κατηγορία porn art, τουλάχιστον σύμφωνα με τον δικό μου τρόπο αντίληψης.

Πιστεύεις ότι τα pin-ups είναι μία ιστορία που έχει να κάνει μόνο με λευκά κορίτσια;
Αν ζούσαμε 70 χρόνια πριν δυστυχώς θα απαντούσα πως ναι. Σε αυτό το είδος κυριαρχούσαν οι λευκές γυναίκες, όπως όλοι έχουμε παρατηρήσει. Ευτυχώς εδώ και πολλά χρόνια τα pin-up girls δεν συνδέονται αποκλειστικά με τις λευκές γυναίκες. Ένα pin-up girl μπορεί να είναι λευκό, μαύρο, asian ή οτιδήποτε άλλο. Τα τελευταία χρόνια ειδικά στη βιομηχανία των κόμικ υπάρχει ένα άνοιγμα στη διαφορετικότητα γενικά. Ήρωες που ήταν λευκοί αλλάζουν σε μαύρους, κάποιοι αντιδρούν, σε κάποιους δεν αρέσει, αλλά ο κόσμος προχωράει κι εξελίσσεται. Προσωπικά έχω σχεδιάσει και μαύρους χαρακτήρες και θα το ξανακάνω με χαρά αν μου ζητηθεί.Τα τελευταία χρόνια επίσης μεγάλες και μικρές εταιρίες παρουσιάζουν γκέι χαρακτήρες στις ιστορίες τους. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αυτό γίνεται για εμπορικούς λόγους πράγμα που κατά τη γνώμη μου αληθεύει, αλλά δεν παύει να βοηθάει το κοινό να κατανοήσει και να αποδεχθεί τη διαφορετικότητα μέσω κι αυτής της μορφής της τέχνης.

Εσύ σχεδιάζεις και plus size κορίτσια;
Βλέποντας κάποιος τα σχέδιά μου θα δει ότι δεν κάνω plus size pin-ups, ευτυχώς ή δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Παρ' όλα αυτά έχω κάνει κατά το παρελθόν μια-δύο φορές.
Γενικά μου αρέσει να σχεδιάζω έντονες καμπύλες χωρίς μεζούρα. Από την άλλη, η ταυτότητα και το στιλ μου ως καλλιτέχνης είναι πολύ συγκεκριμένη.

Έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά το κοινό που καταναλώνει illustrations του δικού σου στιλ; Είναι μόνο αγόρια;
Θα μπορούσα να πω με σιγουριά πως ναι, το 80-90% του κοινού που με παρακολουθεί και αγοράζει τα έργα μου είναι αντρικό όπως ως επί το πλείστον αντρικό είναι και το κοινό που επενδύει-καταναλώνει το υλικό που δημιουργεί η βιομηχανία των κόμικ στην Αμερική. Φυσικά υπάρχει και γυναικείο κοινό που αγοράζει τα έργα μου αλλά σίγουρα είναι πολύ μικρότερο. Στη δική μου περίπτωση για έναν παραπάνω λόγο, προφανή, ότι δηλαδή σχεδιάζω σέξι γυναίκες. Στα social media πάλι το κοινό είναι πιο μοιρασμένο.

Αγόρια σχεδιάζεις καθόλου; Εννοώ σούπερ ηρωικούς τύπους όπως τα pin-ups σου;
Μεμονωμένα όχι, κάποιες φορές χρειάζεται σε συνδυασμό πάντα με μια ηρωίδα. Δεν είναι το καλύτερό μου, είναι κάτι που δεν το ευχαριστιέμαι. Ειλικρινά είναι κάτι που ποτέ δεν με απασχόλησε, πάντα έκανα αυτό που πραγματικά μου άρεσε και νιώθω ευλογημένος που έχει την ανταπόκριση που θα ήθελε κάποιος για τη δουλειά του.

Τι ακριβώς είναι τα συλλεκτικά εξώφυλλα που σχεδιάζεις; Τι είναι αυτό που τα κάνει συλλεκτικά;
Σχεδιάζω τα λεγόμενα Variants covers, δηλαδή τα συλλεκτικά. Τα τελευταία 10 χρόνια οι μικρότερες εταιρείες κόμικ, και στη συνέχεια ακολούθησαν και οι μεγάλες, εξέδιδαν συλλεκτικά εξώφυλλα για κάποιους από τους τίτλους τους, δηλαδή πέρα από το κανονικό basic εξώφυλλο παρήγαγαν τα κόμικ με διαφορετικά εξώφυλλα τα οποία απευθύνονται κυρίως σε συλλέκτες. Ο λόγος που είναι συλλεκτικά έχει να κάνει με τα αντίτυπα, μπορεί να είναι 500,  200 ή 100 αριθμημένα, και φυσικά τον σχεδιαστή. Ο άνθρωπος που θα το αγοράσει δεν θα το πάρει για να το διαβάσει, θα το φυλάξει πολύ προσεκτικά, ακόμη μπορεί να απευθυνθεί σε συγκεκριμένες εταιρείες που θα το τοποθετήσουν σε ειδική κάψουλα η οποία θα φέρει βαθμολογία με άριστα το 10, αναλόγως με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το κόμικ, κυρίως με το πόσο καλοδιατηρημένο είναι. Φυσικά είναι πιο ακριβά από τα βασικά εξώφυλλα. Αρκετές φορές φτάνει το κάθε τεύχος να πωλείται και $200, όταν το απλό πωλείται $3.99. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι για το ελληνικό κοινό των κόμικ είναι κάτι ξένο και ίσως ανούσιο και αρκετοί από αυτούς δεν συμφωνούν με όλο αυτό, τα Variant covers όμως έχουν κρατήσει ζωντανές τις εταιρείες και κυρίως τις μεγάλες όπως η Marvel και η DC. Με λίγα λόγια η πικρή αλήθεια είναι ότι αν δεν υπήρχαν τα συλλεκτικά εξώφυλλα οι εταιρείες θα το γυρνούσαν στις ψηφιακές εκδόσεις.

Πώς λειτουργεί ακριβώς το χρηματιστήριο αξιών στα συλλεκτικά κόμικς; Είναι μία αγορά που υπάρχει ή είναι μία σαπουνόφουσκα;
Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια μεγάλη άνθιση στα συλλεκτικά τεύχη και σχετικά μια απαξίωση για τα ίδια τα κόμικ. Ο κόσμος δεν διαβάζει κόμικς όπως παλιά και οι ήρωες κρατούνται ζωντανοί μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν οι ταινίες που όλοι βλέπουμε στον κινηματογράφο. Να θυμίσουμε ότι πριν λίγους μήνες πουλήθηκε το τεύχος Batman #1 του 1939 για $1.2 εκατομμύρια. Μιλώντας με αρκετούς συλλέκτες είπαν σε εμένα προσωπικά ότι ουσιαστικά επενδύουν για το μέλλον των παιδιών τους ώστε σε μια δύσκολη στιγμή να το εξαργυρώσουν όλο αυτό.
Η μελλοντική αξία που θα έχει το κάθε τεύχος θα εξαρτηθεί από το πόσο καλά διατηρημένο θα είναι, από τη πορεία του σχεδιαστή, δηλαδή με τις εταιρίες και την αναγνωρισιμότητα που θα έχει καθώς και από το μέγεθος της εταιρείας ή του τίτλου του κόμικ.

Υπάρχει εξέλιξη στο illustration των σούπερ ηρώων και ηρωίδων ή είναι κάπως εγκλωβισμένο στο είδος του και στην αισθητική του;
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ειδήμονα όσον αφορά το κομμάτι των σούπερ ηρώων-ηρωίδων. Θεωρώ όμως πως είναι εγκλωβισμένο σε κιτς στερεότυπα. Δεν θα μιλήσω για τα προφανή, όπως ότι πετάνε ή έχουν σούπερ δυνάμεις φορώντας κάπες. Μιλώ κυρίως για τις ιστορίες αυτών, ο καλός παντοδύναμος ή βαθύπλουτος κροίσος που θυσιάζεται για το κοινό καλό, το βρίσκω πολύ ξεπερασμένο και δεν είναι τυχαίο που και το Ηollywood τελευταία έχει αντιστρέψει λίγο τους ρόλους και βλέπουμε να πρωταγωνιστούν villain χαρακτήρες παρουσιάζοντας τη δική τους οπτική γωνία για το πώς είναι μία ιστορία.

Μίλησέ μου για τα Comic Conventions. Μοιάζει να είναι μία ιστορία όλο και πιο δημοφιλής και μαζική, ακόμα και στην Ελλάδα. Πώς είναι η ατμόσφαιρα σε αυτά τα big scale conventions στα οποία συμμετέχεις;
Τα comic conventions γίνονται στην Αμερική εδώ και πάρα πολλά χρόνια, μιλάω κυρίως για το μεγαλύτερο του San Diego στην California. Τα τελευταία 15 χρόνια όμως κάθε αμερικάνικη πολιτεία έχει ένα ή και παραπάνω shows, κάποια μεγαλύτερα και κάποια μικρότερα.
Πρόκειται για events στα οποία συμμετέχουν comic artists, εκδοτικές εταιρείες, καταστήματα και επιχειρήσεις που ανήκουν στον χώρο των κόμικ γενικά. Τα μεγαλύτερα, όπως της Νέας Υόρκης, του Ορλάντο, Σικάγο, της Βοστώνης και άλλα, τα επισκέπτονται δεκάδες χιλιάδες κόσμου άλλοι ντυμένοι, οι λεγόμενοι cosplayers, και άλλοι απλοί επισκέπτες φαν των κομικ ή συλλέκτες. Σε αρκετά αν όχι σε όλα αναλόγως με το πόσο μεγάλο είναι το  event συμμετέχουν και ηθοποιοί μεγάλα ονόματα του κινηματογράφου ή της τηλεόρασης.
Επίσης τα τελευταία 6-7 χρόνια τα comic conventions αμερικάνικου τύπου έχουν εμφανιστεί στην Αγγλία αλλά και την Ευρώπη όπως Γαλλία, Ισπανία, Ολλανδία και φυσικά στην Ελλάδα. Θεωρώ όμως πως ειδικά στην Ελλάδα η νοοτροπία των επισκεπτών διαφέρει με αυτή των Αμερικανών οι οποίοι σε βλέπουν σαν επαγγελματία και όχι σαν χομπίστα.

Πιστεύεις ότι υπάρχει αγορά στην Ελλάδα για το δικό σου στιλ illustration; Ποιοι είναι οι Έλληνες καλλιτέχνες που αγαπάς;
Θα μπορούσα να πω ναι και όχι. Ναι, μπορεί να έχει απήχηση σαν τέχνη, σίγουρα όχι να το κάνει κάποιος βασικό επάγγελμα. Είμαι σίγουρος πως αν δεν είχα κάνει το άνοιγμα στο εξωτερικό πριν χρόνια, σε καμιά περίπτωση δεν θα έκανα αυτό που κάνω μένοντας στην Ελλάδα, και εννοώ να βιοπορίζομαι από αυτό. Δεν πρέπει να κατηγορούμε την Ελλάδα φυσικά, ούτε το κοινό της. Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ την κόμικ κουλτούρα που έχουν άλλες ευρωπαϊκες χώρες όπως η Ιταλία και η Γαλλία. Είναι πολύ μικρό το κοινό που πραγματικά διαβάζει κόμικ, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει η κατάλληλη αγορά. Προσωπικά δεν γνωρίζω κανέναν Έλληνα σχεδιαστή που να βιοπορίζεται καθαρά από ελληνικά κόμικ, αν κάνω λάθος συγχωρέστε με.
Έχω αγαπημένους καλλιτέχνες, πέρα από κάποιους αγαπητούς συναδέλφους με τους οποίους έχω κάποια επαφή, όπως είναι ο Κωστής Παπαθεοδώρου που είναι εξαιρετικός στο είδος της εικονογράφησης που κάνει, είμαι φαν του ΑΡΚΑ, έχει πολύ καλή αίσθηση το χιούμορ αν και πολλές φορές μάς πονάει.

Τα δικά σου κορίτσια έχουν κοινό και εξώφυλλα να φιλοξενηθούν στην Ελλάδα;
Λείπω αρκετά χρόνια και δεν έχω ιδέα για το πού θα μπορούσαν να φιλοξενηθούν. Παλαιότερα καθώς οι έντυπες εκδόσεις ήταν περισσότερες, ναι. Άλλωστε είχα ξεκινήσει την καριέρα μου συνεργαζόμενος με πολύ γνωστά ελληνικά περιοδικά, κυρίως αντρικά, που όμως τα περισσότερα εξ αυτών είναι παρελθόν. Αν αναφερόμαστε σε ελληνικές κόμικ εκδόσεις φαντάζομαι πως ναι, αλλά για να μιλήσω ειλικρινά δεν είναι κάτι που επιδιώκω προς το παρόν.

Η Αθήνα σε εμπνέει με οποιονδήποτε τρόπο σαν καλλιτέχνη;
Λατρεύω την Αθήνα, θα ήθελα κάποια στιγμή στο μέλλον να γυρίσω και να είμαι μέρος αυτής της πόλης ξανά. Για να είμαι ειλικρινής η Αθήνα και γενικότερα η Ελλάδα μου λείπει πάρα πολύ, επειδή περπατούσα συχνά στο κέντρο και κατά κάποιο τρόπο γέμιζα τις μπαταρίες μου. Είναι μια πόλη που έχει τα πάντα και μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα.
Από την άλλη, θα μπορούσα να πω ότι εμπνέομαι εκεί όπου βλέπω ότι υπάρχει ανταπόκριση της δουλειάς μου. Προς το παρόν έρχομαι κάθε χρόνο για διακοπές μη χορταίνοντάς τη φυσικά.

Πάνω σε τι δουλεύεις αυτόν τον καιρό; Επόμενα σχέδια;
Αυτή τη περίοδο να κάνω εξώφυλλα για τίτλους όπως Vampirella και Red Sonja για την Dynamite, και φυσικά για αρκετούς τίτλους της Zenescope της εταιρείας που συνεργάζομαι τα τελευταία 10 χρόνια.
Παράλληλα έχουν αρχίσει ξανά τα comic conventions μετά από ένα μεγάλο διάστημα παύσης λόγω της πανδημίας, οπότε κάθε μήνα έχω κι ένα ή δύο συνέδρια.
Τα σχέδιά μου για την επόμενη χρονιά είναι περισσότερα επαγγελματικά ταξίδια, καθώς και η δημιουργία ενός καινούργιου βιβλίου με εικονογραφήσεις και εξώφυλλα που έκανα τα τελευταία χρόνια.