MFA Degree Show 2021: Φοιτητές της ΑΣΚΤ μιλούν για το έργο τους

Είναι η στιγμή που η έμπνευση και ο μόχθος των φοιτητών του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών της ΑΣΚΤ συναντά το βλέμμα του κοινού. Και είναι οι μέρες που οι επίμονοι και «ανήσυχοι» φιλότεχνοι, ιστορικοί τέχνης και γκαλερίστες με ανοιχτά τα ραντάρ τους στο «νέο αίμα» θα κατηφορίσουμε στο εμβληματικό συγκρότημα της ΑΣΚΤ στην Πειραιώς για να ανακαλύψουμε τι δημιούργησαν στα εργαστήριά της οι νέοι, άγνωστοι ακόμα ως επί το πλείστον, καλλιτέχνες.

Ελπίζοντας να βρούμε ενδιαφέρον «υλικό» και προτάσεις που θα δώσουν υποσχέσεις για πορείες με γόνιμο προβληματισμό, δίνουμε και φέτος ραντεβού στο M.F.A. Degree Show 2021, την Έκθεση Διπλωματικών Εργασιών των φοιτητών του Μεταπτυχιακού Εικαστικών Τεχνών. Τα εγκαίνια αναμένονται στο κτήριο του Μεταπτυχιακού στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το έργο τους εκθέτουν οι Βασίλης Γαλάνης, Θωμάς Διώτης, Λουκάς Καλλιαντάσης, Μάρκελλος Κολοφωτιάς, Δημήτρης Κοντοδήμος, Αθηνά Παύλου-Μπενάζη, Φωτεινή Πολυδώρου, Δημήτρης Ταμπάκης και Κλεοπάτρα Τσαλή.

Για να βγούμε διαβασμένοι, πάντως, στο δρόμο για τον Ρέντη, τους ζητήσαμε να μας συστήσουν τα έργα που παρουσιάζουν καθώς και τι τους ενδιαφέρει στην πρακτική τους.

MFA Degree Show 2021: οι φοιτητές μιλούν για το έργο τους

Βασίλης Γαλάνης

Η σειρά Tomorrow-morrow Land αποτελείται από οκτώ ζωγραφικά έργα υπό το τίτλο Disasters, μία τοιχογραφία και μία εγκατάσταση. Το βασικό θέμα πίσω από τα έργα είναι η φαντασία της καταστροφής, το συμβάν του ατυχήματος, και η αισθητικοποίηση του.

Από την απογείωση του Μοντερνισμού και τα «βρυχώμενα αμάξια» του Marinetti στην μετά-αποκαλυπτική αυστραλιανή ενδοχώρα των Mad Max, το αμάξι ως σύμβολο καθρεφτίζει αυτή την πορεία της σχέσης ανθρώπου-τεχνολογίας και πώς ο πρώτος φαντάστηκε το μέλλον του μέσα από τη σκοπιά της δεύτερης.  

Το ενδιαφέρον μου εστιάζεται στο πώς οι μελλοντικές προβλέψεις μεταμορφώθηκαν τόσο ριζικά από τον άκρατο ουτοπισμό των προπολεμικών κοινωνιών των αρχών του 20ου αιώνα στη γενικευμένη απαισιοδοξία - μερικές φορές στα όρια του χιλιασμού - στις τελευταίες δεκαετίες του ίδιου αιώνα και γιατί το ατύχημα, η καταστροφή και η δυστοπία δείχνουν να μας ασκούν μία τόσο μεγάλη έλξη.
Το hardware, ο εξωτερικός σκελετός ενός εγκαταλελειμμένου αμαξιού μεταμορφώνεται σε αντικείμενο νοσταλγίας του «παλιού κόσμου» σε ένα εξωτικό περιβάλλον στον οποίο η ίδια η μαρτυρία της ύπαρξης του ανθρώπου έχει σχεδόν εξαφανιστεί εντός της φύσης.

Θωμάς Διώτης

Είδος κοινωνικής εξαφάνισης ή ένας από τους μεγαλύτερους πρωταγωνιστές του ψηφιακού κόσμου; Αιώνιος εχθρός ή μυθικός φίλος των κοινωνικά απόκληρων; Το Digging επαναφέρει την εικόνα του δράκου στη σύγχρονη εκδοχή της επιδιώκοντας νέες ερμηνείες και μέσα από έναν οπτικό πλεονασμό, ενσωματώνει τόσο το παρελθόν όσο την φαντασία και την αισθητικότητα. Ο δράκος μέσα από το Digging ταξιδεύει από τους θρησκευτικούς θρύλους στις διαδικτυακές μάχες μεταξύ των αγίων του πληκτρολογίου και των ιπποτών της παιχνιδοκονσόλας, αλλά και τις καθημερινές ψυχολογικές μάχες που δίνουν οι σύγχρονοι εξόριστοι της κοινωνίας του αψεγάδιαστου.

Το πρόβλημα της δομής στο Digging, αντιμετωπίζεται με το λιώσιμο των πλαστικών αντικειμένων, για να μπορέσουν να συναρμολογηθούν τα αποσπώμενα στοιχεία.  Το έργο αποτελεί μια πλαστική σύνθεση από υλικές και συνθετικές μεθόδους, στηριζόμενες σε επιφάνειες που ποικίλουν μεταξύ του απείρως λεπτού και του ογκώδους, συναρμολογημένο από τεκτονικά και μηχανικά στοιχεία. O πολλαπλασιασμός των στοιχείων προσδίδει μια χαριστική πολυπλοκότητα στον δράκο, η οποία δεν σχετίζεται τόσο με τον μύθο που τον συνοδεύει όσο με το ίδιο το υλικό. Η πολυπλοκότητά του μέσα από μια εκφρασμένη δομή προηγείται του μύθου και των οπτικών του μεταφορών.

Ο τίτλος Digging είναι περισσότερο ηχητικός παρά κυριολεκτικός. Το έργο δημιουργήθηκε κάτω από έντονα καιρικά φαινόμενα βροχοπτώσεων σε ένα εργαστήρι στην ύπαιθρο. Καθώς βρισκόταν κοντά σε μια εκκλησία, ο ήχος του καμπαναριού συνδυαζόταν με τον ήχο των κεραυνών. Το Digging έχει ένα οραματικό ύφος που αφορά το σήμερα λόγω του υλικού κατασκευής του και εκκινεί συζητήσεις, καθώς το βλέμμα του  δράκου καραδοκεί τον θεατή ακόμα και όταν η παρουσία του από χωρική γίνεται εγκεφαλική, ως μια σκέψη.

Λουκάς Καλλιαντάσης

Ley Lines – Ριζομαντία – Φύση – Soma – AI – Η Συνωμοσία Του Leviathan. Τα θαλάσσια φύκια, τα καλώδια αλλά και η ροή της πληροφορίας δημιουργούν ένα «συνονθύλευμα φιδιών», ένα Horror Vacui, μέσα στην κοιλιά του κήτους Leviathan.

Ο μηχανισμός αυτός, τρεφόμενος με ακατάσχετη πληροφορία γίνεται μια σύγχρονη εκδοχή μαντικής, όπου τα όρια μεταξύ πραγματιστικού και ιδεολογικού γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα. Ο ίδιος ο χρόνος επιταχύνεται και αποκτά κεντρική σημασία στην άσκηση της κυβερνητικής.

Εκεί, ο θεατής αντικρίζει σε πλήρη δράση εκείνο τον μηχανισμό που παράγει εικόνες από ένα δυστοπικό μέλλον όπου συντελείται η καταστροφή της Ανθρωπόκαινου. Εκεί είναι επίσης που το ερώτημα του σώματος τίθεται υπό διαπραγμάτευση κάπου μεταξύ του οργανικού και του βιοπολιτικού. Θα είναι αυτή η ακριβής εικόνα το μετα-ανθρώπινο stratum ή ο εγκλωβισμός μας σε ένα ατέρμονο παιχνίδι αντι-πρόβλεψης, μαζικής παράνοιας και καταπιέσεων;

Μάρκελλος Κολοφωτιάς

Πρωταγωνιστής των έργων μου, είναι το σχήμα ₒ-ᵒ. Γεννήθηκε το 2012 και από εκείνη την στιγμή μέχρι και σήμερα αποτελεί την κύρια και μοναδική πηγή δημιουργίας όλων των έργων μου. Ως αποτέλεσμα, η δουλειά μου έχει πάρει τη μορφή ενός συνεχόμενου διαλόγου μεταξύ μας. Μέσω αυτής της διαλεκτικής, εξερευνώ την σχέση που αναπτύσσεται και τη διάδραση που πραγματοποιείται ανάμεσα στο υποκείμενο-καλλιτέχνη και το αντικείμενο-έργο τέχνης.

Οι παρατηρήσεις της έρευνάς μου οπτικοποιούνται μέσα από σχέδια με ακρυλικό χρώμα, τοιχογραφίες μεγάλων διαστάσεων, τρισδιάστατα ψηφιακά μοντέλα, συλλογές φωτογραφιών και καθημερινών αντικειμένων, καλλιτεχνικά βιβλία, διαδικτυακούς χάρτες, βίντεο, σχεδιασμό ενδυμάτων, βρώσιμα υλικά.

Δημήτρης Κοντοδήμος

Στα αστικά περιβάλλοντα, το εύρος των πληροφοριών που αντλεί κανείς σε καθημερινό επίπεδο είναι μεγάλο και πολυποίκιλο. Η δουλειά μου, με αφετηρία μια διαδικασία περιπλάνησης στην πόλη, αναζητά μια διαφορετική αφήγηση για το αστικό τοπίο. Από την καθημερινή, οικουμενική υπόσταση της πόλης φτάνω στη δική μου προσωπική ματιά επαναπροσδιορίζοντας τα αντικείμενα, τις πληροφορίες και τα συγκείμενα που τα ορίζουν. Αντικείμενα που αντλώ από τον δημόσιο χώρο, χάνουν τον πρωταρχικό λειτουργικό τους ρόλο καθώς τα θέτω κάτω από ένα επαναπροσδιοριστικό πλαίσιο δημιουργώντας νέες πιθανές αναγνώσεις. Τα αντικείμενα που επιλέγω, είναι κυρίως δομικά υλικά ή σπαράγματα της ίδιας της πόλης· υλικά τέτοια τα οποία «μαρτυρούν» τη δομική φύση των πόλεων, που όμως την ίδια στιγμή αποτελούν γνώριμες εικόνες για τους κατοίκους της.
Η μνήμη της καθημερινότητας αποτελεί την αφετηρία για την ενότητα αυτή. Οι προσλαμβάνουσες και τα στοιχεία που κάποιος έρχεται σε επαφή μαζί τους στο αστικό τοπίο, πολλές φορές περνούν απαρατήρητα. Αυτό αφορά τόσο τα στοιχεία αυτά καθαυτά όσο και την ίδια τη συνθήκη της συνύπαρξης ετερογενών στοιχείων που μαζί συνθέτουν την ολότητα της πόλης. Η τελευταία συγκροτεί έναν τόπο όπου η ευτέλεια συνομιλεί με τη μνημειακότητα, το καθημερινό με το εφήμερο, ως ένα χρονολόγιο μέσα στην ιστορία. Είναι ο χώρος ο οποίος παράγεται από την συνεύρεση όλων των επιμέρους στοιχείων της. Τα έργα αυτής της ενότητας συνιστούν μια ποιητική αποτύπωση, υπό την δική μου ματιά, φαινομενικά ετερόκλητων, ή και όχι, στοιχείων δημιουργώντας μια προσωπική αφήγηση της καθημερινής εμπειρίας της πόλης, επανασημασιοδοτόντας υλικά, χρήσεις και μνήμες.

Αθηνά Παύλου-Μπενάζη

Στο Καταφύγιο Μπλε ορίζω το κύμα ως αυτοπορτρέτο και αναζητώ στο εσωτερικό του τη σιωπή και τον όχλο. Δημιουργώ ένα περιβάλλον-εγκατάσταση μέσα από τα ερεθίσματα και τις συνθήκες που βιώνω, αναπλάθοντας την ψυχολογία και τις αναζητήσεις μου. Στο σύνολό του, προσπαθώ να κρατήσω την αίσθηση του τοπίου και συγκεκριμένα της θαλασσογραφίας.

Σκοπός είναι να αποτυπώσω την αναζήτησή μου μέσα σε ένα καταφύγιο, αλλά και να τοποθετήσω την έννοια του νερού σε σχέση με τη γέννηση και τον θάνατο, εστιάζοντας στο «οδεύοντας προς το θάνατο». Αναζητώ τη διατύπωση του ιδανικού τάφου μέσα σε μια κοινωνία που κινείται από την αδράνεια προς την εξέγερση, αλλά και σε έναν άνθρωπο που κινείται προς το τέλος του.  Διαχωρίζοντας την εγκατάσταση σε δυο μέρη, επιδιώκω να κάνω φανερή τη σιωπή και τον όχλο, μέσα από τον ιδανικό τάφο και το κύμα από συντρίμμια.

Φωτεινή Πολυδώρου

Η κοιλάδα των φόνων, είναι μια γλυπτική εγκατάσταση που δημιουργήθηκε μέσα στα πλαίσια μιας βιολογικής έρευνας. Είναι μια διερεύνηση και διασύνδεση της ζωντανής ύλης με άλλες μορφές της, όπως βακτήρια, μικροοργανισμούς και άλλα δίκτυα επιβιώσεων. Αποσπάστηκαν και επιλέχθηκαν μέρη αυτού του συνόλου με σκοπό τη δημιουργία νέων σωματικών συνθέσεων. Πρόκειται για μια κατασκευαστική επινόηση, που αρθρώνεται και αποδιαρθρώνεται ως χειρονομία, ως ζωντανή εύπλαστη δομή που αναπτύσσεται, σχηματίζεται και μετατρέπεται σε ένα πράγμα, ένα τεχνούργημα, ένα ενέργημα εικόνας, εμπλουτισμένο με άλλο νόημα.
Στόχος μου είναι να κάνω κάτι ορατό μέσω της απόκρυψης του νοήματος στο υλικό σώμα του έργου. Πρόκειται για ένα είδος καμουφλάζ, ως μια μορφή τακτικής της επιβίωσης που χρησιμοποιείται από το ζωικό και το φυτικό βασίλειο και παρακινείται από τους φυσικούς νόμους της εξέλιξης.
Στο έργο μου προβάλλω τη σχηματική και μορφολογική διάσταση της κίνησης των έμβιων όντων, το ενεργητικό στοιχείο της οποίας προσλαμβάνεται από μια φαντασιακή διαδικασία. Δεν υπάρχει το έμβιο ον με την  έννοια της bio art αλλά το σχηματικό ενέργημα ενός τεχνουργήματος που αποδέχεται το έμβιο ον ως πρότυπο, με στόχο να μετατρέψει αυτή την παγιωμένη κινητικότητα του σχήματός του σε εικόνα.

Δημήτρης Ταμπάκης

Mια «τέλεια», απαθής προσωπικότητα αδιαπέραστη από τις ψυχολογικές πιέσεις της ζωής, που αναπτύχθηκε σαν ένα προηγμένο είδος μηχανής έχοντας απώλεια της ικανότητας για μια συναισθηματική απάντηση. Μια επιθυμία που είναι ταυτόχρονα καθαρά θανατική και απελευθερωτική. Η ελευθερία να ενεργείς ως εγωκεντρικός άνθρωπος σε μια βίαιη κοινωνία που βασίζεται στη δύναμη της ισχύος και της δύναμης. Ένα στιλπνό, καθαρό και κομψό αντικείμενο, που σε ξεγελάει καθώς το θαυμάζεις ενώ είναι έτοιμο να σε κατασπαράξει. Ένα ισχυρό διεγερτικό που απαιτείται για να δώσει στον άνθρωπο της αναισθητοποιημένης κοινωνίας την αίσθηση της ζωντάνιας να εξασφαλίσει μια υπαρξιακή εμπειρία. Ένα ατσαλωμένο πρόσωπο που ασκεί χρόνια βία στον ίδιο του τον εαυτό, έτσι ώστε να πάρει την πολυπόθητη θέση. Το ξεζουμισμένο θήραμα της εταιρίας που πιστεύει πως περισσότερο κεφάλαιο σημαίνει λιγότερο θάνατο. Ένα ιστορικό αντικείμενο που έχει μετατραπεί από όπλο σε θέαμα. Μια αισθητικοποιημένη βίαιη εικόνα, μια γδαρμένη, μαστιγωμένη γυαλιστερή επιφάνεια που αντανακλά το σώμα μέσα από χαράξεις. Μια καταστροφική ενόρμηση, ένα L’ appel du Vide στον γκρεμό που σκεφτόμαστε να κάνουμε άλμα. Το ψύχραιμο πρόσωπο ενός γιατρού στο χειρουργείο που με αποστροφή παρακολουθούμε, τον λαιμό του πελεκάνου που αιμορραγεί ταΐζοντας τα νεογέννητα του, τα μέρη του εαυτού μας που αγνοούμε-αποβάλουμε ή δεν γνωρίζουμε, τους χαρακτήρες που κατακρεουργούμε παίζοντας ένα βιντεοπαιχνίδι, τα θύματα του σενάριου ενός φιλμ ή ενός μυθιστορήματος που ανυπόμονα περιμένουμε. Την πανάκριβη καρέκλα του CEO, ο οποίος με την πράξη του ώθησε κάποιον στην αυτοκτονία (brutality of high-rise life). Tην ευάλωτη θέση μας σε ένα δάσος δίχως τεχνητή προστασία. Την κρίση πανικού από την πίεση που μας προκαλεί ένα αδυσώπητο αφεντικό. Tην αύξηση που μας προτείνει υπογράφοντας την απόλυτη υποταγή στις ανάγκες τις εταιρίας.

Κλεοπάτρα Τσαλή

Τις βασικές ιδέες γύρω από τις οποίες περιστρέφεται το εικαστικό μου έργο τις συνδέει ένας επινοημένος χαρακτήρας, μια φιγούρα της οποίας το ταξίδι είναι το νήμα που συνδέει όλα όσα με απασχολούν το τελευταίο διάστημα. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της η φιγούρα έχει στη διάθεσή της το αόρατο σπίτι, το σπίτι της μνήμης και της φαντασίας της, όπως και το ελάχιστο σπίτι, δηλαδή, ένα ρούχο, μια στολή που λειτουργεί σαν προστατευτικό κουκούλι στα μέτρα της και μπορεί να το μεταφέρει μαζί της. Το σπίτι γίνεται σκηνή και η σκηνή γίνεται ρούχο, σε μια πιο ανάλαφρη εκδοχή της αρχιτεκτονικής. Το ρούχο είναι το σπίτι που απομένει όταν όλες οι στέρεες δομές έχουν εκλείψει.

Στη δουλειά μου η κατοικία, το καταφύγιο βρίσκεται αρχικά σε μια απόσταση από το φυσικό σώμα και στην πορεία πλησιάζει, έρχεται κοντά έως ότου καταλήξει σε ένδυμα. Το ένδυμα στη δουλειά μου συμβολίζει την ελάχιστη κατοικία για εκείνον/η που επιλέγει το λιγότερο δυνατό, επειδή αυτό αρκεί ως εκδοχή ενός εναλλακτικού τρόπου ζωής.

Tα γλυπτά από πηλό και από ύφασμα γίνονται τα ίχνη που ανακαλύφθηκαν σε έναν άγνωστο τόπο και χρόνο. Τα ρούχα μοιάζουν εξαϋλωμένα, χωρίς ζωή, τα καλάθια άδεια και δίχως πρακτική αξία ανήκουν ήδη στο παρελθόν. Κάποτε είχαν μια συγκεκριμένη ιδιότητα. Ως ίχνη πλέον μπορούν να ερμηνευτούν με διαφορετικούς τρόπους από τους αρχαιολόγους του μέλλοντος. Το ταξίδι της φιγούρας πραγματοποιείται τόσο στον φυσικό χώρο, όπου και η φιγούρα αφήνει τα ίχνη της, όσο και στον ψηφιακό χώρο. Η έρημος βρίσκεται κάπου μακριά μέσα στις οθόνες μας, σε κάποιο σημείο στους χάρτες της Google. Η άυλη, εικονική εκδοχή της φιγούρας, περιπλανιέται σαν άλλος Σούφι φορώντας πάντα την προστατευτική στολή-σπίτι ώστε να μην τραυματιστεί από κάποιο τυχαίο γκλιτσάρισμα.

INFO:

MFA Degree Show 2021

Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Πειραιώς 256, Αγ. Ιωάννης Ρέντης

Ώρες Λειτουργίας: Δευτ.-Παρ.: 18:00-22:00, Σάβ.-Κυρ.: 15:00-22:00