Εικαστικα

Ένα pop Honda del Sol, ο Γιώργος Τζινούδης και η Σοφία Πιπερίδου

Τσιρκάρ, ένα έργο τέχνης στον δρόμο

Αυτοκίνητο που έχει επιζωγραφιστεί — © Γιώργος Τζινούδης/Σοφία Πιπερίδου

ΤΕΥΧΟΣ 800
06.10.2021, 17:39
A.V. Team
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

The Writers Sessions: Αφιέρωμα στον Κουεντίν Ταραντίνο

More in Culture The Writers Sessions από τον Voice 102.5: Live και συζήτηση για τον Κουέντιν Ταραντίνο

A.V. Team

Μαρίκα Λάμπρου: η γητεύτρα των επιχειρήσεων

Κοινωνια Μαρίκα Λάμπρου: Αφοσιωμένη στην ηγεσία με ενσυναίσθηση

Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη

Ελλαδα Η ιστορία του Αλκαζάρ, του πρώτου Drag Show στην Πλάκα που άνοιξε στα 70s

Θάνος Αλεξανδρής

Ο εικαστικός Γιώργος Τζινούδης και η γλύπτρια Σοφία Πιπερίδου μεταμόρφωσαν σε pop έργο τέχνης ένα Honda del Sol του ΄97

Ένα απίστευτο έργο τέχνης κυκλοφορεί στους ελληνικούς δρόμους. Είναι το αποτέλεσμα μιας τρελής συνεργασίας δύο εικαστικών, του ζωγράφου Γιώργου Τζινούδη και της γλύπτριας Σοφίας Πιπερίδου. Τόσο πρωτότυπο, τόσο ποπ, τόσο εξωφρενικό. Μας έφτιαξε τη μέρα και μας πήρε τη καρδιά. Κυριολεκτικά!

Η γλύπτρια Σοφία Πιπερίδου γράφει για το αυτοκίνητο που μεταμόρφωσε με τον εικαστικό Γιώργο Τζινούδη

«Παρδαλό ε; Honda del Sol του ΄97 δεν έχουν μείνει πολλά. Ήταν πράσινο όταν ήρθε στα χέρια μου, είχε τόσα προβλήματα που δεν περπατούσε καν. Όταν λύσαμε το τεχνικό κομμάτι και αναστήσαμε τα περισσότερα από τα 160 άλογά του, κάτι συνέχισε να μας ενοχλεί, πολλές γρατζουνιές, βαθουλώματα, μπαλώματα... Φυσικά πάντα έλεγα και λέω, λαμαρίνες είναι δε βαριέσαι. Όταν όμως γνώρισα τον Γιώργο, δεν είχε την ίδιa γνώμη. Όλα ξεκίνησαν από μια σκακιστική κόντρα. Η ρεβάνς είναι μια λεξη που είπαμε πολλές φορές και οι δύο. Μια μέρα λοιπόν βάλαμε τη σκακιέρα πάνω στο ποδήλατο, την επόμενη σε ένα παγκάκι και την άλλη πάνω στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου, αυτή τη φορά τη ζωγραφίσαμε, ώστε να είναι διαθέσιμη ανά πάσα ώρα και στιγμή, αλλα και για να καλυφθούν κάποιες γρατζουνιές. Κάπως έτσι μας ήρθε η ιδέα να καμουφλάρουμε και τις υπόλοιπες “ζημιές”. Έτσι καθώς εγώ έκανα τη “βρώμικη” δουλειά, ο Γιωργος άρχισε να έχει παραισθήσεις, έβλεπε τα μπαλώματα για στόματα, τα βαθουλώματα για ρουθούνια και μάτια, τις γρατζουνιές για λογιών ευκαιρίες για σχέδια, θα τον είχαν πειράξει οι αναθυμιάσειςτου σπρέι, δεν εξηγείται αλλιώς. Μου τα έδειχνε ενθουσιασμένος, «νάτο δεν το βλέπεις», μου έλεγε. Σιγά-σιγά άρχισε να μου αρέσει η ιδέα, μόνο που εγώ έβλεπα άλλα πράγματα. Την ίδια μέρα πήραμε μπογιές, το βάλαμε στο γκαράζ και ξεκίνησε το πάρτι. Πάρτι, δεν το λες και πάρτι, διαφωνήσαμε για τα πάντα, μέχρι και για το κείμενο που γράφω τώρα θα διαφωνήσει. Κομμάτι κομμάτι, όμως, τη βρίσκαμε τη λύση. Όσο οι ενήλικοι έλεγαν «τσίρκο το καταντήσατε το αυτοκίνητο», εμείς το βαφτίσαμε “Tσιρcar”. Κομμάτι κομμάτι, μέρα με τη μέρα το τσίρκο έγινε car και το car, Τσιρcar... Τουλάχιστον αρέσει στα παιδιά. Ένα μάλιστα είπε: “Ωωω… ένα αμάξι μακαρονάδα... τέτοιο θα πάρω όταν μεγαλώσω».