Η ζωγραφική της Κιάρας Σουγκανίδου στην Πάρο

Ακολουθώντας τα κελεύσματα της χειρονομίας, οι αφηρημένες συνθέσεις της δηλώνει ότι παραπέμπουν σε στοιχεία της φύσης, σε κινήσεις του ουρανού, σε λεπτομέρειες του αστικού περιβάλλοντος, σε διαδικασίες ανακύκλωσης. Τα χρώματα έντονα, υγρά βιομηχανικά και ακρυλικές πάστες, περιδινίζονται στο χαρτί και τον καμβά προσδοκώντας την ισορροπία.

Πώς, όμως, μπήκε η τέχνη στη ζωή της γνωστής δημοσιογράφου, γιατί προτιμά το ιδίωμα της αφαίρεσης, τι την εμπνέει και ποιους καλλιτέχνες θαυμάζει; 5+1 ερωτήσεις στην ζωγράφο Κιάρα Σουγκανίδου. Όσοι βρεθείτε στην Πάρο, μέχρι τις 20 Αυγούστου προλαβαίνετε να δείτε τι προκύπτει από την αναμέτρησή της με το τελάρο στον αρχιτεκτονικό πολυχώρο TWO’s.

Έχετε μια πορεία ετών στη δημοσιογραφία. Φέτος όμως μας συστήνεστε και εκθεσιακά ως ζωγράφος. Πώς μπήκε στη ζωή σας η ζωγραφική και τι είναι για σας η τέχνη;
Κατ’ αρχάς πρέπει να πω ότι η ζωγραφική στη ζωή μου προηγείται χρονικά της δημοσιογραφίας. Από πολύ νωρίς ήταν ξεκάθαρο ότι θα ακολουθούσα μια καλλιτεχνική πορεία. Η τέχνη ήταν πάντα για μένα καταφύγιο. Δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτήν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις εικαστικές τέχνες, όπου είχα μία κλίση. Μιλάω επίσης για τη λογοτεχνία, τη μουσική, το σινεμά. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να ζω μέσα στην τέχνη και να περιστοιχίζομαι από αυτήν.
Ωστόσο αντιλαμβανόμουν τη δυσκολία της. Δηλαδή το πώς βρίσκεις το θέμα σου. Με ενδιάφερε πάντα η αφηρημένη ζωγραφική. Όμως, όταν ήμουν 18 ετών, μου ήταν αδύνατον να συλλάβω πώς φτάνει κανείς να ζωγραφίσει ένα αφηρημένο έργο που να μην είναι απλοϊκό και γελοίο. Έβλεπα ένα βάθος σε αυτή τη ζωγραφική που εγώ τότε δεν το είχα. Κι έτσι θεώρησα ότι έπρεπε να αρχίσω από τη μόρφωση. Και μετά να μπω και να ζήσω μέσα στην κοινωνία για να αποκτήσω εφόδια. Κάπως έτσι προέκυψε, ως βιοποριστικός δρόμος, η δημοσιογραφία. Για να είμαι, όμως, ειλικρινής, δεν αισθάνθηκα ποτέ δημοσιογράφος. Στη δημιουργία των περιοδικών ή και στα κείμενα που έγραφα, έβλεπα πάντοτε μία καλλιτεχνική διαδικασία.

Μιλήστε μας για τη δουλειά που παρουσιάζετε στην Πάρο. Τι θα δει όποιος επισκεφθεί την έκθεση στο TWO’s;
Φέτος στον αρχιτεκτονικό πολυχώρο TWO’s στη Νάουσα της Πάρου παρουσιάζω 14 ζωγραφικά έργα μεσαίου και μεγάλου μεγέθους στα οποία κυριαρχεί το έντονο χρώμα. Ο τίτλος της έκθεσης είναι «It’s a Kind of Magic!» και για μένα εκφράζει τη μαγεία και την ελευθερία της αφηρημένης ζωγραφικής. Τα μοτίβα ποικίλουν, είναι υπαινικτικά και προκύπτουν μέσα από ειδικές τεχνικές με τις οποίες χειρίζομαι τα χρώματα και τα διάφορα είδη χαρτιού. Γενικώς σε αυτή τη σειρά έργων το χαρτί παίζει κεντρικό ρόλο, ανάλογο των χρωμάτων.

Τι σας εμπνέει; Τι κινητοποιεί τον χρωστήρα σας;
Η ζωγραφική μου είναι, κατά βάση, πειραματισμός. Διαρκώς αναζητώ τεχνικές επεξεργασίας των χρωμάτων και του χαρτιού. Δεν αρχίζω, δηλαδή, από μία εικόνα ή ένα σχέδιο ή ένα μοντέλο. Όλα αυτά μπορεί να προκύψουν τυχαία κατά τη διαδικασία της ζωγραφικής και εν συνεχεία να τα τονίσω ως ένα βαθμό. Αυτό που με ενδιαφέρει κυρίως, είναι το τελικό αποτέλεσμα να έχει ισορροπία. Και η σύνθεσή του να δίνει απόλυτη ελευθερία στον θεατή να δει στο έργο ό,τι εκείνος θέλει να δει.

Γιατί επιλέξατε τη γλώσσα της αφαίρεσης;
Η αφαίρεση είναι για μένα το ζητούμενο σε όλες τις μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. Πιστεύω ότι η αφαίρεση σου δίνει ελευθερία. Είναι όμως ο πιο δύσκολος δρόμος για τον καλλιτέχνη. Διότι για να φτάσεις στην αφαίρεση και αυτή να έχει να πει κάτι, απαιτείται να διανύσεις τεράστιες αποστάσεις, να κατέχεις καλά και να ξεπεράσεις όλα τα προηγούμενα στάδια. Απαιτείται να έχεις στις αποσκευές σου μεγάλο γνωστικό φορτίο. Και πάλι, μπορεί να μην φτάσεις ποτέ. Είτε επειδή δεν σε ενδιαφέρει είτε επειδή φοβάσαι να τολμήσεις.

Μας αναφέρετε συγκεκριμένους καλλιτέχνες και έργα που σας συγκινούν και θαυμάζετε;
Μου αρέσουν πολύ οι αμερικανοί εξπρεσιονιστές, όπως ο Μαρκ Ρόθκο, ο Βίλεμ ντε Κούνινγκ, ο Τζάκσον Πόλοκ. Στους αγαπημένους μου είναι και ο Έντουαρντ Χόπερ, για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται την αφαίρεση στην παραστατική ζωγραφική. Επίσης με μαγεύουν τα κολάζ του Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ. Από τους Έλληνες ξεχωρίζω τον Γιάννη Σπυρόπουλο και τον Γιάννη Μιχαηλίδη. Είναι οι κορυφαίοι στην ελληνική αφηρημένη ζωγραφική. Μου αρέσει πολύ και η Ρωσική Πρωτοπορία. Ο Καζιμίρ Μαλέβιτς, ο Βλαντίμιρ Τάτλιν, η Λιουμπόβ Ποπόβα, ο Βασίλι Καντίνσκι. Από τους Αυστριακούς του 20ού αιώνα ξεχωρίζω τον Όσκαρ Κοκόσκα και τον Έγκον Σίλε. Σταματάω εδώ, γιατί αυτός ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Αν το καλοκαίρι ήταν έργο τέχνης, ποιο θα ήταν;
Το καλοκαίρι για μένα είναι η ήρεμη απογευματινή θάλασσα, όπως την έχει ζωγραφίσει ο Γιάννης Μιχαηλίδης, ο οποίος ήταν ο δάσκαλός μου. Νιώθω απίστευτα τυχερή που δούλεψα μαζί του. Αυτός μου άνοιξε τον δρόμο στην αφηρημένη ζωγραφική.

INFO
Kiara / It’s a kind of magic!
Αρχιτεκτονικός πολυχώρος TWO’s, Νάουσα, Πάρος
Διάρκεια: Μέχρι 20 Αυγούστου