>> Τη Μόνικα να τραγουδάει τα αισθαντικά της τραγούδια στη μέση της ατμοσφαιρικά φωτισμένης παιδικής χαράς του Φαλήρου.
>>Τον Antti Laitinen να κωπηλατεί το αυτοσχέδιο ερημονήσι-σχεδία του ανάμεσα στις παραλίες του Φαλήρου, προς μεγάλη έκπληξη των λουομένων.
>>Τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ μουσικών και εικαστικών, που ακόμα ερίζουν για το τελικό αποτέλεσμα.
>>Τη μόδα να εναλλάσσεται με τη μουσική και τη νέα μούσα ala Nico των Phoenix Catscratch στο φεστιβάλ του Velvet.
>>Καλοκαιρινές νύχτες με φεγγάρι στην πλατεία Νερού –μια κρυμμένη πλατεία που μοιάζει βγαλμένη από πίνακα του Ντε Κίρικο–, σε συνδυασμό με σκηνικό από το Gattaca υπό τους ήχους των djs που παρέλασαν από το “Heaven”.
>>Τα ποδήλατα της Μπιενάλε με τους μαυρισμένους τουρίστες να αλωνίζουν ως πέρα στον Μπάτη και να ανακαλύπτουν μία εν πολλοίς αγνώριστη πλευρά της Αθήνας.
>>Το δήμαρχο του Φαλήρου παρόντα σε κάθε δράση της Μπιενάλε, να οδηγεί τους δημότες του στο θαυμαστό άγνωστο κόσμο της σύγχρονης τέχνης και να μετατρέπεται ο ίδιος σε διευθυντή Πινακοθήκης σε ξενάγηση μιας πελώριας υπαίθριας έκθεσης.
>>Το βουνό από κυπριακές λίρες κομμένες julien του Χριστόδουλου Παναγιώτου – η ματαιότητα του χρήματος και η μυρωδιά του ονείρου.
>>Τα εξωτικά λουλούδια της Saskia Olde Wolbers να μας υπνωτίζουν με τον πιο μεθυστικό τρόπο, αποδεικνύοντας πως η τέχνη είναι ακόμα ποίηση.
>>Την τεράστια αυγοθήκη του Κώστα Ρουσσάκη να μετατρέπεται σιγά σιγά από διαστημικό landmark σε αμφιθέατρο για νυχτερινή αστρική ενατένιση.
>>Την τέχνη του δρόμου, το hip-hop, να κατακλύζει ένα χώρο σύγχρονης τέχνης, αποδεικνύοντας πως το κατά Αριστοτέλη Υψηλό μπορεί να βρεθεί ακόμα και στην άγρια ομορφιά αυτής της πόλης, που βάζει διευθυντές μουσείων, δημοσιογράφους, τεχνοκριτικούς, επιμελητές, καλλιτέχνες και απλούς πολιτιστικούς τουρίστες από όλο τον κόσμο να έρχονται στην Αθήνα κατά εκατοντάδες και με έκπληξη να αποφαίνονται για την άνοιξη των εικαστικών στην πόλη.
>>Μια παγκόσμια πρωτοτυπία για Μπιενάλε, το I-phone-NousGuide της Cosmote, να γνωρίζει στους επισκέπτες όσα κάποτε έμοιαζαν ακαταλαβίστικα, ώστε κανείς να μη ρωτάει πια: τι θέλει να πει ο ποιητής;
>>Το κατεστραμμένο δωμάτιο ξενοδοχείου του Manfredi Beninati, τα πυροτεχνήματα της Kranich και του Αρβανίτη, το γλυπτό υπαίθριο μπάνιο της Tea Makipaa, το νεκροταφείο του Kusmirowski, τα celluloid φαντάσματα της Beloff, τις ποιητικές χειρονομίες τοπίου στις φωτογραφίες του Sottsass, τα σπαρακτικά σχέδια του Χαλεπά, τις γκρίζες φωτογραφίες με τη λαμπερή εποχή του Εθνικού Θεάτρου του Φραντζή και την ηδυπάθεια στα αστραφτερά φορέματα στο φιλμ της Meyer, τον πάντα illustration-punk McLaren στην πρεμιέρα της νέας του ταινίας, το λαβύρινθο-καθαρτήριο της Diana Baldon.
>>Τους καθρέφτες που έβαλε ο Αγγελιδάκης στην είσοδο και αιχμαλώτισαν το ναρκισσισμό όλων των επισκεπτών.
>>Μια περιοχή στοιχειωμένη να αποκτά ξανά ζωή, η τέχνη να ζωντανεύει το Δέλτα Φαλήρου, ένας νέος προορισμός στην πόλη γεννήθηκε.
