Η Αγγελική Χ. Αντωνοπούλου (a.antonopoulou.art) μιλάει για τις συνέπειες της πανδημίας και του λοκντάουν στον χώρο της τέχνης και οραματίζεται την επόμενη μέρα.
Ζήσαμε κάτι πρωτόγνωρο σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Η σκηνή του διασωληνομένου ασθενή κάπου στο Μπέργκαμο, όπου ο νοσηλευτής τού κρατά το tablet για να αποχαιρετήσει την οικογένειά του, θα με ακολουθεί για χρόνια. Μετά το πρώτο σοκ, άρχισε η σκέψη πως αυτή η πανδημία και ο εγκλεισμός θα λειτουργήσουν λιγότερο αρνητικά για τους καλλιτέχνες και την γκαλερί. Προχώρησα στο επόμενο βήμα, τη δράση. Κίνητρα στους καλλιτέχνες, σε μένα την ίδια, στη συνεργάτιδά μου για δουλειά και δημιουργία. Ετοιμάζω, την πρώτη νομίζω, διαδικτυακή έκθεση μέσα στον Απρίλιο 2020, μη φανταστείτε κάτι ψηφιακά προχωρημένο, σε απλή μορφή pdf. Με θέμα «Μετρώντας περίπου 1,5m». Μια απόπειρα να ερμηνευθεί η επιβεβλημένη απόσταση ασφαλείας δύο ανθρώπων σε καιρό καραντίνας. Το 1,5m γίνεται η σωματική μας εμβέλεια υπαγορεύοντας μια νέα συμπεριφορά μέσα στον αρχιτεκτονικό χώρο, μια νέα ηθική και μια νέα χορογραφία του Ανθρώπου. Το να σχεδιάζεις το μέλλον εκείνη τη στιγμή ήταν σημαντικό. Συνεχίσαμε όλοι μαζί, για να υποστηρίξουμε την τέχνη και να φέρουμε νέες εμπειρίες σε όλους. Το πείραμα πέτυχε!
Στο δεύτερο λοκντάουν, έχοντας ψάξει και έχοντας βρει τους τεχνικούς που θα αναλάμβαναν την παρουσίαση μιας έκθεσης σε ψηφιακή μορφή, κάναμε τελικά πίσω. Σχεδόν κανένας από εμάς δεν ήθελε. Η εμπειρία να δεις, να αισθανθείς, να περιεργαστείς το έργο τέχνης, να μυρίσεις και να το ακουμπήσεις, όπως είπε κάποιος, να μαγευτείς ή το αντίθετο, δεν σου παρέχεται από την ψηφιακή περιήγηση. Με βρίσκετε λίγο ρομαντική; Ναι, στην εποχή των ΝFT, των bitcoin και των έργων με τεχνητή νοημοσύνη, φαίνεται πολύ ξεπερασμένο. Βέβαια σε μια άλλη διοργάνωση, όπως μια φουάρ, θα το τολμούσα. Στην πορεία, όταν ο κόσμος άρχισε να κουράζεται με τις διαδικτυακές εκθέσεις και τα viewing rooms, πέρασα στην προσωπική επικοινωνία με το αγοραστικό κοινό. Συγκεκριμένα έργα σε συγκεκριμένους ανθρώπους, συζήτηση, επιχειρήματα για να αγοράζουν και τους νεότερους καλλιτέχνες, όχι μόνο τα σίγουρα ονόματα που έχουν περάσει στα επέκεινα. Ένα άλλο βήμα ήταν να επανασχεδιάσουμε το web site της γκαλερί www.aaart.gr για να είναι πιο φιλικό στα κινητά. Επιλογή το νέο website να είναι χωρίς e-shop. Το καλάθι του super market δεν μας ταιριάζει! Απλά μπαίνεις μέσα στο web site της γκαλερί και, αν θέλεις πληροφορίες για κάποιο έργο, πατάς ένα κουμπί και έχεις σε λίγη ώρα όλες τις πληροφορίες που θέλεις.
Το μέλλον ζοφερό δεν θα το έλεγα. Οι λάτρεις της τέχνης πάντα θα έχουν διάθεση να αγοράζουν. Θα κάνουν λίγο παραπάνω παζάρια λόγω της κρίσης, αλλά δεν πειράζει, στο παιχνίδι είναι κι αυτό! Τώρα, γιατί η ελληνική τέχνη δεν είναι στις διεθνείς πλατφόρμες, εκθέσεις και γκαλερί, αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα για ανοιχτή συζήτηση-δράση με το υπουργείο και κυρίως με το τμήμα του σύγχρονου πολιτισμού. Ελπίζω κάπου εδώ να τελειώνει η πρωτοφανής περιπέτεια του πλανήτη και διδάγματα να αποκομίσαμε όλοι. Με περισσότερη σκέψη, σοφία, λιγότερο εγωκεντρισμό, περισσότερη εξωστρέφεια να πορευτούμε στον δρόμο της τέχνης.
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
10°
