Η Ρεβέκκα Καμχή μιλάει για τις συνέπειες της πανδημίας και του λοκντάουν στον χώρο της τέχνης και οραματίζεται την επόμενη μέρα.
Πέρσι τον Μάρτιο ένιωθα ότι έπρεπε να αφουγκραστώ τι γίνεται, σαν να σταμάτησαν τα πάντα. Σε προσωπικό επίπεδο μου έκανε πολύ καλό και κατ’ επέκταση είχε θετικό αντίκτυπο και στη δουλειά. Το σημαντικό ήταν ότι άκουγα τα πουλιά έξω από το γραφείο μου και τους γλάρους που πετούσαν πάνω από το Μεταξουργείο. Με αυστηρό πρόγραμμα ξεκίνησα αρχειοθέτηση και ξεκαθάρισμα υλικού. Η γκαλερί μου κλείνει πάνω από 25 χρόνια λειτουργίας, σκέφτομαι να κάνω μία μικρή έκδοση, οπότε έψαχνα υλικό και φωτογραφίες από Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Αθήνα με φίλους, καλλιτέχνες, επιμελητές και συλλέκτες. Ασχολήθηκα με δουλειές που πάντα λες να κάνεις και ποτέ δεν προλαβαίνεις, γιατί συμβαίνουν χιλιάδες πράγματα συγχρόνως. Η πρώτη περίοδος λοιπόν ήταν τελείως βουβή – κανένας επισκέπτης πού και πού, κάποιο τηλέφωνο, κανένα μέιλ… Ένιωθα ότι θα ενοχλούσα, είχα μπει κάπως μέσα σε μια βουβαμάρα.
Το καλοκαίρι ξεκινήσαμε τις «Μικρές συναντήσεις». Στείλαμε ένα ομαδικό μέιλ και δίναμε 2, 3 εναλλακτικές μέρες κάθε εβδομάδα, όπου οι ενδιαφερόμενοι δήλωναν συμμετοχή για να δουν την έκθεση συνοδευόμενη από μία ξενάγηση. Ο κόσμος ευχαριστήθηκε πολύ, ήταν μια ξενάγηση στην έκθεση της Ναν Γκόλντιν και έτσι εκτός από τα έργα άκουσαν και λίγα πράγματα για την καλλιτέχνιδα, τη ζωή και το έργο της. Κάθε συνάντηση ήταν πλήρης, κρατούσαμε αποστάσεις και εγώ μιλούσα πίσω από ένα πλεξιγκλάς!
Διεθνώς μετά από το πρώτο πάγωμα της απόλυτης καραντίνας ξεκίνησε μια μεγάλη έξαρση με διαδικτυακά view ingrooms. Στην αρχή έμπαινα να τα δω, αλλά πολύ σύντομα έχανα το ενδιαφέρον μου - σίγουρα μένει κανείς σε επαφή με το αντικείμενο, αλλά δεν με ευχαριστούσε να βλέπω έτσι έργα τέχνης. Η πιο πετυχημένη πλατφόρμα ήταν αυτή της FIAC (Foire Ιnternationale d’Art Contemporain) που γίνεται κάθε χρόνο στο Παρίσι στο μεγαλόπρεπο κτίριο του Grand Palais. Τίποτα δεν μπορεί να συναγωνιστεί τους σιδερένιους τρούλους αυτού του εκπληκτικού παλατιού από όπου πέφτει το φυσικό φως πάνω στα έργα που εκτίθενται. Μου έλειψε πάρα πολύ που δεν πήγα στο Παρίσι και στο Λονδίνο τον Οκτώβριο, όπου συνήθως βρίσκω έργα για τους πελάτες μου. Παρόλα αυτά πρέπει να παραδεχτώ ότι εφόσον δεν υπήρχε άλλη επιλογή αυτή την περίοδο έψαξα έργα σε γκαλερί και έγιναν κάποιες πωλήσεις μέσω ίντερνετ. Κάποιοι πελάτες περνούσαν περισσότερο χρόνο στο σπίτι τους, οπότε ήταν πιο διαθέσιμοι και ανοιχτοί να χαζέψουν προτάσεις και έργα.
Μετά το καλοκαίρι, που περιμέναμε κάπως ότι αυτό το αστείο θα τελείωνε, κατεβάσαμε την έκθεση της Γκόλντιν και ξεκινήσαμε να ετοιμαζόμαστε για την έκθεση της Ντιάννας Μαγκανιά. Η καλλιτέχνιδα μοιράζεται τον χρόνο της μεταξύ Ιταλίας και Αθήνας και όταν ήταν έτοιμη να έρθει για στήσιμο μπήκαμε πάλι σε καραντίνα, οπότε και αναβλήθηκε. Τελικά τον Δεκέμβριο, όταν όλα ξανάνοιξαν, στήσαμε την έκθεση, αλλά μετά όλα έκλεισαν πάλι – με έναν κινηματογραφιστή γυρίσαμε ένα βίντεο που κοινοποιούμε μέσω κοινωνικών δικτύων.
Για το μέλλον δεν ξέρω τι να σκεφτώ, μου αρέσει ο κόσμος και το κοινωνικό αλισβερίσι, το οποίο πιστεύω πως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικατασταθεί από μια οθόνη είτε σε εμπορικό είτε σε ανθρώπινο επίπεδο.
Η έκθεση «Η άνοιξη του Ζήνωνα» Spring Paradox 2020 της Ντιάννας Μαγκανιά θα διαρκέσει έως το τέλος Απρίλιου. Θα συνεχίσουν με το δεύτερο μέρος της έκθεσης.
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
10°
