Γιώργος Καρτάλος, Γκαλερί Αγκάθι Κartάλος

Δεν ξέρω πόσος χρόνος θα χρειαστεί για να βρούμε τον σφυγμό και τον ρυθμό της νέας μας ζωής, μα, επειδή είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, θα ήθελα να ξεκινήσω από την πολυπόθητη επόμενη μέρα. Τότε που όλοι μας, καλλιτέχνες, γκαλερίστες, μουσεία και φιλοθεάμον κοινό θα ξεχυθούμε με φόρα, μαζί, ξανά, όλοι. Τον καιρό-σοκ της πρώτης καραντίνας, η αισιοδοξία μου αρνιόταν να συνθηκολογήσει με τον φόβο του θανάτου, γι’ αυτό και από αντίδραση, αν θέλεις, για να ξορκίσω τον τρόμο, ανέβαζα καθημερινά σχεδόν έργα και ζωγράφους που στα σίγουρα θα φτιάχναμε εκθέσεις και αφιερώματα. Ονειρευόμουν και σχεδίαζα το μέλλον για να μη μας πάρει από κάτω. Ήταν ψυχοθεραπευτικό και για μένα αλλά και για τους καλλιτέχνες όπως και για το κοινό, που μας παρακολουθούσε ψηφιακά να φανταζόμαστε το μέλλον! Θυμάμαι επίσης εκείνο το απόφθεγμα του Πικάσο: «Ο ρόλος της τέχνης είναι να ξεπλένει τη σκόνη της καθημερινής ζωής από τις ψυχές μας». Και με θυμάμαι ταπεινά να το πουσάρω, επηρεασμένος και από τα σποτάκια που μας παρότρυναν να πλένουμε τα χέρια μας. Υπενθυμίζοντας πρώτα στον εαυτό μου αλλά και σε όσους με παρακολουθούσαν: «Εκτός από το σώμα μας, ας ξεπλυθούν και οι ψυχές μας πολύ-πολύ προσεκτικά και σχολαστικά»!

Η αισιοδοξία μου κατά κάποιο τρόπο συμβάδισε με την αισιοδοξία και των συνεργαζόμενων καλλιτεχνών της γκαλερί μου. Και αυτοί συνέχιζαν να δουλεύουν αναπόσπαστοι παρά την αντίξοη συνθήκη, δουλειά για την επόμενη μέρα, που τώρα αχνοφέγγει πιο καθαρά. Γι’ αυτό κάνουμε σχέδια ακόμα και για εκθέσεις σε εξωτερικούς χώρους ή σε κάποιο νησί. Καινούργιους δηλαδή τρόπους για να υπάρξουμε, παρότι θεωρώ πως πλέον το διαδίκτυο και η θέαση μέσα από τις πλατφόρμες ήρθε για να μείνει. Και πάλι όμως, προσωπικά, δεν αλλάζω τον παλιό τρόπο επικοινωνίας της τέχνης. Η φυσική παρουσία όλων μας, γκαλερί, κόσμου, καλλιτέχνη και απαραίτητου «ξεναγού» (ιστορικός τέχνης) είναι αδύνατο να αντικατασταθεί από κάποιο Zoom! Παρ’ όλα αυτά χάρις στα δίκτυα αυτά καταφέραμε να κρατηθούμε. Το κατάλαβα από το πώς λειτουργήσαμε στην τελευταία ψηφιακή Art Athina. Ο κόσμος «πλημμύρισε» τον κόμβο, η περφόρμανς του Άγγελου Παπαδημητρίου και τα έργα του Λεωνίδα Γιαννακόπουλου, της Μαρίνας Κροντηρά, όπως τα εκπέμπαμε στο κεντρικό viewing room της Art Athina από την «αποστειρωμένη» άδεια γκαλερί μας, υπερ-λειτούργησε.

Κατά κάποιο τρόπο, έναν χρόνο μετά, έχουμε εκπαιδευτεί να βλέπουμε και να κρίνουμε ψηφιακά, αλλά θα επιμείνω πως, όταν τα εμβόλια τελειοποιηθούν και η ψυχολογία ανεβεί ώστε ο κόσμος να μη φοβάται τον συγχρωτισμό, η τέχνη θα ξαναπάρει μπροστά πιο δριμεία και πιο… λυσσαλέα.

E-shop δεν λειτούργησα, αν και θα ήθελα να παρατηρήσω το φαινόμενο κάποιων νέων καλλιτεχνών που σήκωσαν δικά τους καταστήματα-πωλητήρια. Δεν το λέω μνησίκακα ή με το άγχος του «έμπορου-μεσάζοντος» που καταργείται, κάθε άλλο. Με αγάπη το παρατηρώ και το καταγράφω, προπάντων γνωρίζοντας μετά από τόσες δεκαετίες στον χώρο πως το «σύστημα» είναι απαραίτητο να λειτουργεί ολιστικά και πάντα προς όφελος όλων μας/τους. Την αγάπη μου σε όλους και ραντεβού εκεί έξω το συντομότερο!

Αγκάθι Κartάλος, Μηθύμνης 12, www.agathi.gr