Η Χριστίνα Ανδρουλιδάκη από την CAN Gallery μιλάει για τις συνέπειες της πανδημίας και του λοκντάουν στον χώρο της τέχνης και οραματίζεται την επόμενη μέρα.
Η πανδημία COVID-19 έφερε τεράστια αναταραχή στον τρόπο που ζούσαμε ως τώρα, δοκίμασε την παγκόσμια οικονομία και έφτασε στα όριά τους ολόκληρα συστήματα υγειονομικής περίθαλψης σε όλο τον κόσμο αλλά ταυτόχρονα μας πέρασε αυτόματα σε μία νέα εποχή στον πολιτιστικό τομέα, βάζοντας με κινήσεις fast forward στον κόσμο των ψηφιακών τεχνολογιών και στη διάδοση περιεχομένου χιλιάδες φοβισμένους, αγχωμένους, βαριεστημένους και κλεισμένους στα σπίτια τους πληθυσμούς. Από τον Μάρτιο του 2020, που οι περισσότεροι χώροι πολιτισμού σε όλο τον κόσμο έκλεισαν επ’ αόριστον (ή τουλάχιστον με τις υπηρεσίες τους ριζικά περιορισμένες) και οι εκθέσεις, παραστάσεις και λοιπά ακυρώθηκαν ή αναβλήθηκαν, είδαμε μία νέα δραστηριοποίηση των μουσείων, των αιθουσών τέχνης, ακόμη και των εμπορικών φουάρ σε ψηφιακές πλατφόρμες, οι οποίες επιχειρούν με διάφορα μέσα, όπως virtual tours, να αντικαταστήσουν τη φυσική ροή του φιλότεχνου κοινού στους χώρους τους με μια αντίστοιχη ψηφιακή.
Πέτυχε αυτό; θα αναρωτηθείτε. Κατά μία έννοια ναι, γιατί ήταν καιρός να χρησιμοποιήσουμε στον μέγιστο βαθμό τις τεχνολογίες που έχουμε στη διάθεσή μας, κατά μία άλλη όμως έννοια όχι. Κι αυτό γιατί η τέχνη κατά τη γνώμη μου χρειάζεται ΒΙΩΜΑ. Η εμπειρία του να επισκέπτεσαι μια αίθουσα τέχνης ή ένα μουσείο και να αντικρίζεις ένα έργο από κοντά δεν έχει καμία σχέση με την εμπειρία που έχεις καθώς το βλέπεις μέσα από μια οθόνη, ξαπλωμένος στον καναπέ με την πιτζάμα σου. Είναι σαν να ρωτάμε εάν τα chat rooms θα αντικαταστήσουν ποτέ πλήρως την ανθρώπινη επαφή ή την ανάγκη μας να βγαίνουμε έξω για καφέ και να κοιτάμε στα μάτια τον συνομιλητή μας.
Σαν CAN gallery την περίοδο της καραντίνας παραμείναμε «ανοικτοί» και πάρα πολύ ενεργοί κυρίως δουλεύοντας στο πλαίσιο συγκρότησης ιδιωτικών συλλογών. Παράλληλα βάλαμε τις εκθέσεις μας στην πλατφόρμα ARTSY, όπου κάποιος μπορεί να περιηγηθεί στον χώρο μας, να έρθει σε επαφή μαζί μας, αλλά και να αγοράσει απευθείας online τα έργα από τις εκθέσεις μας.
Το βασικό πρόβλημα που παρατηρώ τώρα που οι αίθουσες τέχνης δειλά-δειλά ξανανοίγουν και προσκαλούμε το κοινό να επισκεφθεί τους χώρους μας, είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παραμένει «παγωμένο». Ο κόσμος θέλει να βγει και να κάνει μια βόλτα στον ήλιο, να συναντήσει τους φίλους του, να πάρει κάτι στο χέρι να πιει. Η ακύρωση όλων των άλλων δραστηριοτήτων έχει φέρει ένα γενικότερο μούδιασμα. Όχι μόνο στην αγορά αλλά κυρίως στην ψυχολογία. Οι χώροι τέχνης είναι σίγουρα ένα πολύ ασφαλές περιβάλλον για τον κάθε επισκέπτη. Εισέρχονται λίγα άτομα κάθε φορά, η παραμονή τους δεν ξεπερνάει τα 15-20 λεπτά και φυσικά δεν έρχονται σε κανέναν κίνδυνο καθώς δεν ακουμπούν τίποτα και δεν πλησιάζουν κανέναν. Εύχομαι ότι η επανέναρξη του λιανεμπορίου θα μας ξυπνήσει από τον λήθαργο και θα βγάλει τον κόσμο από το mood ματαίωσης μιας τόσο δύσκολης και παρατεταμένης παύσης.
Η έκθεση Beyond Nostalgia Hijack, η οποία ανοίγει το Σάββατο 17 Απριλίου (11π.μ. - 4 μ.μ.) στην CAN έχει ως θέμα της ακριβώς αυτήν την κατάσταση μουδιάσματος που συχνά βιώνεται σε στιγμές παύσης, η οποία όμως μπορεί να μετατραπεί σε μία χρήσιμη εμπειρία αναστοχασμού ή μετασχηματισμού. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση, ο Κωνσταντίνος Γιώτης, η Βαλίνια Σβορώνου, η Έυα Παπαμαργαρίτη, ο Μάριος Σταμάτης και ο Κωνσταντίνος Πέττας, καταπιάνονται με θέματα όπως η ευαλωτότητα, η έννοια του ρομαντισμού στις μέρες μας αλλά και στο μέλλον, η τεχνολογική πρόοδος, το συνεχώς μεταβαλλόμενο φυσικό τοπίο αλλά και η ίδια η ανθρώπινη ταυτότητα ως συνθήκη η οποία βρίσκεται μόνιμα σε κρίση.
Είμαι πολύ αισιόδοξη για το μέλλον. Η πανδημία μας στέρησε αλλά και μας δίδαξε πολλά. Μας έκανε να επανεκτιμήσουμε το υψηλότερο αγαθό – εκείνο της καλής υγείας. Μας ανάγκασε να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει πληρότητα για τον καθένα μας. Από αυτήν την κρίση πιστεύω θα βγούμε πιο δυνατοί και σίγουρα πιο διψασμένοι για ζωή.
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
10°
