Η Σύλβια Κούβαλη από τη Rodeo Gallery μιλάει για τις συνέπειες της πανδημίας και του λοκντάουν στο χώρο της τέχνης και οραματίζεται την επόμενη μέρα.
Τους πρώτους μήνες της πανδημίας ήταν προφανές πως το τελευταίο πράγμα με το οποίο θα θέλει να ασχοληθεί κανείς είναι η τέχνη. Μετά το καλοκαίρι όμως υπήρχε μια δίψα και ανάγκη, καταρχήν τεράστια δική μας αλλά και του κόσμου, να είμαστε στους χώρους μας ανάμεσα στα έργα και το κοινό μας. Από το φθινόπωρο και μετά ξεκίνησε αυτή η αρρυθμία που βιώνουμε και δεν ξέρουμε πόσο ακόμα θα διαρκέσει. Επειδή αυτό αφορά σε όλη την ανθρωπότητα, δεν μπορεί η Τέχνη να μείνει εκτός και να κοιτά από ψηλά τον κόσμο να υποφέρει. Η τέχνη βγαίνει από τον άνθρωπο και, αν ο άνθρωπος πάσχει, θα πάσχει κι αυτή. Κι αν ο άνθρωπος πάσχει, κάνει πιο δυνατή τέχνη – κλισέ, αλλά…
Έχει ήδη γίνει και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερο ξεσκαρτάρισμα τα επόμενα χρόνια και μόνο καλό είναι αυτό, διότι τα τελευταία χρόνια, που τρέχαμε όλοι από φουάρ σε φουάρ, έβλεπες έργα καλών καλλιτεχνών πολύ αποδυναμωμένα, σκιερά, να μιμούνται τη δύναμη του ίδιου του καλλιτέχνη τους, κι αυτό λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Μια επιβράδυνση των ρυθμών της ζωής, όπως είχαν αναπτυχθεί, μόνο καλό θα μας κάνει.
Η ενδυνάμωση της τοπικότητας είναι ένα χαρακτηριστικό καθόλου αμελητέο, γιατί είναι πολύ όμορφο να ανακαλύπτεις ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να συνομιλήσεις, που ζουν στην πόλη που ζεις κι εσύ, και ακόμα καλύτερα, να δημιουργήσεις μαζί τους. Νομίζω αυτό γίνεται παντού αυτή τη στιγμή και είναι υπέροχο, ειδικά για όσους ήταν συνεχώς σε ένα αεροπλάνο ανακαλύπτοντας από τόπο σε τόπο ανθρώπους και τα έργα τους.
Την περίοδο της καραντίνας δεν έκανα καμία προσπάθεια να μείνουμε ανοιχτοί. Ήταν μια πολύ σοβαρή στιγμή που έπρεπε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και να ετοιμαστούμε για την επόμενη φάση της ανθρωπότητας. Μείναμε κλειστοί και σκεφτόμασταν τα επόμενα.
Το δύσκολο κομμάτι για έναν καλλιτέχνη είναι να μην εκθέτει. Με κλειστές τις γκαλερί, κλειστά τα μουσεία και ακυρωμένες τις περισσότερες εκθέσεις, από εκθέσεις μικρότερης κλίμακας ως Μπιενάλε, έχει δημιουργηθεί μια ξηρασία στο τοπίο και μια αγωνία που υποβόσκει. Εμείς συνεχίζουμε τις δραστηριότητές μας λειτουργώντας το γραφείο και την επικοινωνία με τους πελάτες μας, και φυσικά τα σχέδια που κάνουμε με τους καλλιτέχνες για εκθέσεις και παραγωγές έργων όταν θα ξανανοίξει ο κόσμος. Για τους καλλιτέχνες είναι σίγουρα πολύ πιο δύσκολο, και έχει ενδιαφέρον που η καθεμία κι ο καθένας το βιώνουν πολύ διαφορετικά. Έρχεται το τέλος μιας μέρας και νιώθεις σαν synthesizer έχοντας εισπράξει τόσο πολλές οπτικές και συναισθήματα, που χρειάζεται μία ακόμα για να τις σκεφτείς και να τις οργανώσεις, μέσα σου καταρχήν, και μετά να αποφασίσεις τι κρατάς και τι κάνεις έργο.
Οι άνθρωποι που ζουν μέσα από την τέχνη, όταν μένουν στα σπίτια τους, πάλι την τέχνη σκέφτονται κι ονειρεύονται. Αναρωτιούνται τι κάνουν οι καλλιτέχνες, οργανώνουν τις συλλογές τους, μιλούν με εμάς, που τους δίνουμε πρόσβαση σε ιστορίες και έργα, μαθαίνουν από εμάς, και προσπαθούν μέσα από κουβέντες κι αυτοί να δουν πώς θα συνεχίσουν μέσα σε αυτό το καινούριο τοπίο. Μαθαίνουμε κι εμείς από αυτούς. Το να έχεις μια γκαλερί σε κάνει μύωπα και δεν βλέπεις ούτε ψάχνεις να δεις παραέξω, δεν μένει και καθόλου χρόνος γι’ άλλα. Έτσι συζητώντας με συλλέκτες σού μεταφέρονται κι άλλες ιστορίες, κάποιες φορές παρόμοιες και κάποιες φορές εξωτικά διαφορετικές. Τότε γίνεται σαφές πως το ενδιαφέρον των πελατών είμαστε εμείς, οι γκαλερί μας και οι καλλιτέχνες μας και αυτό, αν υπάρχει, δεν χάνεται λόγω καραντίνας. Το αντίθετο, όταν σου λείπει κάτι, κάνεις τα πάντα να έρθεις πιο κοντά του, κι έχουν γίνει πολλά όμορφα τέτοια ένα χρόνο τώρα. Δεν υπάρχουν υποκατάστατα των εκθέσεων. Αν δεν μπορούν να γίνονται εκθέσεις, θα ζήσουμε για λίγο χωρίς. Θα τις κάνουμε πιο αραιά και πιο ουσιαστικά και με τα κατάλληλα μέτρα. Το eshop δεν ήταν κάποια λύση για εμάς. Σίγουρα οι μέρες που κάθε δεύτερη βδομάδα ήμασταν σε ένα αεροπλάνο, για κάποιο προορισμό που κάτι σημαντικό γινόταν, έχουν τελειώσει οριστικά. Κι αυτό μόνο κακό δεν είναι. Είμαι αισιόδοξη για τη δημιουργία σχέσεων ανθρώπων που ζουν κοντά μας, είναι γύρω από την γκαλερί και ζουν στην ίδια πόλη. Πράγμα που δεν το κάναμε ποτέ.
Το πρόγραμμα δεν αλλάζει, ίσα ίσα που ενδυναμώνεται και έρχονται καινούργια πράγματα που είχαμε αρκετό καιρό να σκεφτούμε και να αποφασίσουμε. Οπότε μείνετε συντονισμένοι για το 2021-22 που ετοιμάζουμε πολύ σημαντικές εκθέσεις.
Σε έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από υπερπληροφόρηση, το βιβλίο εκφράζει ειρωνικά την ανάγκη των ανθρώπων να δουν κάτι γραμμένο για να πιστέψουν ότι ισχύει.
10°
