Προτζέκτορας: Ο Γιάννης Ευθυμίου μιλάει για την ενασχόλησή του με τη ζωγραφική, τις διακρίσεις του και τα μελλοντικά του σχέδια
Τα πρώτα ερεθίσματα στη ζωγραφική τα πήρε από τον πατέρα του. Έναν, όπως λέει, δύσκολο άνθρωπο που όμως τον θυμάται να ζωγραφίζει με ευαισθησία παιδιού. Ο πατέρας του δούλευε σε έναν μεγάλο καμβά μια σταύρωση. Επίμονα, για χρόνια. Κι αυτός, κάθε μέρα δίπλα του, τον παρακολουθούσε και προσπαθούσε να αντιγράψει το ίδιο θέμα περιμετρικά σε όλο τον τοίχο του δωματίου. Σήμερα, ο Γιάννης Ευθυμίου με σπουδές στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, δύο βραβεία, μια ατομική έκθεση και αρκετές συμμετοχές σε ομαδικές στο ενεργητικό του, έχει ήδη επιλέξει τον δικό του, βαθιά προσωπικό δρόμο έκφρασης μέσα από την τέχνη.
«Ως παιδί δεν σταματούσα να ζωγραφίζω. Η μητέρα μου φύλαξε όλες τις ζωγραφιές μου. Στοίβες από τετράδια και μπλοκ. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι δεν έβαζα χρώμα πουθενά, με απωθούσε. Σήμερα, σκέφτομαι ότι ίσως ήταν απόρροια μια ιδιαίτερα δύσκολης παιδικής ηλικίας. Όμως η ζωγραφική για μένα ήταν ο κόσμος μου, ένας κόσμος που δημιουργούσα ο ίδιος όπως ακριβώς τον ήθελα».
Ξεκίνησες τις σπουδές σου στην τέχνη από τη Σχολή Μαρμαρογλυπτικής της Τήνου.
Το 2008, όταν τελείωσα το Λύκειο, έδωσα κατατακτήριες στη συγκεκριμένη σχολή. Ο τόπος κουβαλούσε ένα ειδικό βάρος λόγω του Γιαννούλη Χαλεπά. Γοητεύτηκα από το νησί και τη φύση του, έμαθα την αξία της απλότητας και είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που είχαν ιδιαίτερη αγάπη για αυτό που έκαναν.
Μετά από τρία χρόνια αποφάσισες να περάσεις την πόρτα της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών. Μίλησέ μου για την περίοδο των σπουδών σου.
Όταν άρχισα τις σπουδές μου στην ΑΣΚΤ η πρώτη αίσθηση που είχα ήταν ότι είχε πολύ γρήγορους ρυθμούς. Υπήρχε η τάση να γίνονται όλα γρήγορα και όλα να θεωρούνται έργα ώστε με την αποφοίτησή σου να είσαι «έτοιμος» καλλιτέχνης.
Αυτό πώς σε έκανε να νιώθεις;
Ήταν κάτι που ερχόταν σε σύγκρουση με εμένα, την ιδιοσυγκρασία μου, τον τρόπο που προσέγγιζα τα πράγματα. Εγώ επέμενα να βρω το προσωπικό μου στίγμα, είχα την ανάγκη να βελτιώνομαι διαρκώς. Δούλευα ένα μικρό τελάρο θυμάμαι για μήνες, χωρίς να έχω στο μυαλό μου το έργο. Έσβηνα και άρχιζα ξανά και ξανά, έλεγα ότι δεν έχω τίποτε να χάσω, το πολύ πολύ να ήμουν ένας κακός ζωγράφος.
Η περίοδος των σπουδών κάποιου σε ένα αντικείμενο, δεν είναι αρκετά πρώιμη για να βγάλει συμπεράσματα σχετικά με την επάρκειά του σε αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν αρκετά «χαμένος» εκείνη την περίοδο, δεν επικοινωνούσα παρά με λίγους καλούς φίλους που με υποστήριζαν κι ένιωθα ότι ακόμα και η πτυχιακή μου ήταν «στον αέρα». Όμως τελικά είχα την τύχη να έχω την καθολική αποδοχή των δασκάλων μου κι αυτό με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου, μου έδωσε το κουράγιο να συνεχίσω και να δημιουργήσω ασυνείδητα έναν προσωπικό δρόμο.
Οι μετέπειτα διακρίσεις σου λειτούργησαν ως επιβράβευση της διαδρομής σου;
Οι διακρίσεις, όπως το Βραβείο Σπυρόπουλου ή το δεύτερο βραβείο στον εικαστικό διαγωνισμό της Εθνικής Ασφαλιστικής, σαφώς και με βοήθησαν καθώς ήταν πράγματι ένα είδος επιβράβευσης για την μέχρι τότε δουλειά μου, όμως αυτό που μου έδινε και εξακολουθεί να μου δίνει πραγματική ικανοποίηση είναι να έχω το θάρρος να ακολουθώ τον βαθιά προσωπικό μου δρόμο και να δημιουργώ τα καλύτερα δυνατά έργα παρά τον βαθμό δυσκολίας τους.
Σήμερα θεωρείς ότι επιτέλους ακολουθείς αυτό τον δρόμο;
Το έχω πετύχει σε ένα βαθμό αλλά όχι ολοκληρωτικά. Ακόμα νιώθω άβολα όταν κάποιος με αποκαλεί καλλιτέχνη. Όχι γιατί δεν είμαι αλλά επειδή πιστεύω ότι όποιος φέρει τον τίτλο του καλλιτέχνη πρέπει να διαπραγματεύεται καθημερινά με την τέχνη του, να ζυμώνεται μέσα από αυτή, να συνδιαλλάσσεται κάθε λεπτό μαζί της. Είναι μια μακριά διαδρομή και είναι δύσκολος ο δρόμος.
Πώς βιώνεις τη συνύπαρξή σου με τη ζωγραφική;
Όταν για κάποιο λόγο δεν ζωγραφίσω για μία ή δύο μέρες, νιώθω κενός. Δεν με ενδιαφέρει να μιλάω για την τέχνη, θέλω να ζω μέσα της. Νιώθω ότι έχω την υποχρέωση και την ευθύνη για αυτό. Τον τελευταίο καιρό ζούμε μια δυστοπική κατάσταση και είναι φορές που αισθάνομαι ότι δεν μπορώ να ονειρεύομαι ή να προσδοκώ κάτι για το μέλλον. Παρόλα αυτά προσπαθώ να βλέπω την ομορφιά της κάθε μέρας, να παίρνω κάτι από αυτή και να το μεταφέρω στην τέχνη μου. Τότε νιώθω ψυχική ηρεμία.
Τι πιστεύεις για την τέχνη στις μέρες μας;
Είναι εύκολο να κρίνουμε αρνητικά την τέχνη στις μέρες μας. Όμως το αν κάποιος δημιουργός κάνει καλή ή κακή τέχνη το αποφασίζει η ίδια η ιστορία. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δημιουργούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες γιατί πάντα θα υπάρχει η ανάγκη για δημιουργία και ομορφιά. Ως άνθρωπος της εποχής μου θέλω να φιλτράρω αυτά που αντιλαμβάνομαι και να τα αναδιαμορφώνω χωρίς δογματισμούς, να λειτουργώ με το ένστικτό μου χωρίς δισταγμό. Δεν γνωρίζω αν είμαι καλός, κακός ή μέτριος ζωγράφος, αυτό που ξέρω είναι ότι «ψάχνω» τη ζωή όχι γιατί είμαι υπηρέτης κλασικών αξιών αλλά γιατί δίνει νόημα στην καθημερινότητά μου, είναι επαναστατική κίνηση η αναζήτηση της ζωής μέσα από την τέχνη, είναι πληρότητα.
Ένα έργο τέχνης είναι από μόνο του ένα κομμάτι ζωής;
Φυσικά! Και νομίζω ότι αυτό, εάν είσαι ανοιχτός να το δεχτείς, το καταλαβαίνεις με τη μία γιατί σε ταράζει! Ένα έργο έχει ζωή όταν γίνεται ασυνείδητη ζωγραφική πράξη, όπου με την αντίληψη του εκάστοτε ζωγράφου δημιουργεί μια απόλυτη καθαρότητα σκέψης. Ο Βαν Γκονγκ πίστευε ότι ένα έργο μπορεί να είναι πιο αληθινό και από την ίδια τη ζωή!
Η πραγματική επιβράβευση για έναν καλλιτέχνη ποια είναι;
Θυμάμαι στην Art Athina, στην οποία συμμετείχα το 2019 εκθέτοντας ένα έργο μου, την «Άλωση της Πόλης», μια κυρία μού είπε συγκινημένη ότι μέσα από αυτό βίωσε την ατμόσφαιρα της Πόλης, στην οποία, όπως μου εξήγησε, είχε γεννηθεί. Για τον καλλιτέχνη, η πραγματική επιβράβευση είναι ακριβώς αυτό: να νιώθει ότι προκάλεσε συγκίνηση μέσα από το έργο του, ότι επικοινώνησε μέσα από αυτό.
Βοηθάει έναν δημιουργό να αντιμετωπίζει τα έργα του ως θεατής;
Νομίζω πως ναι. Τον Ιούνιο του 2020, παρουσίασα τη δουλειά μου στην Γκαλερί Ευριπίδης. Για πρώτη φορά είδα όλα τα έργα μου σε περιβάλλον εκτός του εργαστηρίου μου. Ήταν ιδιαίτερη εμπειρία. Τα είδα όλα πιο καθαρά, συνειδητοποίησα καλύτερα τι έκανα. Αυτά ήταν το επίκεντρο και εγώ ο παρατηρητής τους. Ένιωσα έτσι σαν να κλείνει ένας κύκλος.
Με τι ασχολείσαι αυτό τον καιρό;
Δουλεύω ένα τρίπτυχο με μεγάλα έργα από χρωματιστό χαρτοπολτό με θέμα την Αθήνα τη νύχτα. Παρόλο που είναι «σκοτεινό» έχει ένα φως υπόκωφο και το δουλεύω με τρόπο που υπονοούνται όλα τα επίπεδά του. Θέλω αυτός που το βλέπει να γίνεται μέρος του. Ταυτόχρονα δουλεύω διάφορα υλικά, λάδια καθώς και γλυπτά από λαδομπογιά που αποτελούν ένα ξεχωριστό κομμάτι από μόνα τους και εξελίσσονται με τον χρόνο.
18°
