Το παραμύθι του εξωφύλλου μας από τον Φίλιππο Φωτιάδη

Άγια νύχτα στην Αθήνα, ησυχία παντού σα να ’χει μόλις χιονίσει, ο καιρός ωστόσο ανοιξιάτικος, επιμένει. Aνοιχτή η μπαλκονόπορτα, η τηλεόραση παίζει βουβά παλιές σειρές, τα λαμπιόνια στο δέντρο αναβοσβήνουν. Λαγοκοιμάμαι στον καναπέ μέχρι που ακούω κάποιο θόρυβο από κάτω, κάπου πίσω στον ακάλυπτο, και το χαρακτηριστικό χαχανητό της Λίνας που μένει στο ισόγειο. Πετάγομαι, κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Χωρίς να ανάψω φως ξεδιπλώνω προσεκτικά τα παντζούρια και σκύβω απορημένος. Κάτω από τη λεμονιά κάθεται, σε μια από τις πλαστικές καρέκλες του γύφτου που διακοσμούν την αυλή της, η Λίνα με τα πόδια σταυρωμένα. Ξεφυσάει σύννεφα καπνού. Στο τραπέζι ένα μπουκάλι Τζόνι πλάι σε δυο χαμηλά ποτήρια, ένα πιατάκι με δαγκωμένους κουραμπιέδες κι ένας σκούφος, κόκκινος με άσπρη φούντα. Ακούγεται το καζανάκι από το μπάνιο της πριν ξεπροβάλλει, κουμπώνοντας το παντελόνι του, στρουμπουλός, καμαρωτός κι ασκεπής ο Αϊ-Βασίλης με ένα πούρο στο στόμα. Αρπάζει ένα από τα ποτήρια και φέρνοντάς το προς τη λευκή του γενειάδα, τινάζει το κεφάλι πίσω για να κατεβάσει και την τελευταία γουλιά. Σκύβει στη Λίνα και κάτι της ψιθυρίζει στ' αυτί. Εκείνη, θαμπωμένη, γελάει ζωηρά κρύβοντας με τα δάχτυλα τα δόντια της. «Φεύγω μωρό» και τη φιλάει στο μέτωπο. Πιάνει με μια κίνηση τον σκούφο του και χτυπάει την κοιλιά του σα να πρέπει, μετά το διάλειμμα, να συμμαζευτεί για να επιστρέψει στο μεροκάματο. Της ανακατεύει τα μαλλιά, «τα λέμε του χρόνου, αν είσαι καλό κορίτσι» λέει με νόημα, και χάνεται τρικλίζοντας κάτω από το μπαλκόνι μου. 

Με γρήγορες δρασκελιές διασχίζω το διαμέρισμα, σηκώνω, όσο πιο αθόρυβα μπορώ, το ρολό στο σαλόνι και βγαίνω στην μπροστινή βεράντα. Στη μέση του δρόμου στέκονται οκτώ τάρανδοι, το χρυσό έλκηθρο πίσω τους. Οι δυο μπροστά, σαν σκανδαλιάρικα παιδιά που έχουν πλήξει από την αναμονή, δαγκώνουν τους καθρέφτες από ένα πράσινο γκολφάκι, του ’χουν ξεχαρβαλώσει τον προφυλακτήρα και χαράζουν με τα κέρατά τους στο καπό και την οροφή απροσδιόριστες μουτζούρες. Οι πίσω τάρανδοι κοιτάνε απαθείς. Δευτερόλεπτα αργότερα η εξώπορτα της πολυκατοικίας τρίζει και... νάτος! Κοντοστέκεται στη μέση του δρόμου –ο σάκος στον ώμο και το πούρο στο στόμα–, κοιτάζει δεξιά αριστερά σαν να ψάχνει πού έχει σταθμεύσει. Οι τάρανδοι επανέρχονται βιαστικά σε στάση προσοχής λες κι έχει κάνει έφοδο ο λοχαγός. Ο Αϊ-Βασίλης τραβάει μια ρουφηξιά και, καθώς ξεφυσάει τον καπνό, με δυο δάκτυλα τινάζει το πούρο στον αέρα. Η καύτρα, σα μικρό πυροτέχνημα, σκορπίζεται στην άσφαλτο. Πετάει το σάκο με τα δώρα στο έλκηθρο και, όπως ξεκινάει να ελέγχει ένα ένα τα γκέμια στα ζώα του, εντοπίζει το κατεστραμμένο αυτοκίνητο. Το πλησιάζει. Παραπατώντας εξετάζει το καπό και περιεργάζεται τις γρατζουνιές. Κάνει ένα στραβό βήμα, στρέφει το βλέμμα του στον αρχηγό τάρανδο, «τς τς τς» κουνάει το κεφάλι του με αποδοκιμασία, έπειτα του γαργαλάει τη μουσούδα. Ανεβαίνει στο έλκηθρο και, χτυπώντας την καμπάνα του, χάνεται στον ουρανό. Ούτε που του πέρασε από το μυαλό να αφήσει ένα σημείωμα. 

ΤΟ ΕΞΩΦΥΛΛΟ 

Αυτή την εβδομάδα το σχεδιάζει ο Φίλιππος Φωτιάδης. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε αρχιτεκτονική στο Rhode Island School of Design. Εργάστηκε για τους Skidmore Owings and Merill και Bernard Tschumi Architects, Νέα Υόρκη, καθώς και για τους Μιχάλη Φωτιάδη Αρχιτέκτονες, Αθήνα. Είναι ιδρυτικό μέλος του δημιουργικού γραφείου we design με έδρα την Αθήνα (από το 2001). Δίδαξε ως εντεταλμένος λέκτορας στο τμήμα Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Πατρών στον Αρχιτεκτονικό σχεδιασμό (2008-2010). Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής στις γκαλερί Αγκάθι, Μαρτίνος και Ζουμπουλάκη στην Αθήνα. Το έργο του σημερινού μας εξωφύλλου είναι ειδική παραγγελία της ATHENS VOICE για το χριστουγεννιάτικο τεύχος.