Η joie de vivre ζωγραφική της Στέλλας Καπεζάνου

Μερικές λέξεις που μου έρχονται στον νου καθώς κοιτώ τους πίνακες της έκθεσης «Baby One More Time» -ναι, ο τίτλος είναι δανεικός από το ρεφρέν του «Oops! I Did it Again» της Μπρίτνεϊ, τραγούδι που σημάδεψε την εφηβεία της ζωγράφου όπως το άκουγε στο ράδιο και το χόρευε στα κλαμπ της νιότης της.

Άρξασθε: μελαγχολία, ειρωνεία, νοσταλγία, Φρίντα Κάλο, πάθος, ερωτισμός, παρελθόν, μοντάζ, παρόν και μέλλον, ζωηρά χρώματα, αρμονικές συνδέσεις, όνειρα, ταινίες, Ντέιβιντ Χόκνεϊ, Μεγάλος Γκάτζμπι, κόκκινες μεταξωτές κουρτίνες, χρυσά κρεβάτια, Χοτέλ Περσόνας. 

Πισίνες, λουλούδια, και παντού μια αίσθηση δύναμης και κυριαρχίας, κοντράστ με ευάλωτα πλάσματα, θηλυκά κατά προτίμηση. Μια νοικοκυρά με σέξι εσώρουχα πλένει τα πιάτα στην  κουζίνα της απορροφημένη σε σκέψεις που ο θεατής καλείται να συμπληρώσει όπως στα συννεφάκια των φωτονοβέλας. 

Μερικές ακόμα λέξεις και αναφορές, καθώς οι αμφισημίες αλλά και τα ντιρέκτ πορτρέτα των ηρώων της Καπεζάνου δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Φιγούρες διαφορετικών στιλ και σεντόνια, σπορτίφ αγόρια, μπάτλερ, υπηρέτριες, γυναίκες που ουρούν σε πισίνες κρατώντας περιπαιχτικά το λάστιχο του κήπου ανασηκωμένο σαν αντρικό μόριο και χαρούμενες πόρνες, φτιάχνουν ένα κόρπους που επιδέξια κλείνει το μάτι όχι μόνο στην ποπ αισθητική αλλά και σ' ένα φοβερό γκλαμ σπλάτερ. Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές δείχνουν σαν να έχουν χάσει τον εαυτό τους.

Σε άλλα έργα είναι σαν να παρακολουθώ ένα εφηβικό παρτάκι, παρ' όλο που κανένας τους δεν είναι έφηβος. Είναι τόσο εμφανές όμως αυτό το «let's get lost» feeling, που είναι αδύνατον να μη σκέφτομαι τους περισσότερους ήρωες της ζωγραφικής της ως μη ενήλικους.

Η περιβόητη πόρνη Ολυμπία του Μανέ, ξαπλωμένη αισθησιακά κι αφημένη στις περιποιήσεις ενός αγοριού αντί για το ντάντεμά της από τη συγκαταβατική θεραπαινίδα Λορ του αυθεντικού έργου, σκανδαλιάρα κι αισθησιακή, δείχνει να εκνευρίζει τον άντρα υπηρέτη, που είναι έτοιμος να της πετάξει τον δίσκο στο κεφάλι.

Τίγρεις, γάτες, γηραλέοι κηπουροί κι αμάξια με πινακίδες Καλιφόρνια, όπου επιτρέπεται δίπλα στον αριθμό να χαράξεις ως και το όνομα της αγαπημένης σου...

Oh baby, baby, how was I supposed to know, that something isn't right here? Είναι σαφές πως η Καπεζάνου εστιάζει στις άβολες πλευρές των σχέσεων καταργώντας τους ρόλους: στα δυαδικά αρσενοθηλυκά της ο ερωτισμός τους δεν είναι τόσο αισθησιακός, όσο άβολος και γεμάτος κρυφά νοήματα και λειψές σωματικές επαφές.

Πλούτος και αγάπη μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, αν ξεφύγεις από την πρώτη εικόνα και μπεις πιο βαθιά στον πίνακα. Ενώ οι πινελιές της είναι ορατές, εντούτοις θα βρεις ταπετσαρίες με κενά, νεκρούς πόντους από αφηγήματα και επιφάνειες όπου κάποιου είδους παραβίαση ετοιμάζεται να τις αναταράξει.

Κάτω από τις βαρυφορτωμένες με εικόνα επιφάνειες των καμβάδων, η Καπεζάνου προκαλεί συγχύσεις, πατίνες και διαστρωματώσεις όπως στην καλή λογοτεχνία, στις ταινίες ακόμα και στα ποπ τραγούδια. Οι επιφάσεις του τέλειου πάρτι, των τέλειων εραστών, της τέλειας ζωής και της τέλειας πόζας στο ίνσταγκραμ ή το γκαλά μπορεί να θρυμματιστούν αν ο οποιοσδήποτε κοιτάξει προσεκτικά.

Αφαίρεση, ρεαλισμός, τεχνικές ταμπλό βιβάντ, φωτορεαλισμός, σουρεαλισμός, είναι αδύνατον να κατηγοριοποιήσεις τη δουλειά της. Ας πούμε πως δανείζεται και μιξάρει σαν ντιτζέι και σαμπλάρει τολμηρά και εκκεντρικά κάθε «πηγή».

Η ομορφιά των έργων έγκειται στην ελευθερία της τεχνικής της που σκόπιμα αλλά καθόλου αόριστα δεν αφήνεται σε μια μόνο γραμμή.  Ήταν σαν να παρατηρούσα μέσα από κλειδαρότρυπα. Ή να σκρόλαρα στο τάιμλαϊν της ζωής ανθρώπων άλλοτε επιδειξιμανών κι άλλοτε εσωστρεφών. Παιχνίδι, καταναλωτισμός, μπράντινγκ και στο βάθος... (αγγλικός) κήπος. Πόσο πιο πολύ ενθουσιασμένος;

Evripides Art Gallery, Ηρακλείτου 10 & Σκουφά, Κολωνάκι. Έως 31/ 10