«Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλάδα» στη Στέγη

Σαν τραγούδι του Καρβέλα: Ποιο καλοκαίρι θυμάστε πιο έντονα και γιατί; Στον Φλοίσβο, τη Σαντορίνη, την Πάρο ή το Φάληρο το παλιό; Ποιο είναι το αγαπημένο σου νησί; Διακοπές πήγες φέτος; Δεν πειράζει αν δεν, το εμβόλιο να βρεθεί και γεροί να είμαστε και να είσαστε το επόμενο καλοκαίρι, που θα αναπληρώσουμε τον χαμένο χρόνο. Προυστ και Ντάριλ Χάνα στο Summer Lovers, στάσου μύγδαλα και Suddenly Last Summer, καλοκαίρια στο μίξερ με άμμο, αγιόκλημα και γιασεμί με άλλη μια γύρα χωριάτικης και μουζάκα.

Αλλά, αλήθεια, πόσο καιρό έχετε να στείλετε καρτ ποστάλ σε φίλους και σε φίλες, ή και στη μαμά σας ακόμα, σαν εκείνες τις ταχυδρομικές που αποστέλλατε τα πολύ παλιά καλοκαίρια σας; Πριν το Ίντερνετ και τις τηλεμεταφερόμενες ίνσταγκραμ εικόνες, καρτ ποστάλ από εκείνες που ταξίδευαν με το ταχυδρομείο πριν την εποχή του wi-fi, τότε που η Αφροδίτη Μάνου τραγουδούσε «Ένα καλοκαίρι η αγάπη χάθηκε» κι η Έλενα Ναθαναήλ εξομολογούνταν στον Λάκη Κομνηνό πως η σχέση τους δεν είχε μέλλον... Μπήκατε ήδη στο κλίμα.

Η νέα παράσταση του Ανέστη Αζά, στην πρώτη του συνεργασία με τη Λένα Κιτσοπούλου, αυτό είναι: ένα καυστικό «αντι-αφιέρωμα» στο ελληνικό καλοκαίρι. Το πριν, το τώρα και το μετά της ελληνικής θερινής –και όχι μόνο– πραγματικότητας. Μια παράσταση για να αναστήσουμε τις ζωές και τις «ορέξεις» μας, ας το πούμε και προετοιμασία για το καλοκαίρι του 2021 - coming soon in a beach near you! 

Οι δυο τους υπόσχονται πως τίποτα δεν θα μείνει όρθιο σ' αυτή την παράσταση και πως όλα θα εκτεθούν κάτω από έναν καυτό ελληνικό ήλιο που θα φωτοβολήσει στη Στέγη. Συνήθειες, παθογένειες και μοτίβα θέρους, επιδημιολογικά φορτία, μαυρισμένα κορμιά, μουσικά σουξέ, απόγνωση το 2020, γκρικ λάβερ και καμάκια των 70s, εφήμεροι έρωτες, χάπια, αφραγκίες, άνθρωποι που σιχαίνονται το καλοκαίρι ή φανατικοί εραστές των ονειρώξεών του.

Τι απέμεινε από τη μυθολογία του greek summer στο πιο περίεργο καλοκαίρι των τελευταίων ετών, αλλά και τι θα έρθει όταν θα μας ξανάρθει; Είναι όντως το ελληνικό καλοκαίρι μια αντίληψη και (κάπως) ματιά στα πράγματα; Και πώς πραγματώνεται αυτή η φαντασίωση σε συνθήκες παγκόσμιας πανδημίας; Ποιες ήταν και είναι οι συνέπειες στον ψυχισμό και την καθημερινότητα του Νεοέλληνα και στην άλλοτε ακμάζουσα τουριστική βιομηχανία της χώρας μας; Τι μας έλειψε τελικά φέτος από όλα αυτά που έως τώρα σημαίναν καλοκαίρι; 

Οι «Ερωτικές Καρτ Ποστάλ από την Ελλάδα», είναι μια σπονδυλωτή μουσική φάρσα γύρω από τον μύθο του ελληνικού θέρους. Ένώ ήταν έτοιμες να παίξουν, σταμάτησαν 5 μέρες πριν από την πρεμιέρα, τον περασμένο Μάρτιο, εξαιτίας του lockdown. Οι Αζάς και Κιτσοπόυλου όμως τις ξανάεστησαν εμπλουτίζοντάς τες με πανδημέ-ολέ σκηνές και στις 22 Οκτωβρίου η παράσταση θα ανέβει τελικά στη Μικρή Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Με ανανεωμένο υλικό που πρόσφερε σε αφθονία η νέα συνθήκη ζωής από τον Μάρτιο και μετά, συν ένα σούπερ καμπ συντελεστών.

Οι Γιώργος Βουρδαμής, Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Κουτσολέλος, Ιωάννα Μαυρέα, Θεανώ Μεταξά, Σοφία Πριόβολου και Gary Salomon, πριν βγάλουν τα χειμωνιάτικά τους ρούχα από το πατάρι, παίρνουν τα αντίσκηνα και τις ρακέτες τους και μας μιλούν για τον ψυχαναγκασμό του ονειρικού, ερωτικού ελληνικού καλοκαιριού, που αναγνωρίζεται ως συλλογική, εθνική –και εν μέρει διεθνής– φαντασίωση, συντεθειμένη από πολλά κοινωνικά στερεότυπα.

Την ίδια ώρα, συντονίζονται άψογα με τη στιγμή και την κατάσταση και παραδίδουν μαθήματα επιβίωσης το έτος 2020, γεμάτα ειλικρίνεια και καυστικό χιούμορ. Σκηνές πανδημικής καθημερινότητας συνοδεύονται από γνωστά τραγούδια της ακρογιαλιάς και πλέκονται με τα κλισέ που ταυτίζουν την τουριστική με τη σεξουαλική προβολή της Ελλάδας ως θερινού ορμητηρίου - αθάνατό μου «τι θα κάνετε το βράδυ, do you like φροιλάιν δε Γκρις», να σε ακούσω κι ας πεθάνω (λέμε τώρα, νοκ γουντ, χτύπα ξύλο!) 

Στην πρώτη τους συνεργασία, ο Ανέστης και η Λένα διερευνούν τη σκοτεινή πλευρά του ελληνικού θέρους αλλά και αυτό που ήταν πάντα: μια στιγμή εξαίρεσης και ανάπαυλας, σημείο που ορίζει τον χρόνο και την αντίληψή του, μέρες και νύχτες γεμάτες προσδοκίες και διαψεύσεις. Η παράσταση, υπόσχονται, ισορροπεί ανάμεσα σε αυτοβιογραφικά και μυθοπλαστικά στοιχεία, εξερευνά τις ποικίλες αναφορές της θερινής εικονογραφίας, σχολιάζει την πατριαρχία (φοριέται πολύ) και την εθνική ταυτότητα (επίσης), τη σεξουαλικότητα και τον σεξισμό της κοινωνίας μας (εδώ δεν σηκώνει πλάκα), τη ματαίωση και τον πανικό του post-covid οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού γίγνεσθαι. Ε, ναι, τελικά.

Τις διακοπές που φέτος δεν έκανα από φόβο, λέω να τις κάνω χειμωνιάτικα και να ξορκίσω όλους τους πανικούς μου στης Λένας και του Αζά: θα πάω με χίλια... 

Συντελεστές
Σύλληψη- Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς
Κείμενο: Λένα Κιτσοπούλου και η ομάδα.
Σύμβουλος Δραματουργίας: Πρόδρομος Τσινικόρης
Συνεργασία στη Σκηνοθεσία: Ηλίας Άδαμ
Σκηνογραφία: Ελένη Στρούλια
Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα
Σχεδιασμός Φωτισμών: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Μουσική επιμέλεια / Σχεδιασμός Ήχου: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Video editing: Δήμητρης Ζάχος
Επιμέλεια Μακιγιάζ: Νίκη Οβάκογλου
Βοηθός Σκηνογράφου: Ζαΐρα Φαληρέα 
Β΄ Βοηθός Σκηνογράφου: Ζώης Οικονόμου
Βοηθός Ενδυματολόγου: Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Κατασκευή σκηνικού: Κώστας Πλαστήρας
Κατασκευή βράχων: Μιχάλης Λαγκούβαρδος
Σπέσιαλ FX - προσθετικά: Γιώργος & Ρούλης Αλαχούζος
Οργάνωση-Εκτέλεση Παραγωγής: Κωστής Παναγιωτόπουλος
Μια παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση
Παίζουν: Γιώργος Βουρδαμής, Λένα Κιτσοπούλου, Κώστας Κουτσολέλος, Ιωάννα Μαυρέα, Θεανώ Μεταξά, Σοφία Πριόβολου, Gary Salomon
Διάρκεια παράστασης: 110 λεπτά. Κατάλληλο για ηλικίες άνω των 18 ετών. Η παράσταση περιέχει προκλητικές σκηνές και ακατάλληλη φρασεολογία.

Ο Ανέστης Αζάς, βετεράνος πλέον του θεάτρου ντοκιμαντέρ, επιστρέφει στη Στέγη τέσσερα χρόνια μετά την Καθαρή Πόλη (συν-σκηνoθεσία: Πρόδρομος Τσινικόρης), η οποία από το 2016 έχει ταξιδέψει σε περισσότερες από 40 σκηνές εντός και εκτός Ευρώπης, έχοντας τη σταθερή υποστήριξη του προγράμματος «Εξωστρέφεια» της Στέγης: Münchner Kammerspiele (Μόναχο), Théâtre de la Ville (Παρίσι), Sharjah Biennial (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα), Festival Grec (Βαρκελώνη) κ.ά. Στη νέα αυτή δουλειά, ξεπερνάει τα όρια του «καθαρού» θεάτρου ντοκιμαντέρ, για να φτάσει σε μια μεικτή φόρμα που επανεξετάζει τη σχέση, αναιρεί και επαναθέτει τα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Η Λένα Κιτσοπούλου, ιδιοσυγκρασιακή συγγραφέας, σκηνοθέτις και ηθοποιός, συμμετέχει στη συγγραφή του κειμένου, αναλαμβάνοντας με το δικό της αιρετικό στυλ να «αναποδογυρίσει» όλα όσα νομίζαμε ότι ξέραμε για την τουριστική βιομηχανία της Ελλάδας.

Πληροφορίες εδώ