Η ζωή με τη Μαφάλντα

Όταν πρωτογνώρισα τη Μαφάλντα ήταν ήδη σταρ. Η σινική του Joaquín Salvador Lavado Tejón, γνωστού ως Quino, την είχε δημιουργήσει στις 29 Σεπτεμβρίου του 1964 και αρκετά χρόνια αργότερα τη βρήκα στα εξώφυλλα του περιοδικού «Mago» να αναρωτιέται αν «είναι καλύτερο να χάνεις την ελπίδα ή τη μνήμη;», στις φεμινιστικές αφίσες να δηλώνει «περνώ τη δύσκολη περίοδο των κοριτσιών. Αυτή που αρχίζει στα 6 και τελειώνει στα 80», στις φοιτητικές συζητήσεις που προβληματίζονταν για τη φιλενάδα της, Ελευθερία-Libertad. Μήπως ο Quino την έφτιαξε επίτηδες τόσο εύθραυστη, διότι αναφέρεται στις πολιτικές συνθήκες της Αργεντινής που από τη μία δικτατορία πηδάει στην άλλη;

Πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα που θέλει τις σταρ να σαλτάρουν, η Μαφάλντα παρέμεινε για όλα τα χρόνια αφοπλιστικά συμπαθής, χωρίς να φθείρει τη μαχητικότητα και τη διάθεσή της να αλλάξει τον κόσμο μέσα από τις απορίες της. Οι σελίδες των αθώων της ενθουσιασμών και απογοητεύσεων, λες και έβγαιναν από τα δικά μας ημερολόγια, εξέφραζαν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ο κόσμος δεν είναι τόσο όμορφος όσο τα τραγούδια των Beatles.

Το κόλλημά της με τα αγόρια του Λίβερπουλ την ανέδειξε σε ισχυρό κομμάτι της αόρατης παρέας των νεανικών μας χρόνων και η απέχθειά της −μπλιαχ− για τις σούπες έφερε στην επιφάνεια ένα από τα μεγάλα ερωτηματικά της ανθρωπότητας: Εφόσον υπάρχουν ζαχαρωτά και σοκολάτες, γιατί να τρώμε σούπες και τραχανά;

Η Μαφάλντα το προχώρησε λίγο παραπάνω. Εφόσον υπάρχει η δημοκρατία γιατί να κυκλοφορούν τανκς, αφού οι γονείς είναι καλοί γιατί υπάρχουν παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο με μελανιές, εφόσον οι γυναίκες έχουν ίσες ευκαιρίες γιατί η μητέρα της δεν έγινε η πιανίστρια που ονειρευόταν;

Όλα αυτά τα αναρωτιόταν σε πολλές γλώσσες, αλλά άργησε να μάθει ελληνικά. Ήταν Μάιος 1978 όταν τη βρήκαμε να κυκλοφορεί στα περίπτερα της οδού Ακαδημίας. Τη φιλοξενούσε η θρυλική «Κολούμπρα», το πρώτο περιοδικό με «φαντασμαγορικά κόμικς» υψηλού επιπέδου και η Μαφάλντα δεν χρειάστηκε πολλά για να γίνει η βασίλισσα των 14 τευχών και εξώφυλλο του 15ου και τελευταίου. Σεπτέμβριος 1979. Η ηρωίδα, μαζί με τον φίλο της Φελίπε, γυρνούσε την πλάτη στους αναγνώστες και, κρατώντας ένα νεροπίστολο, φώναζε «Πάμε να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα».

Η συνέχεια απέδειξε ότι τα νεροπίστολα είναι ισχυρά όπλα. Η Μαφάλντα συνέχισε να πολεμά από τη «Βαβέλ», τυπώθηκε σε μικρά βιβλιαράκια με διψήφιες αριθμήσεις, έγινε σκυτάλη για να παραδοθεί στις γενιές που έπαιζαν κρυφτό και αναρωτιόταν «Nα κοιτάξω; Πάνε καλύτερα τα πράγματα ή να περιμένω λίγο ακόμα;»

Μάλλον θα περιμένει άδικα. Ο δημιουργός της, Quino, δεν θα μπορέσει να περιορίσει τις φοβίες της γιατί στις 30 Σεπτεμβρίου, αφού προηγουμένως έσβησε τα 56 κεράκια για τα γενέθλια του δημιουργήματός του, άφησε τις σινικές του να γίνουν σκόνη.

Ο αποχαιρετισμός ήταν μια ευκαιρία να ξανασυναντήσω τη Μαφάλντα. Χάρηκα που συνεχίζουν να της αρέσουν οι Beatles και απόρησα που πλέον έχει αλλάξει άποψη για τις σούπες, αλλά τέτοια πράγματα συμβαίνουν με τις κόρες μας όταν μεγαλώνουν.