Enter: 4 καλλιτέχνες δημιουργούν σε 120 ώρες

Πριν δύο περίπου μήνες, το Ίδρυμα Ωνάση κάλεσε καλλιτέχνες από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο να δημιουργήσουν μέσα από τις καραντίνες τους. Αφορμή ήταν το project Enter που φρόντισε να κρατήσει σε εγρήγορση τους ανθρώπους της τέχνης, βάζοντας τους να δημιουργήσουν έργα μέσα σε 120 ώρες. Χωρίς θεατρικές σκηνές, χώρους προβών και στούντιο, βασικά «όπλα» του καθένα τους στο Enter δεν είναι παρά το laptop και το άμεσο περιβάλλον του.   

Κάπως έτσι έχουμε φτάσει στην έβδομη εβδομάδα του εγχειρήματος. Ο δημόσιος χώρος ξαναγίνεται προσβάσιμος, έστω και με κάποιους περιορισμούς, και μπορούμε να συναντιόμαστε ξανά μαζί. Τέσσερις καλλιτέχνες δημιούργησαν για τον Enter, μέσα σε αυτές τις νέες μεταβατικές συνθήκες. Συγκεκριμένα, η Κατερίνα Ανδρέου μάς μεταφέρει έναν μονόλογο για την εποχή του κορωνοϊού διά στόματος ενός avatar, η Μαρία
Διακοπαναγιώτου μάς πηγαίνει βόλτα στην Αθήνα και μάς περνά από όλα τα σημαντικά για εκείνη τοπόσημα της πόλης, ο Ιωάννης Μανταφούνης χορεύει ξημερώματα στις γέφυρες της Γενεύης και αποτίνει φόρο τιμής στον James Brown και η Eun-Me Ahn ανεβαίνει στο σκούτερ της και ακολουθεί έναν hula hoop αγώνα αντοχής στους δρόμους της Σεούλ.  

Αναλυτικά τα νέα έργα που προστέθηκαν στο Enter του Ιδρύματος Ωνάση 

Κατερίνα Ανδρέου, Feat.JULIE 
Video | Διάρκεια: 16΄ 

Νότια Βουργουνδία 
«Εκείνη λέει πως, όταν καθημερινά τελετουργικά, πρακτικές διαβίωσης και μέθοδοι εργασίας καλούνται ξαφνικά να προσαρμοστούν σε νέους κανόνες, το ανοίκειο ενδεχομένως να επικρατήσει. Μια βουτιά στο προσωπικό μοιάζει να είναι η διέξοδος. Ακόμα κι αν αυτό απαιτεί ένα άβαταρ για να συμβεί». 

Αυτό το βίντεο, που δημιουργήθηκε πάνω στην αρχή του τυχαίου υλικού, είναι μια
περφόρμανς μέσω του interface του ονλάιν demo ενός λογισμικού μετατροπής κειμένου σε ομιλία. Σε αυτό τον δυστοπικό και ψηφιακό κόσμο, όπου η απόσταση γίνεται μια αναπόφευκτη συνθήκη, χρησιμοποιείται ένα άβαταρ ως μοναδική διαμεσολάβηση ενός λόγου που φλερτάρει με την αφήγηση. 

Το όριο μεταξύ του ποιος ερμηνεύει και ποιος παρακολουθεί, ποιος μιλάει και ποιος ακούει, τι είναι προσωπικό και τι δημόσιο, τι είναι αλήθεια και τι μυθοπλασία, γίνεται ασαφές. Και η σύνδεση γίνεται δυσκολότερη. Η Τζούλι συμφωνεί. 

Η Κατερίνα Ανδρέου ζει στη Γαλλία και δημιουργεί μουσικά και χορευτικά έργα, καθώς και χορογραφίες. Γεννημένη στην Ελλάδα, αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και την Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Με υποτροφία του Ιδρύματος Πράτσικα, παρακολούθησε το πρόγραμμα ESSAIS στο Εθνικό Κέντρο Σύγχρονου Χορού (CNDC) της Ανζέ το 2011, υπό τη διεύθυνση της Emmanuelle Huynh, και απέκτησε μεταπτυχιακό στην έρευνα και τη χορογραφία από το πανεπιστήμιο Paris 8. Το 2015, υπήρξε υπότροφος
Danceweb στο φεστιβάλ ImPulsTanz της Βιέννης. Ως χορεύτρια, έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τους DD Dorvillier, Anne Lise Le Gac, Λενιώ Κακλέα, Bryan Campbell, Emmanuelle Huynh. Στο δικό της έργο, την ενδιαφέρει να αναπτύσσει καταστάσεις παρουσίας που πηγάζουν από μια διαρκή διαπραγμάτευση μεταξύ αντιτιθέμενων εργασιών, φαντασιών και κόσμων, διερευνώντας συχνά τη σχέση με ιδέες όπως η εξουσία και η αυτονομία, η επικοινωνία και η λογοκρισία. Συνήθως, δημιουργεί η ίδια τον σχεδιασμό της μουσικής στα δικά της κομμάτια. Έχει τιμηθεί με το χορογραφικό βραβείο Prix Jardin
d'Europe στο ImPulsTanz 2016 για το σόλο της, A kind of fierce, μια συμπαραγωγή
του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Επίσης, είναι Panorama Artist του δικτύου Departures
and Arrivals (DNA), καθώς και καλλιτέχνης του δικτύου Aerowaves 2019, με το σόλο της, BSTRD, μια συμπαραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. 

Σύλληψη, κείμενο, σχεδιασμός ήχου: Κατερίνα Ανδρέου  
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση 

Προτείνεται η χρήση ακουστικών για την ιδανική παρακολούθηση του βίντεο.  

Μαρία Διακοπαναγιώτου, perspective  
Video | Διάρκεια: 17΄46΄΄ | Αθήνα 

Πέντε αξιοθέατα της Αθήνας από μια άλλη οπτική γωνία. Τα πολλά ονόματα του Τρούμαν, ο περαστικός δρομέας, η σπεσιαλιτέ του Χαρίλαου Τρικούπη, τα ζωώδη ένστικτα του έρωτα και η Μελίνα μοιράζονται προσωπικά δεδομένα στην εποχή της μάσκας. Τώρα, άνθρωποι και αξιοθέατα βρίσκουν τον χρόνο να γνωριστούν καλύτερα. 

Η Μαρία Διακοπαναγιώτου (γενν. 1982) είναι ηθοποιός και αυτή είναι η πρώτη της σκηνοθεσία DIY ντοκιμαντέρ. Έχει ασχοληθεί με τον χορό και, συγκεκριμένα, με το μπαλέτο (12 χρόνια Vaganova). Τελευταία της συνεργασία ήταν με τον Γιάννη Κακλέα στο μιούζικαλ Σικάγο. Έχει λάβει μέρος σε παραστάσεις στην Επίδαυρο, στο Εθνικό Θέατρο κ.α. Κάποιες από αυτές είναι: Γκόλφω, Οπερέττα, Δεκαήμερο, Όρνιθες, Απλή μετάβαση, Έγκλημα και τιμωρία, Φλαντρώ, Το παιχνίδι της σφαγής. Στον κινηματογράφο, έχει συμμετάσχει στο Ξενία του Πάνου Κούτρα, στις Νύφες του Παντελή Βούλγαρη και στο Μαγικό δέρμα του Κώστα Σαμαρά. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι είναι μαμά της Νόμπας. Η Νόμπα είναι ένα ημίαιμο μαλινουά. 

Σκηνοθεσία: Μαρία Διακοπαναγιώτου 
Μοντάζ: Κατερίνα Κρανίδη  
Εμφανίζονται οι: Μαρία Διακοπαναγιώτου, Νίκος Κωνσταντόπουλος, Κατερίνα Κρανίδη 
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση 

Ιωάννης Μανταφούνης, Can I take you to the bridge beyond the scene (Να σε πάω στη γέφυρα πέρα από τη σκηνή) 
Video | Διάρκεια: 7΄35΄΄ | Γενεύη 

Με μια αναφορά στον «Βασιλιά της Σόουλ», ένα πρωί, εν μέσω του ελβετικού εγκλεισμού, ο Ιωάννης Μανταφούνης με τον συνεργάτη του, Samuel Schmidiger, ξύπνησαν στις 5 τα χαράματα για να περάσουν τις διαδοχικές γέφυρες της Γενεύης επαναλαμβάνοντας και ανασυνθέτοντας κάποιες χορευτικές κινήσεις του James Brown. Στον ανάπλου του ποταμού Αρβ, ο Μανταφούνης ταξίδεψε γέφυρα προς γέφυρα μέσα στο ξύπνημα της πόλης, σε ένα διαλεκτικό σχήμα. Οι δυο τους είναι η Κάμερα και το Σώμα, η σύνδεση είναι το εργαλείο τους, η ακρόαση ο σκοπός τους και το τοπίο η σκηνή τους. 

Ο Ιωάννης Μανταφούνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Σπούδασε χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης και συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, στο Conservatoire
national supérieur (CNSMDP). Προτού γίνει ανεξάρτητος χορογράφος, υπήρξε χορευτής στο Μπαλέτο της Όπερας του Γκέτεμποργκ, στο Nederlands Dans Theater II και στη Forsythe
Company (2005-2009). Παράλληλα, άρχισε να δημιουργεί το δικό του έργο: στην Αθήνα με την ομάδα Lemurius (από το 2005)· στη Γενεύη με τον Fabrice Mazliah και την ομάδα τους, Cie Projet 11 (από το 2007)· και στη Φρανκφούρτη με τη May Zarhy και τον Fabrice
Mazliah, με την ομάδα τους MAMAZA (από το 2009). Από το 2015, ο Μανταφούνης
ανέλαβε προσωπικά την καλλιτεχνική διεύθυνση της ομάδας Cie Ioannis Mandafounis, που εδρεύει στη Γενεύη, προσκαλώντας διάφορους καλλιτέχνες να συνεργάζονται μαζί του σε κάθε νέο πρότζεκτ. Έχει λάβει αναθέσεις δημιουργίας νέων έργων για λογαριασμό διεθνώς αναγνωρισμένων ομάδων θεάτρου και χορού, όπως είναι το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το Εθνικό Θέατρο, το Grand Théâtre de Genève, το Corpus (Βασιλικό Μπαλέτο της Δανίας), το Μπαλέτο της Όπερας της Λυών, το Norrdans της Σουηδίας κ.ά. Ο Ιωάννης
Μανταφούνης διδάσκει επίσης αυτοσχεδιασμό σε εργαστήρια, καθώς και κλασικό μπαλέτο, μέσα από την ιδιαίτερη προσέγγισή του, που συνδυάζει πρακτικές πολεμικών τεχνών, και πιο συγκεκριμένα Budo. Έχει προσκληθεί να διδάξει στα πιο περίβλεπτα ιδρύματα χορού της Ευρώπης. Το 2015 τιμήθηκε με το Ελβετικό Βραβείο Χορού, στην κατηγορία Εξαίρετου Άνδρα Χορευτή.  

Ερμηνεία & Χορογραφία: Ιωάννης Μανταφούνης 
Κάμερα: Samuel Schmidiger 
Παραγωγή: Cie Ioannis Mandafounis 
Η Cie Ioannis Mandafounis υποστηρίζεται από το καντόνι της Γενεύης, τον Δήμο της Γενεύης και την Pro Helvetia  
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση 

Eun-Me Ahn, Body & Seoul 
Video | Διάρκεια: 15΄34΄΄ | Σεούλ 

Η Νότια Κορέα ήταν από τις πρώτες χώρες στον κόσμο που επλήγησαν από τον Covid-19 και, επομένως, από τις πρώτες επίσης που επέστρεψαν στην «κανονική» ζωή. Η πανδημία που βιώνει ο πλανήτης έχει αλλάξει τις κοινωνίες μας, με επιπτώσεις στις αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων: στον τρόπο που κοιταζόμαστε, στον τρόπο που επικοινωνούμε, στη
σωματικότητά μας και στον τρόπο που χρησιμοποιούμε το σώμα μας, ιδιαίτερα στον δημόσιο χώρο. Τρεις μήνες αργότερα, η Eun-Me Ahn καβαλάει το σκούτερ της και γυρνάει τους δρόμους της Σεούλ, παρέα με ορισμένους από τους χορευτές της ομάδας της, διερευνώντας την πόλη της και τη σχέση των ανθρώπων με τον χορό και το σώμα. 

Από τις κορυφαίες μορφές της κορεατικής σκηνής των παραστατικών τεχνών, η Εν-Μι Αν σπούδασε σύγχρονο χορό στο Ehwa Womans University της Σεούλ. Ίδρυσε την Ahn Eun-Me Company το 1988 και τρία χρόνια αργότερα, το 1991, πήγε στη Νέα Υόρκη για να σπουδάσει στη Σχολή Καλών Τεχνών Tisch του New York University. Το 2001 επέστρεψε στην Κορέα και συνέχισε τη χορογραφική και χορευτική πρακτική της, είτε αναβιώνοντας κλασικά έργα της πατρίδας της (Princess Bari), είτε διερευνώντας κοινωνικά ζητήματα –συνεργαζόμενη συχνά με μη επαγγελματίες– όπως τις γενιές (Dancing Grandmothers,
Dancing Teen Teen, Dancing Middle-aged Men) ή τις αναπηρίες (Ahnsim Dance με άτομα με προβλήματα όρασης, Daeshim Dance με βραχύσωμα άτομα). Με ένα ρεπερτόριο πάνω από 150 έργων, η Εν-Μι Αν έχει κατακτήσει τη διεθνή αναγνώριση χάρη σε εμβληματικές παραγωγές όπως οι Symphoca Princess Bari, Let Me Change Your Name και Dancing
Grandmothers, που έχουν παρουσιαστεί στις μεγαλύτερες θεατρικές σκηνές ανά τον κόσμο. Η Εν-Μι Αν είναι συνεργαζόμενη καλλιτέχνης του Théâtre de la Ville στο Παρίσι. 

Σύλληψη & Χορογραφία: Eun-Me Ahn 
Μοντάζ: Sung H Kim 
Μουσική/τραγούδια: “Body and Seoul“, σύνθεση του Young-Gyu Jang 
Εμφανίζονται οι χορευτές: Hyekyoung Kim, Jeeyeun Kim, Seunghae Kim, Hyosub Bae, Hyundo Jo 
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση