Pierpaolo Rovero: Ο Ιταλός που σχεδιάζει την Αθήνα

Αν μπορούμε να βρούμε κάποια λίγα θετικά στοιχεία μέσα από την πανδημία και την περίοδο της καραντίνας είναι ότι «δεθήκαμε» μεταξύ μας, μπορεί σωματικά να μείναμε μακριά ο ένας από τον άλλον αλλά συναισθηματικά και ψυχικά ήρθαμε κοντά.

Τα εικονογραφημένα έργα του Ιταλού σχεδιαστή Pierpaolo Rovero έγιναν viral τις τελευταίες βδομάδες και χιλιάδες άνθρωποι τα «μοίρασαν» στα social media. Μέσα από το πρότζεκτ «Imagine all the people», εμπνευσμένο από το θρυλικό τραγούδι του Τζον Λένον, ο Pierpaolo, από το σπίτι του στο «δοκιμασμένο» Τορίνο, ολοκλήρωσε τα συγκεκριμένα έργα που είχε ξεκινήσει πριν την καραντίνα, τα έβαλε στην άκρη κάποια στιγμή και η καραντίνα του «άναψε» ξανά τη σπίθα της δημιουργίας. Τα έργα παρουσιάζουν 24 πόλεις του κόσμου από ψηλά και τους ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους να ζουν μία νέα πραγματικότητα. Άλλοι μαγειρεύουν, άλλοι χορεύουν, αγκαλιάζονται και ζωγραφίζουν, άλλοι, όπως στην Αθήνα, σαν αρχαία γλυπτά, αθλούνται στις ταράτσες και στα διαμερίσματα της μεγάλης μας πόλης.

Ο Pierpaolo Rovero μίλησε στην ATHENS VOICE για την καραντίνα, το πρότζεκτ «Imagine all the people» και το έργο «Athens Plays Sports».

Πώς βιώσατε το lockdown στην Ιταλία;
To lockdown ήταν πολύ δύσκολο, ειδικά στη βόρεια Ιταλία όπου ζω. Θυμάμαι στην αρχή μια μεγάλη σιωπή, σαν να σταμάτησε ο χρόνος. Κοίταζα έξω από το παράθυρο και έβλεπα τους άδειους, έρημους δρόμους. Κι έπειτα, οι σειρήνες που έσπαγαν τη σιωπή. Με αυτό τον ήχο στο κεφάλι μου, άρχισα να υποφέρω από αϋπνία. Σηκωνόμουν κατά τη διάρκεια της νύχτας και άκουγα τις σειρήνες. Και μετά σχεδίαζα. Η κατάσταση είναι κρίσιμη ακόμα και σήμερα, υπάρχει παντού αστάθεια στις δουλειές και το στρες είναι εμφανές, σαν να έχει «σμιλέψει» τα πρόσωπα των ανθρώπων.

Πώς εμπνευστήκατε για το πρότζεκτ «Imagine all the people» με τις εικονογραφήσεις από διάφορες πόλεις; Ήταν κάτι που ξεκίνησε πριν την πανδημία, σωστά;
Η έμπνευση ήρθε αρκετά χρόνια πριν, βλέποντας το βίντεο «Imagine» του Τζον Λένον. Καθώς ο Τζον παίζει στο πιάνο, η Yoko ανοίγει τα παράθυρα ενός μεγάλου σπιτιού. Προσπάθησα να φανταστώ τι θα μπορούσαν να βλέπουν πίσω από αυτά τα παράθυρα. Σκέφτηκα πως θα έβλεπαν άλλους ανθρώπους, που επίσης ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους. Πάντως, το πρότζεκτ έμεινε για ένα διάστημα σε ένα συρτάρι. Δεν είχα χρόνο, ούτε κίνητρο να το συνεχίσω. Δεν φανταζόμουν όμως πως η ζωή καμιά φορά ξεπερνά τη φαντασία. Με την καραντίνα, επανήλθε η έμπνευση και το όραμα. Τα απογεύματα τα παράθυρα φωτίζονταν: Έβλεπα ανθρώπους να τραγουδάνε, να χορεύουν, να μαγειρεύουν. Έπρεπε να ολοκληρώσω το πρότζεκτ και να «χτίσω» 24 πόλεις, μία για κάθε ώρα της ημέρας. Αν τα δεις σε μία ακολουθία μπορείς να κάνεις ένα ταξίδι στον κόσμο, ξεκινώντας από την αυγή μέχρι το επόμενο ξημέρωμα.

Έχετε επισκεφτεί πολλές από αυτές τις πόλεις, όπως και την Αθήνα;
Στα νιάτα μου ταξίδευα πολύ. Έχω πάει και στις πέντε ηπείρους. Έχω κρατήσει ξεχωριστές μνήμες για πολλές πόλεις, όπως κι από την Αθήνα. Η πόλη σας έχει πολύ όμορφο φως και χρώματα. Το λευκό, στην Αθήνα, έχει ιδιαίτερη δύναμη, ένας ύμνος στη χαρά. Έμεινα μόνο δύο μέρες και μετά πήγα στα νησιά. Η ατμόσφαιρα στους δρόμους ήταν τόσο όμορφη που προτίμησα να περπατάω άσκοπα παρά να ακολουθήσω τις τουριστικές διαδρομές. Αλλά μετανιώνω που δεν έχω δει την πόλη από τον Παρθενώνα, ελπίζω να επιστρέψω σύντομα. Δεν ήμουν τόσο τυχερός να δω από κοντά όλες τις πόλεις που σχεδίασα. Αυτή είναι και η ομορφιά της φαντασίας. Μερικές φορές ακολουθώ τις ιδέες ανθρώπων με τους οποίους επικοινωνώ στα social media. Έχοντας οδηγίες από εκείνους που ζουν στις πόλεις, με βοηθάνε να χτίσω μία σχέση. Εντέλει, η φαντασία συχνά εδράζεται στην πραγματικότητα.

Πώς άλλαξε η «καλλιτεχνική» σας ζωή τις ημέρες της καραντίνας;
Άνοιξα το δικό μου δημιουργικό στούντιο για να μην αναγκάζομαι να δουλεύω από το σπίτι, μιας και έχω δύο μικρά παιδιά, τριών και πέντε ετών. Στο διαμέρισμα που ζω, είχα αποφασίσει να μην έχω καν κομπιούτερ για να περνάω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου. Η ζωή, ωστόσο, είναι απρόβλεπτη. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας διαμόρφωσα μία μικρή γωνιά, όπου εγκατέστησα τον εξοπλισμό μου. Τώρα που σου γράφω, είμαι ανάμεσα σε κούτες και ντουλάπια, σε ένα χώρο χωρίς φυσικό φως. Γεγονός είναι πως δεν έχω ανοίξει ξανά το στούντιο γιατί τα παιδιά μου συνεχίζουν να βρίσκονται στο σπίτι. Ίσως για μένα αυτή η κατάσταση τραβήξει πολύ καιρό ακόμα, τουλάχιστον μέχρι να ανοίξουν εντελώς τα σχολεία. Η γυναίκα μου δουλεύει επίσης από το σπίτι, με τη σειρά ο κάθε ένας μας προσέχει τα παιδιά. Έχω περισσότερο χρόνο τώρα με την οικογένειά μου, δεν παραπονιέμαι.

Πηγαίνοντας πίσω, πότε ξεκινήσατε να δουλεύετε σαν σχεδιαστής - εικονογράφος;
Δουλεύω σαν σχεδιαστής από τα 15 μου. Στα 18, σχεδίαζα κόμικς για την Disney. Αγαπάω τη δουλειά μου. Για εμένα, το να σχεδιάζω είναι σαν να βάζω σκέψεις σε χαρτί. Είναι ένας τρόπος να δίνεις σχήμα στις σκέψεις κάποιου, να τις βγάζεις έξω από την «ομίχλη» του μυαλού και να τις φτιάχνεις μπροστά στα μάτια του.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το στιλ της δουλειάς σας;
Είναι μία μίξη από διαφορετικά στιλ. Παίρνω στοιχεία από τη γραφιστική, την εικονογράφηση, τα κόμικς, τη ζωγραφική, τη γλυπτική και τα βάζω όλα αυτά σε ένα χωνί. Αυτό που βγαίνει είναι κάτι το απρόβλεπτο. Στις Βρυξέλλες το στιλ είναι πιο κοντά στα κόμικς. Στο Τόκιο υπάρχει μεγαλύτερη επιρροή από anime και manga. Στη Νέα Υόρκη πήρα το έργο του ζωγράφου Edward Hopper σαν αναφορά. Στην Αθήνα ήθελα τους αθλητές να έχουν τις πλαστικές πόζες των αγαλμάτων. Αν έπρεπε να σχεδιάσω με ένα μόνο στιλ, θα ήταν σαν να σταματούσα μόνιμα σε ένα μέρος. Μου αρέσει να «ταξιδεύω», να μαζεύω ερεθίσματα από όλο τον κόσμο των τεχνών.

Ποιες είναι κάποιες από τις αγαπημένες σας δουλειές που θυμάστε για διάφορους λόγους;
Πριν δέκα χρόνια, η Ferrero, η εταιρεία που παράγει τη Nutella, με προσέλαβε για να σχεδιάσω τη μασκότ για τα σοκολατένια τους αυγά. Έφτιαξα τα Kinderino, όπου παρακολούθησα την ανάπτυξή τους σε όλο τον κόσμο. Μια μέρα, χωρίς να το ξέρω, μπήκα σε ένα σούπερ μάρκετ και μέσα ήταν ένας άνδρας ντυμένος σαν Kinderino που προωθούσε το προϊόν. Είχε πλάκα να συναντήσεις ζωντανό το πλάσμα που δημιούργησες. Για να επιστρέψω σε αυτό που βιώνουμε σήμερα, η καραντίνα στην Ιταλία ξεκίνησε στην Ημέρα του Πατέρα. Μαζί με ένα φίλο φτιάξαμε μία εικονογραφημένη ιστορία που εξηγούσε στα παιδιά μας γιατί δεν θα έπρεπε να βγουν από το σπίτι. Μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία «La Casastronave». Με το που την ανεβάσαμε στο ίντερνετ, άρχισαν να έρχονται μεταφράσεις από έντεκα διαφορετικές χώρες.

Πριν μια βδομάδα υπογράψαμε συμβόλαιο να κυκλοφορήσει και σε βιβλίο. Όπως και το πρότζεκτ «Imagine all the people» θα εκδοθεί σε βιβλίο και θα ταξιδέψει παντού σαν έκθεση. Ελπίζω να δεχτώ καμιά πρόταση και από την Αθήνα. Θα το ήθελα πολύ, όπως είπα, να την επισκεφθώ.Η πόλη σας έχει πολύ όμορφο φως και χρώματα. Το λευκό, στην Αθήνα, έχει ιδιαίτερη δύναμη, ένας ύμνος στη χαρά.