Παράγοντας τέχνη μέσα από το σπίτι: «Για εμένα τα πολλά μέσα είναι σαν κατά κάποιο τρόπο να προφυλάσσομαι από την ουσία. Ήταν σημαντικό να δουλέψω με όσο το δυνατόν λιγότερα. Αυτό είναι το στοίχημα μου στην τέχνη. Όταν με προσκάλεσε το Ίδρυμα Ωνάση να συμμετέχω στο ENTER πέρασα πολλές μέρες που το είχα στο μυαλό μου. Σκεφτόμουν πώς ακριβώς θα μπορέσω να βρω μια γλώσσα αυτής της περιόδου αποφεύγοντας τις πολλές τεχνολογίες. Χρησιμοποίησα τα πιο πρωταρχικά και καθημερινά μέσα που είχα, το κινητό μου, μία περούκα και το ψαλίδι της γιαγιάς μου. Αλλά για να το πετύχεις κάτι τέτοιο παίζει ρόλο το πόσο είναι διατεθειμένος κανείς να εκτεθεί. Η γνώμη μου σαν καλλιτέχνης είναι πως η πληθώρα των τεχνικών μέσων λειτουργεί συνήθως σαν ένα είδος κάλυψης και αισθανόμαστε ότι μας προστατεύει από το να εκτεθούμε. Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να εκτεθούμε ακόμα περισσότερο. Αυτό λείπει από την πληθώρα των μέσων σήμερα. Η δυνατότητα έκθεσης. Ο καλλιτέχνης είναι εκείνος που εκτίθεται, εκείνος που μπορεί να εκθέσει τον εαυτό του στον ίλιγγο της στιγμής. Ευχαριστώ την Τέσσα Κουρούκλη Clark και τον Στέφανο Παπαγεωργίου για τη συνεργασία και ασφαλώς το ENTER για την πρόσκληση».
«Enter» στο έργο της «Alter ego»: Μια συνομιλία με τον εσωτερικό εαυτό μου καθώς με κοιτάζει να κρατώ δύο ψαλίδια και να κόβω αργά αργά τα μαλλιά μου. Άλλες φορές με ενθαρρύνει κι άλλοτε πάλι επιχειρεί να με σταματήσει. Το θέμα είναι η αλλαγή της αυτοεικόνας μέσω παρεμβολής του σώματος, μια παραμόρφωση κατά κάποιον τρόπο. Αυτή η εικόνα είναι ένα παιχνίδι που παίζω με τον εαυτό μου. Το βαθύτερο μήνυμα είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην παράνοια και την ακραία αυτοέκφραση. Είναι ουσιαστικά μια παρωδία της μοναξιάς και της απομόνωσης, καθώς και το υπαρξιακό κενό που πηγάζει από την παρούσα κατάσταση.
Θα είναι αυτό το επόμενο βήμα στη δημιουργία Πολιτισμού; «Ακόμα το να μιλήσουμε για νέες τάσεις στο χώρο είναι πολύ επιπόλαιο και πολύ βιαστικό, Σίγουρα η περίοδος της πανδημίας είναι μία σημαντική αλλαγή στις συμπεριφορές, στις αντιλήψεις μας, στη νοοτροπία μας, στις σχέσεις μας, στη ζωή μας. Διανύουμε ακόμα τη φάση του σοκ, όχι αυτή των νέων τάσεων.
Η νέα κατεύθυνση στον πολιτισμό, αν πρέπει να πούμε κάποια, ήταν η υπερβολική online αναπαραγωγή έργων τέχνης και εκθέσεων που φοβάμαι όμως ότι οδήγησε στο αντίθετο αποτέλεσμα, δηλαδή στην κόπωση. Παρ’ όλα αυτά παρακολουθώ επιλεκτικά ορισμένες σημαντικές διαδικτυακές συναντήσεις και εκθέσεις όπως του φίλου μου Μίλτου Μανέτα που μένει στην Μποκοτά και έστησε την τελευταία του έκθεση στο Palazzo Delle Esposizioni στη Ρώμη με τίτλο Condizione Assange, όπως αναφέρει ο ίδιος είναι μια Non-virtual exhibition. Τα εγκαίνια είναι διαδικτυακά. Είμαστε σε επαφή όλοι με τον φυσικό χώρο της έκθεσης, τον καλλιτέχνη και μεταξύ μας. Το μόνο που διαφέρει είναι το timezone των προσκεκλημένων».
11°
