Ζωγράφοι στην εποχή του κορωνοϊού

Με τον κορωνοϊό και την απαγόρευση κυκλοφορίας, πολλοί από εμάς έχουμε ανακαλύψει αυτό το διάστημα πώς είναι να δουλεύεις μόνος σου στον δικό σου χώρο. Ωστόσο, σε κάποια επαγγέλματα αυτή ήταν η νόρμα πολύ πριν την ανάγκη καραντίνας. Ένα από αυτά τα πιο μοναχικά επαγγέλματα είναι αυτό του καλλιτέχνη.  

Γι’ αυτό το λόγο, η Zoumboulakis Galleries ζήτησε από έξι καλλιτέχνες να μοιραστούν μαζί μας τη δημιουργική τους διαδικασία αυτή την περίοδο. Ο Γιάννης Αδαμάκης, ο Χάρης Κοντοσφύρης, η Τζένη Κωδωνίδου, ο Νίκος Λαγός, ο Νίκος Μόσχος και η Ιωάννα Ράλλη έστειλαν φωτογραφίες από τα ατελιέ τους και κείμενα με τις σκέψεις που νιώθουν την ανάγκη να εκφράσουν αυτές τις μέρες.  

Οι φωτογραφίες και οι σκέψεις των καλλιτεχνών

Γιάννης Αδαμάκης 
Άνοιξα τα τετράδιά μου. Έψαξα στις λίστες μου. 
Χρώματα, βερνίκια, medium, πινέλα, τελάρα. 
Αγχώθηκα να προλάβω πριν κλείσουν τα μαγαζιά. 
Το κακό είναι ότι ψωνίζω από διάφορα. 
(Είμαι και παράξενος. Το ένα μου μυρίζει τ’ άλλο μου βρωμάει.) 
Τι λείπει αναρωτήθηκα. 
Τίποτα. 

Κι όμως πάντα κάτι λείπει.

Χάρης Κοντοσφύρης 
Οι πολιτικές προϋποθέσεις βιωσιμότητας των ανθρώπων καθιστούν ανεξιχνίαστα ευάλωτες τις ανθρώπινες ζωές. Η καθησυχαστική αδράνεια προέρχεται από τη μετατόπιση των αφηγούμενων τραυμάτων, από το πρώτο πρόσωπο στο τρίτο, π.χ. το κινέζικο ή όποιο άλλο. Η "τρωτότητα" μιας συστηματικής συνήθειας της ζωής, της επιβίωσης, αλλά και του αυτοεγκλεισμού, όχι ως ψυχαναγκαστική πρακτική, αλλά περισσότερο ως μια εκδοχή κοινωνικού προσανατολισμού, είναι μορφή ελευθερίας που η κοινοτική ζωή δεν το αποδέχεται εύκολα. Η "κοροναϊκή" απομόνωση είναι μια ευκαιρία για ευσυγκίνητη, σωματοποιημένη, συναισθηματική, ηθική ρητορική για απώθηση του πόνου, του πένθους και του φόβου αντί για τη σκωπτική δημιουργικότητα, που σε επαναφέρει η συγκατοίκηση σε χώρους με απεριόριστο και απροσδιόριστο χρόνο για ρεμβασμό. 

Αυτές τις μέρες ολοκλήρωσα ένα τρίπτυχο πάνω στην Ευαγγελική αποκάλυψη του τόπου του Ιωάννη με κενών ουρανό και γη, όπου όλα είναι δημιουργημένα και αφιερωμένα στο κενό: Το αφτιασίδωτο Πάτμιο σπίτι στον νυχτερινό ουρανό και ο κενός ουρανός στην νυκτώδη Πατμία. Ανάμεσα στους λιγοστούς ήλιους της Φλώρινας, από τους χάσκοντες διήμερους χιονιάδες του ανοιξιάτικου οροπεδίου της Πελαγονίας, στην ευρυχωρία της αυλής του παλιού στάβλου, δίπλα απ' τις "ματιασμένες"  ανοιξιάτικες κερασιές. Τα έργα πολύμηνα και άκαιρα οδεύουν στην ολοκλήρωσή τους. Η ελευθεριακή απομόνωση μιας παραμεθόριου πόλης είναι το κενό  αγνάντεμα  ενός εικαστικού καθηλωμένου στο παγωμένο Φλωρινιώτικο σινιάκι ή στο χιονισμένο τοπίο ή στο τριβόλισμα των πουλιών. 

Καλή απόμακρη συναναστροφή. 

Τζένη Κωδωνίδου 
«δεν το λέω εγώ...οι γιατροί στη βόρεια Ιταλία το λένε...» 

Νίκος Λαγός 
Κλεισμένος στο εργαστήριο και στο σπίτι, λόγω του ιού, έφτιαξα ένα καινούργιο έργο από τη σειρά που κάνω αυτόν τον καιρό, που έχει τίτλο «Νεκροκεφαλές και Καρδιές». 

Νίκος Μόσχος 
Μετά την τελευταία του ατομική έκθεση με τίτλο «Συνθήκες Προσαρμογής» στη γκαλερί Ζουμπουλάκη 
(13 Φεβρουαρίου-7 Μαρτίου 2020), 
ένα άδειο τελάρο περιμένει στο καβαλέτο του. 
Έδωσε τον τίτλο  
«Day one for King Stone Grower» 
σε συνέχεια της έκθεσης. 

Ιωάννα Ράλλη 
Καραντίνα ημέρα 3η λόγω άφιξης από το εξωτερικό. 

Η ζωή μου δεν αλλάζει και πολύ, έτσι κι αλλιώς τις μέρες μου στο εργαστήρι τις περνώ. Ισα ίσα με ανακουφίζει ότι δεν έχω καμία  υποχρέωση εξωτερική. Ο εσωτερισμός, λοιπόν, σε όλο του το μεγαλείο. 
Παρήγγειλα ψώνια, μου τα 'βαλε στο ασανσέρ κι γω με τη σειρά μου τα χρήματα στο ασανσέρ. 

Σύγχρονος ερημίτης… αντί καλάθι… ασανσέρ...