Η μεταποκαλυπτική ζωγραφική του Διογένη Παπαδόπουλου

Ο Διογένης Παπαδόπουλος, ζωγράφος που ζει στην Ξάνθη, στέλνει μερικές πρώτες εικόνες από τη νέα του δουλειά με τίτλο «Dead Cities». Σχεδόν προφητική, μιας και οι πόλεις είναι άδειες λόγω των μέτρων προστασίας για τον κορωνοϊό, ενώ οι άνθρωποι κλεισμένοι μέσα βιώνουν πρωτόγνωρα συναισθήματα και ζουν δικαιολογημένες φοβίες που έως τώρα μόνο στις τέχνες εκφράζονταν ή αποτυπώνονταν. Να όμως τελικά που ίσως η πραγματικότητα και το τώρα να είναι πιο ζοφερά από ανάλογες ταινίες, μουσικές ή ζωγραφικές του χθες ανά τους αιώνες, που συστηματικά εξερευνούσαν το σκοτάδι. 

Σε τι φάση είσαι; Από την «κίτρινη» περίοδό σου βλέπω τα καινούργια «μαύρα» κι αναρωτιέμαι τι παίζει με τα χρώματα και με τη διάθεση, αλλά και με το πού ακριβώς πηγαίνεις με αυτή τη νέα δουλειά.
«Midlife Crisis» θα μου τραγουδούσαν οι Faith No More. Όταν είχε κυκλοφορήσει αυτό το σινγκλάκι, ήμουν πιτσιρικάς και η αιωνιότητα ήταν μπροστά μου. Είμαι σε ηλικία που ο θάνατος έχει γίνει αντιληπτός και η αίσθηση της αιωνιότητας που είχα ως νέος έχει χαθεί ανεπιστρεπτί. Η ανεμελιά, η «αλητεία» και η άγνοια κινδύνου των νεανικών χρόνων έχει αντικατασταθεί από μια πιο συμβιβασμένη και μέσα σε ορθολογιστικά πλαίσια ζωή αλλά και σκέψη. Ο θάνατος και η θνητότητα είναι κάποια θέματα τα οποία άρχισαν να με απασχολούν τα τελευταία χρόνια. Από τη μία, ο θάνατος του πατέρα μου, που σήμανε αυτόματα την «ενηλικίωσή» μου. Από την άλλη, συνέπεσε ο θάνατος του Μπόουι, που σήμανε το τέλος της «νεότητας» και συνειδητοποίησα ότι και οι ροκστάρ πεθαίνουν γέροι και άρρωστοι. Η φθαρτή μας φύση σε όλο της το μεγαλείο. Αλλά λόγω του ότι είμαι αρκετά κυκλοθυμικός χαρακτήρας, δεν μπορώ να σου πω ότι η κίτρινη πλευρά μου έχει χαθεί. Ούτως ή άλλως, το μότο μου είναι «Yellow is the new black».

Bowie, έρεβος, πτώση, σκοτάδι, θάνατος. Έβαλα πέντε λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό όταν κοιτάζω τους πίνακες. Μπορείς να συνεχίσεις, μονολεκτικά πάντα, ώστε να συμπληρωθεί το παζλ; Θα ήθελα, για να το κάνουμε εντελώς παιχνίδι, άλλες δέκα λέξεις
Επειδή είμαι άνθρωπος που θέλει να βλέπει την επόμενη μέρα ηλιόλουστη, συνεχίζω και προσθέτω, βγαίνοντας από το σκοτάδι στο φως: αμαρτία, θνητότητα, φόβος, απόγνωση, μοναξιά, οστά, αίμα, σάρκα, ένωση, αναγέννηση.

Το γυμνό σου είναι ματωμένο, οι σάρκες ακόμα και οι σφριγγηλές, δείχνει να σκιάζονται ή να κρύβουν πίσω τους σκελετούς. Το κόκκινο και το μαύρο με ολίγη από πλάσματα σαν cyborg δεσπόζουν. Πώς ορίζεις με καλλιτεχνικούς όρους τη νέα σου δουλειά; Κίνημα, στιλ, ομάδα που ένας κριτικός τέχνης θέλει να σε εντάξει…
Κατ' αρχήν, ο νέος κύκλος έργων έχει πάρει το όνομά του από τον δίσκο των Future Sound Of London «Dead Cities». Η απόκοσμη και κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του δίσκου με ενέπνευσε στη δημιουργία πολλών έργων της σειράς. Επίσης, οι τίτλοι των περισσοτέρων έργων είναι τίτλοι τραγουδιών ή δίσκων που αγαπώ. Οι «Νεκρές Πόλεις» είναι οι άνθρωποι που τις αποτελούν. Είναι άνθρωποι κοινοί, θνητοί που βρίσκονται σε έναν αγώνα για ζωή αλλά οι φόβοι και οι προκαταλήψεις λειτουργούν ανασταλτικά στον δρόμο προς την ατομική τους ολοκλήρωση. Τα χέρια βαμμένα από αίμα, τα μαύρα πρόσωπα – απρόσωπα, δείχνουν το σκοτάδι που κουβαλάμε μέσα μας. Θρησκευτικές προκαταλήψεις, ρατσισμός, κοινωνική αποξένωση στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης συνθέτουν μια ζοφερή πραγματικότητα που με παρακινεί να την αποτυπώσω στον καμβά. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά πού θα κατέτασσα τη δουλειά μου, αλλά θα είχε ενδιαφέρον να ρωτούσαμε έναν κριτικό τέχνης.

Για στείλε μια ανταπόκριση από την Ξάνθη σε ζωντανό χρόνο, τώρα όπου τα θέματα είναι ο θάνατος κι ο φόβος (λόγω κορωνοϊού) και ο φόβος με το «ταξίδι» (λόγω μεταναστευτικού και φράχτη που δέχεται επίθεση). Πώς αντιδράς εσύ στον καινούργιο αυτό κόσμο δεδομένων και πώς βλέπεις να αντιδρά (νιώθει) η Θράκη, μίλια μακριά από την Αθήνα, που τα κοιτά από την τηλεόραση…
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της Θράκης, μιας και αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κρούσμα στην περιοχή. Δεν ξέρω τι θα γίνει τις επόμενες μέρες με την εξάπλωση του κορωνοϊού, αν θα χαθεί κάθε μέτρο. Ήδη ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας. Έχουμε οχυρωθεί στα σπίτια μας με υπομονή και ελπίζουμε ότι όλα θα λήξουν σύντομα. Σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό, θεωρώ ότι η αναστάτωση που επικράτησε τις πρώτες ημέρες αντικαταστάθηκε από ψυχραιμία και ένα αίσθημα ασφάλειας.

Συστήσου στο κοινό
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, σπούδασα και συνεχίζω να ζω με την οικογένειά μου στην Ξάνθη. Είμαι Πολιτικός Μηχανικός στο επάγγελμα. Παράλληλα, προσπαθώ να πάρω το δίπλωμα μου στην Αρχιτεκτονική. Η ζωγραφική, από την άλλη, είναι η ανάγκη μου για έκφραση. Το να τραβάω γραμμές ευθείες, καμπύλες ή τεθλασμένες, το να απλώνω το χρώμα με το πινέλο ή με γυμνό χέρι, το να χαράζω το ήδη νωπό χρώμα με το μολύβι ή τη σπάτουλα είναι μέρος της μουσικής, που δεν έμαθα μικρός να παίζω, αλλά να ακούω. Πιτσιρικάς λόγω συγκυριών εγκατέλειψα την προσπάθειά μου να μάθω κιθάρα και αφοσιώθηκα στο κυνήγι βινυλίων στα τοπικά δισκάδικα (μιλάμε για αρχές 90s). Ο Μπόουι, ο Ίγκι, ο Κερ Κομπέιν, οι Sonic Youth, οι ΝΙΝ, οι Στέρεο Νόβα, οι FSOL, o Μάιλς Ντέιβις και πολλοί άλλοι, μου δημιούργησαν εικόνες μέσα από τη μουσική τους. Μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθούν να δίνουν χρώμα στη ζωγραφική μου.

Αυτά από την ηλιόλουστη Ξάνθη. Μένουμε σπίτι και ζωγραφίζουμε.

Και όπως θα τραγουδούσε ο Μπόουι: «Though nothing / Will keep us together / We could steal time / Just for one day / We can be heroes / For ever and ever / What d'you say?».